Ένα όμορφο παραμύθι....

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα νησί και εκέι ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Η Χαρά, η Λύπη, η Γνώση και όλα τα υπόλοιπα χωρίς φυσικά να λείπει η Αγάπη. Μία μέρα σάν όλες τις υπόλοιπες ανακοινώθηκε στα συναισθήματα οτι το νησί θα βούλιαζε και έτσι το ένα μετά το άλλο κατασκέυασαν πλοία και έφυγαν. Όλα εκτός απ’την Αγάπη. Η Αγάπη ήταν η μοναδική που έμεινε. Θέλησε να περιμένει, να περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί είχε σχεδόν βουλιάξει ολόκληρο η αγάπη αποφάσισε οτι ήταν ώρα να ζητήσει βοήθεια. Εκείνη την ώρα είδε τον Πλούτο να την προσπερνά πάνω σε ένα μεγάλο πλοίο. Έτσι η Αγάπη είπε: «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;» Και ο Πλούτος απάντησε: «Όχι δεν μπορώ. Το χρυσάφι και το ασήμι που έχω μαζί μου καταλαμβάνει όλο το πλοίο και δεν υπάρχει καθόλου χώρος για σένα.» Η Αγάπη αποφάσισε να ρωτήσει τη Ματαιοδοξία που έκανε την εμφανισή της μέσα σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Ματαιοδοξία βοήθα με σε ικετεύω!» «Μα Αγάπη είσαι μούσκεμα! Πώς να σε βάλω στο πλοίο μου, θα το καταστρέψεις!» απάντησε η ματαιοδοξία. Η Λύπη ήταν επίσης εκεί κοντά και έτσι η Αγάπη της είπε: «Λύπη άσε με να ρθω μαζί σου.» «Ώ αγάπη είμαι τόσο λυπημένη που έχω ανάγκη να μείνω μόνη μου.» Η Χαρά πέρασε δίπλα απ’ την αγάπη αλλά ήταν τόσο χαρούμενη που δεν μπόρεσε κάν να ακούσει την αγάπη που της φώναζε. Ξαφνικά, ακούστηκε μια φωνή! «Έλα Αγάπη, έλα μαζί μου.» γυρίζοντας η αγάπη είδε μια γερόντισσα. Η Αγάπη μέσα στη χαρά και την μεγάλη της τύχη ξέχασε να ρωτήσει τη γερόντισσα που πήγαιναν. Όταν επιτέλους πάτησαν στεριά, η γερόντισσα συνέχισε το δρόμο της. Η Αγάπη κατάλαβε πόσα χρουστούσε στη καλή γριά και έτσι ρώτησε τη γνώση, μία άλλη γερόντισσα: «Ποιός με βοήθησε;» «Ήταν ο Χρόνος.» απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Μα γιατί με βοήθησε;» Και η Γνώση χαμογέλασε σοφά και αποκρίθηκε: «Γιατί μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει την αξία της Αγάπης.»

Υ.Γ. Συγχαρητήρια σε αυτόν που το έγραψε....

Η ηθική μάνα

Μετά απο πολύ καιρό, επιστρέφω....
Ειναι Χριστούγεννα και εγώ δεν τα χάρηκα. Έκλαψα τόσο όσο ποτέ πιο πρίν. Την μέρα της γιορτής μου, που οι φίλοι συνήθως φέρνουν δώρα και σου εύχονται τα καλύτερα, εγώ δέχτηκα απο τον "Β" την πιο μεγάλη ήττα.

Τη μέρα της γιορτής μου, ήταν μοιραίο να γραφτεί και η αρχή του τέλους της σχέσης μας...

Παραμονή Χριστουγέννων και ο "Β" διασκεδάζει με τους φίλους του στο αγαπημένο του μπαράκι. Απέναντι, μια ξένη, μια μάνα, παντρεμένη με έναν Έλληνα, με ένα μικρό παιδάκι. Με απίστευτη ευκολία, μιλούν, γελούν και ανταλλάσουν τηλέφωνα. Ο "Β" όπως παντα, ως άντρας κυνηγός και επιθετικός, ενδίδει στα λόγια της, ξεχνά την ύπαρξη μου και της υπόσχεται να την ξανασυναντήσει.

Η μέρα των Χριστουγέννων. Ο κόσμος είναι σπίτι του, με την οικογένεια του, τους δικούς του ανθρώπους. Ο "Β" όμως, είναι έξω, είναι σε ένα μπάρ και πίνει ποτό με την ξένη μάνα. Όχι δεν πέρασε τα Χριστούγεννα με το παιδί της, αλλά με το "Β". Μετά την πήγε σπίτι. Την άφησε διακριτικά λίγο πιο μακρυά και έφυγε.

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων. Απογευματινός καφές για την ξένη μάνα και τον "Β".
ΚΑΙ το βράδυ??? σαν να μην συνέβη τίποτα, ήρθε στο σπίτι μου και έτσι απλά κοιμήθηκε μαζί μου.

Έμαθα πως βρέθηκε μαζί της. Έμαθα πως συνσντήθηκαν και απαίτησα, φώναξα, ζήτησα εξηγήσεις. Μου ορκίστηκε, με διαβεβαίωσε, επέμενε, πως δεν έγινε τίποτα. Απλά την είδε στο μπάρ, του μίλησε, του είπε πως περνάει άσχημα και αυτός τη λυπήθηκε και βγήκε έξω μαζί της. Εκεί του αποκάλυψε, πως χωρίζει, πως ζεί έναν τραγικό γάμο, πως φεύγει για την πατρίδα της. Είχε ανάγκη απο έναν φίλο.

Ο "Β" μου είπε πως οι άνθρωποι δεν βρίσκονται πάντα και μόνο ερωτικά. Πολλές φορές βρίσκονται και για ανθρώπινους λόγους, για να συμπαρασταθεί ο ένας στον άλλον. Θέλω να τον πιστέψω, θέλω πολύ.

Αλλά ρωτάω, μια μάνα που ζει το δράμα της, που πονάει για το παιδί της, παρατάει το παιδί της και βγαίνει Χριστουγεννιάτικά με έναν άντρα που γνώρισε την προηγούμενη μέρα σε ένα μπάρ? Πως μια γυναίκα που με απίστευτη ευκολία ανταλλάσει τηλέφωνα με έναν άγνωστο και βρίσκεται μαζί του αρκείται απλά σε αυτό και δε ζητάει τίποτα παραπάνω?

Μια γυναίκα που με τόση ευκολία, βγαίνει με έναν άγνωστό, έχει ενδιασμούς στο να ερωτοτροπήσει και απλά αρκείται στην κουβέντα????

Και ο "Β"??? Δε σκεύτεται? Δε μπήκε καν στη διαδικασία να αναρρωτηθεί μήπως όλα αυτά που του είπε για την δήθεν πονεμένη ζωή της είναι απλά ένα παραμύθι? Μήπως τελικά η πονεμένη αυτή μανούλα δεν είναι και τόσο πονεμένη???

Δεν μπορεί κανείς να με πείσει για την αθωότητα αυτής της συνάντησης. Ότι και να κάνει ο "Β", ότι και να πεί, δεν μπορεί να αλλάξει τη ροή του χρόνου, να τον γυρίσει πίσω και να σβήσει την απιστία για την Τουρκάλα.

Του έχω συγχωρέσει τα πάντα, αλλά αυτό είναι δυστυχώς πάνω απο τις δυνάμεις μου....

Η νεράιδα και ο δράκος

..... Ήταν κάποτε ένας δράκος. Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν... σε βουνά και σε σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του... Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε - Δε φοβάσαι μήπως σε φάω; - Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις - Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα; - Όχι...όποτε θέλω εξαφανίζομαι. - Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω; Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση...όμως του απάντησε - Όχι...όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει... όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα... Θέλησε να τη φιλήσει...η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της. Ο δράκος δάκρυσε...όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν. Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του.. ...του ψιθύριζε απλά το μυστικό... ...δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις... ....ΠΡΕΠΕΙ ΚΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ...

Αυτό το καταπληκτικό παραμύθι το διάβασα πρόσφτα και μου άρεσε τόσο, που ήθελα να το αναρτήσω...

Γυναικεία Διαίσθηση

Αυτό που κάνει τις γυναίκες να διαφέρουν απο τους άντρες, είναι αναμφισβήτητα η διαίσθηση - που μόνο οι γυναίκες διαθέτουν. Είναι το μοναδικό εκείνο χάρισμα που κάνει τη γυναίκα να αντιλαμβάνεται, όλα αυτά που γίνονται και δε λέγονται, όλα αυτά που πρόκειται στο μέλλον να συμβούν. Είναι αυτό, που οι άντρες φοβούνται πολύ περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο στις γυναίκες. Γιατί?? Γιατί η διαίσθηση πάντα βγαίνει αληθινή.....

Όπως σε κάθε γυναίκα λοιπόν, έτσι και σε εμένα η διαίσθηση, ήταν κάτι που όχι μόνο υπήρχε απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά και κάτι που πολλές φορές με προστάτεψε απο μεγάλα, πολύ μεγάλα λάθη.

Αν έπρεπε να την περιγράψω, θα περιοζριζόμουν σε δυο λέξεις: Μαγικό χάρισμα!!!!
Ναι είναι μαγική η γυναικεία διαίσθηση, γιατί σε προειδοποιεί, σε ξυπνάει, σου δίνει το χρόνο που χρειάζεσαι να ανδρωθείς, να ετοιμαστείς, για να αντιμετωπίσεις αυτό που θα άκολουθήσει.

Διαίσθηση, είναι εκείνα τα καμπανάκια που αρχίζουν να χτυπούν μέσα μας, όταν κάτι φαινομενικά απλό και αθώο λέγεται ή γίνεται. Είναι τα ίδια ακριβώς καμπανάκια που χτυπούν έντονα και σε ξυπνούν, όταν εντελώς τυχαία περνάει δίπλα σου μια γυναίκα, την οποία ενώ δεν ξέρεις κάν, νιώθεις πως κάπου θα την ξαναδείς...

Διαίσθηση, είναι εκείνη η ικανότητα που κάνει μια γυναίκα να προσέχει όλα αυτά τα μικρά πράγματα που κάνει ο σύντροφος της και που μέχρι τώρα δεν τους έδινε καμία σημασία. Όλα αυτά τα μικρά, που προδίδουν τα ψέμματα που λέει, τις πράξεις που κρύβει, τις σκέψεις που κάνει και θέλει να γίνουν πράξεις.

Ποιά όμως είναι αυτά τα ασήμανατα πράγματα? Τι είναι αυτό που προδίδει τον άντρα και ξυπνά τη διαίσθηση της γυναίκας??

Είναι ο τρόπος που κοιτάει το κινητό του την ώρα που κάποιο μήνυμα έρχεται, η συχνότητα με την οποία κοιτάει αν έχει κάποια κλήση, η ξαφινκή συνήθειά του να βάζει το κινητό στο αθόρυβο ή και να το κλείνει όταν είναι μαζί σου.

Είναι, ο τρόπος που προσπαθεί να αποφύγει να βγεί έξω. Οι ξαφνικές του αδιαθεσίες, η κούραση, η τάση να πηγαίνει σε μέρη απόμακρα και χωρίς κόσμο, για να είστε δήθεν μόνο οι δυό σας.

Είναι που ξαφνικά χάνει το κέφι του, την όρεξη για αγλκαλιές, τη διάθεση για κουβέντα. Ξαφνικά η κούραση που άλλωτε δεν ήταν ποτέ πρόβλημα, τώρα τον κάνει να μην έχει όρεξη για τίποτα απολύτως.

Η γυναικεία διαίσθηση, είναι αυτή που σου ξυπνά όλες τις αισθήσεις, τις ενεργοποιεί, τις συνονίζει για να ανακαλύψεις αυτό που επιμελώς ο άλλος κρύβει. Είναιο αυτή, που σε κάνει να καταλαβαίνεις τη διαφορά στο άγγιγμα, ακόμα και αν η κίνηση είναι ακριβώς η ίδια, τη διαφορά στο τόνο της φωνής, ακόμα και αν τα λόγια είναι τα ίδια.

Κάθε γυναίκα γεννιέται με αυτή τη διαίσθηση. Είναι στη φύση μας να την έχουμε. Είναι η κληρονομιά μας. Το μόνο που αλλάζει, είναι το αν μια γυναίκα αποφασίσει να την εμπιστευτεί ή θα επιλέξει να την αγνοήσει.

Εγώ πάντως, την εμπίστεύομαι τη διαίσθησή μου. Πάντα την εμπιστευόμουνα. Για αυτό και τώρα που αρχίσαν να χτυπάν τα καμπανάκια δυνατά, ξέρω πως το τέλος πλησιάζει.....

Φωτογραφίες

To Facebook, είναι το λατρεμένο μου.... Μπορώ να κάθομαι ώρες ατελείωτες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και να κοιτάω τις φωτογραφίες των φίλων μου. Οι περισσότεροι απο αυτούς, οι παιδικοί μου φίλοι, είναι μακρυά και έτσι ο μόνος τρόπος να επικοινωνώ με όλους τους είναι απο τις φωτογραφίες που ο καθένας ανεβάζει.

Έτσι, μπορώ να δω τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τις δουλειές τους...Γενικά οτιδήποτε ο καθένας τους θεωρεί αρκετά σημαντικό ώστε να το μοιραστεί με τους υπόλοιπους.

Λάτρης του Facebook βέβαια, δεν ήμουν μόνον εγώ αλλά και ο "Β"! Φανατικός λάτρης μάλιστα....Με πολύ προσοχή, έφτιαξε το προφίλ του, βρήκε παλιούς συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές, βρήκε τρόπο να διαφημίσει τη δουλειά του. Το προφίλ του, πλήρως ενημερωμένο και με πολλές φωτογραφίες.

Ναι, με φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες, τις οποίες διάλεγε με πολύ προσοχή και τις ανέβαζε τακτικά... Κάθε φορά που ταξίδευε, κάθε φορά που κάτι σημαντικό γινόταν στη ζωή του, απο όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που έκανε και θεωρούσε πως πρέπει να δημοσιοποιηθούν, αλλά και απο πρόσωπα που του ήταν αγαπημένα.....

Για να θυμήθώ....Οι πρώτες φωτογραφίες ήταν απο τα μαθητικά του χρόνια!!!Ήταν λίγο σαν εξωγήινος, με κάτι τεράστια γυαλιά και ένα χαρακτηριστικό πράσσινο παντελόνι...Γλυκούλης όμως..... Μέτά ακολούθησαν φωτογραφίες απο τα φοιτητικά του χρόνια....Τσιγάρα, πάρτυ, ξενύχτια, εκδρομές και μια μοναδική φωτογραφία απο την αποφοίτηση.

Στη συνέχεια, ακολούθησαν αυτές απο τις διακοπές. Διακοπές με τους γονείς, διακοπές με τους φίλους, διακοπές με την πρώην... Ω ναι!!! Παρόλο που είμασταν μαζί, έστω και στα κρυφά, φρόντισε να βάλει φωτογραφίες απο τις διακοπές τους στην Μύκονο... Να δουν οι υπόλοιποι, να δω και εγώ, τι όμορφο και ευτυχισμένο ζευγάρι είναι... Τότε, με πείραξε μεν, αλλά μου φάνηκε και αυτονόητο. Ζευγάρι ήταν άλλωστε... Το πρόβλημα το απέκτησα γιατί όταν χωρίσανε εννοείται πως δεν τις έβγαλε. Φώναζα, ξαναφώναζα, αλλά αυτός τίποτα. Οι φωτογραφίες έμεναν εκεί. Κατέβηκαν μόνον όταν η πρωην του αποφάσισε να τον διαγράψει απο φίλο...

Υπήρχαν και άλλες φωτογραφίες όμως... Αυτές που είχε με συναδέλφους, φίλους, συνεργάτες, θαυμάστριες.... Ναι, πολύ καλά διαβάσατε. Ο "Β" είχε αρκετές φωτογραφίες στις οποίες ήταν σε διάφορα πάρτυ, γιορτές, event,ξενύχτια μαζί με διάφορες κοπελίτσες. Τις περισσότερες τις ήξερα βέβαια. Ήταν οι ίδιες που συνέχεια του έστελναν μηνύματα στο κινητό για να βγούνε, να πιουνε ποτάκια, να "μιλήσουν" για δουλειές..... Αν και με ενοχλούσε, αδιαφορούσα. Θεωρούσα τον εαυτό μου μακράν καλύτερο απο τα κοριτσάκια αυτά που απλά διψούσαν για λίγη επιβεβαίωση καιδεν ζήλευα. Απλά με άφηνε αδιάφορη όλο αυτό.

Όσο για την ερώτηση αν είχε κάποια δική μου φωτογραφία, μην την κάνετε. Φυσικά και δεν είχε. Εγώ δεν υπήρχα καν. Πουθενά. Δεν ήμουν και δεν έγινα ποτέ κομμάτι της ζωής του.

Στην αρχή νόμιζα πως το έκανε απο ενοχές απέναντι στην πρώην. Μάλλον θα αισθανόταν άβολα να βλέπει αυτή φωτογραφίες δικές μας. Αργότερα, όταν τον διέγραψε απο φίλο το επιχείρημα αυτό δεν έστεκε. Κάθε φορά όμως που κάναμε μικρά ταξιδάκια και έβγαζα φωτογραφίες, μου τόνιζε επίμμονα και έντονα πως δεν μου επιτρέπει να ανεβάσω στο δικό μου προφίλ φωτογραφίες δικές του.

Με τον καιρό, άρχισε να προβληματίζει όλο αυτό. Διαισθανόμουν, πως ο λόγος για τον ποίο εγώ δεν μπορώ να εμφανίζομαι στα φωτογραφικά του album ήταν γιατί ήθελε να λανσάρει τον εαυτό του ως ελέυθερο και διαθέσιμο. Κάθε φορά που έφερνα την κουβέντα προς τα εκεί, φυσικά και τα αρνούνταν όλα αυτά και επικαλούνταν κάτι δικαιολογίες χαζές και αντρικές του στυλ "μα να δεν έχουμε και καμία καλή"!!!

Ως γυναίκα όμως, αποφάσισα να διερευνήσω με τον δικό μου τρόπο. Έψαξα όλες τις φωτογραφίες μας και βρήκα την ιδανική. Μια φωτογραφία που είμασταν εγώ, ο "Β" και δυο φίλες μου. Καλοντυμένοι όλοι, περιποιημένοι, χωρίς γκριμάτσες και μισόκλειστα μάτια. Την ανέβασα λοιπόν, επισήμανα όλους όσους ήταν πάνω στη φωτογραφία (μαζί και τον "Β") και απλά περίμενα την αντίδρασή του....

Ω ναι, καλά το υποθέσατε. Πολύ σωστά το φανταστήκατε. Ο "Β", αποφάσισε να αφαιρέσει την επισήμανση απο τη φωτογραφία!!!!!!! Με ποιά πρόφαση?? Με καμία. Ήταν απόλυτα ειλικινής. Σαφέστατος. "Δεν θέλω να φαίνεται πως είμαστε ζευγάρι. Αυτές τις φωτογραφίες τις βλέπουνε όλοι οι γνωστοί μου. Δεν είναι σωστό. Γιατί να ξέρουν οι άλλοι πως είμαστε μαζι? Εξυπηρετεί σε κάτι? Όχι!"

Η αλήθεια είναι, πως δεν περίμενα μια τόσο ωμή αντίδραση. Τσατίστηκα, νευρίασα, διέγραψα τη φωτογραφία και αποφάσισα να μην ξαναασχοληθώ. Αν αυτός, θέλει να διαιωνήσει την εικόνα του εργένη, τότε μπορώ και γω να το κάνω αυτό.

Όχι, αυτή τη φορά δε θα στεναχωρηθώ, ούτε θα σκάσω. Απλά θα ανταποδώσω.....

Καλοκαιρινές διακοπές

Για να θυμηθώ λίγο....Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγα διακοπές....
Απίστευτο, αλλά η τελευταία φορά που πήγα διακοπές, ήταν πολλά χρόνια πρίν.....

Αυτό συνέβη, επειδή το τελευατίο καλοκαίρι, ως πρόσφατα χωρισμένη το πέρασα μόνη μου στην πόλη, το προηγούμενο καλοκαίρι δεν είχαμε διάθεση με τον τότε συντροφό μου να πάμε, το προ-προηγούμενο που πήγαμε....περάσαμε τόσο τραγικά που γυρίσαμε άρων- άρων πίσω.

Είχα ξεχάσει σχεδόν πως είναι η αίσθηση των διακοπών και άρχισα να πιστεύω πως ο Αύγουστος είναι ένας μήνας όπως ακριβώς και ο Σεπτέμβρης, ο Νοέμβρης, ο Δεκέμβρης που απλά κάποιες μέρςς δεν πας για δουλειά και απλά κάθεσαι στο σπίτι.

Αυτό το καλοκαίρι όμως, ήταν το πρώτο επίσημό μου με τον "Β" και εγώ είχα αποφασίσει πως δεν θα το πέρναγα και πάλι στην πόλη.....

Με την άφιξη των πρώτων παραλαβών της καλοκαιρινής κολεξιόν, έκανα οργανωμένη έφοδο στην αγορά κρατώντας ανα χείρας μια τεράστια λίστα. Μαγιό, καπέλα, παρεό, σανδάλια, βραχιόλια, σκουλαρίκια, αντιηλιακά, κρέμες, αρώματα. Ήθελα να πετάξω ότι μου θύμιζε το παρελθόν και με εφόδια τα πιο μικροσκοπικά μαγιό να ξεχυθώ στις πιο κοσμοπολίτικες παραλίες της χώρας.

Ο ήλιος έκαιγε, ο ιδρώτας έσταζε, τα πόδια γεμίζαν με φουσκάλες αλλά εγώ εκεί. Στο κυνήγι των πιο trendy καλοκαιρινών αξεσουάρ. Κάθε μέρα επέστρεφα σπίτι με ένα καινούριο λάφυρο και στο τέλος κατάφερα να μαζέψω έναν ολόκληρο θησαυρό απο καλοκαιρινά αξεσουάρ.

Έχοντας γεμίσει πλέον τις ντουλάπες μου με όλα τα απαραίτητα, προχώρησα στην επόμενη φάση του σχεδίου "Καλοκαιρινές διακοπές." Την εύρεση προορισμού. Εδω βέβαια δυσκολεύτηκα πολύ. Κοσμοπολίτικο και πολυσύχναστο νησί ή ερημική παραλία και γραφικές ταβερνούλες??

Η οθόνη του υπολογιστή μου είχε γεμίσει με αμέτρητα αναδυόμενα παράθυρα που απεικονίζαν παντός τύπου καταλύματα και προορισμούς. Παραδοσιακά δωμάτια στη Σαντορίνη, πολυτελές ξενοδοχεία στη Χαλκιδική, Boutique-Hotel στην Πελλοπόνησο...
Παρόλο που περνούσα άπειρες ώρες μπροστά στον υπολογιστή μου, δεν με κο΄λυραζε αυτή η διαδικασία. Ίσα ίσα που λειτουργούσε αναζωογονητικά γιατί είχα κάτι να περιμένω, κάτι να χαρώ. Μετά απο αρκετό σρφάρισμα, κατέληξα επιτέλους πως το ιδανικό μερος για μας είναι η Ρόδος. Είχε τα πάντα. Μέρη με πολύ κόσμο, μικρές γραφικές παραλίες,πολλές επολογές για να γεμίσουμε το χρόνο μας και πάνω απο όλα ήταν πολύ μακριά απο την πόλη που μέναμε και

Έχοντας πλέον βρεί τον κατάλληλο προορισμό, άρχισα δειλά δειλά να κάνω τις πρώτες κρίσιμες ερωτήσεις στον "Β". "Έχεις κανονήσει κάτι? Θες να πάμε κάπου?", "Να εκεί που ξεφύλιζα ένα περιοδικό, εντελώς τυχαία είδα μια τέλεια προσφορά για διακοπές...."

Οι απαντήσεις του, ήταν έξυπνες.Δεν αρνούνταν να κάνουμε κάτι μαζί, απλά ελίσσονταν. "Δεν ξέρω ακόμα, δεν κανονήσαμε τις άδειες, εγω θέλω αλλά να δεν προλαβαίνω....". Σχεδόν κάθε μέρα ο ίδιος διάλογος

Το καλοκαίρι όμως περνούσε και ο θησαυρός μου έμενε ακόμα κρυμμένος στην τεράστια ντουλάπα του σπιτιού μου. Τα παρεό, τα καφτάνια, τα μικροσκοπικά μαγιό, ήταν ακόμα με τα καρτελάκια τους κρεμασμένα και εγώ αντί να μαυρίζω απο την ηλιοθεραπεία άσπριζα γιατί ήμουν κλεισμένη μες στο σπίτι.

Κάποια στιγμή άρχισα να διαμαρτύρομαι έντονα, να απειλώ πως αν δεν κάνουμε κάτι μαζί θα φύγω με την κολλητή μου για Μύκονο. Και πάλι όμως η αντίδραση ήταν η ίδια. "Κάνε λίγο υπομονή να βάλω τις δουλειές μου σε τάξη και θα πάμε μαζί. Αφού ξέρεις, πόσο πολύ το θέλω αλλά να δεν μπορώ τώρα..."

Και έκανα υπομονή. Πολύ υπομονή. Οι οι ώρες, οι μέρες περνούσαν και εγώ ακόμα στην πόλη. Το καλοκαίρι πέρασε, οι πρώτες βροχές έπεσαν και τα ακριβά μου καφτάνια κιτρίνισαν μες στη ντουλάπα..

Ύπουλα και ανέντιμα ο "Β" μου στέρησε το καλοκαίρι. Είχα αποφασίσει προ πολλού πως δεν θέλει να κάνουμε κάτι μαζί, αλλά δεν είχε την εντιμότητα να μου το πεί. Προτίμησε να αφήσει να περιμένω, να μελαγχολώ παρά να είναι ειλικρίνής μαζί μου.

Κοιτώντας τη βροχή που έπεφτε στα τζάμια του σπιτιού μου, για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως όσα φιλιά και να δώσω, ο βάτραχος δεν θα γίνει ποτέ πρίγκηπας....

Ημερολόγιο

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.


Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Χαρούμενα γενέθλια

Αν νομίζατε πως οι περιπέτειές μου με τον "Β", έχουν τελειώσει και τώρα ζούμε μια υπέροχη και ήσυχη ζωή κάνετε μεγάλο λάθος....

Εκεί που νομίζω πως όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, τον σωστό δρόμο για την ακρίβεια, πάντα κάτι συμβαίνει και μου ταράζει τη γαλήνη. Έτσι και εκείνο το μοιραίο σαββατοκύριακο.....

Μετά απο απίστευτες πιέσεις που δέχτηκα απο τους γονείς μου, υποχώρησα και έκανα τη μεγάλη θυσία να τους συνοδέψω στο γάμο της ξαδέρφης μου. Για μένα όλο αυτό το τρελό πανηγύρι, τα τούλια, τα κλαρίνα, οι μπούκλες, τα κυριλέ ρούχα μου προκαλούσαν μια απίστευτη δυσφορία. Πολύ περισσότερο όμως με κούραζε αυτό που ακολουθούσε το μυστήριο. ΟΙ ΕΥΧΕΣ!!! Για τους συγγενείς μου, το γεγονός ότι ήμουν 32 και ελεύθερη ήταν το μεγάλο πρόβλημα της οικογένειας μου. Μαζεύονταν συχνά όλοι μαζί και προσπαθούσανε να λύσουνε το πρόβλημα, να δουν τι φταίει. Μου δίναν ένα χρόνο ακόμα για να προλάβω να παντρευτώ. Μετά, κατά τα λεγόμενά τους πάντα, κανείς δεν θα με κοιτούσε, δεν θα με ήθελε για σύντροφό του και αναπόφεκτα θα κετέληγα μόνη και δυστυχισμένη. Έτσι κάθε φορά που τελείωνε μια τελετή γάμου, ερχόταν ένας-ένας και με ύφος συμπόνιας και οικτου μου χτύπαγαν τη πλάτη και μου εύχονταν ....μακάρι και στα δικά σου....

Εκείνο τα Σάββατο βέβαια ήθελα να το περάσω αλλιώς και για έναν άλλο λόγο. Είχα τα τα γενέθλιά μου και ήθελα να περάσω το βράδυ με τον "Β". Ήταν άλλωστε η πρώτη φορά μετά απο χρόνια που θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς να κρυβόμαστε. Υποχώρησα όμως στα θέλω των γονιών μου και αποφάσισα να τους κάνω το χατίρι.

Κάθε φορά που έφευγα, ο "Β" μου τηλεφωνούσε συνέχεια, μου έστελνε μηνύματα μέχρι νωρίς τα ξημερώμαατα και έτσι τον ένιωθα κοντά μου. Είχε μια μαγεία όλο αυτό το παιχνίδι με τα μηνύματα γιατι με έκανε να νιώθω σαν έφηβη που ζεί τον πρώτο της έρωτα.....

Ο γάμος ήταν όπως ακριβώς τον είχα φανταστεί.... Και το χειρότερο είναι πως στο τραπέζι κατέληξα να κάθομαι με 10 μεσήληκες θείους/θείες που προσπαθούσαν να με πείσουν να δεχτώ ένα καλό προξενιό τώρα που είναι ακόμα νωρίς....

Τι κάνει κάποιος σε αυτή την περίπτωση??? Πίνει για να ξεχάσει!!!!
Απο τα λίγα πράγματα που θυμάμαι, είναι τα μπουκάλια κρασί που άδειαζαν απίστευτα γρήγορα και τον ευγενικό σερβιτόρο που φρόντιζε να τα ξαναφέρνει γεμάτα. Θυμάμαι και κάποια δάκρυα που κύλησαν απο τα μάτια μου και με δυσκολία κατάφερα να τα κρύψω. Μες στη ζάλη που μου προκάλεσε το πολύ κρασί συνειδητοποίησα πως ήμουν για άλλη μια φορά μόνη και αυτό που προκαλούσε θλίψη..... Ήταν και αυτό το κινητό, που δεν χτύπησε ούτε μια φορά.........

Με κεφάλι βαρύ, σηκώθηκα το πρωϊ και ψαχουλεύοντας τη κουζίνα κατάφερα με πολύ δυσκολία να φτιάξω έναν καφέ. Και μετά έναν δεύτερο και έναν ακόμα τρίτο. Δε φτάνει που είχα το χάλι μου είχα και το κύρηγμα της μητέρας μου που μουρμουριζε συνέχεια ..... Μα πόσο πολύ πίνεις τελικά????????

Μόλις συνήλθα λίγο, συνειδητοποίησα πως ο "Β" μου είχε κάνει μια μόνο αναπάντητη κλήση. Ούτε μήνυμα ούτε τίποτα. Μου φάνηκε περίεργο. Του τηλεφώνησα αμέσως αλλά δεν απάντησε. Απάντησε μετά απο πολλές ώρες, γιατί όπως μου είπε είχε ξενυχτήσει και άργησε να ξυπνήσει.

Η διαδρομή της επιστροφής ήταν απο τις πιο δύσκολες. Ένιωθα πως κάτι έγινε εχτές, κατί όχι καλό. Το γεγονός ότι δε μου τηλεφώνησε, δε μου ευχήθηκε, δε μου έστειλε ούτε ένα μήνυμα με προβλημάτιζε. Και το ξενύχτι που έκανε? Με ποιόν? Και που? Και τι ώρα γύρισε??
Κάθε φορά που επέστρεφα, ήμουν χαρούμενη. Τώρα όμως όχι. Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και αυτό με άγχωνε. Η διαίσθησή μου δεν έκανε ποτέ λάθος και αυτό με φόβιζε ακόμα περισσότερο.

Λίγα λεπτά αφότου είχα μπεί στο σπίτι, άκουσα τον ήχο του κλειδιού και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τον είδα να μπαίνει σπίτι με ένα ύφος ενοχικό. Είχε μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια, και η έντονη μυρωδιά απο αλκοόλ πήγε να πνίξει τη στιγμή που με αγκάλιασε.

"Που ήσουν, με ποιόν, γιατί δε μου τηλεφώνησες???" Απανωτές ερωτήσεις που δεν ήθελε να μου απαντήσει. Απέφευγε. Ελίσσονταν. Με μια γρήγορη κίνηση του άρπαξα το κινητό απο το χέρι και το άνοιξα για να δω τις κλήσεις του. Στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το κινητό, μου είχε πέσει απο το χέρι γιατί είχε σβήσει όλες τις χτεσινές κλήσεις........

Φώναξα, διαμαρτυρήθηκα, εκνευρίστηκα αλλά καμία απάντηση. Καμία αντίδραση απο τον "Β". Μόνο χαζές δικαιολογίες..... Μετά απο λίγο σταμάτησα να επιμένω. Τι νόημα είχε άλλωστε? Να μου απαντήσει και να μου πεί τι? Να μου επιβεβαιώσει τι? Τις υποψίες μου?? Δεν ήθελα..... Ήταν τα γενεθλιά μου και το δώρο που αποφάσισα να κάνω εκείνη τη μέρα στον εαυτό μου ήταν να εθελοτυφλήσω. Να κάνω πως δεν είδα, πως δε συνέβει.

Ήταν τα πρώτα γενέθλια μου μαζί με τον "Β". Αλλά και τα πιο δυστυχισμένα...

Αναμνήσεις μιας μακροχρόνιας σχέσης

Οκτώ και μισή το πρωί..... Είναι μια από τις ημέρες που θέλω να μείνω στο κρεβάτι και ένας μπάτλερ να μου φέρει ότι θέλω. Εφημερίδες, περιοδικά, πρωινό και σοκολάτες. Ανόρεχτα ανοίγω το ένα βλέφαρο, μετά το άλλο, αλλά μέχρι να ανοίξω το δεύτερο έχει ξαναπέσει το πρώτο. Πίσω από τον τοίχο, ακούω τον φίλο μου να ετοιμάζεται. Έχει ήδη σηκωθεί, φτιάχνει τον καφέ του και σε λιγότερο από δέκα λεπτά θα έχει φύγει για δουλειά. Χωρίς να σηκωθώ από το κρεβάτι ξέρω την κάθε του κίνηση, τι θα κάνει, που θα πάει, πότε θα γυρίσει. Που τα ξέρω όλα αυτά? Έχω σχέση μαζί του εδώ και αρκετά χρόνια.

Μερικές φορές νιώθω πρωταγωνίστρια στο «Μικρό σπίτι στο λιβάδι». Μια ευτυχισμένη οικογένεια που όλα κυλούν ήρεμα και ήσυχα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα να ταράζουν την ειδυλλιακή γαλήνη μες στο σπίτι. Μόνο που εγώ δεν ετοιμάζω κουλουράκια γιατί δεν έχουμε παιδιά. Το βράδυ όμως, όταν επιστρέφουμε από τις δουλειές μας, είμαστε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι που βλέπει τηλεόραση, μαζί με τα εκατομμύρια μαξιλάρια του καναπέ μας.

Από την εμπειρία μου (και αυτή των φιλενάδων μου) έτσι καταλήγουν οι μακροχρόνιες σχέσεις: μπροστά την τηλεόραση. Αυτό που αλλάζει, είναι η χρονική στιγμή που θα συμβεί αυτό. Για την φίλη μου, αυτή η στιγμή ήρθε μετά από ένα μήνα. Ο πρώτος καβγάς, έγινε γιατί τόλμησε να κρύψει ένα χιλιοστό της τηλεόρασης, κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα. Η οριστική ρήξη όμως ήρθε, όταν τόλμησε να σκοντάψει και να πέσει τη στιγμή εκείνη που ο φίλος της παρακολουθούσε αφοσιωμένος τον Anthony Hopkins να απολαμβάνει το «ανθρώπινο γεύμα» του, στην ταινία Hannibal.

Η μακροχρόνια σχέση, διακρίνεται όχι μόνο από την αφοσίωση στην τηλεόραση, αλλά και από πολλές καινούργιες γνωριμίες. Με τους φίλους του, τις φιλενάδες των φίλων του, την μαμά του, τον μπαμπά του και αν είσαι τυχερή (!) με όλο του το σόι. Στις μακροχρόνιες σχέσεις δηλαδή, όταν πετάς τους άντρες μπορείς να κρατήσείς όποιον από τους παραπάνω θέλεις.

Σπάνια ξεκινάς μια σχέση λέγοντας ότι θα κρατήσει. Συνήθως βλέπεις ότι όλα παν καλά και συνεχίζεις. Ίσως κάποια στιγμή ξυπνήσεις και ανακαλύψεις ότι αυτός που κοιμάται δίπλα σου έχει μεταλλαχθεί σε ένα ενοχλητικό πλάσμα και άδικα χαραμίζεις το χρόνο σου μαζί του. Κάποιες άλλες στιγμές πάλι, νιώθεις σαν εξωγήινη όταν βρεθείς σε γυναικεία παρέα, όπου οι άλλες διηγούνται πιπεράτες λεπτομέρειες από την προηγούμενη βραδιά και εσένα δε σου δίνουν σημασία γιατί πολύ απλά δεν έχεις τίποτα να πεις.

Κάτι τέτοιες στιγμές σε πιάνει κρίση. Πρώτα τα βάζεις με τον εαυτό σου που έγινες η Πηνελόπη του 20ου αιώνα, στη συνέχεια τα βάζεις μαζί του γιατί για άλλη μια φορά πέταξε το τζιν του πάνω στην τραπεζαρία και όταν αυτός απλά σε αγνοεί και κοιτάει τηλεόραση ψάχνεις τα μπαλκόνι για να πέσεις κάτω. Όταν η κρίση περάσει, όταν ηρεμήσεις, αποφεύγεις να του πεις τον πραγματικό λόγο της υστερίας σου, ο οποίος είναι ότι φοβάσαι πως θα χαθεί η μαγεία, πως κάποια στιγμή θα τον απατήσεις, θα σε απατήσει και αναπόφευκτα θα έρθει το τέλος.

Βασικά δε φοβάσαι ότι θα χαθεί η μαγεία. Φοβάσαι ότι ήδη χάθηκε. Για αυτό και αισθάνεσαι υπέροχα όταν κάποιος άγνωστος σε ένα μπαρ ή στην ουρά στη ΔΕΗ σου πιάνει κουβέντα. Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις για τι πράγμα σου μιλάει, αλλά μετά τον κοιτάς καλύτερα και θυμάσαι. Θυμάσαι τότε που φλέρταρες και συ με το ίδιο βλέμμα που έχει τώρα αυτός ο άγνωστος. Και ξαφνικά νιώθεις πως έχεις μπει και πάλι στο παιχνίδι.

Η μακροχρόνια σχέση βέβαια, περιλαμβάνει εκτός των άλλων, ολονύχτιες συζητήσεις, και μακροσκελείς αναλύσεις με τις φίλες, τις αδερφές, τις ξαδέρφες και τις συναδέλφους. Αυτές γίνονται συνήθως τα βράδια, όταν σε πιάνει μια «μεταφυσική» ανησυχία. Είναι αυτά τα βράδια που μιλάς με τις ώρες, και διαμαρτύρεσαι για όλα αυτά που σου συμβαίνουν. Που δεν βγαίνεις άλλο έξω με τον φίλο σου, που είσαι μονογαμική, που σταμάτησες τα ξενύχτια και το clubbing με τις φίλες σου, που οι μακροχρόνιες σχέσεις κουράζουν και φθείρουν. Μια ζωή την έχουμε άλλωστε. Γιατί να μην τη ζήσουμε?

Η απάντηση είναι πάντα η ίδια.
Οι μακροχρόνιες σχέσεις είναι από τη φύση τους δύσκολες. Για να τις κρατήσεις χρειάζεται να κάνεις υπερβάσεις. Να αλλάξεις τις συνήθειές σου, να ανεχτείς, να υποστείς και να μάχεσαι κάθε μέρα για να μη χαθεί η μαγεία.....
Απο την άλλη, όσο ωραίο και να είναι το να ερωτεύεσαι κάθε μέρα πάλι από την αρχή, άλλο τόσο δύσκολο είναι να σου συμβεί, γιατί αυτό είναι κάτι που μόνο σε ταινίες υπάρχει και έχει ευτυχισμένο τέλος.....

Γυναικείες συμβουλές....

Οχτώ το πρωϊ και το τηλέφωνο που χτυπά επίμονα, ταράζει τον ήσυχο ύπνο μου. Ποιός είναι πάλι πρωϊ πρωϊ μουρμούρισα σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Σηκώνω σχεδόν μηχανικά το τηλέφωνο και πριν προλάβω να πω λέξη ακούστηκε ένα "Έρχομαι σε 10 λεπτά" και η γραμμη έκλεισε απότομα.

Όχι δεν ήταν ο "Β", αλλά η φίλη μου που ακριβώς δέκα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε έξω απο την πόρτα μου με καφέδες και κρουασάν για να με καλοπιάσει. Η φίλη μου ήταν παντρεμένη με ένα πολύ καλό παιδί και είχε και ένα μωράκι. Δεν είχε όμως τίποτα κοινό με τον άντρα της. Ήταν δυο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες που με πολύ σύντομες διαδικασίες αποφάσισαν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Όχι πως δεν περνούσε καλά, μα να, ήταν να σα περπατάει παράλληλα με τον άντρα της. Ήξερε πως ότι και να συμβεί αυτός θα είναι δίπλα της, κοντά της, μόνιμος φύλακάς της. Δεν υπήρχε όμως κανένα σημείο τομής. Ήταν μια σχέση που θύμιζε τις ράγες του τρένου που είναι πάντα μαζί αλλά ποτέ δεν τέμνονται....

"Ξέρεις, εκεί στη δουλειά είναι κάποιος που εδώ και καιρό με φλερτάρει έντονα και εγώ χτές δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο φλέρτ του, στο φίλημά του... και απλά αφέθηκα..." ψιθύρισε η φίλη μου και εγώ πετάχτηκα, ξύπνησα, φούντωσα και άρχισα να φωνάζω ΌΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!

Μερικά χρόνια πρίν, θα της έλεγα να ενδώσει, να δοκιμάσει, να ταράξει λίγο τα ήσυχα νερά της βαρετής ζωής της. Μια ανανέωση, μια επιβεβαίωση, όλες οι γυναίκες την έχουμε ανάγκη. Τι πιο γοητευτικό άλλωστε απο την πολιορκία ενός όμορφου άντρα???

Είναι και αυτή η αίσθηση του απαγορευμένου που μας κάνει να νιώθουμε σαν την Εύα λίγο πριν φύγει απο τον παράδεισο. Είναι και ο φόβος μήπως σε ανακαλύψουν οι άλλοι, η ίντριγκα προκειμένου να βρείς την τέλεια δικαιολογία για να ξεκλέψεις λίγο χρόνο και να τον περάσεις μαζί με τον όμορφο άντρα....

Μόλις όμως ενδώσεις, συνειδητοποιείς πως η κανονική σου ζωή, η νόμιμή σου σχέση, απέχει πολύ απο την ομορφιά της παράνομης σχέσης. Ξαφνικά ανακαλύπτεις πως ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου είναι δεν είναι ο πρίγκηπας που κάποτε ονειρευόσουν, πως οι επαφές γίναν σπάνιες και εδώ και καιρό δεν περιποιείσαι άλλο για χάρη του και κυκλοφορείς με τις πιτζάμες της γιαγιάς μέσα στο σπίτι....

Με τον άλλον όμως είναι όλα τόσο όμορφα.....Αγκαλιές, χάδια, τρυφερές στιγμές, όμορφα αξεσουάρ....απλά μαγεία...

Σιγά σιγά όμως, ο αρχικός ενθουσιαμός, η ομορφιά, η μαγεία επισκιάζονται απο την απογοήτευση. Η συνειδητοποίηση, πως η παράνομη σχέση έχει ημερομηνία λήξης και τότε θα έρθει αναπόφεκτα η επιστροφή στην βαρετή καθημερινότητα σου δημιουργεί μια κατάθλιψη, ένα απίστευτο ξενέρωμα απέναντι στον άνθρωπο που είναι δίπλα σου. Ότι μα ότι και αν κάνει, όσο και αν ο σύντροφός σου προσπαθεί εσύ συνέχεια θα τον συγκρίνεις με τον όμορφο εραστή και όλο και περισσότερο θα θλίβεσαι που ο άλλος δεν είναι εκεί μαζί σου.

Η ομορφιά της παράνομης σχέσης όμως, είναι ψεύτικη. Η ένταση των στιγμών δεν σε αφήνει να δείς την πραγματικότητα. Δεν προλαβαίνεις να τον μάθεις. Απλά ζες με αυταπάτες.....

Όλα αυτά στριφογύριζαν στο κεφάλι μου και σαν ταινία μικρού μήκους πρόβαλε μπροστά μου η σχέση μου με τον "Β". Διάσπαρτες εικόνες, στιγμές καλές, στιγμές δύσκολες. Και η εικόνα πάγωσε σε εκείνη τη στιγμή που εγώ έπρεπε να αποφασίσω. Εκείνη τη μοιραία στιγμή που μπορούσα να μην ενδώσω αλλά να συνεχίσω τη ζωή μου βαρετά αλλά ήρεμα. Δεν το έκανα όμως....

Η συμβουλή που έδωσα στη φίλη μου εκείνη την ημέρα, ήταν σύντομη και λιτή. Με το αυστηρό ύφος της μαμάς, της εξήγησα πως, μερικές φορές, είναι καλύτερα να μην προκαλείς την τύχη σου, να μην ρισκάρεις, να μην γνωρίσεις το διαφορετικό. Γιατί πολύ πιο πολύτιμη απο ένταση των στιγμών, την επιβεβαίωση και την περιπέτεια, είναι η ηρεμία και η ασφάλεια που μόνο λίγοι άντρες μπορούν να σου προσφέρουν....

Η ζωή της μετά το χωρισμό τους

Όσο εγώ κρυβόμουν να μην με δει ο πρώην μου, άλλο τόσο και πολύ περισσότερο κρυβότανε ο "Β" απο τη δική του πρώην. Κάθε φορά που μιλούσε για εκείνη, κατέβαζε τα μάτια του και μελαγχολούσε. Ένιωθε τύψεις, για όλο το κακό που της προκάλεσε.....

Κατά τα λεγόμενά του, η πρώην του έμεινε στην πόλη για χάρη του. Τελειώνοντας τις σπουδές της, αντί να γυρίσει πίσω στο σπίτι της έμεινε εδώ προκειμένου να είναι μαζί. Αντί να απολαμβάνει τη ζεστασιά της οικογένειάς της, την ασφάλεια του σπιτιού της επέλεξε να μείνει εδώ και να δουλεύει βράδυ. Αντί να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρείες για δουλειά και μεταπτυχιακές σπουδές που της δίνονταν στην ιδιαίτερη πατρίδα της, επέλεξε να μείνει για να είναι κοντά του.

Και ο "Β" ένιωθε τύψεις, πολλές τύψεις που αυτή χάλασε τη ζωή της για χάρη του και εκείνος κάποια στιγμή απλά τη χώρισε. Έτσι αποφάσισε να χαλάσει τη δική του ζωή, προκειμένου να μην τη στεναχωρήσει περισσότερο. Ο μεγαλύτερός του φόβος, ήταν μην μάθει η πρώην του, πως αυτός έχει κάνει μια καινούργια σχέση. Και ο φόβος του ήταν τόσο μεγάλος που για μήνες, για πολλούς μήνες κρυβόμασταν πολύ περισσότερο απο όσο κρυβόμασταν όταν είμασταν απλά "παράνομο ζευγάρι".

Η πόλη όμως είναι μικρή και ότι και αν κάνει ο καθένας, γρήγορα γινεται γνωστό. Μπορεί οι περισσότεροι να μην γνώριζαν τη σχέση μου με τον "Β", εμείς όμως, κάποια στιγμή αρχίσαμε να μαθαίνουμε για το πως είναι η ζωή της μετά το χωρισμό της ...

Ενώ ο "Β" ήταν πεπισμένος πως κάθεται στο σπίτι και κλαίει, εκείνη φρόντισε να ζήσει τη ζωή της έτσι όπως ποτέ μέχρι τώρα δεν το είχε κάνει. Τα βράδυα, δεν τα περνούσε μοναχικά, αλλά έβγαινε και διασκέδαζε με φίλους μέχρι το πρωϊ. Η άλλωτε ντροπαλή και συνεσταλμένη κοπελίτσα, είχε μεταμορφωθεί σε ένα party animal που απολάμβανε όχι μόνο τα ποτά της αλλά και τα λάγνα βλέμματα των αντρών που με μαεστρία τραβούσε πάνω της.

Ενώ παλιά φοβόταν να οδηγήσει, τώρα έπαιρνε το αυτοκίνητο της και συνέχεια ταξίδευε. Στις γιορτές, στις αργίες, τις κυριακές, συνέχεια. Μαζί με φίλους περνούσε τρυφερά απογεύματα σε γραφικές ταβέρνες για τσίπουρο και μεζεδάκια, με τις φίλες τις ήταν μόνιμη θαμώνας στην πιο in παραλία για μπαναάκι. Φρόντιζε να περνάει το χρόνο της δημιουργικά, να διασκεδάζει, να γνωρίζει καινούργια πρόσωπα και μέρη και ποτέ μα ποτέ δε στερήθηκε κάτι από όλα αυτά, για να μην στεναχωρήσει τον "Β".

Ούτε και αυτή, όπως και ο δικός μου πρώην, δεν ήξερε την πραγματική αιτεία του χωρισμού. Πίστευε πως ο λόγος ήταν η φθορά του χρόνου, η ασυμφωνία χαρακτήρων. Παρόλα αυτά, εμφανιζόταν συνέχεια με τη συνοδεία ενός ωραιοτάτου νεαρού και δε νοιάστηκε για το τι θα συμβεί αν τη δεί ο "Β".

Οι πρώην μας λοιπόν, ζωντάνεψαν, βγήκαν απο το λήθαργο που είχαν για πολλά χρόνια πέσει και απλά ανακαλύψαν τη ζωή. Εμείς απο την άλλη, τρυπώσαμε στη σκοτεινή φωλιά μας και δεν αφήναμε όυτε τον ήλιο να μπει μέσα.

Διαμαρτυρήθηκα, φώναξα, απείλησα, έφυγα αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Όσο εγώ παρακαλούσα τον "Β" να γίνουμε φυσιολογικοί άνθρωποι, να βγούμε απο το σπίτι, να ζήσουμε και εμείς τη ζωή μας όπως οι πρώην μας, τόσο αυτός θύμωνε. Πάνω απο τη δική μας ηρεμία ήταν η ηρεμία την πρώην. Παρόλο που αυτή συνέχισε, εμείς μείναμε στάσιμοι και αυτό ήταν κάτι που δεν θα άλλαζε σύντομα. Για άλλη μια φορά ο "Β" φρόντισε να μου δείξει πως ότι και αν κάνω, πάντα θα έρχομαι δεύτερη, γιατί πρώτα θα φροντίζει για εκείνη και μετά εμένα.....

Η ζωή του μετά το χωρισμό μας

Σε μια μικρή πόλη, όσο και αν θέλουμε να αποφύγουμε κάποιους ανθρώπους, όσο και αλλάζουμε στέκια και παρέες πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή που τους συναντάμε μπροστά μας και πάλι.

Για πολύ καιρό, απέφευγα να πηγαίνω σε μέρη που ήξερα πως πηγαίνει ο πρώην μου γιατί δεν ήθελα να του δυσκολεύω την ζωή με την παρουσία μου. Ένιωθα ενοχές γιατί ενώ εγώ περνούσα καλά εκείνος ήταν μόνος και προσπαθούσε να διαχειριστεί το χωρισμό μας. Πίστευα, πως αν απομακρυνθώ, αν δεν με δεί μποροστά του θα το διαχειριστεί καλύτερα, θα το ξεπεράσει πιο εύκολα και έτσι θα μπορέσω και εγώ κάποια στιγμή να εξιλεωθώ για ότι του προκαλεσα.

Περιόρισα λοιπόν τις βόλτες μου, τις εξόδους μου και όταν έβγαινα με τον "Β" πηγαίναμε σε μέρη παρακμιακά, απόμακρα και σκοτεινά για να μην μας δεί κανείς. Στις γιορτές, βγαίναμε με διαφορετικές παρέες για να μην καταλάβει κανείς πως είμασταν ζευγάρι και τις ηλιόλουστες μέρες αντί να είμασταν σε κάποια κοντινή παραλία, καθόμασταν στο σπίτι και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον.

Όλο αυτό ο κρυφτό, το κλείσιμο μέσα στο σπίτι κράτησε σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο. Αντί να ζω τις στιγμές, αντί να φροντίζω να περνάω όμορφα, καθόμουν σπίτι και κρυβόμουν για να μη στεναχωρήσω τον πρώην μου....

Η πόλη όμως είναι μικρή και σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω για το πως περνάει μακρυά μου ο "πληγωμένος" απο εμένα πρώην. Την ώρα που εγώ κλειδωνόμουν στο σπίτι μου, εκείνος σιγά σιγά μεταλλάσονταν σε party-animal.

Όσο είμασταν μαζί, δεν τον κουνούσα απο το σπίτι. Του άρεσε να είναι αραχτός στον καναπέ, να κοιτάει με τις ώρες τηλεόραση, δεν έχανε ποτέ και για τίποτα αγώνα ποδοσφαίρου. Απεχθάνονταν τα club και συνέχεια αναρρωτιόταν πως μπορεί ο κόσμος να βγαίνει βράδυ έξω και να γυρνάει τα χαράματα. Όσο εγώ φώναζα και απαιτούσα να βγούμε απο το σπίτι, τόσο αυτός καθόταν όλο και περισσότερο μέσα. Στις καλοκαιρινές μας διακοπές, πηγαίναμε σε ήσυχα οικογενειακά μέρη και τα βράδυα γυρνούσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο σαν κάτι κουρασμένοι υπερήλικες....

Μετά το χωρισμό όμως, άλλαξε. Και πολύ μάλιστα....

Αμέσως μετά που χωρίσαμε πήρε την αντροπαρέα του και πέρασε ενα δεκαήμερο στη Μύκονο. Τσιγάρα, μπουκάλια και γίνομαι χάλια όπως λέει και το τραγούδι. Ήταν τόσο έντονες οι διακοπές του, που όταν επέστρεψε χρειάστηκε να κοιμάται για τρείς μέρες προκειμένου να συνέλθει!!

Στη συνέχεια, άρχισε να γίνεται κοινωνικός, να βγαίνει, να ξενυχτάει, να ταξιδεύει. Όλα αυτά που τόσα χρόνια του ζητούσα να κάνουμε μαζί και πεισματικά αρνούνταν, τώρα τα έκανε και σε πολύ πιο έντονους ρυθμούς.

Όσο εγώ άλλαζα στέκια, τόσο αυτός πήγαινε σε εκείνα τα μέρη που εμένα μου άρεσαν. Εξόρισα τον εαυτό μου απο την πόλη και εκείνος φρόντισε αυτό να το εκμεταλλευτεί. Στα μέρη που εγώ λάτρευα να πηγαίνω, εμφανιζόταν συνέχεια και με τη συνοδεία ωρααιοτάτων και διαφορετικών γυναικών μάλιστα κάθε φορά. Δεν τον ένοιαζε αν θα ήμουν εκεί, αν θα με ενοχλούσε που ήταν με κάποια άλλη γυναίκα μαζί. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να περνάει καλά!

Μια απο τις λίγες φορές που βγήκα, τον συνάντησα. Ήταν με τη γνωστή αντροπαρέα και συνοδευόταν απο μια ψηλή, λεπτή, ξανθιά δεσποινίς.... Όχι, δεν πτοήθηκε, δεν δυσκολεύτηκε, δεν άλλαξε μαγαζί. Φρόντισε να ερωτοτροπεί με την ξανθιά συνοδό του και όλη η αντροπαρέα συντονισμένα με αγνόησε επιδεικτικά και δεν μου είπε ούτε ένα γειά, παρόλο που για πολλά χρόνια είμασταν "φίλοι"...

Αυτό για μένα ήταν ένα σοκ. Ενώ εγώ κατέστρεφα κάθε μέρα και κάθε στιγμή της ζωής μου για να μην του δυσκολέψω τη ζωή, εκείνος έκανε ακριβώς το αντίθετο. Ξύπνησε απο το λήθαργο που επί χρόνια είχε πέσει και άρχισε να ρουφάει τη ζωή, να τη γλεντάει.

Εκείνο το βράδυ ήταν καθοριστικό για μένα. Συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι νοιάζονται τελικά για τον εαυτό τους και μόνο. Ο πρώην μου, πολύ γρήγορα έφτιαξε και πάλι τη ζωή χωρίς να νοιάζεται για μένα. Προχώρησε τη ζωή του, άρχισε να περνάει καλά, έγινε επιτέλους ένας ζωντανός άνθρωπς. Ποτέ του δεν χάλασε όυτε μια στιγμή, φοβούμενος μήπως εγώ στεναχωρηθώ βλέποντας τον. Τράβηξε μια κόκκινη γραμμή και απλά συνέχισε. (Να επισημάνω πως δεν γνώριζε την ύπαρξη του "Β". Ήξερε τόσο αυτός, όσο και όλοι οι άλλοι πως χωρίσαμε λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων....).

Αυτό το βράδυ αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να φτιάξω και εγώ τη ζωή μου. Να γίνω ένας φυσιολογικός άνθρωπος που ζεί την κάθε στιγμή έτσι όπως θέλει και όχι έτσι όπως θα βόλευε κάποιους άλλους...

Νωρίς τα χαράματα

Τέσσερις το πρωϊ.....
Η ώρα περνάει και εγώ περιμένω...Θα μπορούσα να κοιμάμαι, να πίνω το ποτό μου, να βλέπω το φεγγάρι. Θα μπορούσα να κάνω χίλια διαφορετικά πράγματα, αλλά δεν κάνω τίποτε άλλο απο το να περιμένω. Κάθομαι στο σπίτι και κοιτάω επίμονα το ρολόι περιμένοντας τον "Β" να γυρίσει.

Βγήκε μου είπε για ποτό. Για ένα χαλαρό ποτό με τον φίλο του. Να πουν δυο αντρικές κουβέντες, να μιλήσουν για ποδόσφαιρο. Το χαλαρό ποτό όμως, έγινε και δεύτερο ποτό, και τρίτο ποτό και μετά μια βόλτα στο club.

Δεν θα διαμαρτυρόμουν για την βραδυνή του έξοδο. Δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί, συνέχεια μέσα. Χρειάζεται το χώρο του ο καθένας μας. Θα μου ήταν απόλυτα φυσιολογικό, αν δεν είχε ξαναγίνει το προηγούμενο βράδυ, το προ-προηγούμενο βράδυ, το προηγούμενο Σάββατο και αρκετες φορές το τελευταίο διάστημα.

Είναι συνέχεια έξω, μαζί με το φίλο του για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για ένα ποτό. Εγώ φυσικά και δεν μπορούσα να βγώ μαζί. Ποιά είμαι εγώ αλλώστε, για να πάω μαζί τους? Εγώ δεν είμαι τίποτα. Τίποτα περισσότερο απο μια ερωμένη που έγινε δεσμός του. Ότι και αν έκανα, όσο και αν προσπάθησα, πάντα θα είμαι η ερωμένη για εκείνον. Και τις ερωμένες τις κρύβουμε δεν τις παρουσιάζουμε...

Για τον περισσότερι κόσμο, μια βραδυνή έξοδος σημαίνει βόλτα με φίλους, συνάντηση με γνωστούς και μερικές φορές, ποτό και ξενύχτι μεχρι το πρωϊ. Για τον "Β" όμως, η βραδυνή έξοδος σημαίνει όλα αυτά με την μόνη διαφορά πως σε όλη τη διαδικασία της εξόδου εγω δεν μπορώ να συμμετάσχω.

Αυτό βέβαια, είναι μια συνήθεια που του έχει μείνει απο παλιά, απο την εποχή που ήταν ακόμα με την πρώην του. Απέφευγε να βγαίνει μαζί της, γιατί αν το έκανε θα τον έβλεπαν όλα τα "κοριτσάκια" και θα καταλαβαίναν πως δεν είναι διαθέσιμος. Άσε που δεν θα μπορούσε να μιλάει με όποια και όσο θέλει. Έτσι όμως η έξοδος θα γίνονταν βαρετή και αδιάφορη....Όταν όμως έβγαινε μόνος, μπορούσε να έκφραστεί όπως θέλει. Να φλερτάρει, να μιλήσει με όποια θέλει, να λάνσάρει τον εαυτό του ως ελέυθερο, να ενδώσει σε ελκυστικές προτάσεις...

Τέσσερις το πρωϊ και εγώ αναθεωρώ. Παύω να πιστεύω πως οι άνθρωποι αν θέλουν μπορούν και αλλάζουν. Αρνούμαι να δεχτώ πως βελτιώνονται προς το καλύτερο, ξεχνούν όλες τις κακές τους συνήθειες και εξελίσσονται προς το καλύτερο. Κάτι τέτοιες στιγμές, συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τελικά. Απλά τροποποιούν λίγο τη συμπεριφορά τους, κρύβουν για λίγο αυτό που πραγματικά είναι και όταν οι συνθήκες είναι καλές, τότε εμφανίζουν και πάλι τον παλιό πραγματικό τους εαυτό....

Καφές

Για ένα μικρό χρονικό διάστημα, η ζωή μου κυλύσε πολύ ήσυχα. Σχεδόν βαρετά. Εκεί που είχα συνηθίσει τις εντάσεις, τους καβγάδες, το τρυφερό συμφιλίωμα μετά τη μεγάλη μάχη, τωρά είχα την απόλυτη ηρεμία. Με τον "Β" είχαμε μπεί κανονικά σε πρόγραμμα. Ξυπνούσαμε νωρίς το πρωϊ, πηγαίναμε στις δουλειές μας και το βράδυ καθόμασταν σπίτι και απολαμβάναμε την ηρεμία μετά απο μια δύσκολη μέρα. Μερικές φορές βγαίναμε έξω, αλλά συνήθως προτιμούσαμε να μείνουμε μέσα.

Όλη αυτή η ηρεμία όμως, ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα................

Σάββατό πρωϊ λοιπόν και ήταν η ιδανική μέρα για καφέ στο κέντρο. Είχει γίνει σχεδόν άτι σαν ιεροτελεστία ο καφές του Σαββάτου. Συνήθιζα με την φίλη μου, να βάζουμε τα καλά μας, να λέμε τα νέα μας πίνοντας ζεστό καφέ και στη συνέχεια ακολουθούσε η βόλτα στα μαγαζιά. Ο καφές του Σαββάτου, ήταν επίσης μια καλή ευκαιρία να δούμε τους γνωστούς και φίλους μας γιατί πάντα είχε κόσμο εκείνη την ώρα.

Ο "Β" βέβαια, ποτέ δεν ερχόταν μαζί μου. Αν και βρισκόμασταν πολλές φορές στον ίδιο χώρο, ποτέ δεν καθόμασταν μαζί και πολλές φορές δεν μιλούσαμε κάν. Εξακολουθούσαμε να κρυβόμαστε μήπως και μας εντοπίσουν οι πρώην μας γιατί σίγουρα, κάπου εκεί θα πίναν και αυτοί τον καφέ τους.

Αυτό το Σάββατο όμως, εντελώς αναπάντεχα αποφάσισε να μοιραστεί το χρόνο του μαζί μου. Η φίλη μου, δεν τον ήξερε και ήταν μια καλή ευκαιρεία να τον γνωρίσει.
Έτσι και έγινε λοιπόν. Στην αρχή, νιώθαμε όλοι λίγο αμήχανα. Ήταν κάτι σαν την πρώτη κοινή μας εμφάνιση και μας δυσκόλευε λίγο. Μετά όμως, έσπασε αυτός ο πάγος και για πολύ ώρα είχαμε απορροφηθεί στην κουβέντα μας.

Ξαφνικά όμως, ο "Β" αρχίζει να τρέμει, αλλάζει χρώμα και απότομα αποφασίζει να φύγει γιατί είχε ξεχάσει πως έχει να κάνει μια δουλειά. Έφυγε τόσο βίαια που ξέχασε τα πάντα πάνω στο τραπέζι. Κινητό, γυαλιά, κλειδιά..... Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε αμηχανία και μετά απο λίγο επέστρεψε πάλι, με πολύ πιο έντονη ζωγραφισμένη την ταραχή στο πρόσωπό του. Χωρίς καν να μιλήσει πήρε τα πράγματά του και εξαφανίστηκε και πάλι.

Δεν το σχολίασα. Ήλπιζα μόνο, να μην αντιλήφθηκε η φίλη μου την όλη ταραχή του, γιατί ήταν η πρώτη τους συνάντηση και ήθελα οι εντυπώσεις να είναι καλές. Κάτι όμως μου μύριζε ύποπτο, κάτι δε μου άρεσε στην τόσο απότομη αποχώρησή του......

Λίγη ώρα αργότερα, αποφασίζουμε με την φίλη μου να πάμε μια βόλτα και φεύγοντας απο το μαγαζί ανακάλυψα και την αιτία της ξαφνικής ταραχής του "Β". Η πρώην του, έπινε καφέ τρια τραπέζια πιο πέρα. Προφανώς, θα την είδε την ώρα που μπήκε και αποφάσισε να εξαφανιστεί για να μην τον αντιληφθεί και δει πως είναι μαζί μου.

Γούρλωσε λοιπόν το μάτι μου τότε, ανέβηκαν οι σφυγμοί μου κοντά στους 300 και άρχισα να τρέμω σαν να είχα Parkinson σε προχωρημένο στάδιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω που θα ήταν το πρόβλημα αν μας έβλεπε. Είμασταν τρείς άνθρωποι που πίναμε καφέ. Ο "Β" ούτε καν καθόταν δίπλα μου. Θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι,συνάδελφοι, απλώς γνωστοί. Τίποτα δεν έδειχνε πως είμασταν ζευγάρι. Και εν πάση περιπτώση, αν κάποιος έπρεπε να φύγει απο το μαγαζί, γιατί να ήταν ο "Β" αυτός και όχι η πρώην του??

Όταν χτύπησε το κινητό μου, η πρώτη κουβέντα που είπα ήταν ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ. γιατί πολύ απλά, υπάρχουν όρια. Υπάρχει πάντα ένα σημείο, πέρα απο το οποίο δεν μπορούμε να ανεχτούμε περισσότερα, δεν μπορούμε να κάνουμε υποχωρήσεις.
Για να είμαι μαζί του, έδωσα απίστευτες μάχες. Αντιμετώπισα όλους τους πρώην γνωστούς και φίλους που μου κόψαν την καλημέρα όταν χώρισα, υποχώρησα και δέχτηκα να κρύβομαι για να μην μάθει κανένας τίποτα, στερήθηκα πολλές μικρές χαρές γιατί δεν μπορούσαμε να βγαίνουμε μαζί έξω. Και εκείνος? Τι κάνει εκείνος?? Παθαίνει ταραχή μόλις βλέπει την πρώην του και προτιμά να χαλάει τις δικές μας στιγμές για να μην χαλάσει τις δικές της.

Και πάλι, εγώ είμαι αυτή που πρέπει να υποχωρήσει. Αλλά αυτή τη φορά,δεν θέλω.
Αν δεν μπορώ να έχω μια φυσιολογική σχέση, δεν θέλω καν να έχω σχέση. Αν τόσο καιρό μετά, ο "Β" δεν έχει ξεπεράσει αυτό που κατα τα λεγόμενά του τον καταπίεζε ας γυρίσει πάλι σε εκείνη και ας αφήσει εμένα στην ησυχία μου.

Το επιχείρημα πως με αγαπάει δε με έπειθε άλλο. Όταν νιώθουμε πράγματα για κάποιον, δίνουμε μάχες, το δείχνουμε με πράξεις, κάνουμε υπερβάσεις και σίγουρα δεν σκύβουμε το κεφάλι να φύγουμε με την ουρά στα σκέλια.

Δεν νομίζω να με είχε ξαναδεί σε τέτοια παράκρουση. Δεν ήθελα να συζητήσουμε τίποτα, δεν ήθελα να ακούσω τίποτα. Ούτε καν τις κλήσεις του δεν απαντούσα. Δεν είχε να μου πεί κάτι καινούριο και τις δικαιολογίες τους τις ήξερα ήδη οπότε δεν υπήρχε και λόγος να μιλήσουμε.

Έκανε όμως κάτι που ποτέ δεν είχε ξανακάνει. Γι πρώτη φορά στη ζωή του ζήτησε συγνώμη και φοβήθηκε τόσο πολύ μην του φύγω που ήρθε έξω απο την πόρτα, παρακαλώντας με να του ανοίξω. Με εξέπληξε αυτή η εκδήλωση συναισθημάτων και φυσικά δεν με άφησε ασυγκίνητη. Τόσες υποχωρήσεις είχα κάνει μαζί του, τι είναι άλλη μία.....

Μήνυμα γραπτό στο κινητό

Όσο εφευρετικό είναι το μυαλό μιας γυναίκας, άλλο τόσο εφευρετικό είναι και το μυαλό του άντρα όταν πρόκειται να εξασφαλίσει τη μυστικότητα των πράξεών του. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, αυτό που ο «Β» ήθελε να κρατήσει μυστικό....ήμουν εγώ!!!

Ένα βράδυ, τελείως αναπάντεχα ο «Β» αποφάσισε να βγούμε για ένα χαλαρό ποτάκι. Φυσικά και δεν θα μπορούσα να αρνηθώ μια τέτοια πρόταση γιατί αυτά τα «θαύματα» μια φορά μόνο γίνονται.

Ξαφνικά, αρχίζω να παρατηρώ πως το κινητό του είχε αρχίσει να χτυπάει επίμονα και ο «Β» συνέχεια απέρριπτε τις κλήσεις. Ποιος σε ψάχνει? Ρώτησα διακριτικά και εκείνος μου απάντησε δείχνοντάς μου το κινητό του πως είναι ο φίλος του.

Ο φίλος του, ήταν η προσωποποίηση αυτού που λέμε party animal. Ήταν μόνιμα έξω, μόνιμα με ένα ποτήρι haig στο χέρι και αν δεν πήγαινε πέντε η ώρα το πρωί δεν αποφάσιζε να πάει σπίτι του. Συχνά τηλεφωνούσε στο «Β» προσκαλώντας τον σε νυχτερινές εξορμήσεις και ο «Β» με μαεστρία του αρνιότανε, γιατί την ύπαρξή μου δεν τη γνώριζε.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως ο φίλος του είχε και έναν άλλον κολλητό....το πρώην μου!!! Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που δεν αποκάλυπτε στον φίλο του την ύπαρξή μου. Μπορεί να φανεί παράδοξο αλλά παρόλο που τον πρώην μου τον απατούσα συτήματικά δεν ήθελα με τίποτα να μάθει πως εγώ επέλεξα να συνεχίσω την ζωή μου με έναν αλλον άντρα. Αυτό θα τον στεναχωρούσε και κάτι τέτεοι δεν το ήθελα. (Όπως θα περιγράψω στην επόμενη ανάρτηση, ο πρώην μου το μοναδικό πράγμα που δεν έκανε ήταν να στεναχωριέται για την απουσία μου.

Παλιά, ο "B" ήταν μόνιμα έξω. Του άρεσε να βγαίνει, να συναντά φίλους, λάτρευε το clubbing και η ζωή του μπορούσε να περιγραφεί με μία μόνο λέξη ΆΣΤΑΤΗ!! Απο τότε όμως που αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, άλλαξε εντελώς. Τα ξενύχτια, τα clubs, τα ποτά γίναν παρελθόν και προτιμούσε να περνάμε τα βράδυα μαζί. Ήταν σαν να είχε πάθει μια ξαφνική μετάλλαξη. Αυτή η αλλαγή ήταν και ένας απο τους λόγους που με έκανε να πιστεύω πως ναι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν, να γίνουν διαφορετικοί, να εξελιχθούν προς το καλύτερο.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αφού ο φίλος του, του είχε τηλεφωνήσει τουλάχιστον δέκα φορές, ξαφνικά σταμάτησε. Ούτε κλήση, ούτε μήνυμα, τίποτα. Αυτό, μου έκανε εντύπωση. Έτσι ξαφνικά, χωρίς να του απαντήσει ο "Β", σταμάτησε να επιμένει? Περίεργο. Έπρεπε λοιπόν να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και έτσι αποφάσισα να ψάξω λίγο το κινητό του. Με μια μικρή αναζήτηση στα εξερχόμενα μηνύματα, βρήκα και την απάντηση. Ο "Β" κατάφερε να αποφύγει την επιμονή του φίλου του για τρελό ξενύχτι στέλνοντάς του το παρακάτω μήνυμα: Δεν μπορω να βρεθούμε σήμερα, γιατί μόλις γνώρισα μια κοπέλα και μάλλον θα προκύψει φλέρτ, οπότε θα μιλήσουμε αύριο.

Αρχικά, νευρίασα. Άρχισςα να διαμαρτύρομαι, να φωνάζω και να λέω πως δεν μπορεί να μιλάει για μένα σαν να είμαι οπιαδήποτε τυχάια γνωριμία. Ήμουν κάτι παραπάνω και έτσι ήθελα να με αντιμετωπίζει. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Τι σημασία έχει με ποιά δικαιολογία προσπαθεί να αποφύγει να βρεθεί με τον φίλο του? Σημασία έχει πως ήθελε να είναι μαζί μου και αυτό μου έφτανε...

Απιστία

Ένα από τα πράματα που έμαθα δίπλα στον «Β» ήταν πως ότι κοροϊδέψεις σίγουρα θα το πάθεις. Και εγώ δυστυχώς κορόιδεψα. Και ήταν τέτοια η μοίρα μου που έπρεπε να πάθω.

Ήταν λίγους μήνες μετά την αρχή της επίσημης σχέσης μας και πολλά χρόνια μετά τη γνωριμία μας. Πλησιάζανε Χριστούγεννα νομίζω. Βίωνα μια ωραία και ήσυχη περίοδο-κάτι που όλα αυτά τα χρόνια μου είχε λείψει πολύ. Ξυπνούσαμε μαζί, μιλούσαμε συνέχεια στο τηλέφωνο, τα βράδια καθόμασταν μπροστά στο τζάκι και συζητούσαμε για ώρες.

Ήταν τέτοιες οι στιγμές, που έλεγα πως ότι και αν πέρασα όλα αυτά τα χρόνια άξιζε τον κόπο. Είχα επιτέλους ότι ήθελα. Ότι μου είχε λείψει.

Μια μικρή πόλη όμως, δεν έχει μυστικά. Όσο καλή και να είναι προσπάθεια να κρύψει κάποιος τα ένοχα μυστικά του, ότι και αν κάνει, αυτά βρίσκουν τον τρόπο και αποκαλύπτονται. Είναι και η φύση της γυναίκας που δεν την αφήνει να κρατάει το στόμα της κλειστό. Είναι και η περιέργεια τόσο δυνατή που σε κάνει συνέχεια να ψάχνεις και να αναζητάς.

Δεν έχει σημασία το πώς το έμαθα. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να αναλύσω πως το ανακάλυψα. Ένα γυναικείο μυαλό εύκολα θα καταλάβει. Αυτό που έχει σημασία – και είναι και το μόνο- είναι πως πράγματι έγινε. Δεν ήταν απλά ένα κακό κουτσομπολιό.

Τι ανακάλυψα? Πως πολύ απλά, πολύ εύκολα και χωρίς καμία αναστολή, ο «Β» φρόντισε ένα βράδυ, να με πάει με μια άλλη γυναίκα. Με μια δευτεροκλασάτη γυναίκα, με μια πολύ αδιάφορη γκόμενα. Και μετά την απιστία του, ήρθε σε εμένα και κοιμήθηκε σαν να μην συνέβη τίποτε απολύτως.

Ω, ναι…. Ο «Β», ρίσκαρε τα πάντα για πέντε λεπτά ηδονής!! Με μια απίστευτη ευκολία, πήγε στο σπίτι της και αφέθηκε στην πιο χυδαία μορφή της απιστίας. Και αυτό, σε μια χρονική στιγμή που υποτίθεται πως ζούσαμε την καλύτερη περίοδο της σχέσης μας.

Προσπάθησα να βρω μια δικαιολογία. Επίμονα σκεπτόμουν έναν λόγο για τον οποίο έτσι απλά και χωρίς δεύτερη σκέψη ενέδωσε. Δεν έβρισκα όμως κανέναν.

Δεν ήταν ούτε όμορφη, ούτε γοητευτική. Δεν είχε τη φρεσκάδα της νιότης και η θηλυκότητά της ανύπαρκτη. Δεν θα την έλεγα γυναίκα μοιραία, μάλλον γυναίκα στερημένη. Τίποτε δεν του έλλειπε εκείνη την περίοδο. Δεν είχε προλάβει καν να κουραστεί, να βαρεθεί από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς του.

Όσο για τον «Β» τι να πω. Δεν το αρνήθηκε. Δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι συνέβη. Δεν μίλησε, δε δικαιολογήθηκε. Απλά χαμήλωσε το κεφάλι και δεν είπε λέξη. Τι θα μπορούσε άλλωστε να πει? Πως δικαιολογήσεις κάτι τέτοιο? Τι να επικαλεστεί? Τα ζωώδη ένστικτά του??

Εγώ όμως, είχα να πω. Είχα πολλά να πω, αλλά για άλλη μια φορά δεν είπα.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να επιτρέψω για άλλη μια φορά την απώλεια της αξιοπρέπειάς μου. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να απαντήσω στο γιατί δεν του έκλεισα την πόρτα. Γιατί δεν του το ανταπέδωσα, γιατί τον άφησα να συνεχίζει να κοιμάται στο κρεβάτι μου.

Τώρα, αρκετό καιρό μετά υποψιάζομαι τον λόγο. Ή το ανέχτηκα από μεγάλη αγάπη ή από μεγάλη βλακεία. Ο χρόνος θα δείξει…..

Μια γιορτή αλλιώτικη

Την ταχύτητα, πάντα τη λάτρευα… Δυνατή μουσική, ανοιχτό παράθυρο, μαλλιά που μπερδεύονται από τον αέρα και ο δρόμος ας είναι μακρύς και ατελείωτος…. Αυτού του είδους η οδήγηση, με ηρεμούσε, μου έδινε το χρόνο που ήθελα για να σκεφτώ και ευτυχώς λόγω δουλειάς έπρεπε πολύ συχνά να κάνω μεγάλες διαδρομές.

Χαμένη στις σκέψεις μου λοιπόν, τρόμαξα τόσο που παραλίγο να χάσω τον έλεγχο όταν το κινητό μου χτύπησε ξαφνικά. Μεσημεριάτικα. Τρείς και τέταρτο. Ώρα που η φίλη μου συνήθως απολαμβάνει το μεσημεριανό της ύπνο και ποτέ και για τίποτα δεν τον χάνει… Μάλλον θα έχει κάτι γαργαλιστικό να μου πει σκέφτηκα και έσπευσα να απαντήσω στην κλήση.

«Φίλη μου, το ξέρεις πως εγώ είμαι φίλη σου, δεν το ξέρεις?? Και ποτέ δεν θα άφηνα τίποτα και κανέναν να σε στεναχωρήσει, το ξέρεις και αυτό ε?»
«Ξέρεις, εχτές ήμουν σε μια γιορτή, και εκεί ήταν και ο «Β» και ήταν και η πρώην του εκεί. Και μετά, αργά, έφυγαν και μαζί. Αλλά εγώ έπρεπε να σου το πω. Δεν μπορούσα να μη σου το πω, αφού είσαι φίλη μου….»

Αστραπιαία άρχισαν να περνούν από μπροστά μου οι χτεσινές σκηνές. Είχε πράγματι σε μια γιορτή να πάει. Ο φίλος του, ο κολλητός του, γιόρταζε και δε μπορούσε να μην πάει. Αλλά εγώ δεν ταίριαζα, δεν μπορούσα να πάω μαζί του. Τι να του έλεγε, ποια είμαι… Έπρεπε λοιπόν να μείνω σπίτι. Δε θα αργούσε μου είπε, μόνο για λίγο θα πήγαινε…. Αλλά άργησε. Άργησε πολύ.

Μα με πόσο τρέχω? Που έστριψα? Απορροφήθηκα τόσο στις σκέψεις μου που έχασα τον έλεγχο. Έκανα λίγο στην άκρη, έκλεισα λίγο τα μάτια μου και αποφάσισα να το ξεκαθαρίσω αμέσως μόλις φτάσω σπίτι. Νόμιζα, πως είχα καταφέρει επιτέλους να δομήσω μια φυσιολογική σχέση η οποία βασίζεται στη ειλικρίνεια και ξαφνικά ανακαλύπτω πως τίποτα απολύτως δεν έχω καταφέρει.

Πες μου, τι ακριβώς έκανες χτές??????
Το ερώτημα που του έθεσα, ήταν ξεκάθαρο και λιτό. Ήθελα μια σαφή απάντηση, χωρίς μακροσκελείς διαλόγους και χωρίς υπεκφυγές. Το ύφος μου είχε κάτι από το ύφος των αντρών της GESTAPO και μάλλον το μάτι μου γυάλιζε τόσο πολύ που αποφάσισε τελικά να μου απαντήσει….. Να, εκεί στην γιορτή που πήγα, ήταν και η πρώην. Και δεν είχε και παρέα και κάθισα μαζί της. Και μετά, στο τέλος όταν έφυγα, φοβόταν να πάει μόνη στο αυτοκίνητο και την πήγα εγώ. Και καθίσαμε και λίγο μαζί. Όχι για πολύ. Για καμία ωρίτσα. Τα είπαμε λίγο που είχα και καιρό να την δω. Δεν ήταν και καλά.

«Και εγώ? Δε σε ένοιαξα καθόλου εγώ? Δεν σκέφτηκες στιγμή πως θα το μάθαινα, πως θα μου το λέγανε? Δε σε ένοιαξε που με προσέβαλες μπροστά στους φίλους μου?» Είχα αρχίσει να χάνω την ψυχραιμία μου και με έντονο ύφος μονολογούσα…. Έπεισα όλο τον κόσμο πως άλλαξες, πως τώρα είσαι αλλιώς και εσύ, τι κάνεις εσύ? Τραβιέσαι νυχτιάτικα στα παρκινγκ με την πρώην σου. Αυτή είναι λοιπόν η αλλαγή?

Και μετά, Σιωπή…. Απλά σιωπή…. Και ύστερα η απάντηση. Λιτή και ξεκάθαρη όπως το ερώτημα…

«Το σκέφτηκα. Αλλά εσύ δεν είσαι σαν την πρώην μου. Δεν έχεις ανάγκη εσύ….»

Κρυφτό

Ένα απο τα παιχνίδια που ποτέ μου δεν έπαιξα στην παιδική μου ηλικία, ήταν το κρυφτό. Το θεωρούσα άκρως βαρετό και κουραστικό παιχνίδι. Δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον στο να κάθεσαι κρυμμένος και ακίνητος, περιμένοντας (μερικές φορές για πολύ ώρα) τη στιγμή που ο άλλος απλά θα έρθει να σε βρεί. Τώρα όμως που μεγάλωσα, έγινε το αγαπημένο μου. Το πιο διασκεδαστικό μου παιχνίδι. Το πιο αγαπημένο....

Μήν ανησυχείτε, δεν έπαθα σύγχυση, ούτε άλλαξε η θεματολογία του Blog, απλά, η σχέση μου με τον "Β" εξελίχτηκε σε ένα μόνιμο κρυφτό. Το παράδοξο είναι, πως την εποχή που είχαμε "παράνομη σχέση" δεν κρυβόμασταν και συναντιόμασταν συνέχεια έξω, τώρα όμως που επίσημα γίναμε ζευγάρι ανακαλύψααμε χιλιαδες διαφορετικούς τρόπους να κρύψουμε το γεγονός ότι είμαστε μαζί.

Αρχικά, το κάναμε γιατί δεν θέλαμε να πληγώσουμε τους πρώην μας. Μας δημιουργούσε αρκετές τύψεις το γεγονός ότι ενώ αυτοί ζούσαν ένα δράμα, εμείς χαιρόμασταν τον ερωτά μας. Στη συνέχεια, συνειδητοποιήσαμε, πως αν εμφανιστούμε μαζί, θα καταλάβουν όλοι πως η σχέση μας προϋπήρχε του χωρισμού μας και αυτό θα τους πλήγωνε πολύ. Έτσι συμφωνήσαμε με το "Β" να παίξουμε κρυφτό.

Στην αρχή είχε μια απίστευτη γοητεία όλο αυτό. Μια ίντριγκα, μια δράση που μας έκανε να νιώθουμε όπως στην αρχή. Είχαμε βρεί έναν μη λεκτικό κώδικα επικοινωνίας και με κινήσεις των ματιών και μόνο συννενοούματαν για το τι ώρα θα φύγουμε απο το μαγαζί, που θα με πριμένει, που θα πάμε μετά.

Όλως τυχαίως βγαίναμε πάντα στα ίδια μαγαζιά, πάντα την ίδια ώρα και καθόμασταν σε διπλανές θέσεις. Και κάθε φορά κοίταζε ο ένας τον άλλον με ένα έκπληκτο βλέμμα και αναρρωτιόμασταν δυνατά.....πάλι εδώ εσύ????.....

Πολλές φορές, καθόταν απέναντί μου και μου έστελνε διακριτικά μηνύματα. Μου έγραφε πράγματα, σχολίαζε αυτά που φορούσα, γκρίνιαζε όταν έβλεπε κάποιον να με φλερτάρει. Και εγώ, όλως τυχαίως θυμόμουν να φρεσκάρω το κραγιόν μου, τη στιγμή εκείνη που τον πλησίαζε αυτή η ξανθιά με το κολάν, για να περάσω μπροστά του και να του θυμίσω ότι τον βλέπω.

Στη συνέχεια, άρχισαν οι φίλες μου να μου το προξενεύουν!!! Ήταν τόσες οι φορές που τον συναντούσαμε τυχαία έξω, που όλοι γύρω μας προσπαθούσαν.... να μας τα φτιάξουν!!! Μόνος αυτός, μόνη εγώ γιατί να μην γινόμασταν ζευγάρι. Εγώ φυσικά και το έπαιζα δύσκολη. Κάτι δεν μου άτρεσαν τα μαλλιά του, κάτι δεν μου γέμιζε το μάτι, κάτι δεν ήμουν έτοιμη να μπώ σε μια καινούργια σχέση... Όσο όμως εγώ αρνούμουν, τόσο περισσότερο επιμέναν οι φίλες μου.

Και τι σε νοιάζει ο πρώην σου? Πόσο καιρό ακόμα να περιμένεις μέχρι να κάνεις κάτι καινούργιο στη ζωή σου? Πόσο ακόμα θα βγαίνεις μόνη σου? Αυτά ήταν τα κλασσικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι φίλοι μου για να με πείσουν να ενδώσω στο διακριτικό φλέρτ του "Β". Άσε που άρχισαν να συνομοτούν μεταξύ τους, κρυφά απο μένα, και θέσαν ως στόχο τους την αποκατάστασή μου.

Άθελά τους και μη γνωρίζοντας όμως, μου δώσαν τη λύση στο πρόβλημά μου. Γιατί μια χαρά χαρά ήταν το κρυφτό, αλλά πως εγώ θα ξυπνούσα ένα πρωί και θα έλεγα πως ναι, είμαι με τον "Β"? Οι φίλοι μου όμως μου τα κανόνησαν όλα.
Έτσι άρχισα σιγά σιγά, να βρίσκω συμπαθητικά τα μαλλιά του "Β", ελκυστική την κοιλίτσα του, γιατί απο κοιλιακούς....καρβέλι και όχι φέτες....., άρχισα να βαριέμαι να είμαι μόνη μου και αποφάσισα να δεσμευτώ.

Το πρώτο βήμα είχε ήδη γίνει με την καταλυτική και ουσιαστική συμβολή των φίλων μου. Μετά απο λίγο καιρό ναι, ενέδωσα επιτέλους στο γοητευτικό και επίμονο φλέρτ του "Β" και αρχίσαμε να βγαίνουμε σαν ζευγάρι.

ΌΟΟΟΧΧΧΧΙΙΙΙΙ, δεν τελειώνει εδώ το κρυφτό!!!!!! Είπαμε, με τον "Β" έχω σχέση, οπότε τίποτα δεν μπορεί να γίνει με τον φυσιολογικό τρόπο. Το ότι οι κοντινοί μας φίλοι γνώριζαν τη σχέση μας, δεν σημαίνει πως γίναμε φυσιολογικοί. Εξακολουθούσαμε να κρυβόμαστε γιατί κατά τη γνώμη του "Β" ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να το μάθουν οι πρώην μας και κυρίως η δική του πρώην.

Έτσι κάπως, ξεκίνησε ένας καινούργιος κύκλος προβλημάτων και όπως είχε ήδη αποδειχθεί, κάθε καινούργιο πρόβλημα είναι πολύ πιο τραγικό απο το προηγούμενο....

Βράδυα παρηγοριάς (2)......

Ένα απο τα πράγματα, που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα φανταστεί πως θα κάνω, είναι ότι θα βρισκόμουν στην "περίεργη" εκείνη θέση, να παρηγορώ τον "Β" που θρηνούσε τον χωρισμό του με την πρώην του. Αποδεικνύεται λοιπόν για άλλη μια φορά, πως η ζωή μαζί με τον "Β", δεν μπορεί να είναι ούτε φυσιολογική, ούτε χωρίς εκπλήξεις και πρωτοτυπίες.

Δεν χρειαζόταν να μου πει αν είχε μιλήσει μαζί της, αν είχανε βρεθεί. Το ήξερα πολύ πριν μου το πεί. Το έβλεπα στο ύφος του, την διάθεσή του, στο βλέμμα του. Κάθε φορά που επικοινωνονούσε μαζί της, αποκτούσε ένα έντονο μελαγχολικό ύφος και η διάθεσή του ήταν χειρότερη απο το χειρότερα.

Ίσως απο ενοχές, ίσως απο οίκτο, μπορεί και απο ενδιαφέρον, επικοινωνούσε συχνά μαζί της. Φυσικά δεν περιοριζόταν μόνο στα τηλέφωνα η επικοινωνία τους. Ως πολιτισμένοι άνθρωποι, έβγαιναν για φαγητό, για καφέ, ακόμα και σε κοινωνικές εκδηλώσεις πηγαίναν μαζί. Όπως ο ίδιος μου είχε πει, ήταν φίλοι πλέον. Αφήσαν κατα μέρος το παρελθόν τους και γίναν δυο καλοί φίλοι που ανα τακτά διαστήματα βρίσκονται και τα λένε.

Κάθε φορά όμως που είτε βρισκόταν, είτε μιλούσαν, εκείνος έπεφτε σε βαθιά θλίψη. Δεν άντεχε την μελαγχολία της πρώην, την κατάθλιψη που του έλεγε πως ζούσε. Έχανε τη διάθεσή του, το κέφι του και απλά καθόταν για ώρα και κοιτούσε το κενό. Παρόλο που ήταν φίλοι και είχαν ξεπεράσει τον χωρισμό τους, κάθε φορά που επικοινωνούσανε, εκείνη φρόντιζε να του θυμίζει πως τώρα που χωρίσανε η ζωή της τελείωσε....

Στην αρχή, έκανα πολλές προσπάθειες να του εξηγήσω πως ετσι είναι οι χωρισμοί. Πως είναι δύσκολοι και επώδυνοι. Του εξηγούσα, πως ο μόνος τρόπος να ξεπεράσει κάποιος έναν χωρισμό, είναι να αφήσει τον εαυτό του να βιώσει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων. Απο την τεράστια θλίψη για τον χωρισμό, ως την απίστευτη χαρά της απαλλαγής αυτού που μας πλήγωσε και απο τον έντονο πόνο της απόρριψης, ως την τσατίλα για αυτόν που μας άφησε. Όταν αυτός ο κύκλος των συναισθημάτων κλείσει, τότε έχει ξεπεραστεί και ο χωρισμός. Και αυτό συμβαίνει πάντα, γιατί πολύ απλά η φύση έχει προνοήσει να συμβεί, γιατί αλλιώς θα πεθαίναμε όλοι απο αγάπη......

Δεν με άκουγε όμως......
Έτσι, άρχισα να τον παρακαλάω να γυρίσει πίσω σε εκείνη. Μη μπορώντας να διαχειριστώ άλλο αυτή την κατάσταση, άρχισα να του ζητώ να ξανασκεφτεί το ενδεχόμενο να γυρίσει πίσω σε εκείνη. Τι νόημα είχε άλλωστε να είναι μαζί μου και συγχρόνως να είναι μόνιμα μελαγχολικός?

Υποτίθεται, πως επί πολλά χρόνια καταπιεζότανε σε μια σχέση που τον έπνιγε και τώρα που επιτέλους τελείωσε η σχέση αυτή, αντί να χαίρεται ζούσε την υπέρτατη θλίψη. Προτιμούσα λοιπόν να μείνω και πάλι μόνη μου απο το είμαι με κάποιον που η διάθεσή του δεν εξαρτώταν απο μένα, αλλά απο την πρώην σύντροφό του.

Ο ίδιος, προσπαθούσε να μου εξηγήσει, πως όλη η συμπεριφορά του ήταν αποτέλεσμα της ευαισθησίας του και μόνο. Δεν άντεχε να βλέπει τους άλλους να υποφέρουν, δεν μπορούσε να διαχειριστεί το γεγονός πως ενώ εκείνος προχωράει τη ζωή του κάποιος άλλος τη σταμάτησε.

Εγώ απο την άλλη, (κατά τα λεγόμενά του) ήμουν απλά αναίσθητη. Το γεγονός ότι είχα τραβήξει μια γραμμή κάτω απο όσα μέχρι τότε είχαν συμβεί στη ζωή μου, με χαρακτήριζε ως αδίστακτη και αναίσθητη. Το ότι δεν κατέβαζα τα μούτρα μου κάθε φορά που έβλεπα τον πρώην μου, σήμαινε για εκείνος πως αντί για καρδιά μάλλον καμία πέτρα θα έχω.
Ώς κλασικός άντρας όμως, δεν είχα την ευφυία να καταλάβει πως απλά υπερασπιζόμουν και προστάτευα τον εαυτό μου. Γιατί αν δεν το έκανα εγώ δεν θα το έκανε κανένας άλλος.....

Μετά τη συμπαράσταση στον πόνο που ζούσε, μετά τις ικετεύσεις προκειμένου να γυρίσει σε αυτήν, ήρθε και η ώρα του εκβιασμού. Ή θα αποφάσιζε τι θέλει επιτέλους ή θα τον άφηνα γιατί πολύ απλά δεν είχα άλλα αποθέματα αντοχής για να μπορέσω να συνεχίσω...
Υποτίθεται λοιπόν, πως διάλεξε εμένα και εγώ η αφελής χάρηκα!

Λάθος μου όμως.... Μεγάλο λάθος.....

Βράδυα παρηγοριάς (1)......

Συνηθίζεται, οι άνθρωποι να δίνουν πάντα δίκαιο και να υπερασπίζονται αυτόν που φαίνεται αδύναμος. Οι δυνατοί, είναι αυτοί που πάντα φταίνε. Όσο περισσότερο δείχνει κάποιος τη θλίψη του τόσο περισσότερο απολαμβάνει την εύνοια και τη συμπαράσταση των άλλων. Δεν έχει σημασία αν φταίει, αν μόνος του προκάλεσε αυτό που τον στεναχωρεί, απλά έχει δίκαιο.

Εγώ όμως, δεν ανήκω στην κατηγορία των γυναικών, που αρνούμενες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, καταφεύγουν στην εύκολη λύση του δράματος και του κλάματος. Ότι και να μου συνέβη, επέλεξα να το αντιμετωπίσω σιωπηλά και μόνη μου. Με πολύ προσπάθεια και κόπο, κατάφερα πάντα να κρύβω τη θλίψη μου γιατί το μοναδικό που δεν ήθελα, ήταν τον οίκτο των άλλον.

Αυτός όμως, ήταν και ο λόγος που σε αυτή την ιστορία, ο μοναδικός άνθρωπος που έφταιγε πάντα και για όλα ήμουν εγώ και μόνον εγώ.......

Η σχέση του "Β" με την contessa ήταν πάντα προβληματική. Αυτό βεβαια, δεν είναι μια δική μου αυθαίρετη διαπίστωση, αλλά κάτι που οι ίδιοι παραδεχότανε. Η contessa διαμρτύρονταν, δυσανασχετούσε, επέλεγε ξένες αγκαλιές για να γεμίσει τα κενά της, και ο "Β" έκανε ακριβώς το ίδιο, απλά με πολύ πιο έντονους ρυθμούς. Πίστευα πως ο χωρισμός τους, αρχικά θα τους στεναχωρούσε και στη συνέχεια θα τους έδινε την ηρεμία που τόσο τους έλειπε.
Λάθος μου όμως, μεγάλο μου λάθος.
Η contessa, μετά το χωρισμό και αφού για ένα μήνα περίπου επέλεξε τη σιωπή, αποφάσισε να επιστρέψει για να διεκδικήσει αυτό που κατα τη γνώμη της ήταν δικό της. Τον "Β'.
Η αρχή, έγινε με τα μηνύματα. Απο νωρίς το πρωϊ και μέχρι αργά το βράδυ το κινητό του "Β" δε σταματούσε να χτυπάει. Μηνύματα τρυφερά, μελιστάλαχτα, δραματικά, μηνύματα γεμάτα θλίψη. Η ζωή της είχε πια καταρρεύσει και δεν είχε νόημα να ζεί μακρυά της. Επίμονα, ρωτούσε να μάθει γιατί τη χώρισε. Σαν να μην είχαν ποτέ προβλήματα, σαν να ζούσαν στη νεραϊδοχώρα και αυτός να την φρόντιζε με νέκταρ και ροδόνερο. Απορούσε, και ζητούσε συνέχεια να της πει ποιό ήταν το πρόβλημα.

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι κλήσεις. Η πρώτη κλήση, ήταν πάντα νωρίς το πρωϊ. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ξυπνούσε απο τα άγρια χαράματα και τον αναζητούσε. Το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ παλι το ίδιο. Αυτή, δεν είχε καμία ευθύνη για ότι συνέβη. Ποτέ της δεν κατάλαβε τίποτα, ποτέ δεν άκουσε κάτι, ποτέ δεν υποψιάστηκε. Απλά κάποιο πρωί, χωρίς συγκεκριμένο λόγο ο "Β" αποφάσισε να φύγει.

Για όλους ήταν κρίμα. Ήταν ένα κορίτσι, μόνο και παρατημένο. Ένα θύμα, που κάποιος του χάλασε τη ζωή... Εγώ. Εκείνη την περίοδο, και πολύ καιρό, απολάμβανε τη αγάπη, τη συμπαθεια και τη συμπόνια όλου του κόσμου. Όλοι οι γνωστοί, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, απλώναν το χέρι και την χαϊδευαν απαλά στην πλάτη.

Δεν θα αμφισβητήσω ποτέ το γεγονός, πως αυτός ο χωρισμός τη στεναχώρησε πολύ. Δεν μπορεί όμως, σε αυτή την ιστορία, η μοναδική ευθύνη να είναι η δική μου. Πολλές φορές οι άνθρωποι, με τα να μη μιλάνε, με το να κάνουν ότι δε βλέπουνε γίνονται ο λόγος που ξεκινάνε αυτές οι ιστορίες.
Πάντα ήξερε. Όλα τα γνώριζε, απλά είχε επιλέξει να μην μιλάει για να μην χάσει το βόλεμα. Αυτό όμως, την κάνει να έχει μερίδιο ευθύνης σε αυτή την απιστία. Δεν ξύπνησα εγώ ένα πρωϊ και κατέστρεψα το δικό της όνειρο, έτσι επειδή δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω. Κάτι άλλο υπήρχε, πολύ πριν εγώ κάνω την εμφάσισή μου.....

Βράδυα μαγικά....

Υπονόησε κανείς πως δεν υπάρχουν πολύχρωμες πεταλούδες? Και οι σαπουνόφουσκες που γεμίσαν τον ουρανό, δεν υπάρχουν?? Και οι καρδούλες που γεμίσαν τους τοίχους, ούτε αυτές? Και εγω γιατί τα βλέπω τότε όλα αυτά?????

Κάπως έτσι, ήταν η ζωή μου μετά τον χωρισμό του "Β". Όλα αυτά που επι χρόνια μου έκανε, η αναμονή, η στεναχώρια, το αίσθημα της ενοχής ως δια μαγίας ξεχάστηκαν. Ημουν κάτι, σαν "τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο πάνω στη γή" του Καρβέλα.

Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό μου φαινόταν περίεργο και πρωτόγνωρο. Είχα ξεχάσει πως είναι να ξυπνάς το πρωϊ και να μην είσαι μόνη στο κρεβάτι, πως είναι να μοιράζεσαι σε ένα τεράστιο σπίτι. Για πρώτη φορά μετά απο αρκετά χρόνια άνοιξα το dvd, διάβασα το εγχειρίδιο χρήσης και άρχισα να το χρησιμοποιώ για να βλέπουμε ταινίες.

Όλα αυτά που για τους περισσότερους ανθρώπους ήταν καθημερινότητα εμείς τώρα τα μαθαίναμε. Ως φυσιολογικοί άνθρωποι πλέον, συναντιόμασταν στο σπίτι, καθόμασταν μαζί, τρώγαμε, βλέπαμε τηλεόραση. Πολλές φορές φορές παρές με ένα μπουκάλι καλό κρασι, καθόμασταν δίπλα στο τζάκι και συζητούσαμε για ώρες. Πολλές φορές κουνούσα απότομα το ξεφάλι μου, μήπως και ξυπνήσω απο το όνειρο αλλά δεν ξυπνούσα, γιατί απλά δεν ήταν όνειρο...

Εγώ, η πιο φανατική φεμινίστρια, η πιο ατίθαση, έβαλα ποδιά, ξέθαψα τον τσελεμεντέ που πριν απο πολλά χρόνια μου είχαν χαρίσει και άρχισα να κάνω θαύματα στη κουζίνα. Τηγάνια, κατσαρόλες, σουρωτήρια, είχαν την τιμητική τους. Στην αρχή πειραματιζόμουν μόνο με νερόβραστα μακαρόνια, μετά πέρασα στα δύσκολα. Τηγανιτές πατάτες και αυγά!!!!Και όταν επιτέλους έμαθα πως λειτουργεί ο φούρνος επιδίωξα να μαγειρέψω το παραδοσιακό κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο.
Εντάξει, θα είμαι ειλικρινής.....Στο συρτάρι μου υπήρχαν πάντα άπειροι κατάλογοι απο εστιατόρια που έκαναν delivery γιατί τύχαινε (και δε φταίω εγώ) το κοτοπουλάκι να βγεί ....λίγο καμμένο!

Εκείνη την περίοδο τα έβαζα με τον εαυτό μου που έμεινα τόσα χρόνια σε μια σχέση προβληματική και δεν έιχα τη δύναμη να φύγω. Μερικούς μήνες πρίν, νόμιζα πως δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω τον χωρισμό μου και δεν θα καταφέρω να ζήσω μια καινούρια φυσιολογική σχέση. Γελούσα κάθε φορά που σκευτόμουν τα μελοδραματικά σχόλια του τύπου "εγώ τώρα θα γεράσω μόνη" που έκανα σε φίλες μου. Τι αφελής που ήμουνα...Όλα αυτά θα μπορούσα να τα έχω εδω και πολύ καιρό.

Όπως εγώ μεταλλάχθηκα σε μια νοικοκυρά(όχι όμως σε απόγνωση, έτσι και εκείνος έγινε απο ορκισμένος cazanovas, υπόδειγμα συντρόφου. Τις Κυριακές, ξυπνούσε πριν απο μένα και μου ετοίμαζε τέλειο πρωϊνό. Τα βράδυα, όταν γυρνούσα αργά απο τη δουλειά με περίμενε και άκουγε υπομονετικά τη γκρίνια που μου έβγαινε λόγω κούρασης.
Σπάνια βγαίναμε. Προτιμούσαμε να μένουμε σπίτι, να κάνουμε πράγματα οι δυό μας. Τόσα χρόνια, είχαμε γυρίσει όλα τα μπάρ, τα καφέ και τα club της πόλης. Ζούσαμε με το ρολόϊ στο χέρι και αγχωμένοι μην μας δει κανείς. Τώρα απολαμβάναμε και επιζητούσαμε αυτό που μας έλειπε. Την ησυχία μας....

Το κακό βεβαια με τις πεταλούδες και τις σαπουνόφουσκες, είναι πως σου περιορίζουνε το οπτικό σου πεδίο. Σου προκαλούν μια θολούρα που δενσε αφήνει να δείς τον κόσμο έτσι όπως πραγματικά είναι. Ευτυχώς όμως, η φύση έχει προνοήσει και οι πεταλούδες έχουν έναν σύντομο κύκλο ζωής. Οι σαπουνόφουσκες σιγά σιγά ξεφουσκώνουν και τότε αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο έτσι όπως πραγματικά είναι και όχι έτσι όπως θα ήθελες να είναι......

Ο δικός του χωρισμός

Η απόφαση μου να μην θέλω άλλο να συνεχίσω να είμαι το τρίτο πρόσωπο σε αυτή την σχέση, ήταν η αρχή της αντίστροφης μέτρησης. Ο "Β" κατάλαβε επιτέλους πως όσο και να στρουθοκαμηλίζουμε, έρχεται αναπόφεκτα η στιγμή εκείνη που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας.
Δεν ξέρω αν φλέρταρε ήδη με την ιδέα να βάλει σε όλο αυτό ένα τέλος ή αν εγώ τον ανάγκασα να το κάνει. Μπορεί και ο ίδιος να είχε κουραστεί απο όλο αυτό και τώρα με την δική μου απόφαση για οριστική διευθέτηση να αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να πάρει και εκείνος τις αποφάσεις του.
Λίγες μέρες αργότερα, ήρθε η μεγάλη στιγμή. Με έντονα μελαγχολικό ύφος που εκμυστηρεύτηκε πως είχε έρθει η ώρα να χωρίσει με την επι χρόνια σύντροφό του. Όχι, δεν αποφάσισε να είναι μαζί μου, να μοιράζεται το χρόνο και τη ζωή του μόνο με εμένα. Αποφάσισε απλά πως δεν θέλει άλλο να είναι μαζί της. Αυτό για αρχή. Όλα τα άλλα, θα τα ρύθμιζε σε δεύτερο χρόνο.
Απο εκείνη λοιπόν τη στιγμή ξεκίνησε μια περίοδος που κράτησε περίπου ένα μήνα. Ήταν ένας μήνας δύσκολος και περίεργος για όλους. Μετά απο μια έντονη λογομαχία που είχε μαζί της, της ανακοίνωσε πως ήρθε η ώρα να χωρίσουνε οριστικά και αμετάκλητα. Όσες προσπάθεις και να κάναν στο παρελθόν για αναθέρμανση της σχέσης, είχαν μείνει άκαρπες. Όσο και να προσπάθησαν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, όσο και να το παλέψαν η σχέση τους είχε χαλάσει και τίποτα δεν μπορούσε να τη φτιάξει. Απο την αρχική μαγεία είχε μείνει μόνο ένταση και καβγάδες...
Θα περίμενε κανείς, μετά απο αυτό, ο "Β" να νιώθει ήρεμος, χαρούμενος και ανακουφισμένος που επιτέλους τελείωσε μια σχέση που εδώ και πολύ πολύ καιρό δεν πήγαινε καλά. Το αντίθετο όμως συνέβη. Ο "Β", βυθίστηκε σε μια απίστευτη μελαγχολία και έχασε τη ζωντάνιά του. Έγινε ένας άνθρωπος σκυθρωπός που δε χρειαζότανε να σου μιλήσει για να καταλάβεις πως υποφέρει. Τα μάτια μάτια του είχαν ένα μόνιμα λυπημένο βλέμμα και η όλη του εικόνα σου έβγαζε ένα συναίσθημα οίκτου.
Σαφέστατα και ένας χωρισμός είναι πάντα δύσκολος. Ακόμα και αν τον επιδιώκεις η λύπη μου νιώθεις για αυτό που τελειώνεις είναι μεγάλη. Οι άνθρωποι δένονται μεταξύ τους και όταν μετά απο χρόνια αυτό το δέσιμο πρέπει να λυθεί, είναι αρκετά δύσκολο να μάθει κάποιος να ζεί χωρίς τα "δεσμά" του. Είναι και αυτή η δυσκολία που νιώθει κάποιος για το βόλεμα που χάνεται....
Ο "Β" όμως, δεν λυπήθηκε απλά.Το πήρε πολύ πολύ βαριά. Εκείνον τον μήνα απέφευγε να με βλέπει και να με συναντά. Προτιμούσε να είναι μακρυά μου και εγώ αυτό το σεβάστηκα. Στην αρχή έβγαινε συνέχεια έξω και πίνοντας μπουκάλια ουίσκυ προσπαθούσε να ξεχάσει το χωρισμό του. Στη συνέχεια, επέλεξε να πάει διακοπές σε ένα κοσμοπολίτικο νησί με φίλους για να είναι μακριά απο όλα αυτά που τον στεναχωρούσαν. Μετά, ξαναπήγε ένα ταξιδάκι για να βρεί τις χαμμένες ισσοροπίες του και να ανασυγκροτηθεί.
Αρχές Σεπτέμβρη, και με τις πρώτες βροχές επέστρεψε πάλι πίσω. Ήταν πια σίγουρος για την επιλογή του και είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Είχε συνηθίσει πλέον την ιδέα πως είναι μόνος του, είχε αλλάξει την καθημερινότητα και μπορούσε με μια σχετική ευκολία να συζητάει για αυτή την αλλαγή. Ήταν πια ήρεμος και επιτέλους χαμογελαστός.
Εμένα, μου είχε λείψει πολύ όλον αυτό το καιρό. Όσο εκείνος ταξίδευε για να βρεί τις ισσοροπίες του, εγώ ξενυχτούσα και βύθιζα την στεναχώρια μου σε ποτά και εφήμερα φλέρτ. Δεν είχα λόγο να γυρίσω σπίτι και έτσι έγινα φίλη με όλους τους νυχτόβιους της πόλης. Δοκίμασα τις αντοχές μου και συνειδητοποίησα πως έκρυβα μέσα μου ένα πολύ γερό ποτήρι....
Μου άρεσε που ήταν επιτέλους εδώ. Μετά απο πολλά χρόνια μπορούσαμε επιτέλους να εκφραστούμε χωρίς άγχος, να περάσουμε όσο χρόνο θέλουμε μαζί, να μην κοιτάμε τα ρολόγια και να μην συμβιβαζόμαστε με καταστάσεις και πρόσωπα που δεν μας άρεσαν.
Εκείνες τις μέρες, τις πρώτες του Σεπτέμβρη θεωρούσα τον εαυτό μου, το πιο τυχερό άνθρωπο πάνω στη γή. Τον πιο ευτυχισμένο.
Δυστυχώς όμως εκείνη την στιγμή δεν ήξερα πως αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν μακράν πιο επώδυνο απο αυτό που ήδη είχα περάσει......

Ως εδω (2)

Νωρίς το πρωϊ, ξύπνησα απότομα και για πολύ ώρα κοιτούσα το ταβάνι της κρεβατοκάμαράς μου. Παρατηρούσα το χρώμα, τις μικρές ρωγμές, την τεράστια τρύπα που άνοιξα προσπαθώντας μάταια να κρεμάσω μια ονειροπαγίδα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Καθόμουν ακίνητη για να μην τον ξυπνήσω, να μην του ταράξω την ηρεμία του. Δεν είχα όρεξη για κουβέντα. Για πρώτη φορά μετά απο τόσα χρόνια ήμουν αποφασισμένη και έτοιμη να φτάσω μέχρι το τέλος.
Τυπική όπως πάντα, τον ξύπνησα για να μην αργήσει στο ραντευού του και τον αποχαιρέτησα τρυφερά δίνοντάς του την υπόσχεση πως θα είμαι εδώ όταν γυρίσει. Έκλεισα την πόρτα και χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου. Πέταξα ότι βρήκα μπροστά μου στον τεράστιο σάκο, έβαλα μερικά καλλυντικά μέσα καθώς και το μαγιό μου. Την ώρα που ο "Β" κοιμόταν και εγώ χάζευα το ταβάνι αποφάσισα να κάνω αυτό που έπρεπε να έχω κάνει εδώ και καιρό. Να φύγω.
Μπήκα στο αυτοκίνητό μου, δυνάμωσα τη μουσική, άνοιξα το παράθυρο για να νιώθω τον αέρα και αφέθηκα στον δρόμο. Η οδήγηση με ηρεμούσε. Μου έδινε την αίσθηση της ελευθερίας. Ο τρόπος που η φύση αγκάλιαζε τον δρόμο, με βοηθούσε να ανασυντάξω τις σκέψεις μου, να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου.
Η διαδρομή, δεν ήταν ιδιαίτερα μακρινή, ήταν όμως αρκετή για να ηρεμήσει. Είχα αποφασίσει να φύγω για λίγο και ο προορισμός ήταν το σπίτι μου. Ήθελα να πάω κάπου όπου αφενός δεν θα μπορεί να έρθει και αφετέρου δεν θα είμαι και μόνη μου.

Η μητέρα μου άρχισε να σταυροκοπιέται μόλις με είδε ξαφνικά μπροστά της. Μάλλον σοκαρίστηκε όταν με είδε. Δε μου άρεσε στο χωριό και για αυτό σπάνια πήγαινα. Και όταν το αποφάσιζα, ήταν ή Χριστούγεννα ή Πάσχα. Τώρα όμως δεν ήταν καμία γιορτή και δεν υπήρχε λόγος να εμφανιστώ...

Αν και ήμουν ήρεμη και ευδιάθετη όταν έφτασα στο σπίτι μου, η μητέρα μου αμέσως κατάλαβε πως κάτι συμβαίνει. Τόσα χρόνια, ποτέ δεν την είχα συνηθίσει σε τέτοιου είδους εκπλήξεις. Ευτυχώς όμως ήταν διακριτική και δε μου είπε κουβέντα.
Το μόνο πράγμα που εκείνη τη στιγμή ήθελα να κάνω ήταν να βυθιστώ στην αιώρα και απλά να κοιμηθώ. Δεν ήθελα ούτε να ονειρευτώ, ούτε να μιλήσω με κανέναν απλά να αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα. Αρκετές ώρες αργότερα η διαπεραστική φωνή της μητέρας μου, τάραξε τον ήρεμο ύπνο μου.
"Ακόμα κοιμάσαι??? Για αυτό ήρθες? Για να κοιμάσαι?? Τόσο καιρό έχω να σε δώ, ξύπνα επιτέλους!!!!"
Αυτός δυστυχώς, ήταν ένας αρκετά βίαιος και απότομος τρόπος επιστροφής μου στην πραγματικότητα. Με μάτια μισόκλειστα και μαλλί ανακατεμένο, κατευθύνθηκα προς την κουζίνα για να προμηθευτώ την δόση καφεϊνης που τόσο είχα ανάγκγη....
Το απόγευμα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο "Β" που μόλις είχε γυρίσει απο την "κοινωνική εκδήλωση" και τώρα μπορούσε να μου τηλεφωνήσει χωρίς πρόβλημα. "Που είσαι?" με ρώτησε και στην απάντησή μου, πως είμαι μακρυά έμεινε άφωνος. Για αρκετά δευτερόλεπτα δε μιλούσε κανένας. Απλά σιωπή.
Είχε συνηθίσει να είμαι πάντα εκεί. Πάντα να περιμένω και ποτέ να μην διεκδικώ, να μην διαμαρτύρομαι, να μην απαιτώ. Ήταν η πρώτη φορά που όρθωσα το ανάστημά μου και ξεκαθάρισα πως όλο αυτό δεν θέλω να το συνεχίσω.
Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων όμως,αλλάξανε πολλά. Άλλαξα εγώ, άλλαξε αυτός,αλλάξαν οι συνθήκες και πάνω απο όλα τα συναισθήματά μου για τον "Β". Είχε αρχίσει να μονοπολεί τη σκέψη μου και μου είχε γίνει απαραίτητη πια η παρουσία του. Ενώ παλιά μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτή αυτή τη σχέση, τώρα μου ήταν αδύνατον. Ή μάλλον δεν ήθελα να τη διαχειριστώ. Και κάπως έτσι, έθεσα για πρώτη φορά το δείλημα.
Ή θα είμασταν μαζί, ή θα χωρίζαμε και αυτός θα συνέχιζε να ζει τη ζωή του χωρίς εγώ να υπάρχω σε αυτήν.
Εγώ, τη δική μου απόφαση την είχα πάρει και τώρα έμενε να αποφασίσει και ο ίδιος. Ήθελα να είμαστε μαζί. Οι δυό μας. Χωρίς τρίτους και χωρίς να κρυβόμαστε. Εκείνος, είχε συνηθίσει στο και μαζί μου και με την άλλη και δεν είχε σκοπό να το αλλάξει αυτό. Για αυτό και έφυγα.
Έφυγα για να νιώσει την απουσία μου και να δεί πως είναι. Να μείνει με την άλλη, να κάνει ότι θέλει, όπως το θέλει χωρίς όμως να μπορεί να βρεθεί με εμένα. Μπορεί και να του άρεσε, να ήταν καλύτερα για εκείνον. Μπορεί όμως και όχι. Μπορεί να ήταν χειρότερα. Όπως και να χει έπρεπε να διαλέξει.
Δεν νομίζω όμως να κατάλαβε τι του έλεγα. Ήταν σε απόλυτη σύγχυση.
Μετά την πέμπτη φορά που μιλήσαμε άρχισε να συνειδητοποιεί πως ήμουν απόλυτα σοβαρή και αποφασισμένη και στο δέκατο τηλεφώνημα αποφασίσαμε να ξαναμιλήσουμε τη στιγμή εκείνη που θα έχει επιτέλους αποφασίσει τι θα κάνει στη ζωή του ....

Ως εδω (1)

Καθώς κυλούσε το καλοκαίρι, άρχισα να συνηθίζω στην νεα πραγματικότητα και σιγά σιγά άρχισε να μου αρέσει. Ο χωρισμός μου με τον πρώην μου ήταν οριστικός, τη μοναξιά μου την είχα πλέον συνηθίσει και με τον "Β" απολάμβανα χωρίς άγχος πλέον τις στιγμές μας.
Μαζί με εμενα συνήθισαν και οι φίλοι μου αυτή την αλλαγή. Κανείς δε μου μιλούσε για τη σχέση μου, δε μου προξένευε τα ξαδέρφια του, δεν προσπαθούσε να με πείσει να γυρίσω στα παλιά. Αρκετά πιο ήρεμη, απολάμβανα τις βόλτες μου, γνλωριζα συνέχεια κόσμο και τα σαββατοκύριακα χαλάρωνα κάτω απο τον καυτό ήλιο στη γραφική παραλία.
Το μόνο που μου έλλειπε ήταν ο "Β". Δυστηχώς όμως οι στιγμές που περνούσα μαζί του ήταν πολύ λίγες. Γιατι??? Γιατί ενώ εγώ είχα τολμήσει να κάνω το μεγάλο βήμα και να χωρίσω, εκείνος έμενε ακόμα στη σχέση του. Ο χωρισμός μου ήταν προσωπική μου επιλογή και είχα καταλήξει πως δεν θα τον ανάγκαζα να κάνει και αυτός το ίδιο. Δεν ήθελα να κάνει κάτι τέτοιο επειδή εγώ τον εκβίασα αλλά επειδή αυτός το ήθελε.
Αυτός όμως, ενώ ήθελε δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο. Συνέχεια διαμαρτύρονταν. Συνέχεια γκρίνιαζε. Δεν περνούσε καλά, δεν άντεχε, έφτανε στα όριά του. Μου θύμιζε λιοντάρι στο κλουβί. Ήταν σε μια μόνιμη ένταση και προσπαθούσε συνέχεια και επίμονα να βρεί τρόπο να σπάσει τα δεσμά του.
Η αλήθεια είναι πως περισσότερο χρόνο περνούσε περιπλανόμενος, παρά μαζί της. Υπήρχαν στιγμές που τον λυπόμουνα. Στιγμές που μου ερχόταν τόσο μα τόσο κρίμα. Τον καταλάβαινα απόλυτα γιατί ήξερα πώς είναι να είσαι σε μια σχέση που δε σου αρέσει, που δεν περνάς καλά. Είναι δύσκολο να περνάς το χρόνο σου με κάποιον που δεν έχεις τίποτα κοινό και τελικά καταλήγεις στο να κοιτάει ο ένας τον άλλον και να μήν μιλάει κανείς.
Μερικές φορές ένιωθα ενοχές που του φώναζα επειδή δεν ερχόταν να με δει. Για μένα ήταν όλα εύκολα. Εγώ ήμουν μόνη και δεν λογοδοτούσα πουθενά. Εκείνος όμως δεν είχε τη δυναμη να κάνει το ίδιο. Δεν μπορούσε να βάλει ένα τέλος σε όλο αυτό. Η σύντροφός του, του έλεγε συνέχεια πως αν την αφήσει δεν θα το αντέξει, δεν θα το ξεπεράσει και ποιος ξέρει σε τι ακρότητα μπορεί να έφτανε. Έτσι γεμίζοντάς τον με τύψεις και ενοχές τον κρατούσε κοντά της και εκείνος φοβούμενος μήπως η contessa δεν αντέξει το χωρισμό, καθόταν δίπλα της.
Ένα βράδυ του Ιούλη, μου τηλεφώνησε και γεμάτος χαρά μου ανακοίνωσε πως είχε καταφέρει να περάσουμε το βράδυ μαζί. Επιτέλους!!!!!!! Με τους ρυθμούς που ζούσα λίγο ακόμα και θα γινόμουν αλκοολική, αλλά ακόμα και να τη γλίτωνα σίγουρα θα κύρητα πτώχευση!!! Η ιδέα του να καθήσω σπίτι μαζί του ήταν ένα αναπάντεχο δώρο και ναι εκείνη τη στιγμή ένιωθά πως η αναμονή άξιζε!!!!
Με πολύ γρήγορες κινήσεις, μάζεψα το σπίτι, σκόρπισα αρωματάκια και κεράκια για να φτιάξω ατμόσφαιρα και στη συνέχεια κλειδώθηκα στο μπάνιο για τη γνωστή κούρα ομορφιάς......
Παραδόξως, ήταν συνεπής στο ραντευού του και δεν άργησε ούτε ένα λεπτό! Η συνάντησή μας κύλησε όμορφα, με κουβεντούλα και κρασάκι στο μπαλκόνι. Η ηρεμία της συζήτησής μας, εναρμονιζόταν τέλεια με τη ησυχία της βραδιάς και το απαλό αεράκι μας δρόσιζε όμορφα. Εκείνη τη στιγμή μου είπε πως πρέπει να ξυπνήσει νωρίς το πρωϊ γιατί έχει να πάει σε ένα γάμο. Ένας ξάδερφός του παντρευόταν σε ένα εκκλησάκι, αρκετά χιλιόμετρα μακρυά και έπρεπε να ξυπνήσει πολύ νωρίς για να πάει.
Τι κρίμα σκεύτηκα. Πόσο καιρό έχουμε να ξυπνήσουμε μαζί...πόσος καιρός έχει περάσει άραγε απο την τελευταία φορά που τέντωσα το χέρι μου στο κρεβάτι και ακούμπησα τον "Β" και όχι το μαξιλάρι...
Ας μήν είμαι όμως αχάριστη. Αυτή τη στιγμή είναι εδώ και ας το απολαύσω. οσο για άυριο, θα δούμε. Τις σκέψεις μου όμως, τις διέκοψε ο εκνευριστικός ήχος του κινητού του. Άπειρους καβγάδες κάναμε προκειμένου να τον αλλάξει αλλά αυτός τίποτα.
"Ο αδερφός μου είναι, πάω να του μιλήσω και έρχομαι" μου λέει. Εκείνη τη στιγμή ξύπνησε η γυναικεία πλευρά μέσα μου. Εκείνη η πλευρά που είναι πονηρή και δεν πιστεύει τα όσα της λένε. Έτσι πολύ αυθόρμητα και δίχως δεύτερη σκέψη, σηκώθηκα, περπάτησα στις μύτες των ποδιών μου, κρύφτηκα πίσω απο το εράστιο φυτό και απλά κρυφάκουσα....
"Μωρό μου θα περάσω αύριο το πρωϊ να σε πάρω να πάμε στο γάμο. Ναι στις 9 να είσαι έτοιμη για να μην αργήσουμε. Ναι μωρό μου, μου λείπεις πολύ"
Όχι πάλι. Όχι ξανά. Δεν γίνεται να συμβαίνει και πάλι. Ο ανθρωπός αυτός που υποτίθεται υποφέρει σε μια σχέση που δεν τον καλύπτει σχεδιάζει να εμφανιστεί στο γάμου του συγγενή του ως ευτυχισμένος και ερωτευμένος πιγκουϊνος? Θα χαλάσω εγώ τον ύπνο μου για να τον ξύπνήσω μήπως και αργήσει να πάει να πάρει το μωρό του??????
Αθόρυβα γύρισα στη θέση μου, κατέβασα μονορούφι το κρασί μου και δεν είπα κουβέντα.
Δεν είχα να πω κάτι. Ήταν απο τις ελάχιστες φορές που δεν βρήκα λόγια να εκφραστω. Καμία λέξη δεν ήταν αρκετή για να περιγράψει αυτό που εκείνη τη στιγμή ένιωσα.
Η συνειδητοποίηση πως είμαι πολύ χαζή τελικά, με ξύπνησε απότομα. Με έβγαλε απο την εικονική πραγματικότητα που ζούσα και με τοποθέτησε σε αυτό που πραγματικόα συμβαίνει.
Δεν είχα λόγια. Δεν έβρισκα λέξεις. Για πρώτη φορά όμως, είχα πάρει την απόφασή μου. Μετά απο τόσα χρόνια, μετά απο τόση υπομονή, αποφάσισα να κάνω αυτό που έπρεπε. Να φύγω.......

Λίγο κρασί, λιγο θάλασσα

Το μόνο που θυμάμαι απο το καλοκαίρι που ακολούθησε τον χωρισμό μου, είναι τα ποτά, τα ξενύχτια, πάλι τα ποτά και πάλι τα ξενυχτια.
Ήταν ένα καλοκαίρι δύσκολο. Ήταν περίεργο, αλλιώτικο. Για πρώτη φορά μετά απο πολλά χρόνια ήμουν επιτέλους ελεύθερη. Ήμουν για πρώτη φορά κυρία του εαυτού μου. Η αίσθηση του να μην λογοδοτείς σε κάποιον, ήταν πρωτόγνωρη για μένα.
Ζώντας πολλά χρόνια μέσα σε μια σχέση, είχα ξεχάσει πως είναι η εργένικη ζωή, και έτσι αποφάσισα να την απολαύσω στο έπακρο τώρα που μπορούσα.
Ο λόγος του χωρισμού μου, ήταν βασικά ο "Β", αλλά αφου δεν ήταν διαθέσιμος λόγω αυξημένων "οικογενιακών υποχρεώσεων" σκέφτηκα να βγώ απο το σπίτι και να ζήσω το καλοκαιράκι.....
Όταν έμενα σπίτι μελαγχολούσα και με έπιανε το υπαρξιακό μου. Την μια στιγμή μετάνιωνα που χώρισα και ήμουν έτοιμη να αρπάξω το κινητό και να παρακαλέσω για άφεση αμαρτιών και την άλλη ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο γιατί επιτέλους είχα την ηρεμία μου.
Υπήρχαν όμως και στιγμές, που θεωρούσα ότι την πάτησα, ότι είμαι εγώ η χαμένη. Ο "Β" εξακολουθούσε να έχει την οικογενειακή του ευτυχία, ο πρώην μου έκανε διακοπές διαρκείας στην Πάρο και εγώ απλά καθόμουν στο σπίτι.
Το ότι εγώ έμεινα ελεύθερη για να απολάυσω τον έρωτά μου με τον "Β" δεν σημαίνει κιόλας ότι κατάφερα να το κάνω. Απο αυτό το καλοκαίρι, δεν έχω καμία ανάμνηση μαζί με τον "Β". Είναι σαν να μην υπήρχε στη ζωή μου, σαν να ήταν αλλού.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν είχε απομακρυνθεί, αν ήταν με το δεσμό του, αν έκανε κάτι άλλο. Απλά δεν τον θυμάμαι παρόν.....
Και τότε αποφάσισα να κάνω κάτι για μένα. Να βγω απο το σπίτι και να μην αφήσω κανέναν και τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση. Αφού κανείς δε νοιάζεται για μένα, εγώ γιατί να νοιαστώ?????
Αν και δεν έχω καθόλου καλή σχέση με το αλκοόλ, αυτό το καλοκαίρι νομίζω ότι ήπια κυριολεκτικά όλο το βόσπορο....
Η βραδυά ξεκινούσε νωρίς το απόγευμα με τη καθιερωμένη κούρα ομορφιάς. Κρέμες, αρώματα, λοσιόν, μάσκες... ώρες ατελείωτες περνούσα στο μπάνιο και στη συνέχεια κατέβαζα ολόκληρη τη ντουλάπα μέχρι να αποφασίσω τι look θα υιοθετήσω. Τα καημένα τα ποδαράκια μου, δίναν μάχη κάθε βράδυ για να σταθούν πάνω στις δωδεκάποντες γόβες και ειλικρινά απορώ πως επιβίωσαν τα μαλλιά μου απο το συνεχόμενο styling!!
Κατά τις έντεκα, με πολύ βιασύνη και άγχος, ήμουν έτοιμη, έπαιρνα τη φίλη μου και ξεκινούσαμε την ολονυκτία...
Για αρχή, επιλάγαμε να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι σε ήσυχο μπράκι. Κουβεντούλα, κους-κούς και συμβουλές ομορφιάς. Αν και βρισκόμασταν σχεδόν κάθε μέρα, πάντα είχαμε κάτι να πούμε. Εκτός του ότι ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες, είχαμε και κάτι κοινό. Είχαμε μόλις βγεί και οι δυο απο μακροχρόνιες σχέσεις.
Στη συνέχεια ακολουθούσε ένα ή και παραπάνω Mohito στο πιο in bar της πόλης. Μου άρεσε η αίσθηση του "παιχνιδιού", η "non verbale kommunikation". Είχε τη γοητεία του να νιώθεις το φλέρτ, το βλέμμα να καρφώνεται πάνω σου και να διακρίνεις την αμηχανία όταν αποφασίζις να ανταποδώσεις το βλέμμα.
Είχα ξαχάσει πως φλερτάρουν οι άντρες και όταν βρήκα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου ερωτικό ραβασάκι το κράτησα για να θυμάμαι....
Για το τέλος, αφήναμε την επίσκεψη στο club. Με τα παιδιά της υποδοχής είχαμε γίνει κολλητοί πλέον και ο μπάρμαν μας σέρβιρε πρίν ακόμα του ζητήσουμε το ποτό μας. Εκείνες τις ώρες, οι άνθρωποι ξεχνούν τις αναστολές τους και ζαλισμένοι απο τα πολλά ποτά σου λέν τα πιο απίθανα πράγματα. Σου μιλούν για ότι τους στεναχωρεί, ότι τους προβληματίζει και μερικές φορές, άκομψα αλλά χωρίς δόση προσβολής, σου ζητούν να περάσουν το βράδυ μαζί σου... Τους το συγχωρείς όμως, γιατί είναι η ζάλη της στιγμής που καθορίζει τα λόγια τους. Ούτως ή άλλως το επόμενο πρωϊ δεν θα θυμούνται απολύτως τίποτα.
Κατά τις επτά το πρωϊ, με τα πρώτα σημάδια της κούρασης κάναν την εμφάνισή τους και πρίν καταρρεύσουμε φεύγαμε για το σπίτι. Με τα παππούτσια στο χέρι ανέβαινα τα σκαλοπάτια, ξεβαφόμουνα με τα μαντηλάκια καθαρισμού που περίμεναν στην άκρη του κομωδίνου μου και σε 2 λεπτά το πολύ είχα ήδη κοιμηθεί.
Κάπως έτσι ήταν οι νύχτες εκείνο το καλοκαίρι. Πολύχρωμες αλλά και σκοτεινές. Γεμάτες με κόσμο αλλά και μοναχικές. Ξεκινούσαν πάντα με βόλτες και κουβέντες αλλά καταλήγαν πάντα στην μοναξιά του σπιτιού....

Ο δικός μου χωρισμός 2

Είπε κανείς πως ένας χωρισμός είναι εύκολο πράγμα??? Είπε κανείς πως υπάρχει πολιτισμός όταν οι άνθρωποι χωρίζουν??? Όχι ούτε εύκολο είναι, αλλά ούτε και πολιτισμός υπάρχει.
Ο δικός μου,δόξα το Θεό, τα είχε όλα και σε μεγάλες δόσεις.....
Δεν μπορώ να πω πως ο σύντροφός μου ξαφνιάστηκε όταν του ανακοίνωσα πως θέλω να χωρίουμε. Μάλλον το περίμενε. Στην αρχή εκνευρίστηκε, θεώρησε πως δεν το εννοώ και έφυγε νομίζοντας πως θα τρέξω πίσω του. Δεν το έκανα όμως. Δεν τηλεφώνησα, δεν επικοινώνησα, απλά απομακρύνθηκα. Και τότε αυτός επέστρεψε και φρόντισε να μου προσάψει τα πάντα, να με χαρακτηρίσει με όλα τα επίθετα που βρίσκονται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη και όχι μόνο. Άκαρδη, αναίσθητη, άσπλαχνη, παλιοθήλυκο. Παρόλο που δεν ήξερε τον πραγματικό λόγο του χωρισμού μας, είχε καταλήξει στο τι φταιει. Εγώ φυσικά!!!!!!
Αυτός ήταν άμοιρος ευθυνων. Απλά θύμα μου. Ενώ εγώ, η άκαρδη, η γυναίκα μάγισσα που του χάλασα τα καλύτερα του χρόνια και τώρα τον πάράτησα. Αυτός δεν είχε καμία ευθύνη. Μόνον εγω. Αλλα θα δεις μου είπε.....εσύ θα μείνεις μόνη, γιατί κανείς δεν θέλει τις μάγισσες....
Μετά ακολούθησαν οι κοινοί φίλοι. Στην αρχή διακριτικά τηλεφωνούσαν και προσπαθούσαν να με πείσουν να αλλάξω γνώμη. Ξεχειλίζαν απο αγάπη για μένα και μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν το πρόβατο που έχασε το δρόμο του. Όταν όμως είδαν πως δεν αλλάζω γνώμη μου γύρισαν τη πλάτη. Κανείς δε μου μιλούσε πια. Κανείς τους δε μου ξανατηλεφώνησε. Έπαψα να υπάρχω και ξεγράψανε τη φιλία τόσων χρόνων. Ακόμα και όταν βρισκόμασταν έξω, όταν περνούσαν απο μπροστά μου με αγνοόυσαν με τον πιο επιδεικτικό και υποτιμιτικό τρόπο.
Στη συνέχεια σειρά είχαν οι δικοί μου φίλοι. "Μα γιατί??" αναρρωτιόντουσαν όλοι. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα χρόνια, φρόντισα να συντηρήσω την εικόνα του τέλειου ζαυγαριού και ποτέ μα ποτέ δεν είπα έστω και ένα αρνητικό σχόλιο για τον συντροφό μου. Ως εκ τούτου λοιπόν, τους έπεσε λίγο απότομο το νέο του χωρισμού. Για όλους τους, ο λ΄πγος του χωρισμού μας ήταν ξεκάθαρος. Ο σύντροφός μου, φυσικά και δεν έφερε ευθύνη. Καμία. Εγώ έφταιγα για όλα. Εγώ η φεμινίστρια που νοιάζομαι για την καρριέρα μου, την επαγγελματική μου εξέλιξη και η λέξη συναισθήματα είναι μου είναι άγνωστη.
Φυσικά και δεν μπήκα στον κόπο να τους αλλάξω άποψη. Καλύτερα να θεωρούν ε΄μενα υπεύθυνη παρά να ρισκάρω να μάθουν την αλήθεια...
Απο όλο αυτό το θέατρο, πως θα μπορούσε η οικογένειά μου να λείπει?
Καπνοί πυκνοί και σπαραγμοί..... μας έμεινε γεροντοκόρη.... Στην αρχή, συγκαλέστηκε έκτακτο οικογενειακό συμβούλιο. Έπρεπε να δοθεί μια εξήγηση, μια ερμηνεία για αυτόν τον ξαφνικό χωρισμό. "Σε αυτή την ηλικία ρε κορίτσι μου?" ρωτούσε επίμονα η μητέρα μου. "Δεν έκανες και λίγο τα στραβά μάτια?" Ταιμουδιά εγώ. Κουβέντα δε μου έβγαζε? Για την οικογένειά μου, ο πρώην σύντροφός μου ήταν ο ιδανικός γαμπρός. Καλό παιδί, ήσυχο, απο καλή οικογένεια. Όχι δεν το χωρούσε ο συντηρητικός τους νους, πως μετά απο τόσα χρόνια εγώ αποφάσισα να χωρίσω.
Κάποια στιγμή και αφού δεν ικανοποιούνταν με τίποτα απο τις απαντήσεις που εγώ έδινα, σταμάτησαν να με ρωτούν και άρχισαν έναν αγώνα δρόμου. Έναν αγώνα εύρεσης νέου συντρόφου. Τώρα όμως, που κρατιέμαι καλά, γιατί αν περασει ο καιρός και αρχίσω να "σπάω", να βγάζω ρυτίδες, να κρεμάω δεν θα με θέλει κανείς. Η μερα ξεκινούσε με την περιγραφή του ξαδερφου του πέμπτου μπατζανάκη, ο οποίος είναι όμορφος και διαθέσιμος και τελείωνε το βράδυ στη βεράντα του σπιτιού με την δακρυβρεχτη ιστορία της τρίτης ξαδερφης που έμεινε ανύπαντρη και τώρα ζεί μόνη και ξεχασμένη στο βουνό.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ύστερα ακολουθήσαν οι απανταχού φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι που όλοι τους ξαφνικά θυμόντουσαν πως έχουν έναν ξάδερφο, ελεύθερο, ωραίο και σε αναπαραγωγική ηλικία και που σίγουρα θα γινόμασταν το τέλειο ζευγάρι.
Όσο εγώ αρνούμουν, τόσο αυτοί επέμεναν.
Όταν όμως όλοι τους συνειδητοποίησαν, πως δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να ξαναζευγαρώσω, ακολούθησε ο οίκτος. Για αυτούς εγώ ήμουν το καημένο το κορίτσι. Τι κρίμα, σε αυτή την ηλικία να μείνει μόνη...
Και όμως, επέζησα απο όλο αυτό!!!!! Το άντεξα μόνη μου και δεν το μοιράστηκα με κάποιον. Ούτε καν με τον "Β". Γιατί??? Μα γιατί εγώ μονον είχα επιλέξει να χωρίσω, να βαλω ένα τέλος στη σχέση μου. Ο "Β" όμως δεν είχε κάνει το ίδιο. Εξακολουθούσε να είναι με την άλλη και να λανσάρει τον εαυτό το σαν ερωτευμένο πιγκουϊνο....

Ο δικός μου χωρισμός

Υπήρχαν φορές, που ένιωθα πολύ τυχερή που είχα δίπλα μου όλα όσα θέλω. Είχα τη σιγουριά που μου προσέφερε ο νόμιμος σύντροφός μου, τους κοινούς μας φίλους, τη στρωμένη μας ζωή. Τις γιορτές και τις διακοπές τις σχεδιάζαμε μαζί και πάντα ήξερα πως ήταν παρών και με περίμενε. Συγχρόνως όμως, είχα και τον "Β" να μου γεμίζει τα κενά, να με κάνει χαρούμενη, να μου θυμίζει πως είμαι ζωντανή. Ότι έλειπε απο τον έναν, το είχε ο άλλος και εγώ τα είχα όλα....
Μερικές φορές όμως, ένιωθα τόσο άτυχη που ήλπιζα να είχα τη μαγική εκείνη δύναμη να φύγω σε άλλο γαλαξία. Ήταν εκείνες οι φορές, που ήθελα να είμαι με τον έναν αλλά έπρεπε να είμαι με τον άλλον. Ήταν οι στιγμές εκείνες που όλοι μαζί βρισκόμασταν στο ίδιο μέρος, σχεδόν στην ίδια παρέα και αυτό ήταν άκρως άβολο. Κάποιες φορές τα τόσα ψέμματα με μπέρδευαν τόσο πολύ που μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι είναι τελικά αλήθεια και τι όχι.
Τα χρόνια είχαν περάσει και η αρχική μαγεία είχε χαθεί. Την θέση της την είχε πάρει η ένταση και ο μόνιμος εκνευρισμός. Τίποτα δεν μπορούσα πια να χαρώ. Είχα χάσει τις ισσορροπίες μου και τα συναισθήματά μου ήταν πιο μπερδεμένα απο ποτέ. Νόμιζα πως είχα τον έλεγχο της όλης ιστορίας, αλλά τελικά αποδείχτηκε πως τον έχασα.
Ήταν και αυτές οι ενοχές, οι τύψεις που ώρες ώρες με βασσανιζαν απίστευτα. Μπορεί να μην ένιωθα έλξη, έρωτα και επιθυμία για τον σύντροφό μου, τον νοιαζόμουν όμως. Η σχέση μας είχε γίνει φιλική, αδερφική. Τον ένιωθα, περισσότερο σαν οικογένειά μου και λιγότερο σαν δεσμό μου. Ήταν τόσα τα χρόνια που είχαμε περάσει μαζί που δεν γινόταν να μην σκεύτομαι συνέχεια πως εγώ "διασκεδάζω" και εκείνος είναι μόνος. Είχε και αυτό το ύφος του θύματος που ώρες ώρες με τσάκιζε. Σαν να το έκανε επίτηδες. Σαν να ήθελε να με εκδικηθεί, να μου χαλάσει τις στιγμές μου.
Και ήρθε η στιγμή που έπρεπε να πάψω να κρύβομαι και απλά να αποφασίσω.
Μερικές επιλογές, θέλουν τόσο πολύ θάρρος που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο το έχουν. Για μένα όμως, είχε φτάσει η στιγμή εκείνη που έπρεπε να επιλέξω. Έπρεπε να βρω το θάρρος να βάλω ένα τέλος. Θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω μαζί με δυο συντρόφους, να κάνω αυτό που τόσοι άλλοι κάνουν, να μη χάσω το βόλεμά μου. Κάτι τέτοιο όμως δε μου ταίριαζε. Εγώ επέλεξα να ξεκινήσω αυτή την ιστορία καιεγώ θα πρέπει τώρα να την λήξω. Ακόμα και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να τα χάσω όλα.
Μήνες ολόκληρους πάλευα με τον εαυτό μου. Να μείνω μόνη? Να μείνω με τον νόμιμο σύντροφο ή με τον "Β"? Η απόφασή μου, κάθε μέρα διαφορετική. Η διάθεσή μου χάλια και μόνη μου διέξοδος η δουλειά. Μισούσα τα Σββατοκύριακα γιατί δεν δούλευα. Γιατί έπρεπε να περάσω τον χρόνο μου με τρόπο που δεν ήθελα. Να ενδώσω σε αγκαλιές που δε μου άρεσαν.
Έτσι βρήκα και άλλη δουλειά. Και ακόμα μια δουλειά. Έφευγα απο το σπίτι μου πρωϊ και γυριζα κατάκοπη το βράδυ. Το μυαλό μου γεμάτο απο υποχρεώσεις και ούτε στιγμη ελεύθερη για να σκεφτώ τι να αποφασίσω.
Και ήρθε η στιγμή που δεν άντεξα άλλο. Όσο και αν το πάλεψα, δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτο. Να προλάβω να αποφασίσω εγώ, πριν αποφασίσουν οι άλλοι για μένα.
Επέλεξα λοιπόν, το ρίσκο. Επέλεξα να αφήσω τα πάντα, τη σιγουριά, την ασφάλεια, τα 6 χρόνια για να είμαι ελεύθερη και να μπορώ να είμαι με τον "Β".....

Πάρτυ γενεθλίων 2

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, λέει το γνωστό ρητό και εγώ σαφέστατα θα συμφωνήσω με αυτό. Έλα όμως που ο "Β" δεν είναι ο άντρας ο σοφός και για άλλη μια φορά, θα κάνει το ίδιο ακριβώς λάθος και μυαλό δεν θα βάλει...
Περνάν τα χρόνια λοιπόν και γιορτάζουμε για άλλη μια φορά γενέθλια. Στο διάστημα που μεσολάβησε η σχέση μας εξελίχθηκε, άλλαξε και οι συνατήσεις μας ήταν τόσο συχνές που μερικές φορές πραγματικά αναρρωτιόμουν μήπως τελικά ο μόνος μου σύντροφός είναι ο "Β", γιατί τα πάντα, τα μοιραζόμουν πρώτα μαζί του. Τις καλές μου στιγμές, τις άσχημες, ότι και να μου συνέβαινε αυτός το ήξερε πρώτος. Ο νόμιμος σύντροφος μου απλά υπήρχε. Το ίδιο βέβαια συνέβαινε και με την σχέση του "Β". Είχαμε σταματήσει να κρυβόμαστε και αρκετοί στενοί φίλοι γνώρίζαν το "ένοχο μυστικό". Υπήρχαν βέβαια και πολλοί πολλοί άλλοι που πολύ έντονα το υποψιαζόταν.
Πλησιάζει λοιπόν η μεγάλη μέρα..ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!!!! Η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά περίεργη να δω τι θα κάνει, αν θα οργανώσει κάτι ή αν απλά τα προσπεράσει. Μια μέρα πρίν λοιπόν, έπινα το Martini μου με μια καλή φίλη σε ένα μπαράκι και μας πλησιάζει ο "Β". Άυριο, μας λέει, έχω γενέθλια και θα κάνω ένα μεγάλο πάρτυ σε ένα μπαρ. Είστε φυσικά καλεσμένες και σας περιμένω!!
Κόκκαλο εγώ. Πάρτυ? Μεγάλο πάρτυ? Απο που και ως που? Η φίλη μου απο την άλλη άρχισε να παραλυρεί. ''Να βάλω το κοντό μαύρο φόρεμα ή κάτι πιο casual? Θέλω να είμαι όμορφη γιατί θα είναι και εκείνος ο κούκλος ο φίλος του στο πάρτυ και θέλω να τον εντυπωσιασω.'' (Η συγκεκριμένη φίλη βέβαια, δεν ήξερε το "ένοχο μυστικό")
Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ως δια μαγείας και πάλι πως η ζωή με τον "Β" ποτέ δεν είναι ήρεμη.
Ως καλή φίλη άρχισα να δίνω στυλιστικές (και όχι μόνο) συμβουλές ενώ παράλληλα κοιτούσα επίμονα την ώρα περιμένοντας να περάσει, προκειμένου να δω τον "Β" και να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
Νωρίς τα ξημερώματα πήγα σπίτι και λίγα λεπτά μετά ήρθε και αυτός. Δεν μπορούσε μου είπε να μην οργανώσει κάτι για τα γενέθλια του, είναι τόσοι πολλοί άλλωστε οι φίλοι του και οι κοινωνικές του υποχρεώσεις που δεν μπορεί να μείνει σπίτι και να μην τους βγάλει όλους έξω. Όσο για το δεσμό του, έχει ήδη κλείσει κομμωτήριο, manicure, pedicure για να είναι όμορφη στο πάρτυ. Και εγώ????? Τι θα κάνω εγώ, βροντοφωνάζω."Ε,ε,ε, θα ήθελα να έρθεις, αλλά να, θα σε παρακαλούσα να βρείς μια δικαιολογία και να μην εμφανιστείς. Ντροπή δεν είναι να είσαι εκεί και εσύ και ο δεσμός μου? Τι να της πω? Μην έρχεσαι? Δε γίνεται. Εσύ όμως καταλαβαίνεις το πρόβλημα και θα βρείς μια δικαιολογία για να μην έρθεις, ε?"
Lexotanil, φέρτε μου Lexotanil και πάλι, σας παρακαλώ.....
Την επόμενη μέρα, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του, ξύπνησα με μια ξαφνική γαστρεντερίτδα. Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου θα έπρεπε να μου είχε απονεμηθεί. Σχεδόν ψελίζοντας προσπαθούσα να εξηγήσω στην φίλη μου πως είμαι χάλια στο κρεβάτι, με εμετούς και διάρροιες να μου έχουν πάρει ολη μου τη δύναμη. Και εκείνη αμέσως προσφέρθηκε να με πάει στο νοσοκομείο, γιατι με άκουγε πολύ πολύ εξασθενημένη.
Ούφ! Τα κατάφερα! Τώρα μπορώ να μην πάω χωρίς να κινησω καμία υποψία.
Το βραδάκι, λίγο πριν αναχωρήσει για το πάρτυ μου τηλεφώνησε με αυτό το ύφος του κακομόιρη. Μα τι να έκανα, εγώ μαζί σου ήθελα να είμαι αλλά πως να το απέφευγα...
Όταν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, τότε απλά αποδέξουτο γιατί είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να το διαχειριστείς. Κάθισα λοιπόν σπίτι, έβαλα χαλαρή μουσικούλα, κρασάκι και αφέθηκα στις σκέψεις μου. Πολλες φορές η μοναξιά είναι φίλος καλός και ανεκτίμητος. Με την παρουσία της, σου ψιθυρίζει στο αυτί πως κάτι πρέπει να αλλάξεις και εσύ δεν έχεις άλλο να κάνεις, απο το να το πραγματοποιήσεις.
Λίγες μέρες μετά, και αφού απέφυγα με μεγάλη μαεστρία να κάνω την όποια συζήτηση αφορούσε το πάρτυ ανοίγω το Facebook και τι να δω?? Φωτογραφίες απο το Πάρτυ!!!!Τις είχε αναβάσει μόνος του, για να δούν οι φίλοι που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν τι χάσαν. Πολλές φωτογραφίες, πολύς κόσμος, τούρτες, κεράκια, αγκαλιές, φιλιά...πνίγηκα παραλίγο απο το ζαχαρόνερο. Και όλη αυτή η επίδειξη του έρωτα πάνω απο τα κερασάκια της τούρτας... έλεος!!! Και αυτά τα σχόλια, τι όμορφο ζευγάρι, τι τέλεια ταιριάζετε, φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον!!!
Φτάνει πια, δε με λυπάσαι?? Καθόλου???
Αλλά τι λέω, ο "Β" δεν είναι γήινος. Δεν έχει αισθήματα να καταλάβει.........