Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Η εκδίκηση της πρώην

Μια παράλληλη σχέση, μπορεί να έχει δυο μοναδικές εκβάσεις. Ή να τελειώσει, ή να κρατήσει. Όποια απο τις δυο τύχες και να έχει όμως, αυτή που τελικά βγαίνει χαμένη είναι πάντα μα πάντα η ερωμένη.

Στην περίπτωση που ο άντρας διελέξει να μείνει με την μόνιμη σύντροφό του, η ερωμένη απλά μαζεύει τα κομμάτια της, αποχωρεί και ψάχνει τα βρεί τις ισορροπίες της, μόνη και χωρίς τη συμπαράσταση κανενός, γιατί κανέις δεν θα μπει ποτέ στη διαδικασία να την καταλάβει. Ούτως η άλλως, μια ερωμένη δεν έχει συναισθήματα...

Στην περίπτωση που ο άντρας αποφασίσει να αφήσει τη συντροφό του για να μείνει με την ερωμένη και πάλι αυτή θα βγεί χαμένη, γιατί η πρώην είναι εκεί και περιμένει να πάρει την εκδίκησή της.

Επειδή όμως, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, θα έρθει σε μια πολύ μεταγενέστερη χρονική στιγμή, εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα.

Στην αρχή, η ερωμένη που έγινε "νόμιμη σύντροφος", αποφασίζει να κρύψει τη σχέση της. Να μην τη δημοσιοποιήσει, για να μην στεναχωρηθεί η πρώην. Κατεβάζει λοιπόν τα παντζούρια του σπιτιού και στερεί απο τον εαυτό της και τον άλλον, όλες τις καθημερινές χαρές. Ούτε βόλτες, ούτε ποτά, ούτε καφέδες, ούτε εκδρομές.

Στη συνέχεια, και ενώ η ερωμένη εξακολουθεί να κρύβεται, η πρώην φροντίζει να ενημερώσει όλο τον κόσμο, για το δράμα που περνάει, για τη ζωή της που καταστράφηκε, για την κατάθλιψη που βιώνει.

Σαφέστατα και πονάει. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Η στεναχώρια ενός χωρισμού όμως, είναι υπόθεση προσωπική. Τη μοιράζεσαι με λίγους. Αυτούς που μπορούν να σε καταλάβουν και δεν την χρησιμοποιείς για να κερδίσεις τις εντυπώσεις.

Έχοντας όμως η πρώην προλάβει να κερδίσει τη συμπάθεια όλων, (γιατί έναν πονεμένο άνθρωπο, όλοι τον στηρίζουν) δεν υπάρχει χώρος για την ερωμένη. Χωρίς κάν να την ξέρουν, την απορρίπτουν οι φίλοι και οι γνωστοί, γιατί αυτή φταίει που κάποια άλλη γυναίκα περνάει δύσκολα. Μόνο αυτή όμως! Ούτε ο άντρας, ούτε και η πρώην...

Μετά, ακολουθούν οι τύψεις του άντρα. Με μαεστρία, η πρώην φροντίζει να μαθαίνει ο άντρας, πως αυτή δεν είναι καλά και πως η ζωή της έχει τελειώσει αφού είναι μακριά του.

Ο άντρας λοιπόν, βυθίζεται στις ενοχές του και η ερωμένη, για άλλη μια φορά πρέπει να είναι εκεί, να τον παρηγορεί, να τον συμβουλεύει και να τον παρακαλάει να γυρίσει πίσω στην πρώην του...

Η εκδίκηση όμως, δε σταματάει εδώ.... Συνεχίζεται..

Η πρώην επανεμφανίζεται πολύ καιρό μετά, εντελώς ξαφνικά, για την μεγάλη παράσταση. Παρόλο που ξέρει, πως ο άντρας έχει προχωρήσει την ζωή του, πως επέλεξε κάτι καινούργιο, προσποιείται πως δεν ξέρει τίποτα. Είναι απίστευτα φιλική και καλή μαζί του. Τον συμβουλεύεται, του τηλεφωνεί, σκαρφίζεται δικαιολογίες για να του μιλήσει και είναι πάντα μα πάντα καλή μαζι του.

Διακριτικά, πολύ διακριτικά, του θυμίζει πως είναι ακόμα μόνη, πως κανένας άλλος άντρας δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που εκείνος άφησε.

Δεν έχει σημασία, αν η πρώην βρήκε άλλο σύντροφο, αν διεκδικεί κάποιον, αν θέλει κάποιον που την απορρίπτει, αν απλά της αρέσει η εργένικη ζωή. Αυτό που συνέχεια θα επαναλαμβάνει είναι πως η ζωή της, απλά σταμάτησε τη μέρα του χωρισμού.

Ένας άντρας όμως, ποτέ δε θα καταλάβει πως όλο αυτό είναι στημένο. Μες στην αλαζονεία του, θεωρεί πως ναι η πρώην ακόμα κλαίει για εκείνον. Στα πλαίσια του εγωισμού του, πιστεύει πως δε ζεί τη ζωή της, πως δε χαίρεται τίποτα, γιατί κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει.

Μια γυναίκα όμως μπορεί και αντιλαμβάνεται... Διαισθάνεται..

Μια γυναίκα ξέρει, πως η φύση, έχει προνοήσει με σοφία για τα πάντα. Έτσι, φρόντισε η λύπη του χωρισμού να είναι μεγάλη, δυσβάσταχτη, αλλά να μην κρατάει πολύ. Ένα μήνα, δυο??? Ίσως και λίγο παραπάνω. Μετά όλοι ανακάμπτουν. Είναι η φύση που έχει προνοήσει για αυτό, για να μας προστατέψει και για να μην πεθάνουμε όλοι απο μεγάλη αγάπη.

Το αν όμως, κάποια γυναίκα επιλέξει τελικά να μείνει μόνη και να μην προχωρήσει, έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία της, το χαρακτήρα της και όχι με τον πρώην.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο όμως, έρχεται και η οριστική ρήξη. Την ώρα που ο άντρας αρχίζει να μετανιώνει που χώρισε μια τόσο καλή γυναίκα, την ώρα που ξεχνάει το πόσο άσχημα περνούσε μαζί της, η ερωμένη αρχίζει και θυμάται.

Θυμάται, όλα αυτά τα βράδυα που αυτή περίμενε σπίτι και εκείνος διασκάδαζε με την πρώην, τις άπειρες στιγμές μοναξιάς όταν δεν είχε με ποιόν να πάει διακοπές και εκείνος άπλωνε το κορμί του στην Μύκονο.

Θυμάται, το υποτιμητικό βλέμμα των φίλων του, που ποτέ δεν την αποδέχτηκαν, τη μόνιμη σύγκριση, το γεγονός οτι κανείς δεν ήξερε το όνομά της,

Θυμάται, πως ότι και να έκανε, όσο και αν προσπάθησε, πάντα έρχονταν δεύτερη...

Έτσι,
κάνει την ύστατη προσπάθει να σώσει λίγη απο την αξιοπρέπειά της και ηττημένη απλά αποχωρεί,
γιατί η πρώην,
πάντα μα πάντα κερδίζει,
ακόμα και αν το λάφυρο δεν το θέλει πια......

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Άνδρες από τον Άρη, Γυναίκες από την Αφροδίτη

Μια φορά και έναν καιρό, οι κάτοικοι του Άρη συναντήθηκαν με τις κατοίκους της Αφροδίτης. Αγαπήθηκαν και έζησαν ευτυχισμένα μαζί για πολλά χρόνια και αυτό γιατί είχαν αποδεχτεί και σεβαστεί τις διαφορές τους. Κάποτε, όμως ήρθαν στη Γη και έπαθαν αμνησία. Ξέχασαν ότι είναι από διαφορετικούς πλανήτες και επομένως διαφορετικοί.

Όσο λοιπον και αν προσπαθήσει ένας άντρας να καταλάβει μια γυναίκα ποτέ δεν θα το καταφέρει. Πολύ περισσότερο όταν ο εν λόγο άντρας είναι ο "Β"!

Χρόνια τώρα γράφω αυτό blog και όταν αποφάσισα να του το δείξω εκείνος απλά δεν κατάλαβε τίποτα. Η αμνησία του μάλλον είναι ολοκληρωτική και κάθε προσπάθεια θεραπείας μάλλον θα πάει χαμένη.

Φυσιολογικά, θα έπρεπε διαβάζοντάς το να κάνει αυτοκριτική. Να αξιολογήσει το πως οι δικές του πράξεις επηρρέασαν τη δκή μου συμπεριφορά. Αλλά αφού μιλάμε για τον "Β" αυτό φυσικά και δε συνέβη.

Απο ένα σύνολο πενήντα και πλέον αναρτήσεων ο "Β" κατάλαβε δυο μονάχα πράγματα, για τα οποία και με επέπληξε εντονότατα.

Παρατήρηση πρώτη:
"Η πρώην μου δεν έχει καινούριο δεσμό και κακώς τα γράφεις αυτά. Άσε που εξωτερικεύεις και πολύ κακία!"

Σωστά, πολύ σωστά. Δεν ξέρω αν έχει. Ξέρω ότι βλέπω. Ότι μου λέν. Και ως γυναίκα απο την Αφροδίτη, ερμηνεύω με διαφορετικό τρόπο αυτά που βλέπω σε σχέση με έναν άντρα απο τον Άρη.

Το θέμα μας όμως είναι τι κάνουν οι πρώην μας ή τι κάνουμε εμείς? Εγώ επέλεξα, να αφήσω τον δικό μου σύντροφο, να βρώ έναν άλλον. Απο εκείνη τη στιγμή και πέρα λοιπόν, το τι εκείνος κάνει ούτε με αφορά, αλλά ούτε και πρέπει μα σχετίζεται με εμένα. Θα ήμουν αλλαζονική αν πίστευα πως ότι κάνει, το κάνει για εμένα ή λόγω εμού. Αν βγαίνει, το κάνει για τι έτσι θέλει. Αν μένει σπίτι του, το κάνει και πάλι γιατί έτσι νιώθει και όχι απαραίτητα επειδή εγώ του χάλασα τη ψυχολογία.

Αν πάλι εξακολουθεί και είναι μόνος του, αν κλαίει, αν υποφέρει αυτό έχει να κάνει με τον εαυτό του, την ιδιοσυγκρασία του. Όχι με εμένα. Υπήρξα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του και πολύ σημαντικό. Αυτό όμως ανήκει στο παρελθόν και όχι στο παρόν το οποίο καθορίζεται απο εντελώς άλλα δεδομένα.

Παρατήρηση δεύετερη:
"Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να εκθέτεις την ξένη γυναίκα. Αυτό δείχνει μια πολύ κακή πτυχή του εαυτού σου"

Σωστόοοο. Λάθος μου να αναφερθώ σε μια γυναίκα που δεν ξέρω, που δεν έχω δεί καν. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Εγώ την αναφέρω ανώνυμα και στα τόσα εκαττομύρια κόσμου δύσκολα θα φανταστεί κάποιος ποιά είναι.

Μόνη της εκτέθηκε. Τη στιγμή εκείνη, που μέσα σε τόσους γνωστούς φλέρταρε με έναν άγνωστο άντρα, τη στιγμή που έπινε ποτό νυχτιάτικα σε ένα γεμάτο κόσμο μπάρ, την στιγμή που ανέβηκε αργά τη νύχτα στο αυτοκίνητό του, τη στιγμή που του τηλεφώνησε για να ξαναβρεθούν.

Αν ήθελε να προστατέψει τον εαυτό της, θα το έκανε. Θα συναντιόταν μια άλλη στιγμή, μια πιο ουδέτερη στιγμή σε έναν πολύ πιο "επαγγελματικό καφέ". Δεν το έκανε όμως. Μάλλον δεν την ένοιαζε....

Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση, να απολογούμαι επειδή ο επι χρόνια σύντροφός μου, αποφάσισε να "σώσει" μια δύστυχη γυναίκα(?). Ε, όχι. Δεν απολογούμαι. Αρνούμαι.

Υπήρξαν άπειρες στιγμές που ήταν τόσο δύσκολές, τόσο ζόρικές και ουδέποτε μου πέρασε απο το μυαλό να τις μοιραστώ με κάποιον που δεν ξέρω, ουτέ κάν μου πέρασε απο το μυαλό να χρησιμοποιήσω το προσωπικό μου δράμα για να προσεγγίσω κάποιον, και δόξα το θεό έχω βιώσει πολλά δράματα.

Μετά την ανάγνωση του blog, η τελική ετυμηγορία για την ποιότητα και το περιεχόμενο του ήταν λιτή και σύντομη.
"Τελικά σε υπερεκτίμησα. Νόμιζα πως αξίζεις πολλά περισσότερα"

Ω, ναι. Η ωμότητα του "Β" ώρες ώρες δεν τσακίζει απλά κόκκαλα, τα συνθλίβει σε χρόνο μηδέν. Παράλληλά όμως, ήταν αυτή η ωμότητα που έκανε να τον θαυμάσω. Το γεγονός, πως ότι σκεύτεται το λέει. Ότι και αν συνεπάγεται αυτό.

Οι άνθρωποι όμως, είναι ελεύθεροι και ανα πάσα στιγμή μπορούν να επιδιώξουν τόσο τη συντροφιά ανθρώπων που αξίζουν όσο και να απελευθερωθούν απο αυτούς που είναι πολύ λίγοι, πολύ δεύτεροι.

Ο "Β" λοιπόν, ως άντρας απο τον Άρη, είναι πάντα ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Αυτό να το θυμάται........

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Η χωριάτισα και ο αλήτης

Σάββατο βράδυ και η γνωστή ιεροτελεστία αρχίζει απο νωρίς...
Μουσική στο τέρμα, ρούχα απλωμένα πάνω στο κρεβάτι, όλα τα παππούτσια στο πάτωμα και το σπίτι να μυρίζει αφρόλουτρα με γεύση βανίλια! Η έξοδος του Σαββάτου διαφοροποείται απο τις εξόδους τις καθημερινές, γιατί το Σάββατου έχω χρόνο να περιποιηθώ τον εαυτό μου, να κατεβάσω όλη μου τη ντουλάπα και να δοκιμάσω σχεδόν όλα μου τα ρούχα μέχρι να καταλήξω για άλλη μια φορά στο πολυαγαπημένο μου τζην.

Η σημερινή έξοδος, θα ήταν μια μοναχική έξοδος. Ο "Β", είχε κανονισει με φίλους και συνεργάτες και φυσικά δεν μπορούσα να είμαι και εγώ μαζί του. Το οτι κάναμε μικρά μικρά βηματάκια στη σχέση μας, δεν σημαίνει κιόλας πως γίναμε και φυσιολογικοί!!!!

Γεμάτη αυτοπεπεποίθηση λοιπόν, τράβηξα την πόρτα μου πίσω δυνατά και με τον αέρα μιας στάρ κατέβηκα τη σκάλα. Η αλήθεια είναι πως με δυσκολία ισσορροπούσα πάνω στις δωδεκάποντες γόβες, αλλά ήταν τα μόνα παππούσια που ταιριάζαν με το μικροσκοπικό μου φόρεμα, και ως γνωστόν....η ομορφιά θέλει θυσίες!!!!!!

Το βράδυ μου κύλησε χαλαρά και αδιάφορα. Ποτό με τη φίλη μου, λίγος κόσμος στο μπάρ και δυο ενοχλητικοί τύποι που μας χάλασαν τη διάθεση. Αποφασίσαμε λοιπόν να αλλάξουμε μπαράκι και να πάμε εκεί που θα ήταν ο "Β".

Μπαίνοντας στο μπαράκι, ο "Β" με αντικρύζει με ένα ύφος έντονα ενοχλημένο και εμένα με λούζει κρύος ιδρώτας. Κάτι δεν πάει καλά σκεύτηκα. Κάτι σήμερα θα ξεφύγει απο τα όρια.

Ο "Β", καθόταν με μια αντροπαρέα γύρω στα 40 και καπνίζοντας πούρα ψάχναν στο πλήθος να εντοπίσουν γυναίκες διαθέσιμες για να καλύψουν τις ορέξεις τους. Μού απαγόρευσε να τον πλησιάσω. Μου είπε πως χαλάει η εικόνα του αν με δουν οι φίλοι του μαζί του και με απομάκρυνε σαν να ημουν η πιο άθλια, η πιο ελεηνή γυναίκα του κόσμου.

Δε μίλησα. Δεν είπα τίποτα στη φίλη μου. Χαμήλωσα ο κεφάλι και έκανα στην άκρη....

Λίγη ώρα αργότερα, αποφάσισαν πως θέλουν να αλλάξουν μαγαζί, πως θέλουν να πάν αλλού. Με χαιρέτησε διακριτικά, έβαλε το σακκάκι του και απλά έφυγε...

Ήταν η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά, που κάποιος άνθρωπος με έκανε να νιώσω τόσο λίγη, τόσο ντροπή. Μάζεψα τα κομμάτια μου λοιπόν, και γύρισα σπίτι. Πέταξα τα ρούχα μου στο πάτωμα, άφησα όλα τα κοσμήματα πάνω στο πάγκο της κουζίνας και χώθηκα κλαίγοντας κάτω απο την κουβέρτα.

Λίγες ώρες αργότερα, ξύπνησα ξαφνικά γιατί ένιωθα την απουσία του. Μέσα στον ύπνο μου, πήρα το κινητό στο χέρι και του έστειλα ένα μήνυμα "Που είσαι". Καμία απάντηση όμως. Ούτε μετά απο λίγα λεπτά, ούτε μετά απο μία ώρα, ούτε μετά απο τρείς ώρες....

Ξαφνικά, στις 7 το πρωί, ακούω τα κλειδιά στην πόρτα, την καρέκλα να πέφτει και τον "Β" να καταλήγει στο κρεβάτι μου μυρίζοντας αλκοολ και καπνό. Στη ζάλη του όμως, προλαβαίνει να απενεργοποιήσει το κινητό του.

Άρχισα να ανησυχώ, να ιντριγκάρομαι, να νιώθω πως κάτι πάει να μου κρύψει. Αθόρυβα, εντελώς αθόρυβα, σηκώνομαι και ανοίγω το κινητό του.

Σοκ, αυτό που είδα ου προκάλεσε μεγάλο σοκ.

Στο δικό μου μήνυμα δεν απάντησε, με μια χωριάτισσα όμως μηνυματιζόταν όλο το βράδυ. Τη ρώταγε που είναι και της ζητούσε να τον συναντήσει. Όλο το βράδυ συνομιλούσαν . Εμένα όμως δεν μου απάντησε.....

Και στις εφτά, λίγο πριν έρθει σπίτι,της ζητούσε να παέι να τον πάρει και όταν αυτή δεν απάντησε την πήρε τηλεφωνο. Και πάλι όμως δεν του απάντησε, και τότε, μόνο τότε γύρισε σε εμένα....

Ένιωσα να πνίγομαι, να χάνω την ανάσα μου, να χάνω τον κόσμο μου.

Αγριεμένη, τον ξύπνησα, φώναξα, ούρλιαξα, έβαλα τα παππούτσια μου και έτρεξα έξω αο το σπίτι. Μπήκα στοα αυτοκίνητο και άρχισα να οδηγώ χωρίς να ξέρω που.... Στις 8 το πρωϊ οδηγούσα σα χαμένη σε μια πόλη που μόλις είχε ξυπνήσει. Κάπου σταμάτησα, δεν ξέρω που. Κατέβηκα απο το αυτοκίνητο να πάρω αέρα, να ανασάνω.

Λίγη ώρα αργότερα, εξαντλημένη απο το κρύο επέστρεψα πίτι. Την ώρα που άνοιγα την πόρτα ευχόμουν να είναι ο "Β" στο σπίτι και να μου πεί κάτι μαγικό, κάτι να μου απαλύνει τον πόνο. Δεν ήταν όμως. Έτσι απλά είχε φυγει....

Έπεσα στο κρεβάτι και έμεινα εκεί όλη τη μέρα. Δε σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν μίλησα με άνθρωπο. Απλά υπήρχα...Αργά το βράδυ ένα μήνυμα διατάραξε την απόλυτη ησυχία του σπιτιού. Ήταν ο "Β". Απλώς συγνώμη. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Του τηλεφώνησα, του μίλησα, τον καλόπιασα. Και πάλι εγω ήμουν αυτή που υποχώρησε, αυτή που προσπάθησε. Για άλλη μια φορά, ανέλαβα την ευθύνη για κάτι που δεν προκάλεσα εγώ τη στιγμή που ο "Β" αρκέστηκε σε ένα "μα δεν έγινε τίποτα, γιατί τρελαίνεσαι?"

Αδυναμία μου? Λάθος μου? Δεν ξέρω. Είναι απο αυτές τις στιγμές που ενώ ξέρεις πως είναι λάθος να υποχωρείς, παρόλα αυτά το κάνεις. Ότι και να επιβάλλει η λογική τελικά παρασύρεσαι απο τα πάθη και κάνεις για άλλη μια φορά τα ίδια ακριβώς λάθη...

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Πέντε χρόνια απο τη ζωή μου

Πέντε χρόνια απο τη ζωή μαζί με τον "Β" και ήρθε η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου.
Τι έζησα, τι ένιωσα, τι γνώρισα....
Πέντε χρόνια....
1500 μέρες,
2000 αγκαλιές,
1000 μηνύματα,
500 e-mail,
200 ταινίες που είδαμε αγκαλιά,
100 καβγάδες και άλλες 100 συμφιλιώσεις,
200 βραδυα στο γραφείο,
100 πρωινά ξυπνήματα με μπεικον και δημητριακά,
η πρώτη φορά που ήρθε σπίτι μου,
το καφέ πουλόβερ που φορούσε,
βράδυα δίπλα στο τζάκι,
ξενύχτια με κρασί και κουβέντες,
πρωϊνό ξύπνημα στις έξι,
το ταξίδι στο Λονδίνο,
η διαδρομή για Θεσσαλονίκη,
το πρώτο διήμερο στην Αθήνα,
το βράδυ που μας αιφνιδίασε η αδερφή μου και τον φυγάδευσα στο μπαλκόνι,
η μέρα που εμφανίστηκε η πρώην του εντελώς ξαφνικά στο γραφείο,
οι γιορτές που δεν περάσαμε μαζί,
το πρώτο δώρο,
απιστία,
λύπη,
ψέμματα,
βράδυα μοναξιάς,
βράδυα που αυτός πονούσε για την πρώην του και εγω τον παρηγορούσα,
μπουκάλια κρασί που πίναμε διπλα στο τζάκι,
κρυφές αγκαλιές,
το κινέζικο που παραγγέλναμε,
παράνομα βράδυα,
οι αποτυχημένες μου μακαρονάδες που με δυσκολία έτρωγε,
βράδυα που πριν καν προλάβω να μιλήσω, αποκοιμόμουνα στην αγκαλιά του κουρασμένη,
ένα μήνα καθυστέρηση,
ανέμελα απογεύματα στην θάλασσα,
χιλιόμετρα που οδηγούσα προσπαθώντας να φύγω μακρυά,
ένας καφές το πρωί και για τους δυο,
το πρώτο σ αγαπώ,
το χάδι που με ηρεμούσε,
πακέτα τσιγάρα που εγώ κάπνισα,
τώρα που έχασα 6 κιλά σε μια εβδομάδα απο τη στεναχώρια,
δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα.....
Πέντε χρόνια με τον "Β"

Μια ολόκληρη ζωή.......