Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Χαρούμενα γενέθλια

Αν νομίζατε πως οι περιπέτειές μου με τον "Β", έχουν τελειώσει και τώρα ζούμε μια υπέροχη και ήσυχη ζωή κάνετε μεγάλο λάθος....

Εκεί που νομίζω πως όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, τον σωστό δρόμο για την ακρίβεια, πάντα κάτι συμβαίνει και μου ταράζει τη γαλήνη. Έτσι και εκείνο το μοιραίο σαββατοκύριακο.....

Μετά απο απίστευτες πιέσεις που δέχτηκα απο τους γονείς μου, υποχώρησα και έκανα τη μεγάλη θυσία να τους συνοδέψω στο γάμο της ξαδέρφης μου. Για μένα όλο αυτό το τρελό πανηγύρι, τα τούλια, τα κλαρίνα, οι μπούκλες, τα κυριλέ ρούχα μου προκαλούσαν μια απίστευτη δυσφορία. Πολύ περισσότερο όμως με κούραζε αυτό που ακολουθούσε το μυστήριο. ΟΙ ΕΥΧΕΣ!!! Για τους συγγενείς μου, το γεγονός ότι ήμουν 32 και ελεύθερη ήταν το μεγάλο πρόβλημα της οικογένειας μου. Μαζεύονταν συχνά όλοι μαζί και προσπαθούσανε να λύσουνε το πρόβλημα, να δουν τι φταίει. Μου δίναν ένα χρόνο ακόμα για να προλάβω να παντρευτώ. Μετά, κατά τα λεγόμενά τους πάντα, κανείς δεν θα με κοιτούσε, δεν θα με ήθελε για σύντροφό του και αναπόφεκτα θα κετέληγα μόνη και δυστυχισμένη. Έτσι κάθε φορά που τελείωνε μια τελετή γάμου, ερχόταν ένας-ένας και με ύφος συμπόνιας και οικτου μου χτύπαγαν τη πλάτη και μου εύχονταν ....μακάρι και στα δικά σου....

Εκείνο τα Σάββατο βέβαια ήθελα να το περάσω αλλιώς και για έναν άλλο λόγο. Είχα τα τα γενέθλιά μου και ήθελα να περάσω το βράδυ με τον "Β". Ήταν άλλωστε η πρώτη φορά μετά απο χρόνια που θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς να κρυβόμαστε. Υποχώρησα όμως στα θέλω των γονιών μου και αποφάσισα να τους κάνω το χατίρι.

Κάθε φορά που έφευγα, ο "Β" μου τηλεφωνούσε συνέχεια, μου έστελνε μηνύματα μέχρι νωρίς τα ξημερώμαατα και έτσι τον ένιωθα κοντά μου. Είχε μια μαγεία όλο αυτό το παιχνίδι με τα μηνύματα γιατι με έκανε να νιώθω σαν έφηβη που ζεί τον πρώτο της έρωτα.....

Ο γάμος ήταν όπως ακριβώς τον είχα φανταστεί.... Και το χειρότερο είναι πως στο τραπέζι κατέληξα να κάθομαι με 10 μεσήληκες θείους/θείες που προσπαθούσαν να με πείσουν να δεχτώ ένα καλό προξενιό τώρα που είναι ακόμα νωρίς....

Τι κάνει κάποιος σε αυτή την περίπτωση??? Πίνει για να ξεχάσει!!!!
Απο τα λίγα πράγματα που θυμάμαι, είναι τα μπουκάλια κρασί που άδειαζαν απίστευτα γρήγορα και τον ευγενικό σερβιτόρο που φρόντιζε να τα ξαναφέρνει γεμάτα. Θυμάμαι και κάποια δάκρυα που κύλησαν απο τα μάτια μου και με δυσκολία κατάφερα να τα κρύψω. Μες στη ζάλη που μου προκάλεσε το πολύ κρασί συνειδητοποίησα πως ήμουν για άλλη μια φορά μόνη και αυτό που προκαλούσε θλίψη..... Ήταν και αυτό το κινητό, που δεν χτύπησε ούτε μια φορά.........

Με κεφάλι βαρύ, σηκώθηκα το πρωϊ και ψαχουλεύοντας τη κουζίνα κατάφερα με πολύ δυσκολία να φτιάξω έναν καφέ. Και μετά έναν δεύτερο και έναν ακόμα τρίτο. Δε φτάνει που είχα το χάλι μου είχα και το κύρηγμα της μητέρας μου που μουρμουριζε συνέχεια ..... Μα πόσο πολύ πίνεις τελικά????????

Μόλις συνήλθα λίγο, συνειδητοποίησα πως ο "Β" μου είχε κάνει μια μόνο αναπάντητη κλήση. Ούτε μήνυμα ούτε τίποτα. Μου φάνηκε περίεργο. Του τηλεφώνησα αμέσως αλλά δεν απάντησε. Απάντησε μετά απο πολλές ώρες, γιατί όπως μου είπε είχε ξενυχτήσει και άργησε να ξυπνήσει.

Η διαδρομή της επιστροφής ήταν απο τις πιο δύσκολες. Ένιωθα πως κάτι έγινε εχτές, κατί όχι καλό. Το γεγονός ότι δε μου τηλεφώνησε, δε μου ευχήθηκε, δε μου έστειλε ούτε ένα μήνυμα με προβλημάτιζε. Και το ξενύχτι που έκανε? Με ποιόν? Και που? Και τι ώρα γύρισε??
Κάθε φορά που επέστρεφα, ήμουν χαρούμενη. Τώρα όμως όχι. Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και αυτό με άγχωνε. Η διαίσθησή μου δεν έκανε ποτέ λάθος και αυτό με φόβιζε ακόμα περισσότερο.

Λίγα λεπτά αφότου είχα μπεί στο σπίτι, άκουσα τον ήχο του κλειδιού και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τον είδα να μπαίνει σπίτι με ένα ύφος ενοχικό. Είχε μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια, και η έντονη μυρωδιά απο αλκοόλ πήγε να πνίξει τη στιγμή που με αγκάλιασε.

"Που ήσουν, με ποιόν, γιατί δε μου τηλεφώνησες???" Απανωτές ερωτήσεις που δεν ήθελε να μου απαντήσει. Απέφευγε. Ελίσσονταν. Με μια γρήγορη κίνηση του άρπαξα το κινητό απο το χέρι και το άνοιξα για να δω τις κλήσεις του. Στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το κινητό, μου είχε πέσει απο το χέρι γιατί είχε σβήσει όλες τις χτεσινές κλήσεις........

Φώναξα, διαμαρτυρήθηκα, εκνευρίστηκα αλλά καμία απάντηση. Καμία αντίδραση απο τον "Β". Μόνο χαζές δικαιολογίες..... Μετά απο λίγο σταμάτησα να επιμένω. Τι νόημα είχε άλλωστε? Να μου απαντήσει και να μου πεί τι? Να μου επιβεβαιώσει τι? Τις υποψίες μου?? Δεν ήθελα..... Ήταν τα γενεθλιά μου και το δώρο που αποφάσισα να κάνω εκείνη τη μέρα στον εαυτό μου ήταν να εθελοτυφλήσω. Να κάνω πως δεν είδα, πως δε συνέβει.

Ήταν τα πρώτα γενέθλια μου μαζί με τον "Β". Αλλά και τα πιο δυστυχισμένα...

1 σχόλιο: