Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Η αρχή

Ίσως ήταν η μοίρα, ίσως η τύχη, ίσως η μέρα αυτή που στο σωστό μέρος, στη σωστή στιγμή, βρίσκονται οι άνθρωποι που μάλλον δεν ήταν τυχαίο να βρεθούν αλλα επιβεβλήμένο απο το σύμπαν που απλά το αποφάσισε. Για πολύ καιρό πίστευα πως κάποια καλή δύναμη αποφάσισε να μου χαρίσει πρωτόγνωρες εμπειρίες, να με κάνει αισθανθώ ακόμα πιο πολλά απο αυτά που εγώ είχα φανταστεί. Τίποτε όμως δεν ήταν ικανό για να μου δείξει πως αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν πέρα απο όλα αυτά που ο μέσος άνθρωπος μπορεί να φανταστεί πως υπάρχει.
Τέσσερα χρόνια μετά, απλά αναρρωτιέμαι αν ήταν η καλή μου τύχη ή η κακή στιγμή αυτή που έφερε μπροστά μου τον άνθρωπο αυτό που θα έκανε στέρεα στη γή να πατώ και συνάμα να χάνομαι στην έρημο μονάχη.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Λίγα λόγια...

Η ιδέα αυτού του blog γεννήθηκε πολύ καιρό πριν. Για την ακρίβεια, πολλά χρόνια πριν. Κάποια στιγμή η ιδέα έγινε πραγματικότητα και δειλά δειλά άρχισαν να γράφονται τα πρώτα κείμενα. Το blog ήταν υπόθεση προσωπική και δεν υπήρχε λόγος να δημοσιοποιηθει.
Σε τι εξυπηρετούσε? Ήταν σαν μια φίλη που ακούει τα πάντα και ποτέ δεν κριτικάρει. Η όλη ιστορία ηταν απο μόνη της τόσο περίπλοκη, που κάθε έιδους κριτική θα την έκανε ακόμα πιο δύσκολη. Έτσι λοιπόν το blog ματαμορφώθηκε σε μια ιδανική φίλη, η οποία ήταν πάντα εκεί. Σιωπηλή και υπομονετική.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, η ιστορία παίρνει απρόσμενη τροπή και η ειδυλιακή ζωή μεταμορφώθηκε σε σκοτεινό τοπίο. Για πολλά χρόνια, έζησα στα δίχτυα ενός "παράφορου και απαγορευμένου έρωτα", άντεξα όλες τις καλές και κακές στιγμές του, έζησα τη νομιμοποίησή του, απόλαυσα το συναίσθημα της ικανοποίησης και της ηρεμίας. Εκείνες τις μαγικές στιγμές όμως, μια μικρή αλήθεια τάραξε τη γαλήνη μου και σήκωσε τρικυμία.
Η γαλήνη μου χάθηκε και μαζί με αυτήν, όλα όσα είχα ονειρευτεί. Οι επιλογές μου δυο και μοναδικές. Ή να χαθώ στη δύνη της θλίψης ή να φτιάξω όλα απο την αρχή. Πριν προλάβω όμως να αποφασίσω, το ένστικτό μου αποφάσισε για μένα. Με ώθησε σε μία καινούρια αρχή χωρίς κάν να με ρωτάει αν ήμουν έτοιμη να την κάνω. Απλά έπρεπε, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή.
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, αποφάσισα να σβήσω όλα τα κείμενα του blog και να τα ξαναγράψω απο την αρχή. Η μικρή αλήθεια με έκανε να δω τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, πιο αντικειμενικά. Χωρίς τον συναισθηματισμό που ένιωθα τη στιγμή που τα βίωνα και ο οποίος με έκανε να μη βλέπω το προφανές.
Για μένα ήρθε η στιγμή να βγάλω το κρυμμένο θησαυρό που κρατούσα καλά κλειδωμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου και να τον ξαναεκτιμήσω. Να δω αν πράγματι είναι χρυσός ή απλώς σίδερο που γυαλίζει...

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Να ξέρω ή να μην ξέρω?

Τελικά τι είναι προτιμότερο? Να ξέρεις ή να μην ξέρεις?
Να γνωρίζεις και να έχεις την επιλογή να αποδεχτείς την αλήθεια ή να ζεις το όνειρό σου ακόμα και αν αυτό δεν είναι αληθινό? Το να γνωρίζεις, σημαίνει πως πρέπει να αναλάβεις και συ το δικό σου μερίδιο ευθύνης ανεξάρτητα απο το αν αυτό είναι μικρό ή μεγάλο. Συνηθίζεται όμως, όλοι μας να προσπαθούμε να απαλαγούμε απο τις ευθύνες μας, να τις ρίξουμε σε κάποιον άλλον ελπίζοντας πως έτσι δεν θα χρειαστεί να κάνουμε αυτοκριτική και να παραδεχτούμε πως "ναι φταίμε και εμείς".
Είναι πολύ πιο εύκολο, να αποδώσουμε ευθύνες στους άλλους, στο σύμπαν ακόμα και στον ανάδρομο Ερμή απο το να δεχτούμε πως οι δικές αμς και μόνον επιλογές είναι υπεύθυνες για ότι μας συμαβαίνει.
Μερικές φορές όμως, τα πράγματα είναι περίπλοκα και το να ξέρεις δεν σημαίνει απλά ανάληψη ευθύνης αλλά κατι πολύ περισσότερο.
Είναι εκείνες οι φορές, που η αλήθεια πονάει πολύ. Τόσο, που δεν το αντέχεις. Είναι και εκείνες οι στιγμές, που όλος ο κόσμος γύρω σου μπορεί να καταρρεύσει και ότι εσύ με κόπο έχτισες, σε μια μόνο στιγμή γίνονται σκόνη...
Και αναρρωτιέσαι ξαφνικά, μα γιατι το ανακάλυψα? Γιατί έψαξα, γιατί ρώτησα...Γιατί να μην εθελοτυφλώ?? Γιατί να μην κάνω πως δεν καταλαβαίνω?
Όσο και να προσπαθούμε όμως, η αλήθεια πάντα αποκαλύπτεται. Μερικές φορές, απλά εμφανίζεται μπροστά μας, ίσως και απο σύμπτωση να μας συναντά. Άλλες πάλι, παρόλο που έχει κρυφτεί καλά εμείς τόσο επίμονα την αναζητάμε που τελικά και πάλι αποκαλύπτεται.
Όσο και αν προσπαθήσεις να αντισταθείς, να μην μάθεις, να μην δείς, δεν θα τα καταφέρεις. Ή απο ένστικτο, ή απο διαίσθηση, ή έστω και τυχαία θα βρείς την αλήθεια που ψάχνεις και αυτή είναι πάντα η αλήθεια που δεν θα ήθελες να ακούσεις.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Αλήθειες και ψέμματα

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, ποιος να είναι ο ορισμός της αλήθειας? Διαβάζοντας ένα λεξικό, θα δείτε πως αλήθεια, είναι η "ορθή" περιγραφή ενός αντικειµένου. Αντικείµενο όµως μεμονωμένο και χωρίς αλληλεπιδράσεις με το περιβάλλον δεν υπάρχει. Εξάλλου το αντικείµενο δεν είναι πάντοτε έμψυχο αλλά και άψυχο, οπότε δεν μπορεί να περιγραφεί με τον ίδιο τρόπο από τους υπόλοιπους. Όπως η αγάπη, που δεν περιγράφεται µε τον ίδιο τρόπο από τον άντρα και την γυναίκα, όπως και η εκπαίδευση που ορίζεται με διαφορετικό τρόπο από την πλευρά του δασκάλου και του μαθητή.

Μήπως λοιπόν, ο ορισμός της έννοιας είναι περιττός γιατί πολύ απλά η αλήθεια είναι υποκειμενική και πάντα ατελής? Ο καθένας μας, υιοθετεί την δική του αλήθεια και δέχεται αυτό, το οποίο τον βολεύει την κάθε στιγμή.

Και αν η αλήθεια είναι υποκειμενική, γιατί θα πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια? Γιατί να μην λέμε και ψέματα? Υπάρχει όμως επιλεκτικό ψέμα και επιλεκτική αλήθεια? Ή λέμε ότι θέλει να ακούσει ο άλλος?

Τελικά να λέμε ότι σκεφτόμαστε ή να μην το λέμε? Πότε η αλήθεια πληγώνει και πότε το ψέμα διορθώνει? Υπάρχουν άνθρωποι που σιχαίνονται το ψέμα, μπορούν όμως ν' αντέξουν την αλήθεια? Υπάρχουν επίσης και άλλοι που ελίσσονται, μερικά ψέματα, μερικές αλήθειες, όλα ανακατεμένα.. είναι όμως έτσι?

Ο Νίτσε έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι δεν αντέχουν την ίδια ποσότητα αλήθειας. Θέλουμε όση αλήθεια αντέχουμε. Ποιος όμως το καθορίζει αυτό? Αυτός που τη λέει ή αυτός που την ακούει?

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη. Την αλήθεια την αντέχουμε όλοι. Πολλές φορές μάλιστα την ξέρουμε βαθιά μέσα μας πριν την ακούσουμε, πριν την πούμε, πριν πάρει συγκεκριμένη μορφή στη σκέψη μας ακόμα. Έχει να κάνει μ' αυτό το αίσθημα που δημιουργεί. Έχει να κάνει με την αγωνία για τη στιγμή που αναπόφευκτα θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και την αμηχανία για το πώς θα την χειριστούμε. Απλώς, δεν είμαστε κάθε στιγμή αρκετά δυνατοί για να την ακούσουμε και να ξαναχτίσουμε από την αρχή τον κόσμο γύρω μας.

Μέσα όμως σε όλες αυτές τις θεωρίες, τους ορισμούς, τις μακροσκελείς αναλύσεις μπερδεύτηκα, χάθηκα και άρχισα να προβληματίζομαι για το πόσο αληθινή είναι τελικά η ανθρώπινη επαφή παγιδευμένη σε έναν τεράστιο ιστό από ψέματα.

Νομίζω, πως αρχικά οδηγηθήκαμε στα ψέματα για να είμαστε πιο αρεστοί σε αυτούς που βρίσκονται γύρω μας, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, για να συνεχίσουμε το βόλεμα στη δουλειά και στο σπίτι. Δυστυχώς οι σχέσεις έχουν γίνει τόσο δύσκολες και οι άνθρωποι τόσο απαιτητικοί, που το ψεματάκι αναπόφευκτα θα ειπωθεί.

Οι φίλοι προτιμούν να σου πουν ότι δε βγήκαν παρά να πουν ότι βγήκαν αλλά δεν σου τηλεφώνησαν, ο σύντροφός σου προτιμάει να σου πει ότι πέρασε χάλια στην βραδινή του έξοδο και ας γύρισε χαράματα, οι συνάδελφοι ότι είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου παρόλο που όλη την ώρα κάνεις shopping στο διαδικτυο αντί να δουλεύεις.
Στη συνέχεια, συνδέσαμε το ψέμα με τις σχέσεις και την απιστία. Ίσως επειδή σε αυτόν τον τομέα λέμε τα περισσότερα ψέματα και τις λιγότερες αλήθειες προσπαθώντας να κρατήσουμε τις λεπτές ισορροπίες.
Λένε, πως είναι καλύτερα να πεις ένα αθώο "λευκό" ψεματάκι για να μην πληγώσεις το σύντροφό σου, παρά να πεις την αλήθεια παρόλο που ξέρεις ότι το ψέμα είναι κάτι το τόσο αποτροπιαστικό σε μια σχέση.
Εδώ όμως κρύβεται το ίδιο το ψέμα. Γιατί πολύ απλά δεν το κάνουμε για τον άλλον. Δεν το λέμε για να μην πληγώσουμε το σύντροφό μας, αλλά για να σώσουμε τον εαυτό μας. Το κάνουμε για να μην υποστούμε τις συνέπειες. Γιατί ίσως φοβόμαστε ότι αυτός που τελικά θα πληγωθεί θα είμαστε εμείς και μόνο. Ο άλλος το πολύ πολύ, αφού συνέλθει, να μην μας ξαναμιλήσει. Εσύ όμως? Πώς συνέρχεσαι εσύ? Και ξαναγυρνάς στο αρχικό ερώτημα. Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην το έλεγα?
Τελικά, σκοπός δεν είναι να πεις ψέματα ή αλήθεια, να λύσεις το δίλημμα. Σκοπός δεν είναι να «απενοχοποιήσεις» ένα ψέμα και να το μετατρέψεις σε «αθώο». Σκοπός είναι να είσαι τόσο ανοιχτός και ειλικρινής, ώστε να μη χρειαστεί να μπεις καν στη διαδικασία της αναζήτησης.
Σκοπός είναι να βρεις τις ισορροπίες σου και να αγαπήσεις τον εαυτό σου έτσι όπως αυτός είναι. Με τα δυνατά του σημεία αλλά και με τα αδύνατα. Όταν αυτό το πετύχεις, η κάθε στιγμή θα είναι αληθινή και ουσιαστική, χωρίς να χρειάζονται ψέματα και μυθοπλασίες για να κρύψουν την σκέψη και την επιθυμία που δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.