Μια γιορτή αλλιώτικη

Την ταχύτητα, πάντα τη λάτρευα… Δυνατή μουσική, ανοιχτό παράθυρο, μαλλιά που μπερδεύονται από τον αέρα και ο δρόμος ας είναι μακρύς και ατελείωτος…. Αυτού του είδους η οδήγηση, με ηρεμούσε, μου έδινε το χρόνο που ήθελα για να σκεφτώ και ευτυχώς λόγω δουλειάς έπρεπε πολύ συχνά να κάνω μεγάλες διαδρομές.

Χαμένη στις σκέψεις μου λοιπόν, τρόμαξα τόσο που παραλίγο να χάσω τον έλεγχο όταν το κινητό μου χτύπησε ξαφνικά. Μεσημεριάτικα. Τρείς και τέταρτο. Ώρα που η φίλη μου συνήθως απολαμβάνει το μεσημεριανό της ύπνο και ποτέ και για τίποτα δεν τον χάνει… Μάλλον θα έχει κάτι γαργαλιστικό να μου πει σκέφτηκα και έσπευσα να απαντήσω στην κλήση.

«Φίλη μου, το ξέρεις πως εγώ είμαι φίλη σου, δεν το ξέρεις?? Και ποτέ δεν θα άφηνα τίποτα και κανέναν να σε στεναχωρήσει, το ξέρεις και αυτό ε?»
«Ξέρεις, εχτές ήμουν σε μια γιορτή, και εκεί ήταν και ο «Β» και ήταν και η πρώην του εκεί. Και μετά, αργά, έφυγαν και μαζί. Αλλά εγώ έπρεπε να σου το πω. Δεν μπορούσα να μη σου το πω, αφού είσαι φίλη μου….»

Αστραπιαία άρχισαν να περνούν από μπροστά μου οι χτεσινές σκηνές. Είχε πράγματι σε μια γιορτή να πάει. Ο φίλος του, ο κολλητός του, γιόρταζε και δε μπορούσε να μην πάει. Αλλά εγώ δεν ταίριαζα, δεν μπορούσα να πάω μαζί του. Τι να του έλεγε, ποια είμαι… Έπρεπε λοιπόν να μείνω σπίτι. Δε θα αργούσε μου είπε, μόνο για λίγο θα πήγαινε…. Αλλά άργησε. Άργησε πολύ.

Μα με πόσο τρέχω? Που έστριψα? Απορροφήθηκα τόσο στις σκέψεις μου που έχασα τον έλεγχο. Έκανα λίγο στην άκρη, έκλεισα λίγο τα μάτια μου και αποφάσισα να το ξεκαθαρίσω αμέσως μόλις φτάσω σπίτι. Νόμιζα, πως είχα καταφέρει επιτέλους να δομήσω μια φυσιολογική σχέση η οποία βασίζεται στη ειλικρίνεια και ξαφνικά ανακαλύπτω πως τίποτα απολύτως δεν έχω καταφέρει.

Πες μου, τι ακριβώς έκανες χτές??????
Το ερώτημα που του έθεσα, ήταν ξεκάθαρο και λιτό. Ήθελα μια σαφή απάντηση, χωρίς μακροσκελείς διαλόγους και χωρίς υπεκφυγές. Το ύφος μου είχε κάτι από το ύφος των αντρών της GESTAPO και μάλλον το μάτι μου γυάλιζε τόσο πολύ που αποφάσισε τελικά να μου απαντήσει….. Να, εκεί στην γιορτή που πήγα, ήταν και η πρώην. Και δεν είχε και παρέα και κάθισα μαζί της. Και μετά, στο τέλος όταν έφυγα, φοβόταν να πάει μόνη στο αυτοκίνητο και την πήγα εγώ. Και καθίσαμε και λίγο μαζί. Όχι για πολύ. Για καμία ωρίτσα. Τα είπαμε λίγο που είχα και καιρό να την δω. Δεν ήταν και καλά.

«Και εγώ? Δε σε ένοιαξα καθόλου εγώ? Δεν σκέφτηκες στιγμή πως θα το μάθαινα, πως θα μου το λέγανε? Δε σε ένοιαξε που με προσέβαλες μπροστά στους φίλους μου?» Είχα αρχίσει να χάνω την ψυχραιμία μου και με έντονο ύφος μονολογούσα…. Έπεισα όλο τον κόσμο πως άλλαξες, πως τώρα είσαι αλλιώς και εσύ, τι κάνεις εσύ? Τραβιέσαι νυχτιάτικα στα παρκινγκ με την πρώην σου. Αυτή είναι λοιπόν η αλλαγή?

Και μετά, Σιωπή…. Απλά σιωπή…. Και ύστερα η απάντηση. Λιτή και ξεκάθαρη όπως το ερώτημα…

«Το σκέφτηκα. Αλλά εσύ δεν είσαι σαν την πρώην μου. Δεν έχεις ανάγκη εσύ….»