Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Καφές

Για ένα μικρό χρονικό διάστημα, η ζωή μου κυλύσε πολύ ήσυχα. Σχεδόν βαρετά. Εκεί που είχα συνηθίσει τις εντάσεις, τους καβγάδες, το τρυφερό συμφιλίωμα μετά τη μεγάλη μάχη, τωρά είχα την απόλυτη ηρεμία. Με τον "Β" είχαμε μπεί κανονικά σε πρόγραμμα. Ξυπνούσαμε νωρίς το πρωϊ, πηγαίναμε στις δουλειές μας και το βράδυ καθόμασταν σπίτι και απολαμβάναμε την ηρεμία μετά απο μια δύσκολη μέρα. Μερικές φορές βγαίναμε έξω, αλλά συνήθως προτιμούσαμε να μείνουμε μέσα.

Όλη αυτή η ηρεμία όμως, ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα................

Σάββατό πρωϊ λοιπόν και ήταν η ιδανική μέρα για καφέ στο κέντρο. Είχει γίνει σχεδόν άτι σαν ιεροτελεστία ο καφές του Σαββάτου. Συνήθιζα με την φίλη μου, να βάζουμε τα καλά μας, να λέμε τα νέα μας πίνοντας ζεστό καφέ και στη συνέχεια ακολουθούσε η βόλτα στα μαγαζιά. Ο καφές του Σαββάτου, ήταν επίσης μια καλή ευκαιρία να δούμε τους γνωστούς και φίλους μας γιατί πάντα είχε κόσμο εκείνη την ώρα.

Ο "Β" βέβαια, ποτέ δεν ερχόταν μαζί μου. Αν και βρισκόμασταν πολλές φορές στον ίδιο χώρο, ποτέ δεν καθόμασταν μαζί και πολλές φορές δεν μιλούσαμε κάν. Εξακολουθούσαμε να κρυβόμαστε μήπως και μας εντοπίσουν οι πρώην μας γιατί σίγουρα, κάπου εκεί θα πίναν και αυτοί τον καφέ τους.

Αυτό το Σάββατο όμως, εντελώς αναπάντεχα αποφάσισε να μοιραστεί το χρόνο του μαζί μου. Η φίλη μου, δεν τον ήξερε και ήταν μια καλή ευκαιρεία να τον γνωρίσει.
Έτσι και έγινε λοιπόν. Στην αρχή, νιώθαμε όλοι λίγο αμήχανα. Ήταν κάτι σαν την πρώτη κοινή μας εμφάνιση και μας δυσκόλευε λίγο. Μετά όμως, έσπασε αυτός ο πάγος και για πολύ ώρα είχαμε απορροφηθεί στην κουβέντα μας.

Ξαφνικά όμως, ο "Β" αρχίζει να τρέμει, αλλάζει χρώμα και απότομα αποφασίζει να φύγει γιατί είχε ξεχάσει πως έχει να κάνει μια δουλειά. Έφυγε τόσο βίαια που ξέχασε τα πάντα πάνω στο τραπέζι. Κινητό, γυαλιά, κλειδιά..... Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε αμηχανία και μετά απο λίγο επέστρεψε πάλι, με πολύ πιο έντονη ζωγραφισμένη την ταραχή στο πρόσωπό του. Χωρίς καν να μιλήσει πήρε τα πράγματά του και εξαφανίστηκε και πάλι.

Δεν το σχολίασα. Ήλπιζα μόνο, να μην αντιλήφθηκε η φίλη μου την όλη ταραχή του, γιατί ήταν η πρώτη τους συνάντηση και ήθελα οι εντυπώσεις να είναι καλές. Κάτι όμως μου μύριζε ύποπτο, κάτι δε μου άρεσε στην τόσο απότομη αποχώρησή του......

Λίγη ώρα αργότερα, αποφασίζουμε με την φίλη μου να πάμε μια βόλτα και φεύγοντας απο το μαγαζί ανακάλυψα και την αιτία της ξαφνικής ταραχής του "Β". Η πρώην του, έπινε καφέ τρια τραπέζια πιο πέρα. Προφανώς, θα την είδε την ώρα που μπήκε και αποφάσισε να εξαφανιστεί για να μην τον αντιληφθεί και δει πως είναι μαζί μου.

Γούρλωσε λοιπόν το μάτι μου τότε, ανέβηκαν οι σφυγμοί μου κοντά στους 300 και άρχισα να τρέμω σαν να είχα Parkinson σε προχωρημένο στάδιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω που θα ήταν το πρόβλημα αν μας έβλεπε. Είμασταν τρείς άνθρωποι που πίναμε καφέ. Ο "Β" ούτε καν καθόταν δίπλα μου. Θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι,συνάδελφοι, απλώς γνωστοί. Τίποτα δεν έδειχνε πως είμασταν ζευγάρι. Και εν πάση περιπτώση, αν κάποιος έπρεπε να φύγει απο το μαγαζί, γιατί να ήταν ο "Β" αυτός και όχι η πρώην του??

Όταν χτύπησε το κινητό μου, η πρώτη κουβέντα που είπα ήταν ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ. γιατί πολύ απλά, υπάρχουν όρια. Υπάρχει πάντα ένα σημείο, πέρα απο το οποίο δεν μπορούμε να ανεχτούμε περισσότερα, δεν μπορούμε να κάνουμε υποχωρήσεις.
Για να είμαι μαζί του, έδωσα απίστευτες μάχες. Αντιμετώπισα όλους τους πρώην γνωστούς και φίλους που μου κόψαν την καλημέρα όταν χώρισα, υποχώρησα και δέχτηκα να κρύβομαι για να μην μάθει κανένας τίποτα, στερήθηκα πολλές μικρές χαρές γιατί δεν μπορούσαμε να βγαίνουμε μαζί έξω. Και εκείνος? Τι κάνει εκείνος?? Παθαίνει ταραχή μόλις βλέπει την πρώην του και προτιμά να χαλάει τις δικές μας στιγμές για να μην χαλάσει τις δικές της.

Και πάλι, εγώ είμαι αυτή που πρέπει να υποχωρήσει. Αλλά αυτή τη φορά,δεν θέλω.
Αν δεν μπορώ να έχω μια φυσιολογική σχέση, δεν θέλω καν να έχω σχέση. Αν τόσο καιρό μετά, ο "Β" δεν έχει ξεπεράσει αυτό που κατα τα λεγόμενά του τον καταπίεζε ας γυρίσει πάλι σε εκείνη και ας αφήσει εμένα στην ησυχία μου.

Το επιχείρημα πως με αγαπάει δε με έπειθε άλλο. Όταν νιώθουμε πράγματα για κάποιον, δίνουμε μάχες, το δείχνουμε με πράξεις, κάνουμε υπερβάσεις και σίγουρα δεν σκύβουμε το κεφάλι να φύγουμε με την ουρά στα σκέλια.

Δεν νομίζω να με είχε ξαναδεί σε τέτοια παράκρουση. Δεν ήθελα να συζητήσουμε τίποτα, δεν ήθελα να ακούσω τίποτα. Ούτε καν τις κλήσεις του δεν απαντούσα. Δεν είχε να μου πεί κάτι καινούριο και τις δικαιολογίες τους τις ήξερα ήδη οπότε δεν υπήρχε και λόγος να μιλήσουμε.

Έκανε όμως κάτι που ποτέ δεν είχε ξανακάνει. Γι πρώτη φορά στη ζωή του ζήτησε συγνώμη και φοβήθηκε τόσο πολύ μην του φύγω που ήρθε έξω απο την πόρτα, παρακαλώντας με να του ανοίξω. Με εξέπληξε αυτή η εκδήλωση συναισθημάτων και φυσικά δεν με άφησε ασυγκίνητη. Τόσες υποχωρήσεις είχα κάνει μαζί του, τι είναι άλλη μία.....

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Μήνυμα γραπτό στο κινητό

Όσο εφευρετικό είναι το μυαλό μιας γυναίκας, άλλο τόσο εφευρετικό είναι και το μυαλό του άντρα όταν πρόκειται να εξασφαλίσει τη μυστικότητα των πράξεών του. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, αυτό που ο «Β» ήθελε να κρατήσει μυστικό....ήμουν εγώ!!!

Ένα βράδυ, τελείως αναπάντεχα ο «Β» αποφάσισε να βγούμε για ένα χαλαρό ποτάκι. Φυσικά και δεν θα μπορούσα να αρνηθώ μια τέτοια πρόταση γιατί αυτά τα «θαύματα» μια φορά μόνο γίνονται.

Ξαφνικά, αρχίζω να παρατηρώ πως το κινητό του είχε αρχίσει να χτυπάει επίμονα και ο «Β» συνέχεια απέρριπτε τις κλήσεις. Ποιος σε ψάχνει? Ρώτησα διακριτικά και εκείνος μου απάντησε δείχνοντάς μου το κινητό του πως είναι ο φίλος του.

Ο φίλος του, ήταν η προσωποποίηση αυτού που λέμε party animal. Ήταν μόνιμα έξω, μόνιμα με ένα ποτήρι haig στο χέρι και αν δεν πήγαινε πέντε η ώρα το πρωί δεν αποφάσιζε να πάει σπίτι του. Συχνά τηλεφωνούσε στο «Β» προσκαλώντας τον σε νυχτερινές εξορμήσεις και ο «Β» με μαεστρία του αρνιότανε, γιατί την ύπαρξή μου δεν τη γνώριζε.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως ο φίλος του είχε και έναν άλλον κολλητό....το πρώην μου!!! Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που δεν αποκάλυπτε στον φίλο του την ύπαρξή μου. Μπορεί να φανεί παράδοξο αλλά παρόλο που τον πρώην μου τον απατούσα συτήματικά δεν ήθελα με τίποτα να μάθει πως εγώ επέλεξα να συνεχίσω την ζωή μου με έναν αλλον άντρα. Αυτό θα τον στεναχωρούσε και κάτι τέτεοι δεν το ήθελα. (Όπως θα περιγράψω στην επόμενη ανάρτηση, ο πρώην μου το μοναδικό πράγμα που δεν έκανε ήταν να στεναχωριέται για την απουσία μου.

Παλιά, ο "B" ήταν μόνιμα έξω. Του άρεσε να βγαίνει, να συναντά φίλους, λάτρευε το clubbing και η ζωή του μπορούσε να περιγραφεί με μία μόνο λέξη ΆΣΤΑΤΗ!! Απο τότε όμως που αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, άλλαξε εντελώς. Τα ξενύχτια, τα clubs, τα ποτά γίναν παρελθόν και προτιμούσε να περνάμε τα βράδυα μαζί. Ήταν σαν να είχε πάθει μια ξαφνική μετάλλαξη. Αυτή η αλλαγή ήταν και ένας απο τους λόγους που με έκανε να πιστεύω πως ναι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν, να γίνουν διαφορετικοί, να εξελιχθούν προς το καλύτερο.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αφού ο φίλος του, του είχε τηλεφωνήσει τουλάχιστον δέκα φορές, ξαφνικά σταμάτησε. Ούτε κλήση, ούτε μήνυμα, τίποτα. Αυτό, μου έκανε εντύπωση. Έτσι ξαφνικά, χωρίς να του απαντήσει ο "Β", σταμάτησε να επιμένει? Περίεργο. Έπρεπε λοιπόν να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και έτσι αποφάσισα να ψάξω λίγο το κινητό του. Με μια μικρή αναζήτηση στα εξερχόμενα μηνύματα, βρήκα και την απάντηση. Ο "Β" κατάφερε να αποφύγει την επιμονή του φίλου του για τρελό ξενύχτι στέλνοντάς του το παρακάτω μήνυμα: Δεν μπορω να βρεθούμε σήμερα, γιατί μόλις γνώρισα μια κοπέλα και μάλλον θα προκύψει φλέρτ, οπότε θα μιλήσουμε αύριο.

Αρχικά, νευρίασα. Άρχισςα να διαμαρτύρομαι, να φωνάζω και να λέω πως δεν μπορεί να μιλάει για μένα σαν να είμαι οπιαδήποτε τυχάια γνωριμία. Ήμουν κάτι παραπάνω και έτσι ήθελα να με αντιμετωπίζει. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Τι σημασία έχει με ποιά δικαιολογία προσπαθεί να αποφύγει να βρεθεί με τον φίλο του? Σημασία έχει πως ήθελε να είναι μαζί μου και αυτό μου έφτανε...

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Απιστία

Ένα από τα πράματα που έμαθα δίπλα στον «Β» ήταν πως ότι κοροϊδέψεις σίγουρα θα το πάθεις. Και εγώ δυστυχώς κορόιδεψα. Και ήταν τέτοια η μοίρα μου που έπρεπε να πάθω.

Ήταν λίγους μήνες μετά την αρχή της επίσημης σχέσης μας και πολλά χρόνια μετά τη γνωριμία μας. Πλησιάζανε Χριστούγεννα νομίζω. Βίωνα μια ωραία και ήσυχη περίοδο-κάτι που όλα αυτά τα χρόνια μου είχε λείψει πολύ. Ξυπνούσαμε μαζί, μιλούσαμε συνέχεια στο τηλέφωνο, τα βράδια καθόμασταν μπροστά στο τζάκι και συζητούσαμε για ώρες.

Ήταν τέτοιες οι στιγμές, που έλεγα πως ότι και αν πέρασα όλα αυτά τα χρόνια άξιζε τον κόπο. Είχα επιτέλους ότι ήθελα. Ότι μου είχε λείψει.

Μια μικρή πόλη όμως, δεν έχει μυστικά. Όσο καλή και να είναι προσπάθεια να κρύψει κάποιος τα ένοχα μυστικά του, ότι και αν κάνει, αυτά βρίσκουν τον τρόπο και αποκαλύπτονται. Είναι και η φύση της γυναίκας που δεν την αφήνει να κρατάει το στόμα της κλειστό. Είναι και η περιέργεια τόσο δυνατή που σε κάνει συνέχεια να ψάχνεις και να αναζητάς.

Δεν έχει σημασία το πώς το έμαθα. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να αναλύσω πως το ανακάλυψα. Ένα γυναικείο μυαλό εύκολα θα καταλάβει. Αυτό που έχει σημασία – και είναι και το μόνο- είναι πως πράγματι έγινε. Δεν ήταν απλά ένα κακό κουτσομπολιό.

Τι ανακάλυψα? Πως πολύ απλά, πολύ εύκολα και χωρίς καμία αναστολή, ο «Β» φρόντισε ένα βράδυ, να με πάει με μια άλλη γυναίκα. Με μια δευτεροκλασάτη γυναίκα, με μια πολύ αδιάφορη γκόμενα. Και μετά την απιστία του, ήρθε σε εμένα και κοιμήθηκε σαν να μην συνέβη τίποτε απολύτως.

Ω, ναι…. Ο «Β», ρίσκαρε τα πάντα για πέντε λεπτά ηδονής!! Με μια απίστευτη ευκολία, πήγε στο σπίτι της και αφέθηκε στην πιο χυδαία μορφή της απιστίας. Και αυτό, σε μια χρονική στιγμή που υποτίθεται πως ζούσαμε την καλύτερη περίοδο της σχέσης μας.

Προσπάθησα να βρω μια δικαιολογία. Επίμονα σκεπτόμουν έναν λόγο για τον οποίο έτσι απλά και χωρίς δεύτερη σκέψη ενέδωσε. Δεν έβρισκα όμως κανέναν.

Δεν ήταν ούτε όμορφη, ούτε γοητευτική. Δεν είχε τη φρεσκάδα της νιότης και η θηλυκότητά της ανύπαρκτη. Δεν θα την έλεγα γυναίκα μοιραία, μάλλον γυναίκα στερημένη. Τίποτε δεν του έλλειπε εκείνη την περίοδο. Δεν είχε προλάβει καν να κουραστεί, να βαρεθεί από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς του.

Όσο για τον «Β» τι να πω. Δεν το αρνήθηκε. Δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι συνέβη. Δεν μίλησε, δε δικαιολογήθηκε. Απλά χαμήλωσε το κεφάλι και δεν είπε λέξη. Τι θα μπορούσε άλλωστε να πει? Πως δικαιολογήσεις κάτι τέτοιο? Τι να επικαλεστεί? Τα ζωώδη ένστικτά του??

Εγώ όμως, είχα να πω. Είχα πολλά να πω, αλλά για άλλη μια φορά δεν είπα.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να επιτρέψω για άλλη μια φορά την απώλεια της αξιοπρέπειάς μου. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να απαντήσω στο γιατί δεν του έκλεισα την πόρτα. Γιατί δεν του το ανταπέδωσα, γιατί τον άφησα να συνεχίζει να κοιμάται στο κρεβάτι μου.

Τώρα, αρκετό καιρό μετά υποψιάζομαι τον λόγο. Ή το ανέχτηκα από μεγάλη αγάπη ή από μεγάλη βλακεία. Ο χρόνος θα δείξει…..

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Μια γιορτή αλλιώτικη

Την ταχύτητα, πάντα τη λάτρευα… Δυνατή μουσική, ανοιχτό παράθυρο, μαλλιά που μπερδεύονται από τον αέρα και ο δρόμος ας είναι μακρύς και ατελείωτος…. Αυτού του είδους η οδήγηση, με ηρεμούσε, μου έδινε το χρόνο που ήθελα για να σκεφτώ και ευτυχώς λόγω δουλειάς έπρεπε πολύ συχνά να κάνω μεγάλες διαδρομές.

Χαμένη στις σκέψεις μου λοιπόν, τρόμαξα τόσο που παραλίγο να χάσω τον έλεγχο όταν το κινητό μου χτύπησε ξαφνικά. Μεσημεριάτικα. Τρείς και τέταρτο. Ώρα που η φίλη μου συνήθως απολαμβάνει το μεσημεριανό της ύπνο και ποτέ και για τίποτα δεν τον χάνει… Μάλλον θα έχει κάτι γαργαλιστικό να μου πει σκέφτηκα και έσπευσα να απαντήσω στην κλήση.

«Φίλη μου, το ξέρεις πως εγώ είμαι φίλη σου, δεν το ξέρεις?? Και ποτέ δεν θα άφηνα τίποτα και κανέναν να σε στεναχωρήσει, το ξέρεις και αυτό ε?»
«Ξέρεις, εχτές ήμουν σε μια γιορτή, και εκεί ήταν και ο «Β» και ήταν και η πρώην του εκεί. Και μετά, αργά, έφυγαν και μαζί. Αλλά εγώ έπρεπε να σου το πω. Δεν μπορούσα να μη σου το πω, αφού είσαι φίλη μου….»

Αστραπιαία άρχισαν να περνούν από μπροστά μου οι χτεσινές σκηνές. Είχε πράγματι σε μια γιορτή να πάει. Ο φίλος του, ο κολλητός του, γιόρταζε και δε μπορούσε να μην πάει. Αλλά εγώ δεν ταίριαζα, δεν μπορούσα να πάω μαζί του. Τι να του έλεγε, ποια είμαι… Έπρεπε λοιπόν να μείνω σπίτι. Δε θα αργούσε μου είπε, μόνο για λίγο θα πήγαινε…. Αλλά άργησε. Άργησε πολύ.

Μα με πόσο τρέχω? Που έστριψα? Απορροφήθηκα τόσο στις σκέψεις μου που έχασα τον έλεγχο. Έκανα λίγο στην άκρη, έκλεισα λίγο τα μάτια μου και αποφάσισα να το ξεκαθαρίσω αμέσως μόλις φτάσω σπίτι. Νόμιζα, πως είχα καταφέρει επιτέλους να δομήσω μια φυσιολογική σχέση η οποία βασίζεται στη ειλικρίνεια και ξαφνικά ανακαλύπτω πως τίποτα απολύτως δεν έχω καταφέρει.

Πες μου, τι ακριβώς έκανες χτές??????
Το ερώτημα που του έθεσα, ήταν ξεκάθαρο και λιτό. Ήθελα μια σαφή απάντηση, χωρίς μακροσκελείς διαλόγους και χωρίς υπεκφυγές. Το ύφος μου είχε κάτι από το ύφος των αντρών της GESTAPO και μάλλον το μάτι μου γυάλιζε τόσο πολύ που αποφάσισε τελικά να μου απαντήσει….. Να, εκεί στην γιορτή που πήγα, ήταν και η πρώην. Και δεν είχε και παρέα και κάθισα μαζί της. Και μετά, στο τέλος όταν έφυγα, φοβόταν να πάει μόνη στο αυτοκίνητο και την πήγα εγώ. Και καθίσαμε και λίγο μαζί. Όχι για πολύ. Για καμία ωρίτσα. Τα είπαμε λίγο που είχα και καιρό να την δω. Δεν ήταν και καλά.

«Και εγώ? Δε σε ένοιαξα καθόλου εγώ? Δεν σκέφτηκες στιγμή πως θα το μάθαινα, πως θα μου το λέγανε? Δε σε ένοιαξε που με προσέβαλες μπροστά στους φίλους μου?» Είχα αρχίσει να χάνω την ψυχραιμία μου και με έντονο ύφος μονολογούσα…. Έπεισα όλο τον κόσμο πως άλλαξες, πως τώρα είσαι αλλιώς και εσύ, τι κάνεις εσύ? Τραβιέσαι νυχτιάτικα στα παρκινγκ με την πρώην σου. Αυτή είναι λοιπόν η αλλαγή?

Και μετά, Σιωπή…. Απλά σιωπή…. Και ύστερα η απάντηση. Λιτή και ξεκάθαρη όπως το ερώτημα…

«Το σκέφτηκα. Αλλά εσύ δεν είσαι σαν την πρώην μου. Δεν έχεις ανάγκη εσύ….»

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Κρυφτό

Ένα απο τα παιχνίδια που ποτέ μου δεν έπαιξα στην παιδική μου ηλικία, ήταν το κρυφτό. Το θεωρούσα άκρως βαρετό και κουραστικό παιχνίδι. Δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον στο να κάθεσαι κρυμμένος και ακίνητος, περιμένοντας (μερικές φορές για πολύ ώρα) τη στιγμή που ο άλλος απλά θα έρθει να σε βρεί. Τώρα όμως που μεγάλωσα, έγινε το αγαπημένο μου. Το πιο διασκεδαστικό μου παιχνίδι. Το πιο αγαπημένο....

Μήν ανησυχείτε, δεν έπαθα σύγχυση, ούτε άλλαξε η θεματολογία του Blog, απλά, η σχέση μου με τον "Β" εξελίχτηκε σε ένα μόνιμο κρυφτό. Το παράδοξο είναι, πως την εποχή που είχαμε "παράνομη σχέση" δεν κρυβόμασταν και συναντιόμασταν συνέχεια έξω, τώρα όμως που επίσημα γίναμε ζευγάρι ανακαλύψααμε χιλιαδες διαφορετικούς τρόπους να κρύψουμε το γεγονός ότι είμαστε μαζί.

Αρχικά, το κάναμε γιατί δεν θέλαμε να πληγώσουμε τους πρώην μας. Μας δημιουργούσε αρκετές τύψεις το γεγονός ότι ενώ αυτοί ζούσαν ένα δράμα, εμείς χαιρόμασταν τον ερωτά μας. Στη συνέχεια, συνειδητοποιήσαμε, πως αν εμφανιστούμε μαζί, θα καταλάβουν όλοι πως η σχέση μας προϋπήρχε του χωρισμού μας και αυτό θα τους πλήγωνε πολύ. Έτσι συμφωνήσαμε με το "Β" να παίξουμε κρυφτό.

Στην αρχή είχε μια απίστευτη γοητεία όλο αυτό. Μια ίντριγκα, μια δράση που μας έκανε να νιώθουμε όπως στην αρχή. Είχαμε βρεί έναν μη λεκτικό κώδικα επικοινωνίας και με κινήσεις των ματιών και μόνο συννενοούματαν για το τι ώρα θα φύγουμε απο το μαγαζί, που θα με πριμένει, που θα πάμε μετά.

Όλως τυχαίως βγαίναμε πάντα στα ίδια μαγαζιά, πάντα την ίδια ώρα και καθόμασταν σε διπλανές θέσεις. Και κάθε φορά κοίταζε ο ένας τον άλλον με ένα έκπληκτο βλέμμα και αναρρωτιόμασταν δυνατά.....πάλι εδώ εσύ????.....

Πολλές φορές, καθόταν απέναντί μου και μου έστελνε διακριτικά μηνύματα. Μου έγραφε πράγματα, σχολίαζε αυτά που φορούσα, γκρίνιαζε όταν έβλεπε κάποιον να με φλερτάρει. Και εγώ, όλως τυχαίως θυμόμουν να φρεσκάρω το κραγιόν μου, τη στιγμή εκείνη που τον πλησίαζε αυτή η ξανθιά με το κολάν, για να περάσω μπροστά του και να του θυμίσω ότι τον βλέπω.

Στη συνέχεια, άρχισαν οι φίλες μου να μου το προξενεύουν!!! Ήταν τόσες οι φορές που τον συναντούσαμε τυχαία έξω, που όλοι γύρω μας προσπαθούσαν.... να μας τα φτιάξουν!!! Μόνος αυτός, μόνη εγώ γιατί να μην γινόμασταν ζευγάρι. Εγώ φυσικά και το έπαιζα δύσκολη. Κάτι δεν μου άτρεσαν τα μαλλιά του, κάτι δεν μου γέμιζε το μάτι, κάτι δεν ήμουν έτοιμη να μπώ σε μια καινούργια σχέση... Όσο όμως εγώ αρνούμουν, τόσο περισσότερο επιμέναν οι φίλες μου.

Και τι σε νοιάζει ο πρώην σου? Πόσο καιρό ακόμα να περιμένεις μέχρι να κάνεις κάτι καινούργιο στη ζωή σου? Πόσο ακόμα θα βγαίνεις μόνη σου? Αυτά ήταν τα κλασσικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι φίλοι μου για να με πείσουν να ενδώσω στο διακριτικό φλέρτ του "Β". Άσε που άρχισαν να συνομοτούν μεταξύ τους, κρυφά απο μένα, και θέσαν ως στόχο τους την αποκατάστασή μου.

Άθελά τους και μη γνωρίζοντας όμως, μου δώσαν τη λύση στο πρόβλημά μου. Γιατί μια χαρά χαρά ήταν το κρυφτό, αλλά πως εγώ θα ξυπνούσα ένα πρωί και θα έλεγα πως ναι, είμαι με τον "Β"? Οι φίλοι μου όμως μου τα κανόνησαν όλα.
Έτσι άρχισα σιγά σιγά, να βρίσκω συμπαθητικά τα μαλλιά του "Β", ελκυστική την κοιλίτσα του, γιατί απο κοιλιακούς....καρβέλι και όχι φέτες....., άρχισα να βαριέμαι να είμαι μόνη μου και αποφάσισα να δεσμευτώ.

Το πρώτο βήμα είχε ήδη γίνει με την καταλυτική και ουσιαστική συμβολή των φίλων μου. Μετά απο λίγο καιρό ναι, ενέδωσα επιτέλους στο γοητευτικό και επίμονο φλέρτ του "Β" και αρχίσαμε να βγαίνουμε σαν ζευγάρι.

ΌΟΟΟΧΧΧΧΙΙΙΙΙ, δεν τελειώνει εδώ το κρυφτό!!!!!! Είπαμε, με τον "Β" έχω σχέση, οπότε τίποτα δεν μπορεί να γίνει με τον φυσιολογικό τρόπο. Το ότι οι κοντινοί μας φίλοι γνώριζαν τη σχέση μας, δεν σημαίνει πως γίναμε φυσιολογικοί. Εξακολουθούσαμε να κρυβόμαστε γιατί κατά τη γνώμη του "Β" ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να το μάθουν οι πρώην μας και κυρίως η δική του πρώην.

Έτσι κάπως, ξεκίνησε ένας καινούργιος κύκλος προβλημάτων και όπως είχε ήδη αποδειχθεί, κάθε καινούργιο πρόβλημα είναι πολύ πιο τραγικό απο το προηγούμενο....

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Βράδυα παρηγοριάς (2)......

Ένα απο τα πράγματα, που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα φανταστεί πως θα κάνω, είναι ότι θα βρισκόμουν στην "περίεργη" εκείνη θέση, να παρηγορώ τον "Β" που θρηνούσε τον χωρισμό του με την πρώην του. Αποδεικνύεται λοιπόν για άλλη μια φορά, πως η ζωή μαζί με τον "Β", δεν μπορεί να είναι ούτε φυσιολογική, ούτε χωρίς εκπλήξεις και πρωτοτυπίες.

Δεν χρειαζόταν να μου πει αν είχε μιλήσει μαζί της, αν είχανε βρεθεί. Το ήξερα πολύ πριν μου το πεί. Το έβλεπα στο ύφος του, την διάθεσή του, στο βλέμμα του. Κάθε φορά που επικοινωνονούσε μαζί της, αποκτούσε ένα έντονο μελαγχολικό ύφος και η διάθεσή του ήταν χειρότερη απο το χειρότερα.

Ίσως απο ενοχές, ίσως απο οίκτο, μπορεί και απο ενδιαφέρον, επικοινωνούσε συχνά μαζί της. Φυσικά δεν περιοριζόταν μόνο στα τηλέφωνα η επικοινωνία τους. Ως πολιτισμένοι άνθρωποι, έβγαιναν για φαγητό, για καφέ, ακόμα και σε κοινωνικές εκδηλώσεις πηγαίναν μαζί. Όπως ο ίδιος μου είχε πει, ήταν φίλοι πλέον. Αφήσαν κατα μέρος το παρελθόν τους και γίναν δυο καλοί φίλοι που ανα τακτά διαστήματα βρίσκονται και τα λένε.

Κάθε φορά όμως που είτε βρισκόταν, είτε μιλούσαν, εκείνος έπεφτε σε βαθιά θλίψη. Δεν άντεχε την μελαγχολία της πρώην, την κατάθλιψη που του έλεγε πως ζούσε. Έχανε τη διάθεσή του, το κέφι του και απλά καθόταν για ώρα και κοιτούσε το κενό. Παρόλο που ήταν φίλοι και είχαν ξεπεράσει τον χωρισμό τους, κάθε φορά που επικοινωνούσανε, εκείνη φρόντιζε να του θυμίζει πως τώρα που χωρίσανε η ζωή της τελείωσε....

Στην αρχή, έκανα πολλές προσπάθειες να του εξηγήσω πως ετσι είναι οι χωρισμοί. Πως είναι δύσκολοι και επώδυνοι. Του εξηγούσα, πως ο μόνος τρόπος να ξεπεράσει κάποιος έναν χωρισμό, είναι να αφήσει τον εαυτό του να βιώσει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων. Απο την τεράστια θλίψη για τον χωρισμό, ως την απίστευτη χαρά της απαλλαγής αυτού που μας πλήγωσε και απο τον έντονο πόνο της απόρριψης, ως την τσατίλα για αυτόν που μας άφησε. Όταν αυτός ο κύκλος των συναισθημάτων κλείσει, τότε έχει ξεπεραστεί και ο χωρισμός. Και αυτό συμβαίνει πάντα, γιατί πολύ απλά η φύση έχει προνοήσει να συμβεί, γιατί αλλιώς θα πεθαίναμε όλοι απο αγάπη......

Δεν με άκουγε όμως......
Έτσι, άρχισα να τον παρακαλάω να γυρίσει πίσω σε εκείνη. Μη μπορώντας να διαχειριστώ άλλο αυτή την κατάσταση, άρχισα να του ζητώ να ξανασκεφτεί το ενδεχόμενο να γυρίσει πίσω σε εκείνη. Τι νόημα είχε άλλωστε να είναι μαζί μου και συγχρόνως να είναι μόνιμα μελαγχολικός?

Υποτίθεται, πως επί πολλά χρόνια καταπιεζότανε σε μια σχέση που τον έπνιγε και τώρα που επιτέλους τελείωσε η σχέση αυτή, αντί να χαίρεται ζούσε την υπέρτατη θλίψη. Προτιμούσα λοιπόν να μείνω και πάλι μόνη μου απο το είμαι με κάποιον που η διάθεσή του δεν εξαρτώταν απο μένα, αλλά απο την πρώην σύντροφό του.

Ο ίδιος, προσπαθούσε να μου εξηγήσει, πως όλη η συμπεριφορά του ήταν αποτέλεσμα της ευαισθησίας του και μόνο. Δεν άντεχε να βλέπει τους άλλους να υποφέρουν, δεν μπορούσε να διαχειριστεί το γεγονός πως ενώ εκείνος προχωράει τη ζωή του κάποιος άλλος τη σταμάτησε.

Εγώ απο την άλλη, (κατά τα λεγόμενά του) ήμουν απλά αναίσθητη. Το γεγονός ότι είχα τραβήξει μια γραμμή κάτω απο όσα μέχρι τότε είχαν συμβεί στη ζωή μου, με χαρακτήριζε ως αδίστακτη και αναίσθητη. Το ότι δεν κατέβαζα τα μούτρα μου κάθε φορά που έβλεπα τον πρώην μου, σήμαινε για εκείνος πως αντί για καρδιά μάλλον καμία πέτρα θα έχω.
Ώς κλασικός άντρας όμως, δεν είχα την ευφυία να καταλάβει πως απλά υπερασπιζόμουν και προστάτευα τον εαυτό μου. Γιατί αν δεν το έκανα εγώ δεν θα το έκανε κανένας άλλος.....

Μετά τη συμπαράσταση στον πόνο που ζούσε, μετά τις ικετεύσεις προκειμένου να γυρίσει σε αυτήν, ήρθε και η ώρα του εκβιασμού. Ή θα αποφάσιζε τι θέλει επιτέλους ή θα τον άφηνα γιατί πολύ απλά δεν είχα άλλα αποθέματα αντοχής για να μπορέσω να συνεχίσω...
Υποτίθεται λοιπόν, πως διάλεξε εμένα και εγώ η αφελής χάρηκα!

Λάθος μου όμως.... Μεγάλο λάθος.....

Βράδυα παρηγοριάς (1)......

Συνηθίζεται, οι άνθρωποι να δίνουν πάντα δίκαιο και να υπερασπίζονται αυτόν που φαίνεται αδύναμος. Οι δυνατοί, είναι αυτοί που πάντα φταίνε. Όσο περισσότερο δείχνει κάποιος τη θλίψη του τόσο περισσότερο απολαμβάνει την εύνοια και τη συμπαράσταση των άλλων. Δεν έχει σημασία αν φταίει, αν μόνος του προκάλεσε αυτό που τον στεναχωρεί, απλά έχει δίκαιο.

Εγώ όμως, δεν ανήκω στην κατηγορία των γυναικών, που αρνούμενες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, καταφεύγουν στην εύκολη λύση του δράματος και του κλάματος. Ότι και να μου συνέβη, επέλεξα να το αντιμετωπίσω σιωπηλά και μόνη μου. Με πολύ προσπάθεια και κόπο, κατάφερα πάντα να κρύβω τη θλίψη μου γιατί το μοναδικό που δεν ήθελα, ήταν τον οίκτο των άλλον.

Αυτός όμως, ήταν και ο λόγος που σε αυτή την ιστορία, ο μοναδικός άνθρωπος που έφταιγε πάντα και για όλα ήμουν εγώ και μόνον εγώ.......

Η σχέση του "Β" με την contessa ήταν πάντα προβληματική. Αυτό βεβαια, δεν είναι μια δική μου αυθαίρετη διαπίστωση, αλλά κάτι που οι ίδιοι παραδεχότανε. Η contessa διαμρτύρονταν, δυσανασχετούσε, επέλεγε ξένες αγκαλιές για να γεμίσει τα κενά της, και ο "Β" έκανε ακριβώς το ίδιο, απλά με πολύ πιο έντονους ρυθμούς. Πίστευα πως ο χωρισμός τους, αρχικά θα τους στεναχωρούσε και στη συνέχεια θα τους έδινε την ηρεμία που τόσο τους έλειπε.
Λάθος μου όμως, μεγάλο μου λάθος.
Η contessa, μετά το χωρισμό και αφού για ένα μήνα περίπου επέλεξε τη σιωπή, αποφάσισε να επιστρέψει για να διεκδικήσει αυτό που κατα τη γνώμη της ήταν δικό της. Τον "Β'.
Η αρχή, έγινε με τα μηνύματα. Απο νωρίς το πρωϊ και μέχρι αργά το βράδυ το κινητό του "Β" δε σταματούσε να χτυπάει. Μηνύματα τρυφερά, μελιστάλαχτα, δραματικά, μηνύματα γεμάτα θλίψη. Η ζωή της είχε πια καταρρεύσει και δεν είχε νόημα να ζεί μακρυά της. Επίμονα, ρωτούσε να μάθει γιατί τη χώρισε. Σαν να μην είχαν ποτέ προβλήματα, σαν να ζούσαν στη νεραϊδοχώρα και αυτός να την φρόντιζε με νέκταρ και ροδόνερο. Απορούσε, και ζητούσε συνέχεια να της πει ποιό ήταν το πρόβλημα.

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι κλήσεις. Η πρώτη κλήση, ήταν πάντα νωρίς το πρωϊ. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ξυπνούσε απο τα άγρια χαράματα και τον αναζητούσε. Το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ παλι το ίδιο. Αυτή, δεν είχε καμία ευθύνη για ότι συνέβη. Ποτέ της δεν κατάλαβε τίποτα, ποτέ δεν άκουσε κάτι, ποτέ δεν υποψιάστηκε. Απλά κάποιο πρωί, χωρίς συγκεκριμένο λόγο ο "Β" αποφάσισε να φύγει.

Για όλους ήταν κρίμα. Ήταν ένα κορίτσι, μόνο και παρατημένο. Ένα θύμα, που κάποιος του χάλασε τη ζωή... Εγώ. Εκείνη την περίοδο, και πολύ καιρό, απολάμβανε τη αγάπη, τη συμπαθεια και τη συμπόνια όλου του κόσμου. Όλοι οι γνωστοί, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, απλώναν το χέρι και την χαϊδευαν απαλά στην πλάτη.

Δεν θα αμφισβητήσω ποτέ το γεγονός, πως αυτός ο χωρισμός τη στεναχώρησε πολύ. Δεν μπορεί όμως, σε αυτή την ιστορία, η μοναδική ευθύνη να είναι η δική μου. Πολλές φορές οι άνθρωποι, με τα να μη μιλάνε, με το να κάνουν ότι δε βλέπουνε γίνονται ο λόγος που ξεκινάνε αυτές οι ιστορίες.
Πάντα ήξερε. Όλα τα γνώριζε, απλά είχε επιλέξει να μην μιλάει για να μην χάσει το βόλεμα. Αυτό όμως, την κάνει να έχει μερίδιο ευθύνης σε αυτή την απιστία. Δεν ξύπνησα εγώ ένα πρωϊ και κατέστρεψα το δικό της όνειρο, έτσι επειδή δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω. Κάτι άλλο υπήρχε, πολύ πριν εγώ κάνω την εμφάσισή μου.....

Βράδυα μαγικά....

Υπονόησε κανείς πως δεν υπάρχουν πολύχρωμες πεταλούδες? Και οι σαπουνόφουσκες που γεμίσαν τον ουρανό, δεν υπάρχουν?? Και οι καρδούλες που γεμίσαν τους τοίχους, ούτε αυτές? Και εγω γιατί τα βλέπω τότε όλα αυτά?????

Κάπως έτσι, ήταν η ζωή μου μετά τον χωρισμό του "Β". Όλα αυτά που επι χρόνια μου έκανε, η αναμονή, η στεναχώρια, το αίσθημα της ενοχής ως δια μαγίας ξεχάστηκαν. Ημουν κάτι, σαν "τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο πάνω στη γή" του Καρβέλα.

Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό μου φαινόταν περίεργο και πρωτόγνωρο. Είχα ξεχάσει πως είναι να ξυπνάς το πρωϊ και να μην είσαι μόνη στο κρεβάτι, πως είναι να μοιράζεσαι σε ένα τεράστιο σπίτι. Για πρώτη φορά μετά απο αρκετά χρόνια άνοιξα το dvd, διάβασα το εγχειρίδιο χρήσης και άρχισα να το χρησιμοποιώ για να βλέπουμε ταινίες.

Όλα αυτά που για τους περισσότερους ανθρώπους ήταν καθημερινότητα εμείς τώρα τα μαθαίναμε. Ως φυσιολογικοί άνθρωποι πλέον, συναντιόμασταν στο σπίτι, καθόμασταν μαζί, τρώγαμε, βλέπαμε τηλεόραση. Πολλές φορές φορές παρές με ένα μπουκάλι καλό κρασι, καθόμασταν δίπλα στο τζάκι και συζητούσαμε για ώρες. Πολλές φορές κουνούσα απότομα το ξεφάλι μου, μήπως και ξυπνήσω απο το όνειρο αλλά δεν ξυπνούσα, γιατί απλά δεν ήταν όνειρο...

Εγώ, η πιο φανατική φεμινίστρια, η πιο ατίθαση, έβαλα ποδιά, ξέθαψα τον τσελεμεντέ που πριν απο πολλά χρόνια μου είχαν χαρίσει και άρχισα να κάνω θαύματα στη κουζίνα. Τηγάνια, κατσαρόλες, σουρωτήρια, είχαν την τιμητική τους. Στην αρχή πειραματιζόμουν μόνο με νερόβραστα μακαρόνια, μετά πέρασα στα δύσκολα. Τηγανιτές πατάτες και αυγά!!!!Και όταν επιτέλους έμαθα πως λειτουργεί ο φούρνος επιδίωξα να μαγειρέψω το παραδοσιακό κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο.
Εντάξει, θα είμαι ειλικρινής.....Στο συρτάρι μου υπήρχαν πάντα άπειροι κατάλογοι απο εστιατόρια που έκαναν delivery γιατί τύχαινε (και δε φταίω εγώ) το κοτοπουλάκι να βγεί ....λίγο καμμένο!

Εκείνη την περίοδο τα έβαζα με τον εαυτό μου που έμεινα τόσα χρόνια σε μια σχέση προβληματική και δεν έιχα τη δύναμη να φύγω. Μερικούς μήνες πρίν, νόμιζα πως δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω τον χωρισμό μου και δεν θα καταφέρω να ζήσω μια καινούρια φυσιολογική σχέση. Γελούσα κάθε φορά που σκευτόμουν τα μελοδραματικά σχόλια του τύπου "εγώ τώρα θα γεράσω μόνη" που έκανα σε φίλες μου. Τι αφελής που ήμουνα...Όλα αυτά θα μπορούσα να τα έχω εδω και πολύ καιρό.

Όπως εγώ μεταλλάχθηκα σε μια νοικοκυρά(όχι όμως σε απόγνωση, έτσι και εκείνος έγινε απο ορκισμένος cazanovas, υπόδειγμα συντρόφου. Τις Κυριακές, ξυπνούσε πριν απο μένα και μου ετοίμαζε τέλειο πρωϊνό. Τα βράδυα, όταν γυρνούσα αργά απο τη δουλειά με περίμενε και άκουγε υπομονετικά τη γκρίνια που μου έβγαινε λόγω κούρασης.
Σπάνια βγαίναμε. Προτιμούσαμε να μένουμε σπίτι, να κάνουμε πράγματα οι δυό μας. Τόσα χρόνια, είχαμε γυρίσει όλα τα μπάρ, τα καφέ και τα club της πόλης. Ζούσαμε με το ρολόϊ στο χέρι και αγχωμένοι μην μας δει κανείς. Τώρα απολαμβάναμε και επιζητούσαμε αυτό που μας έλειπε. Την ησυχία μας....

Το κακό βεβαια με τις πεταλούδες και τις σαπουνόφουσκες, είναι πως σου περιορίζουνε το οπτικό σου πεδίο. Σου προκαλούν μια θολούρα που δενσε αφήνει να δείς τον κόσμο έτσι όπως πραγματικά είναι. Ευτυχώς όμως, η φύση έχει προνοήσει και οι πεταλούδες έχουν έναν σύντομο κύκλο ζωής. Οι σαπουνόφουσκες σιγά σιγά ξεφουσκώνουν και τότε αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο έτσι όπως πραγματικά είναι και όχι έτσι όπως θα ήθελες να είναι......