Συνηθίζεται, οι άνθρωποι να δίνουν πάντα δίκαιο και να υπερασπίζονται αυτόν που φαίνεται αδύναμος. Οι δυνατοί, είναι αυτοί που πάντα φταίνε. Όσο περισσότερο δείχνει κάποιος τη θλίψη του τόσο περισσότερο απολαμβάνει την εύνοια και τη συμπαράσταση των άλλων. Δεν έχει σημασία αν φταίει, αν μόνος του προκάλεσε αυτό που τον στεναχωρεί, απλά έχει δίκαιο.
Εγώ όμως, δεν ανήκω στην κατηγορία των γυναικών, που αρνούμενες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, καταφεύγουν στην εύκολη λύση του δράματος και του κλάματος. Ότι και να μου συνέβη, επέλεξα να το αντιμετωπίσω σιωπηλά και μόνη μου. Με πολύ προσπάθεια και κόπο, κατάφερα πάντα να κρύβω τη θλίψη μου γιατί το μοναδικό που δεν ήθελα, ήταν τον οίκτο των άλλον.
Αυτός όμως, ήταν και ο λόγος που σε αυτή την ιστορία, ο μοναδικός άνθρωπος που έφταιγε πάντα και για όλα ήμουν εγώ και μόνον εγώ.......
Η σχέση του "Β" με την contessa ήταν πάντα προβληματική. Αυτό βεβαια, δεν είναι μια δική μου αυθαίρετη διαπίστωση, αλλά κάτι που οι ίδιοι παραδεχότανε. Η contessa διαμρτύρονταν, δυσανασχετούσε, επέλεγε ξένες αγκαλιές για να γεμίσει τα κενά της, και ο "Β" έκανε ακριβώς το ίδιο, απλά με πολύ πιο έντονους ρυθμούς. Πίστευα πως ο χωρισμός τους, αρχικά θα τους στεναχωρούσε και στη συνέχεια θα τους έδινε την ηρεμία που τόσο τους έλειπε.
Λάθος μου όμως, μεγάλο μου λάθος.
Η contessa, μετά το χωρισμό και αφού για ένα μήνα περίπου επέλεξε τη σιωπή, αποφάσισε να επιστρέψει για να διεκδικήσει αυτό που κατα τη γνώμη της ήταν δικό της. Τον "Β'.
Η αρχή, έγινε με τα μηνύματα. Απο νωρίς το πρωϊ και μέχρι αργά το βράδυ το κινητό του "Β" δε σταματούσε να χτυπάει. Μηνύματα τρυφερά, μελιστάλαχτα, δραματικά, μηνύματα γεμάτα θλίψη. Η ζωή της είχε πια καταρρεύσει και δεν είχε νόημα να ζεί μακρυά της. Επίμονα, ρωτούσε να μάθει γιατί τη χώρισε. Σαν να μην είχαν ποτέ προβλήματα, σαν να ζούσαν στη νεραϊδοχώρα και αυτός να την φρόντιζε με νέκταρ και ροδόνερο. Απορούσε, και ζητούσε συνέχεια να της πει ποιό ήταν το πρόβλημα.
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι κλήσεις. Η πρώτη κλήση, ήταν πάντα νωρίς το πρωϊ. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ξυπνούσε απο τα άγρια χαράματα και τον αναζητούσε. Το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ παλι το ίδιο. Αυτή, δεν είχε καμία ευθύνη για ότι συνέβη. Ποτέ της δεν κατάλαβε τίποτα, ποτέ δεν άκουσε κάτι, ποτέ δεν υποψιάστηκε. Απλά κάποιο πρωί, χωρίς συγκεκριμένο λόγο ο "Β" αποφάσισε να φύγει.
Για όλους ήταν κρίμα. Ήταν ένα κορίτσι, μόνο και παρατημένο. Ένα θύμα, που κάποιος του χάλασε τη ζωή... Εγώ. Εκείνη την περίοδο, και πολύ καιρό, απολάμβανε τη αγάπη, τη συμπαθεια και τη συμπόνια όλου του κόσμου. Όλοι οι γνωστοί, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, απλώναν το χέρι και την χαϊδευαν απαλά στην πλάτη.
Δεν θα αμφισβητήσω ποτέ το γεγονός, πως αυτός ο χωρισμός τη στεναχώρησε πολύ. Δεν μπορεί όμως, σε αυτή την ιστορία, η μοναδική ευθύνη να είναι η δική μου. Πολλές φορές οι άνθρωποι, με τα να μη μιλάνε, με το να κάνουν ότι δε βλέπουνε γίνονται ο λόγος που ξεκινάνε αυτές οι ιστορίες.
Πάντα ήξερε. Όλα τα γνώριζε, απλά είχε επιλέξει να μην μιλάει για να μην χάσει το βόλεμα. Αυτό όμως, την κάνει να έχει μερίδιο ευθύνης σε αυτή την απιστία. Δεν ξύπνησα εγώ ένα πρωϊ και κατέστρεψα το δικό της όνειρο, έτσι επειδή δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω. Κάτι άλλο υπήρχε, πολύ πριν εγώ κάνω την εμφάσισή μου.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου