Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Αλλάζουνε οι άνθρωποι?

Αλλάζουνε οι άνθρωποι αλλάξαμε και εμείς τραγουδάει ο Πασχάλης Τερζής και εγώ, άλλωτε διαφωνώ και άλλωτε συμφωνώ μαζί του. Σήμερα είναι μια απο τις μέρες που απλά θα διαφωνήσω. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Είναι αυτό που είναι, ανεξάρτητα απο το αν μας αρέσει η όχι, ανεξάρτητα απο το αν θέλουμε να νομίσουμε πως για χάρη μας άλλαξαν. Υπάρχουν κάτι στιγμές δυνατές, στιγμές τόσο έντονες που νομίζεις πως ο άλλος είναι ικανός για σένα να αλλάξει όχι μόνο αυτό που είναι αλλά και όλο τον κόσμο για χάρη σου. Αυτές όμως, είναι μόνο στιγμές. Τόσο μικρές και όμως τόσο δυνατές ώστε να σε κάνουν να θεωρήσεις πως κάτι άλλαξε, πως δεν χρειάζεται άλλο να ωραιοποιείς την πραγματικότητα γιατί απλά έγινε ωραία. Αφού αυτός άλλλαξε για σένα τα πάντα μπορουν να συμβούν, τα πάντα είναι πιθανά και ξαφνικά νομίζεις πως αν θες ακόμα και τον ήλιο θα ακουμπήσεις.
Εγω όμως, διαφωνώ και πιστεύω πως οι άνθρωποι περιστασιακά αλλάζουν. Ισως γιατί εκείνη τη στιγμή της αλλαγής έτσι είναι πιο βολικό, ίσως γιατί πιστεύουν πως πράγματι κάτι άλλαξε στη ζωή τους οπότε θα πρέπει και αυτοί να αλλάξουν, ίσως γιατί απλά ερωτεύτηκαν. Αυτά όμως είναι απλά παροδικά. Όπως και να χει θα έρθει πάλι εκείνη η στιγμή που θα γίνουν αυτό που είναι.Αυτό που πάντα ήτανε και εμείς δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Και επειδή σήμερα ξεκίνησα με ένα στίχο θα κλείσω με έναν άλλο στίχο έναν που αυτή τη στιγμή απλά με αντιπροσωπεύει.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε....

Μεγάλες αλήθειες

Κάπου στην μέση, μπορεί και στην αρχη της "σχέσης" ένα απόγευμα στο γυμναστήριο με πλησίασε με ένα απιστευτα πλατύ χαμόγελο. Κατι καλό θα ακολουθήσει? Κάτι θα ειπωθεί? Κάτι που θα μου φτιάξει την μέρα? Είχαμε μέρες να βρεθούμε. ΄΄Ετρεχε μου έλεγε. Δουλειά, meetings, υποχρεώσεις, ο δεσμός του που συνέχεια γκρίαζε. Μου άρεσε που τον είδα μετά απο καιρό. Η αλήθεια είναι πως μου χε λείψει. Σκύβει κοντά μου και σχεδόν ψιθυριστά μου λεέι: "Γνώρισα μια γυναίκα, μια 40άρα, μια πολύ ώραια γυναίκα και πήγα μαζί της. Ήταν τέλεια..."
Πάει κουφάθηκα η γυναίκα σκέφτηκα. Δεν μπορεί αυτό που νομίζω πως άκουσα να ευσταθεί. Προσπαθω να είμαι ήρεμη και κάνω ασκήσεις αναπνοής. Εκείνος όμως συνεχίζει." Να είχα βγεί έξω, ήμουν με φίλους, με πλησίασε και ξέρεις τώρα πως είναι αυτά. Βγαίναμε συνέχεια αυτές τις μέρες. Για καφέ, για ποτό έχουμε και το ίδιο μεδίο εργασίας. Τώρα όμως έφυγε γιατί ζεί πολύ μακρυά απο εδώ αλλά είμαστε σε επικοινωνία."
Το σοκ μου ήταν τόσο μεγάλο που για να διαχειριστώ αυτό που ξετυλίγονταν μπροστά μου, έπαψα να είμαι εγώ και προσποιήθηκα πως είμαι μια άλλη που απλά μιλάει με τον κολλητό της. Άρχισα λοιπόν, να συμμετέχω σε έναν διάλογο με αντικείμενο την ερωτική περιπέτεια του δικού μου εραστή. Ρωτούσα για λεπτομέρεις και τις άκουγα όλες με προσοχή.
Μετά απο λίγη ώρα έφυγα σαν ζαλισμένη. Τελικά όλες αυτές τις μέρες δεν είχε δουλειά. Απλά ζούσε μια έντονη εμπειρία με μια άλλη. Με βασσάνισε απίστευτα το ερώτημα, του τί είδους άνθρωπος είναι τελικα. Τι κάνει έναν άντρα να αποκακλύπτει κάτι τέτοιο στην ερωμένη του? Ποιός άντρα είναι τόσο αφελής που πιστεύει πως κάτι τέτοιο δεν πληγώνει.
Κατα τη γνώμη του, δεν είναι η αδιαφορία ο λόγος. Δεν είναι ότι δεν με εκτιμά, δε με θέλει, δεν με σέβεται. Θα πρέπει να νιώθω περήφανη που εγώ είμαι ο άνθρωπος που μου αποκαλύπτει τα πάντα. Γιατί?? Γιατί αυτό δείχνει πως έχει μια απίστευτη άνεση μαζί μου. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να μου εκφράσει πως νιώθει ότι σε εμένα μπορεί να πεί τα πάντα, πως εγω είμαι η αδελφή ψυχή του. Μου έλεγε πως η σχέση μας είναι ουσιαστική και διαφορετική απο τις συνηθισμένες. Θα έπρεπε να νιώθω κολακευμένη που σε εμένα μπορεί να πει τα πάντα. Δεν ήμουν απλώς μια ερωμένη.
Εγώ όμως δεν ένιωθα κολακευμένη. Ούτε περήφανη. Μάλλον ντροπή. Όχι για αυτό που εκείνος έκανε αλλά για τον εαυτό μου που δε σηκώθηκα να φύγω.

Η συμβουλή

Κάπου την άνοιξη, μπορεί και λίγο αργότερα, βρεθήκαμε στο σπίτι μου ένα απόγευμα. Κάτι τον προβλημάτιζε, κάτι ήθελε να λύσει. Η επιμονή μου ήταν έντονη και μετά απο λίγη ώρα μου αποκάλυψε....
"Μου αρέσει η τάδε, είναι σαν και εμένα δυναμική, πετυχημένη και μορφωμένη. Είναι και απο καλή οικογένεια. Έχει το κοινωνικό status που εγώ θέλω και νομίζω πως της αρέσω. Θα χρειαστώ τη βοήθειά σου. Τη συμβουλή σου. Θέλω να σου περιγράψω το πως μου φέρεται, το πως με αντιμετωπίζει και εσυ ως γυναίκα θα μου πείς αν με βλέπει ερωτικά και πως θα μπορέσω εγώ να την κατακτήσω."
Στιγμιαία παγώνω, αρχίζω να νιώθω πρωταγωνίστρια στα "Μυστικά της Εδέμ" και ως πρωταγωνίστρια παιζω τον ρόλο μου και απαντώ σαν να ήταν φίλος μου και όχι ο επι χρόνια εραστής μου.
Δεν είχαμε τίποτα άλλωστε. Είμασταν και οι δυο σε διαφορετικές μακροχρόνιες σχέσεις, κανείς δεν απαιτούσε κάτι απο τον άλλον. Ήταν κάτι σαν μια συμφωνία κυριών που τα πάντα επιτρέπονται. Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, να πάει όπου θέλει, να εκφραστεί όπως θέλει. Στο τέλος τέλος όμως μαζί θα βρισκόματσαν. Η μοναδική εκείνη αγκαλιά που πραγματικά ανακουφίζει και προκαλέι αισθήματα ασφάλειας παρόμοια με αυτά της μητρικής αγκαλιάς ήταν μόνο η δική μου. Αρρωστημένη σχέση ή απελευθερωμένη? Παράνοια ή εμπιστοσύνη? Η απάντηση ακόμα δεν έχει δοθεί.

Ένα βράδυ αλλιώτικο!

Κάπου στην αρχή της παράνομης μας σχέσης, όταν επίμονα θες να βρεθείς με τον άλλον γιατί ο πόθος είναι πιο δυνατός απο το κάθε λογική και απλά θες να ζήσεις την κάθε απαγορευμένη στιγμή έζησα και εγώ ένα αξέχαστο βράδυ. Στο σπίτι συγκατοικούσα οπότε ήταν δύσκολο να περάσουμε ένα ολόκληρο βράδυ μαζί. Κάποια στιγμή όμως το σπίτι ήταν επιτέλους διαθέσιμο. Μέρες πριν το γνώριζα. Τον ενημέρωσα, τα κανονίσαμε και ήρθε επιτέλους το πολυπόθητο βράδυ. Κανέις δεν θα ενοχλούσε. Το σπίτι γέμισε αρώματα, κεράκια καλή ενέργεια και μετά παο πολλές πολλές ώρες περιποιησης στο μπάνιο ήρθε η στιγμή. Στις εννέα ακριβώς. Μα το κουδούνι δε χτυπούσε. Το τηλέφωνο, ούτε και αυτό. Απλά περνούσε η ώρα. Δέκα, Έντεκα, Δώδεκα. Στην αρχή η σκέψη είναι αρνητική. Κάατι θα συνέβη. Κάτι σοβαρό. Σε μια εποχή που όλοι κυκλοφορούν με ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι, όπου το πιο έυκολο πράγμα είναι η επικοινωνία γιατι κάποιος να μην μπορεί να επικοινωνήσει. Κάτι σοβαρό θα έτυχε. Δεν μπορεί, ακόμα να του έτυχε κάποια άλλη υποχρέωση θα έβρισκέ τρόπο να μου πεί πως ακυρώνεται. Είναι απλός και βασικός κανόνας συμπεριφοράς απένατι σε ανθρώπους που έστω και στοιχειωδώς μας ενδιαφέρουν. Το τηλέφωνο δεν χτύπησε και η πόρτα άνοιξε μόνον το πρωϊ όταν έπρεπε να φύγω για να πάω στη δουλειά. Δεν θυμάμαι ποιόν εφιάλτη έβλεπα. Άπλα θυμάμαι πως δεν κοιμήθηκα. Το πρώτο πράγμα που έκανα πηγαίνοντας στην δουλειά ήταν να ανοίξω το mail μου και παρακαλούσα να δω έστω ένα μήνυμα με μια πειστική δικαιολογία. Τίποτα όμως. Απολύτως τίποτα.Το μεσημέρι όμως ήρθε το πολυπόθητο mail. Μια απλή συγνώμη. Το βράδυ του προέκυψε ένα δείπνο μετα του δεσμού και αγαπημένων φίλων. Σε έναν όμορφο χώρο εκείνος έπινε κρασί και απολαύανε ένα εξαιρετικό δείπνο με μια ωραία συντροφιά και εγώ περίμενα στο σπίτι. Μόνη. Εντελώς μόνη. Και δεν άξιζα ούτε ένα μήνυμα.Όλα αυτά όμως διορθώνονται με μια απλή συγνώμη.
Ποιός άνθρωπος όμως το κάνει αυτό? Ποιός συμπεριφέρεται έτσι? Ο αναίσθητος? Ο αφελής? Ο επιπόλεος? Ο απίστευτα εγωϊστης? Ειλικρινά δεν ξέρω ποιός.
Ήταν και αυτό ένα απο τα πράγματα που πρέβλεψα. Μια ακόμα απαράδεκτη συμπεριφπρά που έκανα πως δεν είδα.Εμείς οι γυναίκες άλλωστ έχουμε μια μοναδική ικανόττα να εθελοτυφλούμε. Γεννιόματε με αυτήν την ικανότητα και στο πέρασμα του χρόνου την καλλιεργούμε και τη δυναμόνουμε.
Για μένα όμως αυτό ήταν ενα αξέχαστο βράδυ. Ένα βραδυ μοναδικό και ανεπανάληπτο. Όχι για την ευχαρίστηση που μου πρόσφερε αλλά για το αίσθημα της απίστευτης μοναξιάς που εγω ένιωσα.

Οι συνατήσεις

Αυτό που μάλλον διαφοροποιεί τα φυσιολογικά ζευγάρια απο τα παράνομα είναι το πρόβλημα στις συνατήσεις. Το πως, το που, το πότε. Για να είμαι όμως ειλικρινής, είχε μια απίστευτη γοητεία η όλη διαδικασία. Τα ψέμματα, η ίντριγκα και τα απίστευτα σενάρια που εγώ σκευτόμουν για να μπορέσω να συναντηθώ μαζί του.
Η ιστορία μας αρκετά μπερδμένη. Και οι δυο είμασταν επι χρόνια δεσμευμένοι. Περίπου 4 χρόνια σχέσης για τον καθένα. Έπρεπε λοιπόν να λογοδοτούμε και οι δυο στους δεσμούς μας, να βρίσκουμε χρόνο και εγώ να φροντίζω να είναι διαθέσιμο το σπίτι. Είχε μια γοητεία να λές πως είσαι τόσο κουρασμένη απο την ένταση της μέρας και για αυτό θες να κλείσεις το κινητό σου, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θές είναι να απομονωθείς στην ερωτική φωλιά σου.
Εκείνη την περίοδο, για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσο πανούργο και πολυμήχανο μπορεί να είναι το μυαλό της γυναίκας. Θα μπορουσα να γεμίσω ένα ολοκληρω blog με τις πιο απίθανες και συνάμα πειστικές διακιολογίες. Δεν νομίζω όμως ότι είναι ανάγκη. Έχω καταλήξει πως είναι γονιδιακό το ζήτημα. Κάαθε γυναίκα έχει αυτό το μαγικό γονίδιο που την κάνει τόσο πανούργα και εφευρετική που μπορεί να πείσει τον άλλον μες μές στην μέση του χειμώνα το σημάδι στο λαιμό είναι απο μέλισσα που τρύπωσε κρυφά στο σπίτι.
Όλα αυτά θα ήταν απίστευτα ρομαντικά αν ο άλλος τα βίωνε με τον ίδιο τρόπο. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβενε. Ο δικός μου εραστής όταν έλεγε θα έρθω σε 10 λεπτά εννοούσε σε δυο ώρες και δέκα λεπτά και όταν έλεγε τα λέμε σε λίγο εννοούσε την άλλη μέρα. Φυσικά και ήταν λόγος να κάνω φασαρία, να διαμαρτυρηθώ και να εκνευριστώ. Κάθε φορά όμως εισέπρατα την ίδια απάντηση: Μα γιατί διαμαρτύρεσαι? Σπίτι σου περιμένεις. Όχι στο δρόμο.!!!!!
Για πολύ καιρό με είχε πείσει ότι η αργοπορία του ωφείλονταν σε στοιχείο του χαρακτήρα του. Μου έλεγε πως απο τη φύση του είναι άνθρωπος που έχει κακή σχέση με τον χρόνο και κυρίως με την διαχείρησή του. Του συνέβαινε συχνά να ετοιμαζόταν να έρθει να με βρεί και ένα ξαφνικό τηλεφώνημα να τον καθυστερούσε για αρκετή ώρα. Επίσης ως άνθρωπος με πολλές υποχρεώσεις ξεχνούσε συχνά επαγγελματικά ραντευού και του τα θύμιζε η γραμματέας του την ώρα που αυτός ερχότανε σε εμένα. Για να είμαι ειλικρινής, τον πίστευα. Δεν είχα λόγο να μην το κάνω. Όπως γίνεται όμως πάντα, πολύ ετεροχρονισμένα ανακάλυψα πως η καθυστερήσεις του δεν ωφείλονταν σε επαγγελαμτικές υποχρεώσεις αλλά στις πολλές άλλες ερωμένες που αυτός είχε και για τις οποίες έπρεπε να βρεί χρόνο.... Το τραγικό όμως δεν είναι το ότι το έμαθα, αλλά το ότι το αγνόησα και προσποιήθηκα πως δεν συνέβη ποτέ.

Αυτός είναι ο "Β"

Απο την εποχή που ήμουν μαθήτρια στο σχολείο, μου άρεσε να αποκαλώ τους άλλους με ψευδώνυμα. Μια συνήθεια που είχα με τις φίλες που προκειμένου να σχολιάζουμε όποιον θέλουμε χωρίς να γινόμαστε αντιληπτές.
Στην παρούσα περίπτωση όμως, το ψευδώνυμο ήταν επιβεβλημένο. Δεδομένου ότι η σχέση ήταν περίπλοκη και ο κόσμος μικρός δεν θα μπορούσα άνετα να μιλάω για αυτόν με το πραγματικό του όνομα γιατί κάποιος μπορεί να με άκουγε και να καταλάβει τι συμβαίνει.
Έτσι αποφάσισα να τον μετονομάσω σε ''Β''(όχι όμως βήτα, αλλά βου)!
Η ιδέα αυτού του ψευδόνυμου όμως αντικατοπτρίζει παράλληλα και μια πραγματικότητα. Για πολλά χρόνια ήταν ο δεύτερος άντρας στη ζωή μου άρα είναι Β!
Στην πταγματικότητα όμως είναι ένας άνθρωπος που ποτέ δεν θα άντεχε να είναι δεύτερος.
Αν έπρεπε να τον περιγράψω θα έλεγα πως είναι γεννημένος μαχητής. Μερικές φορές με τρόμαζε η ικανότητα του να ελίσσεται, να εμπλέκεται παντού και στά πάντα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που παρακαλούν, γλείφουν και υποτιμούν τους εαυτούς τους προκειμένου να ελιχθούν. Το αντίθετο. Όπου υπάρχει συντεχνεία, ρουσφετολογία και πηγαδάκια αυτός είναι απέναντι.
Βέβαια ένα μέρος της επιτυχίας του το χρωστάει στις ερωτικές περιπέτειές του. Τι εννοώ...Να μια παράνομη σχέση με μια γυναίκα σε μια καλή υπηρασία σημαίνει ευνοίκη μαεταχείρηση και προνόμια που κάποιοι άλλοι δεν τα έχουν. Γεννημένος ατακτούλης κατάφερε να ερωτοτροπήσει με μια πλειάδα γυναικών οι οποίες το μόνο κοινό που είχαν μεταξύ τους ήταν ...η διαθεσιμότητά τους.
Με το πέρασμα του χρόνου κατάφερα και συμπλήρωσα τη λίστα με τα ονόματα όλων αυτών των γυναικών που είχε βρεθεί μαζί τους και το αποτέλεσμα ήταν το λιγότερο απογοητευτικό. Το τραγικό δεν ηταν ο αριθμός, αλλά η ποιότητά τους. Ότι πιο φτηνό και δεύτερο υπάρχει στο γυναικείο φύλο. Γυναίκες μεγάλες, πιτσιρίκες, υστερικές. Διψασμένες για sex οπουδήποτε και με οποιονδήποτε.
Αρχικά με στεναχωρούσε αυτή η "λίστα γυναικών" στην συνέχεια όμως μου έδωσε τις εξηγήσεις για όλες αυτές τις περίεργες συμπεριφορές του. Νομίζω πως η ύπαρξη ενός κενού στην ζωή μας μας κάνει να αναζητάμε απεγνωσμένα επιβεβαίωση εκεί που αυτή μας είναι πιο εύκολη ακόμα και αν το σημείο απο όπου τη ζητάμε μας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.
Παρόλα αυτά δεν θα τον έλεγα κακό, σκληρό, γουρούνι. Μάλλον ευαίσθητο. Κατά τα λεγόμενά του πολύ περισσότερο απο όσο θέλει να αφήσει να φαίνεται και σε αυτό θα συμφωνήσω. Η ευαισθησία γεννά αδυναμία και αυτή του την αδυναμία να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του την πλήρωσε μένοντας για πολλά χρόνια σε καταστάσεις "άρρωστες".