Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Ο δικός του χωρισμός

Η απόφαση μου να μην θέλω άλλο να συνεχίσω να είμαι το τρίτο πρόσωπο σε αυτή την σχέση, ήταν η αρχή της αντίστροφης μέτρησης. Ο "Β" κατάλαβε επιτέλους πως όσο και να στρουθοκαμηλίζουμε, έρχεται αναπόφεκτα η στιγμή εκείνη που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας.
Δεν ξέρω αν φλέρταρε ήδη με την ιδέα να βάλει σε όλο αυτό ένα τέλος ή αν εγώ τον ανάγκασα να το κάνει. Μπορεί και ο ίδιος να είχε κουραστεί απο όλο αυτό και τώρα με την δική μου απόφαση για οριστική διευθέτηση να αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να πάρει και εκείνος τις αποφάσεις του.
Λίγες μέρες αργότερα, ήρθε η μεγάλη στιγμή. Με έντονα μελαγχολικό ύφος που εκμυστηρεύτηκε πως είχε έρθει η ώρα να χωρίσει με την επι χρόνια σύντροφό του. Όχι, δεν αποφάσισε να είναι μαζί μου, να μοιράζεται το χρόνο και τη ζωή του μόνο με εμένα. Αποφάσισε απλά πως δεν θέλει άλλο να είναι μαζί της. Αυτό για αρχή. Όλα τα άλλα, θα τα ρύθμιζε σε δεύτερο χρόνο.
Απο εκείνη λοιπόν τη στιγμή ξεκίνησε μια περίοδος που κράτησε περίπου ένα μήνα. Ήταν ένας μήνας δύσκολος και περίεργος για όλους. Μετά απο μια έντονη λογομαχία που είχε μαζί της, της ανακοίνωσε πως ήρθε η ώρα να χωρίσουνε οριστικά και αμετάκλητα. Όσες προσπάθεις και να κάναν στο παρελθόν για αναθέρμανση της σχέσης, είχαν μείνει άκαρπες. Όσο και να προσπάθησαν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, όσο και να το παλέψαν η σχέση τους είχε χαλάσει και τίποτα δεν μπορούσε να τη φτιάξει. Απο την αρχική μαγεία είχε μείνει μόνο ένταση και καβγάδες...
Θα περίμενε κανείς, μετά απο αυτό, ο "Β" να νιώθει ήρεμος, χαρούμενος και ανακουφισμένος που επιτέλους τελείωσε μια σχέση που εδώ και πολύ πολύ καιρό δεν πήγαινε καλά. Το αντίθετο όμως συνέβη. Ο "Β", βυθίστηκε σε μια απίστευτη μελαγχολία και έχασε τη ζωντάνιά του. Έγινε ένας άνθρωπος σκυθρωπός που δε χρειαζότανε να σου μιλήσει για να καταλάβεις πως υποφέρει. Τα μάτια μάτια του είχαν ένα μόνιμα λυπημένο βλέμμα και η όλη του εικόνα σου έβγαζε ένα συναίσθημα οίκτου.
Σαφέστατα και ένας χωρισμός είναι πάντα δύσκολος. Ακόμα και αν τον επιδιώκεις η λύπη μου νιώθεις για αυτό που τελειώνεις είναι μεγάλη. Οι άνθρωποι δένονται μεταξύ τους και όταν μετά απο χρόνια αυτό το δέσιμο πρέπει να λυθεί, είναι αρκετά δύσκολο να μάθει κάποιος να ζεί χωρίς τα "δεσμά" του. Είναι και αυτή η δυσκολία που νιώθει κάποιος για το βόλεμα που χάνεται....
Ο "Β" όμως, δεν λυπήθηκε απλά.Το πήρε πολύ πολύ βαριά. Εκείνον τον μήνα απέφευγε να με βλέπει και να με συναντά. Προτιμούσε να είναι μακρυά μου και εγώ αυτό το σεβάστηκα. Στην αρχή έβγαινε συνέχεια έξω και πίνοντας μπουκάλια ουίσκυ προσπαθούσε να ξεχάσει το χωρισμό του. Στη συνέχεια, επέλεξε να πάει διακοπές σε ένα κοσμοπολίτικο νησί με φίλους για να είναι μακριά απο όλα αυτά που τον στεναχωρούσαν. Μετά, ξαναπήγε ένα ταξιδάκι για να βρεί τις χαμμένες ισσοροπίες του και να ανασυγκροτηθεί.
Αρχές Σεπτέμβρη, και με τις πρώτες βροχές επέστρεψε πάλι πίσω. Ήταν πια σίγουρος για την επιλογή του και είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Είχε συνηθίσει πλέον την ιδέα πως είναι μόνος του, είχε αλλάξει την καθημερινότητα και μπορούσε με μια σχετική ευκολία να συζητάει για αυτή την αλλαγή. Ήταν πια ήρεμος και επιτέλους χαμογελαστός.
Εμένα, μου είχε λείψει πολύ όλον αυτό το καιρό. Όσο εκείνος ταξίδευε για να βρεί τις ισσοροπίες του, εγώ ξενυχτούσα και βύθιζα την στεναχώρια μου σε ποτά και εφήμερα φλέρτ. Δεν είχα λόγο να γυρίσω σπίτι και έτσι έγινα φίλη με όλους τους νυχτόβιους της πόλης. Δοκίμασα τις αντοχές μου και συνειδητοποίησα πως έκρυβα μέσα μου ένα πολύ γερό ποτήρι....
Μου άρεσε που ήταν επιτέλους εδώ. Μετά απο πολλά χρόνια μπορούσαμε επιτέλους να εκφραστούμε χωρίς άγχος, να περάσουμε όσο χρόνο θέλουμε μαζί, να μην κοιτάμε τα ρολόγια και να μην συμβιβαζόμαστε με καταστάσεις και πρόσωπα που δεν μας άρεσαν.
Εκείνες τις μέρες, τις πρώτες του Σεπτέμβρη θεωρούσα τον εαυτό μου, το πιο τυχερό άνθρωπο πάνω στη γή. Τον πιο ευτυχισμένο.
Δυστυχώς όμως εκείνη την στιγμή δεν ήξερα πως αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν μακράν πιο επώδυνο απο αυτό που ήδη είχα περάσει......

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου