Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Λίγο κρασί, λιγο θάλασσα

Το μόνο που θυμάμαι απο το καλοκαίρι που ακολούθησε τον χωρισμό μου, είναι τα ποτά, τα ξενύχτια, πάλι τα ποτά και πάλι τα ξενυχτια.
Ήταν ένα καλοκαίρι δύσκολο. Ήταν περίεργο, αλλιώτικο. Για πρώτη φορά μετά απο πολλά χρόνια ήμουν επιτέλους ελεύθερη. Ήμουν για πρώτη φορά κυρία του εαυτού μου. Η αίσθηση του να μην λογοδοτείς σε κάποιον, ήταν πρωτόγνωρη για μένα.
Ζώντας πολλά χρόνια μέσα σε μια σχέση, είχα ξεχάσει πως είναι η εργένικη ζωή, και έτσι αποφάσισα να την απολαύσω στο έπακρο τώρα που μπορούσα.
Ο λόγος του χωρισμού μου, ήταν βασικά ο "Β", αλλά αφου δεν ήταν διαθέσιμος λόγω αυξημένων "οικογενιακών υποχρεώσεων" σκέφτηκα να βγώ απο το σπίτι και να ζήσω το καλοκαιράκι.....
Όταν έμενα σπίτι μελαγχολούσα και με έπιανε το υπαρξιακό μου. Την μια στιγμή μετάνιωνα που χώρισα και ήμουν έτοιμη να αρπάξω το κινητό και να παρακαλέσω για άφεση αμαρτιών και την άλλη ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο γιατί επιτέλους είχα την ηρεμία μου.
Υπήρχαν όμως και στιγμές, που θεωρούσα ότι την πάτησα, ότι είμαι εγώ η χαμένη. Ο "Β" εξακολουθούσε να έχει την οικογενειακή του ευτυχία, ο πρώην μου έκανε διακοπές διαρκείας στην Πάρο και εγώ απλά καθόμουν στο σπίτι.
Το ότι εγώ έμεινα ελεύθερη για να απολάυσω τον έρωτά μου με τον "Β" δεν σημαίνει κιόλας ότι κατάφερα να το κάνω. Απο αυτό το καλοκαίρι, δεν έχω καμία ανάμνηση μαζί με τον "Β". Είναι σαν να μην υπήρχε στη ζωή μου, σαν να ήταν αλλού.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν είχε απομακρυνθεί, αν ήταν με το δεσμό του, αν έκανε κάτι άλλο. Απλά δεν τον θυμάμαι παρόν.....
Και τότε αποφάσισα να κάνω κάτι για μένα. Να βγω απο το σπίτι και να μην αφήσω κανέναν και τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση. Αφού κανείς δε νοιάζεται για μένα, εγώ γιατί να νοιαστώ?????
Αν και δεν έχω καθόλου καλή σχέση με το αλκοόλ, αυτό το καλοκαίρι νομίζω ότι ήπια κυριολεκτικά όλο το βόσπορο....
Η βραδυά ξεκινούσε νωρίς το απόγευμα με τη καθιερωμένη κούρα ομορφιάς. Κρέμες, αρώματα, λοσιόν, μάσκες... ώρες ατελείωτες περνούσα στο μπάνιο και στη συνέχεια κατέβαζα ολόκληρη τη ντουλάπα μέχρι να αποφασίσω τι look θα υιοθετήσω. Τα καημένα τα ποδαράκια μου, δίναν μάχη κάθε βράδυ για να σταθούν πάνω στις δωδεκάποντες γόβες και ειλικρινά απορώ πως επιβίωσαν τα μαλλιά μου απο το συνεχόμενο styling!!
Κατά τις έντεκα, με πολύ βιασύνη και άγχος, ήμουν έτοιμη, έπαιρνα τη φίλη μου και ξεκινούσαμε την ολονυκτία...
Για αρχή, επιλάγαμε να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι σε ήσυχο μπράκι. Κουβεντούλα, κους-κούς και συμβουλές ομορφιάς. Αν και βρισκόμασταν σχεδόν κάθε μέρα, πάντα είχαμε κάτι να πούμε. Εκτός του ότι ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες, είχαμε και κάτι κοινό. Είχαμε μόλις βγεί και οι δυο απο μακροχρόνιες σχέσεις.
Στη συνέχεια ακολουθούσε ένα ή και παραπάνω Mohito στο πιο in bar της πόλης. Μου άρεσε η αίσθηση του "παιχνιδιού", η "non verbale kommunikation". Είχε τη γοητεία του να νιώθεις το φλέρτ, το βλέμμα να καρφώνεται πάνω σου και να διακρίνεις την αμηχανία όταν αποφασίζις να ανταποδώσεις το βλέμμα.
Είχα ξαχάσει πως φλερτάρουν οι άντρες και όταν βρήκα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου ερωτικό ραβασάκι το κράτησα για να θυμάμαι....
Για το τέλος, αφήναμε την επίσκεψη στο club. Με τα παιδιά της υποδοχής είχαμε γίνει κολλητοί πλέον και ο μπάρμαν μας σέρβιρε πρίν ακόμα του ζητήσουμε το ποτό μας. Εκείνες τις ώρες, οι άνθρωποι ξεχνούν τις αναστολές τους και ζαλισμένοι απο τα πολλά ποτά σου λέν τα πιο απίθανα πράγματα. Σου μιλούν για ότι τους στεναχωρεί, ότι τους προβληματίζει και μερικές φορές, άκομψα αλλά χωρίς δόση προσβολής, σου ζητούν να περάσουν το βράδυ μαζί σου... Τους το συγχωρείς όμως, γιατί είναι η ζάλη της στιγμής που καθορίζει τα λόγια τους. Ούτως ή άλλως το επόμενο πρωϊ δεν θα θυμούνται απολύτως τίποτα.
Κατά τις επτά το πρωϊ, με τα πρώτα σημάδια της κούρασης κάναν την εμφάνισή τους και πρίν καταρρεύσουμε φεύγαμε για το σπίτι. Με τα παππούτσια στο χέρι ανέβαινα τα σκαλοπάτια, ξεβαφόμουνα με τα μαντηλάκια καθαρισμού που περίμεναν στην άκρη του κομωδίνου μου και σε 2 λεπτά το πολύ είχα ήδη κοιμηθεί.
Κάπως έτσι ήταν οι νύχτες εκείνο το καλοκαίρι. Πολύχρωμες αλλά και σκοτεινές. Γεμάτες με κόσμο αλλά και μοναχικές. Ξεκινούσαν πάντα με βόλτες και κουβέντες αλλά καταλήγαν πάντα στην μοναξιά του σπιτιού....

Ο δικός μου χωρισμός 2

Είπε κανείς πως ένας χωρισμός είναι εύκολο πράγμα??? Είπε κανείς πως υπάρχει πολιτισμός όταν οι άνθρωποι χωρίζουν??? Όχι ούτε εύκολο είναι, αλλά ούτε και πολιτισμός υπάρχει.
Ο δικός μου,δόξα το Θεό, τα είχε όλα και σε μεγάλες δόσεις.....
Δεν μπορώ να πω πως ο σύντροφός μου ξαφνιάστηκε όταν του ανακοίνωσα πως θέλω να χωρίουμε. Μάλλον το περίμενε. Στην αρχή εκνευρίστηκε, θεώρησε πως δεν το εννοώ και έφυγε νομίζοντας πως θα τρέξω πίσω του. Δεν το έκανα όμως. Δεν τηλεφώνησα, δεν επικοινώνησα, απλά απομακρύνθηκα. Και τότε αυτός επέστρεψε και φρόντισε να μου προσάψει τα πάντα, να με χαρακτηρίσει με όλα τα επίθετα που βρίσκονται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη και όχι μόνο. Άκαρδη, αναίσθητη, άσπλαχνη, παλιοθήλυκο. Παρόλο που δεν ήξερε τον πραγματικό λόγο του χωρισμού μας, είχε καταλήξει στο τι φταιει. Εγώ φυσικά!!!!!!
Αυτός ήταν άμοιρος ευθυνων. Απλά θύμα μου. Ενώ εγώ, η άκαρδη, η γυναίκα μάγισσα που του χάλασα τα καλύτερα του χρόνια και τώρα τον πάράτησα. Αυτός δεν είχε καμία ευθύνη. Μόνον εγω. Αλλα θα δεις μου είπε.....εσύ θα μείνεις μόνη, γιατί κανείς δεν θέλει τις μάγισσες....
Μετά ακολούθησαν οι κοινοί φίλοι. Στην αρχή διακριτικά τηλεφωνούσαν και προσπαθούσαν να με πείσουν να αλλάξω γνώμη. Ξεχειλίζαν απο αγάπη για μένα και μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν το πρόβατο που έχασε το δρόμο του. Όταν όμως είδαν πως δεν αλλάζω γνώμη μου γύρισαν τη πλάτη. Κανείς δε μου μιλούσε πια. Κανείς τους δε μου ξανατηλεφώνησε. Έπαψα να υπάρχω και ξεγράψανε τη φιλία τόσων χρόνων. Ακόμα και όταν βρισκόμασταν έξω, όταν περνούσαν απο μπροστά μου με αγνοόυσαν με τον πιο επιδεικτικό και υποτιμιτικό τρόπο.
Στη συνέχεια σειρά είχαν οι δικοί μου φίλοι. "Μα γιατί??" αναρρωτιόντουσαν όλοι. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα χρόνια, φρόντισα να συντηρήσω την εικόνα του τέλειου ζαυγαριού και ποτέ μα ποτέ δεν είπα έστω και ένα αρνητικό σχόλιο για τον συντροφό μου. Ως εκ τούτου λοιπόν, τους έπεσε λίγο απότομο το νέο του χωρισμού. Για όλους τους, ο λ΄πγος του χωρισμού μας ήταν ξεκάθαρος. Ο σύντροφός μου, φυσικά και δεν έφερε ευθύνη. Καμία. Εγώ έφταιγα για όλα. Εγώ η φεμινίστρια που νοιάζομαι για την καρριέρα μου, την επαγγελματική μου εξέλιξη και η λέξη συναισθήματα είναι μου είναι άγνωστη.
Φυσικά και δεν μπήκα στον κόπο να τους αλλάξω άποψη. Καλύτερα να θεωρούν ε΄μενα υπεύθυνη παρά να ρισκάρω να μάθουν την αλήθεια...
Απο όλο αυτό το θέατρο, πως θα μπορούσε η οικογένειά μου να λείπει?
Καπνοί πυκνοί και σπαραγμοί..... μας έμεινε γεροντοκόρη.... Στην αρχή, συγκαλέστηκε έκτακτο οικογενειακό συμβούλιο. Έπρεπε να δοθεί μια εξήγηση, μια ερμηνεία για αυτόν τον ξαφνικό χωρισμό. "Σε αυτή την ηλικία ρε κορίτσι μου?" ρωτούσε επίμονα η μητέρα μου. "Δεν έκανες και λίγο τα στραβά μάτια?" Ταιμουδιά εγώ. Κουβέντα δε μου έβγαζε? Για την οικογένειά μου, ο πρώην σύντροφός μου ήταν ο ιδανικός γαμπρός. Καλό παιδί, ήσυχο, απο καλή οικογένεια. Όχι δεν το χωρούσε ο συντηρητικός τους νους, πως μετά απο τόσα χρόνια εγώ αποφάσισα να χωρίσω.
Κάποια στιγμή και αφού δεν ικανοποιούνταν με τίποτα απο τις απαντήσεις που εγώ έδινα, σταμάτησαν να με ρωτούν και άρχισαν έναν αγώνα δρόμου. Έναν αγώνα εύρεσης νέου συντρόφου. Τώρα όμως, που κρατιέμαι καλά, γιατί αν περασει ο καιρός και αρχίσω να "σπάω", να βγάζω ρυτίδες, να κρεμάω δεν θα με θέλει κανείς. Η μερα ξεκινούσε με την περιγραφή του ξαδερφου του πέμπτου μπατζανάκη, ο οποίος είναι όμορφος και διαθέσιμος και τελείωνε το βράδυ στη βεράντα του σπιτιού με την δακρυβρεχτη ιστορία της τρίτης ξαδερφης που έμεινε ανύπαντρη και τώρα ζεί μόνη και ξεχασμένη στο βουνό.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ύστερα ακολουθήσαν οι απανταχού φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι που όλοι τους ξαφνικά θυμόντουσαν πως έχουν έναν ξάδερφο, ελεύθερο, ωραίο και σε αναπαραγωγική ηλικία και που σίγουρα θα γινόμασταν το τέλειο ζευγάρι.
Όσο εγώ αρνούμουν, τόσο αυτοί επέμεναν.
Όταν όμως όλοι τους συνειδητοποίησαν, πως δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να ξαναζευγαρώσω, ακολούθησε ο οίκτος. Για αυτούς εγώ ήμουν το καημένο το κορίτσι. Τι κρίμα, σε αυτή την ηλικία να μείνει μόνη...
Και όμως, επέζησα απο όλο αυτό!!!!! Το άντεξα μόνη μου και δεν το μοιράστηκα με κάποιον. Ούτε καν με τον "Β". Γιατί??? Μα γιατί εγώ μονον είχα επιλέξει να χωρίσω, να βαλω ένα τέλος στη σχέση μου. Ο "Β" όμως δεν είχε κάνει το ίδιο. Εξακολουθούσε να είναι με την άλλη και να λανσάρει τον εαυτό το σαν ερωτευμένο πιγκουϊνο....

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Ο δικός μου χωρισμός

Υπήρχαν φορές, που ένιωθα πολύ τυχερή που είχα δίπλα μου όλα όσα θέλω. Είχα τη σιγουριά που μου προσέφερε ο νόμιμος σύντροφός μου, τους κοινούς μας φίλους, τη στρωμένη μας ζωή. Τις γιορτές και τις διακοπές τις σχεδιάζαμε μαζί και πάντα ήξερα πως ήταν παρών και με περίμενε. Συγχρόνως όμως, είχα και τον "Β" να μου γεμίζει τα κενά, να με κάνει χαρούμενη, να μου θυμίζει πως είμαι ζωντανή. Ότι έλειπε απο τον έναν, το είχε ο άλλος και εγώ τα είχα όλα....
Μερικές φορές όμως, ένιωθα τόσο άτυχη που ήλπιζα να είχα τη μαγική εκείνη δύναμη να φύγω σε άλλο γαλαξία. Ήταν εκείνες οι φορές, που ήθελα να είμαι με τον έναν αλλά έπρεπε να είμαι με τον άλλον. Ήταν οι στιγμές εκείνες που όλοι μαζί βρισκόμασταν στο ίδιο μέρος, σχεδόν στην ίδια παρέα και αυτό ήταν άκρως άβολο. Κάποιες φορές τα τόσα ψέμματα με μπέρδευαν τόσο πολύ που μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι είναι τελικά αλήθεια και τι όχι.
Τα χρόνια είχαν περάσει και η αρχική μαγεία είχε χαθεί. Την θέση της την είχε πάρει η ένταση και ο μόνιμος εκνευρισμός. Τίποτα δεν μπορούσα πια να χαρώ. Είχα χάσει τις ισσορροπίες μου και τα συναισθήματά μου ήταν πιο μπερδεμένα απο ποτέ. Νόμιζα πως είχα τον έλεγχο της όλης ιστορίας, αλλά τελικά αποδείχτηκε πως τον έχασα.
Ήταν και αυτές οι ενοχές, οι τύψεις που ώρες ώρες με βασσανιζαν απίστευτα. Μπορεί να μην ένιωθα έλξη, έρωτα και επιθυμία για τον σύντροφό μου, τον νοιαζόμουν όμως. Η σχέση μας είχε γίνει φιλική, αδερφική. Τον ένιωθα, περισσότερο σαν οικογένειά μου και λιγότερο σαν δεσμό μου. Ήταν τόσα τα χρόνια που είχαμε περάσει μαζί που δεν γινόταν να μην σκεύτομαι συνέχεια πως εγώ "διασκεδάζω" και εκείνος είναι μόνος. Είχε και αυτό το ύφος του θύματος που ώρες ώρες με τσάκιζε. Σαν να το έκανε επίτηδες. Σαν να ήθελε να με εκδικηθεί, να μου χαλάσει τις στιγμές μου.
Και ήρθε η στιγμή που έπρεπε να πάψω να κρύβομαι και απλά να αποφασίσω.
Μερικές επιλογές, θέλουν τόσο πολύ θάρρος που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο το έχουν. Για μένα όμως, είχε φτάσει η στιγμή εκείνη που έπρεπε να επιλέξω. Έπρεπε να βρω το θάρρος να βάλω ένα τέλος. Θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω μαζί με δυο συντρόφους, να κάνω αυτό που τόσοι άλλοι κάνουν, να μη χάσω το βόλεμά μου. Κάτι τέτοιο όμως δε μου ταίριαζε. Εγώ επέλεξα να ξεκινήσω αυτή την ιστορία καιεγώ θα πρέπει τώρα να την λήξω. Ακόμα και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να τα χάσω όλα.
Μήνες ολόκληρους πάλευα με τον εαυτό μου. Να μείνω μόνη? Να μείνω με τον νόμιμο σύντροφο ή με τον "Β"? Η απόφασή μου, κάθε μέρα διαφορετική. Η διάθεσή μου χάλια και μόνη μου διέξοδος η δουλειά. Μισούσα τα Σββατοκύριακα γιατί δεν δούλευα. Γιατί έπρεπε να περάσω τον χρόνο μου με τρόπο που δεν ήθελα. Να ενδώσω σε αγκαλιές που δε μου άρεσαν.
Έτσι βρήκα και άλλη δουλειά. Και ακόμα μια δουλειά. Έφευγα απο το σπίτι μου πρωϊ και γυριζα κατάκοπη το βράδυ. Το μυαλό μου γεμάτο απο υποχρεώσεις και ούτε στιγμη ελεύθερη για να σκεφτώ τι να αποφασίσω.
Και ήρθε η στιγμή που δεν άντεξα άλλο. Όσο και αν το πάλεψα, δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτο. Να προλάβω να αποφασίσω εγώ, πριν αποφασίσουν οι άλλοι για μένα.
Επέλεξα λοιπόν, το ρίσκο. Επέλεξα να αφήσω τα πάντα, τη σιγουριά, την ασφάλεια, τα 6 χρόνια για να είμαι ελεύθερη και να μπορώ να είμαι με τον "Β".....