Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Αυτή είμαι εγώ

Αν έπρεπε να περιγράψω τον εαυτό μου με λίγες λέξεις τότε η περιγραφή θα περιοριζόταν στην έκφραση "πειθαρχημένη και λογική". Ήταν το σύνολο των εμπειριών μου (και δεν αναφέρομαι στις ερωτικές) αυτές που με έκαναν άνθρωπο που σπάνια ακολουθεί το συναίσθημά και παρασύρεται απο αυτό. Ως επιστήμονας, έμαθα να χρησιμοποιώ την λογική προκειμένου να λύσω προβλήματα και να διευθετήσω καταστάσεις. Η κάθε μου κίνηση ήταν αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και σπάνια εκτροχιαζόμουν. Σαν έφηβη βέβαια, έζησα και γω τη ζωή μου έντονα και τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια ήταν γεμάτα απο εμεπιρίες που γλυκά νοσταλγώ. Με το πέρασμα του χρόνου όμως ωρίμασα, σοβάρεψα και έβαλα πολύ νερό στο κρασί μου.
Ίσως όλα αυτά να ήταν το κατάληλο έδαφος για να επιλέξω να μπώ σε μια ιστορία όπου οι συμμετέχοντες ήταν πολύ περισσότεροι των 2. Η αρχή της παράνομης μας σχέσης είχε μια αρκετά μεγάλη δόση ενθουσιασμού. Σαν κάποιο μαγικό πέπλο να είχε σκεπάσει τον κόσμο όλο και μόνον εκείνον είχε αφήσει να φαίνεται. Όλη μου η σκέψη τριγυρνούσε γύρω απο αυτόν. Μου ήταν αδιάφορο αν ήταν σωστό ή λάθος, αν στο τέλος εγώ έβγαινα η χαμένη. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν απλά να το ζήσω. Για πολύ καιρό, ισως και χρόνια κατάφερα να κρατήσω αυτή τη σχέση μυστική. Παρόλο που πολλές φορές ένιωθα την ανάγκη να εξωτερικεύσω πράγματα, ποτέ δεν το έκανα. Κόντρα στην γυναικεία φύση που θέλει να συζητά και να αναλύει τα πάντα για ώρες εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ήθελα απλά να το ζήσω έτσι όπως εγώ ήθελα.
Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, ένας απο τους λόγους που δεν το μοιραζόμουν ήταν επειδή βαθιά μέσα μου ένιωθα ενοχές. Ενοχές απέναντι σε έναν άνθρωπο που ήταν δίπλα μου τα τελευταία 5 χρόνια. Υπήρχαν στιγμές που εγώ ζούσα την περιπετειά μου και αυτός καθόταν μόνος στο σπίτι και προσπαθούσε να βρεί τι έκανε λάθος.
Φοβόμουν να το μοιραστώ γιατί δεν ήθελα να μου πεί κανένας την αλήθεια. Προτιμούσα να ζω έντονα και με αυταπάτες απο το αντιμετωπίσω τους άλλους.
Μπορεί στην εποχή μας οι άνθρωποι να είναι απελευθερωμένοι και η εναλλαγή των ερωτικών συντρόφων να είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό εώς και επιβεβλημένο, σε ορισμένα θέματα όμως η αντιμετώπιση είναι απόλυτα συντηρητική. Κανείς δεν θα δώσει ποτέ δίκαιο σε αυτή την γυναίκα που αποπλανεί τον άντρα μιας άλλης και κανείς δεν θα δικαιολογήσει τόσα ψέμματα.
Παρόλο που πολλές φορές βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να είμαι σε μια παρέα όπου "στόλιζαν" με όλα τα επίθετα που περιέχονται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη τις μοιχαλίδες γυναίκες εγώ απολάμβανα αυτό που ζούσα. Μπορεί στην αρχή να ξεκίνησε σαν μια καθαρά σαρκική σχέση στην πορεία εξελίχθηκε σε κάτι πιο ζεστό και πιο δεμένο.
Νομίζω πως όλο αυτό με αναζωογόννησε και λειτούργησε σαν ελιξίρριο.
Και αν θέλετε τη γνώμη μου...ναι το συνιστώ ανεπιφύλαχτα.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Η αρχή της σχέσης 2

Με το e-mail του δασκάλου στην ατζέντα μου άρχισα να καταστρωνω σχέδια για το πως θα μπορέσω να γνωρίσω αυτόν που μετά απο πολύ καιρό κέντρισε το ενδιαφέρον μου και ξύπνησε τη γυναίκα κυνηγό που εγώ έκρυβα επιμελώς. Για την ακρίβεια δεν την έκρυβα. Απλά δεν υπήρχε λόγος υπαρξής της. Αυτό που δεν ανέφερα, είναι πως εκείνη την περίοδο, ήμουν δεσμευμένη με ένα "καλό παιδί" (όπως τον αποκαλούσαν όλοι). Όπως συμβαίνει σε πολλά ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί,έτσι και εμείς απλά ρουτινιάσαμε. Ήξερα το πως θα είναι η μέρα μας όχι μόνον η σημερινή αλλά και αυτή μετά απο ένα χρόνο. Είχαμε περάσει σε εκείνο το επίπεδο που κυκλοφορούσα στο σπίτι με τα ρολά στο κεφάλι, τη πυτζαμα που θα ταίριαζε τέλεια στην γιαγιά μου και τα μαύρα μικροσκοπικά εσώρουχα είχαν αντικατασταθεί απο κάτι αντιερωτικά βαμβακερά. Τον άλλον βέβαια δεν τον ενοχλούσε η εμφάνισή μου γιατί η large διατάσεων αθλητική εφημερίδα την οποία διάβαζε με απίστευτη εμμονή του εκρυβε για πολλές ώρες το οπτικό πεδίο. Εκείνη την εποχή λοιπόν, η συνάντηση μου με τον δάσκαλο ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί. Ήταν έναν πολύ ωραίος τρόπος να ζωντανέψω ξανά, να ξυπνήσω τη θηλυκή μου πλευρά και να βγώ απο τον λήθαργο στον οποίο πολλά χρόνια ζούσα.
Μετά απο ατελείωτες ώρες σκέψης, το σχέδιο δράσης ήταν έτοιμο. Ως πανούργα γυναίκα είχα βρεί την τέλεια δικαιολογία για να επικοινωνήσω και να συναντηθώ μαζί του. Βέβαια, όσο καλή και να ήταν η δικαιολογία μου, νομίζω πως αντιλήφθηκε το ενδιαφέρον μου αλλά παρόλα αυτά δεν αρνήθηκε. Τα πρώτα mail ήταν αυστηρά επαγγελματικά και δειλά-δειλά έγινε η γνωστή πρόταση "μήπως να τα λέγαμε καλύτερα πίνοντας ένα ποτάκι?"
Στην πρώτη μας συνάντηση ήταν υπέρ του δέοντος κύριος. Καμία αναφορά σε ζητήματα προσωπικά. Καμία ερώτηση που να αναφέρεται σε δεσμούς, σχέσεις παρελθόν και παρόν. Η συζήτηση μας ήταν περισσότερο φιλοσοφική παρά ερωτική. Μου άρεσε γιατί είχε άποψη. Μορφωμένος, κοσμογυρισμένος και γοητευτικός. Το χιούμορ βέβαια δεν ήταν απο τα δυνατά σημεία του αλλά... ουδείς τέλειος!
Παρόλο που πέρασα πολύ όμορφα το βράδυ εκείνο, υπήρχε και κάτι που μου φάνηκε κάπως περίεργο. Ως άντρας ευγενής, πλήρωσε, με βοήθησε να φορέσω το παλτό μου και φύγαμε μαζί απο το μπαρ. Περπατήσαμε 100 μέτρα και εκείνος αποφάσισε να ξαναγυρίσει πίσω. Με ξενέρωσε λιγάκι. Μου φάνηκε περίεργο να βγαίνουμε μαζί και μετά να ξαναεπιστρέφει αλλά το παρέβλεψα. Αυτό όμως ήταν το πρώτο δείγμα πως αυτός είναι διαφορετικός και μαζί του δεν είναι τίποτα φυσιολογικό.
Λίγες μέρες μετά και αφού είχαμε επικοινωνία στο μεσοδιάστημα βρεθήκαμε και πάλι. Τώρα τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Η συζήτηση ήταν πιο συγκεκριμένη και οπι ερωτήσεις εμπεριέχαν όλες κάποιο ερωτικό υπονοούμενο. Αυτή τη φορά τα πράγματα ακολούθησαν τη φυσιολογική οδό. Πλήρωσε σαν κύριος, φύγαμε μαζί και προσφέρθηκε να με πάει σπίτι. Παρόλο που το σπίτι μου ήταν ακριβώς δίπλα με ευχαρίστηση δέχτηκα την πρόταση. Ήξερα τι ήθελα. Βέβαια ως δεσμευμένη έπρεπε να το αναφέρω, να δω την αντίδραση, να διαπιστώσω αν αυτό που επιδιώκω να κάνω θα μου δημιουργήσει προβλήματα ή απλά θα με βολέψει. Η αντίδρασή του αν και δεν μου άρεσε με βόλεψε. Ήταν και εκείνος για χρόνια σε μια σχέση και δεν είχε πρόθεση ναα την εγκαταλείψει. Τέλεια. Αφού και οι δύο είμασταν σε σχεση τα πράγματα θα ήταν πιο απλά. Είχαμε και οι δυο την ανάγκη της διακριτικότητας και της εχεμύθιας και έτσσι ήμουν σίγουρη πως ο δικός μου δεσμός δεν θα μάθαινε ποτέ τίποτα.
Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε τα βασικά, απλά επικυρώσαμε την συμφωνία κυριών που μόλις είχαμε κάνει..

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Η αρχή της σχέσης

Ένα ζεστό απογευμα του Οκτώβρη βυθισμένη σε σκέψεις μπηκα στην τάξη βιαστικά και για άλλη μια φορά αγνόησα τους γύρω μου γιατί σκευτόμουνα πόσα πράγματα έχω να κάνω σήμερα. Ξαφνικά όμως το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον δάσκαλο. Παρόλο που τον είχα δει πολλές φορές σε αυτό το σεμινάριο, για πρώτη φορά τον πρόσεξα. Ήταν στην ηλικία μου περίπου, όχι ιδιαίτερα όμορφος αλλά είχε μια απίστευτη γοητεία. Ήταν ένας μέσος άντρας που μπορεί και να περνούσε απαρατήρητος αν τον έβλεπα να στέκεται κάπου έξω δίπλα μου. Είχε όμως κάτι που κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Τον παρατηρούσα αρκετή ώρα (για την ακρίβεια όση ωρα κράτησε το σεμινάριο) και τελικά κατέληξα στο τι ήταν αυτό που κινητοποίησε το ενδιαφέρον μου. Ήταν ο συνδυασμός του κακού παιδιού και του αθώου προσώπου. Παρόλο που τον παρατηρούσα επίμονα δεν κατάφερα να καταλάβω αν ήταν ένας άντρας πονηρός και γυναικάς ή απλώς ένα παιδάκι ντροπαλό.
Το βράδυ στο σπίτι, κυριάρχησε στη σκέψη μου. Είχε κάτι αυτός ο άντρας που με γοήτευσε απίστευτα και ήμουν αποφασισμένη να το ανακαλύψω.
Για καλή μου τύχη το σεμινάριο έίχε αρκετή διάρξκεια και έτσι εγώ είχα όσο χρόνο χρειαζόμουν για να πραγματοποιήσω το σχέδιο "κατακτώντας τον δάσκαλο". Ως γυναίκα ήξερα καλά τι πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις την προσοχή του άλλου. Για αρχή απαιτείται μια διακριτικά προσεγμένη εμφάνιση. Όχι υπερβολές όμως γιατί θα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Στη συνέχεια υιοθετείται ο ρόλος της χαζής, η οποία έχει άγνοια πολλών πραγμάτων και έτσι έχει πολλές ερωτήσεις να κάνει στο δάσκαλο για να μπορεί σταδιακά να δομηθεί ο διάλογος. Οι ερωτήσεις όμως πρέπει να διακριτικά έξυπνες έτσι ώστε να κινητοποιήσουν τον δάσκαλο και να μην θεωρήσει ότι έχει απέναντί του το απελέκητο ξύλο. Στο τέλος επιστρατεύται το ναζιάρικό ύφος και ο στόχος απλά έχει επιτευχθεί. Υπάρχου βέβαια φορές που τα πάργματα είναι δύσκολα γιατί ο στόχος αντιστέκεται, εγώ ομως ήμουν τυχερή γιατί ο δικός μου στόχος το μόνο πράγμα που δεν είχε ήταν αντιστάσεις.
Τελειώνοντας λοιπόν το σεμινάριο, εκτός απο την γνώση (την οποία βέβαια δεν είχα γιατί χάζευα τον δάσκαλο) απέκτησα και κάτι πιο πολύτιμο. Το e-mail του δασκάλου και αυτό ήταν μια πολύ καλή αρχή