Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Το τέλος μας...

Πέντε χρόνια μετά, ήρθε η ώρα να μάθω ζω χωρίς τον "B". Το τέλος μας γράφτηκε με ένα λακωνικό mail του "Β":

"I ipomoni kai oi antoxes mu exantlithikan.

Arketa anextika tin koroidia su.

De tha se parakaleso Na min xanaepikinonisis mazi mu, giati oti k na kanis den prokite na vris antapokrisi.

Apla den iparhis peon Gia mena, den thelo ute Na se Xanado ute Na akuso Gia esena to paramikro.

Fevgo me tis hiroteres entiposis.

Den prokite Na me xanDis ute zografisto Kai tha to antilifthis poli sintoma."
Όταν και αν ανακάμψω θα γράψω περισσότερα. Τώρα δεν μπορώ.....

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Το facebook και ο "Β"

Ένας ορισμός για το facebook είναι "πλαίσο δικτύωσης". Μια εφαρμογή για να επανασυνδεθείς με φίλους, παλιούς συμμαθητές, συναδέλφους που έχεις πολύ καιρό να δείς.

Για τον "Β" όμως, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Ήταν ένα "πλαίσο πεσίματος". Ένας πολυ καλός τρόπος για να φλερτάρει, να αλληλεπιδράσει και να ασχοληθεί με όλες αυτές τις απελπιστικά διαθέσιμες γυναίκες.

Το πρωί, πριν καν ανοίξει το μάτι του, σχεδόν μισοκοιμισμένος, άνοιγε το facebook και πρώτο μελημά του, να απαντήσει στα μηνύματα που οι ανα τον κόσμο θαυμάστριες του είχαν στείλει. Τα βράδυα, καθόταν με τις ώρες στο γραφείο και chatαρε μέχρι τα χαράματα.

Στην αρχή απλά τα υποψιαζόμουν όλα αυτά. Δεν με έπιθε όμως η δικαιολογία του πως η ενασχόληση με το facebook ήταν καθαρά για λόγους επαγγελματικούς. Υποτίθεται πως δικτυωνόταν με πελάτες, πως προωθούσε τη δουλειά του, πως διαφήμιζε τις υπηρεσίες του.

Εντελώς αναπάντεχα, κάποιο βράδυ τον είδα να πληκτρολογεί τον κωδικό του και αποφάσισα να τον χρησιμοποιήσω. Ήξερα πως παραβίαζα τα προσωπικά του δεδομένα, η ανάγκη όμως να μάθω ήταν πολύ πιο δυνατή απο τους ενδοιασμούς που στην αρχή είχα.

Αυτά που διάβασαόταν μπήκα στο λογαριασμό του, ήταν μακρά χειρότερα απο αυτά που μπορεί να είχα φανταστεί...

Άπειρα μηνύματα. Άπειρα ερωτικά σχόλια, υπονοούμενα, προτάσεις. Δεν ήταν παλία μηνύματα. Ήταν μηνύματα πρόσφατα. Ήταν μηνύματα που στέλνονταν απο τον "Β" λίγα μόνο λεπτά μετά τη δική μας ερωτική επάφή. Μηνύματα ερωτικά που έστελνε απο τον δικό μου υπολογιστή, απο το δικό μου σπίτι.

Ήξερα πως ήταν επιρεπής στις φουστοζώνες, πως ποτέ δεν έβαζε τα όρια, αλλά αυτό ξεπερνούσε τα όρια του φυσιολογικού. Ήταν αρρωστημένο όλο αυτό που διάβαζα. Κοιτούσα με τις ώρες τα μηνύματα και αναρρωτιόμουν πως μπορεί ένας άνθρωπος να προσποιείται τόσο μα τόσο πολύ.

Μοίραζε με μια απίστευτη ευκολία αγάπες και φιλιά, πρότεινε κεράσματα και φαγητά σε γυναίκες που μόνο για κλάσματα δευτερολέπτου είχε δει και την ίδια στιγμή ζητούσε απο εμένα να πληρώνω τα πάντα γιατί δεν είχε χρήματα.

Δεν μίλησα όμως. Δεν είπα κουβέντα. Συνέχιζα να ζω δίπλα στον "Β" σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Τώρα αρκετό καιρό μετά μετανιώνω. Μετανιώνω γιατί αν τότε είχα φύγει δε θα μου συνέβαινε τίποτα απο όλα αυτά που ακολούθησαν. Όλα όσα μου ε=έκανε μέχρι τώρα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που ακολούθησε.....

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Μέχρι το τέλος

Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει
καλά που βρέθηκες εσύ να μου την ταξιδέψεις

και μη σε νοιάζουν τα λεφτά αν μ' αρνηθείς ως τις εφτά
θα περισσέψουν αρκετά τριάντα θα ξοδέψεις

όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία


δε σού ζητάω να πληρωθώ μονάχα όταν σταυρωθώ άσε με ν' αναμετρηθώ
μ' αυτά που σέ πονάνε κι άμα γυρίσεις νικητής
θα χεις καρδιά να κοιμηθείς

αυτούς που φεύγουνε νωρίς
ποτέ δεν τούς ξεχνάμε

όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία


Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει....
Νατάσσα Μποφιλίου - Μέχρι το τέλος

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Οι φίλοι του χαράματα

Το βασικό χαρακτηριστικό του ερωτευμένου ανθρώπου, είναι το γεγονός ότι ανέχεται όλες τις συμπεριφορές, όλα τα κακώς κείμενα και ποτέ μα ποτέ δε διαμαρτύρεται. Ο ερωτευμένος άνθρωπος βέβαια, έχει και το ακαταλόγιστο για αυτή του τη συμπεριφορά. Ο άλλος όμως, αυτός που τα προκαλεί και τα επιτρέπει, τι δικαιολογία έχει?

Οι περισσότεροι φίλοι του "Β" ήξεραν για τη σχέση μας πολύ πριν εμείς αρχίσουμε να κυκλοφορούμε δημόσια. Ήξεραν ποιά είμαι, με έβλεπαν έξω, ενίοτε μου μιλούσαν κιόλας, αλλά ποτέ δεν έτυχε να βγούμε όλοι μαζί έξω.

Κάποια στιγμή λοιπόν, αξιώθηκε ο "Β" να κανονίσει μια έξοδο με τον κολλητό του. Για μένα αυτό ήταν ύψιστη χαρά. Μετά απο τόσο καιρό σε κατ' οίκον περιορισμό μια έξοδος ήταν ότι χρειαζόμουν. Άρχισα μάλιστα να φαντάζομαι ότι είχε έρθει επιτέλους η στιγμή που θα ζούσαμε επιτέλους ως φυσιολογικοί άνθρωποι.

Φτιάχνομαι, στολίζομαι, ντυνομαι, γίνομαι υπερπαραγωγή και με τον αέρα του μοντέλου που κατεβαίνει τη σκάλα του Μιλάνο κατέβηκα τη σκάλα του σπιτιού μου. (απο θαύμα μόνο δεν γκρεμοτσακίστηκα με τα 12 ποντα)

Είχα μελετήσει την κάθε μου κίνηση. Το ποτό που θα παραγγείλω, τη στάση του σώματός μου, είχα αποφασίσει να μην ανάψω και τσιγάρο(!) γιατί ήξερα ότι ο φίλος του ειναι αντικαπνιστής.

Μπαίνοντας στο μαγαζί, ο "Β" μου κάνει νόημα, πλησιάζω και γυρνώντας προς τον φίλο του ψελλίζει "Να σου συστήσω τη Χριστίνα".

Ο φίλος του, σηκώνει τη μύτη του, κοιτάει στο ταβάνι, ρεμβάζει για λίγα δευτερόλεπτα και με μια απίστευτη φυσικότητα ρωτάει τον "Β" ....τι ποτό να σου παραγγείλω????

Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή, ήταν να ανοίξει η γή να με καταπιεί, να διακτηνιστώ, να εξαφανιστώ.
Ο "Β" ως γνήσιο αρσενικό (λέμε τώρα) δεν είπε τίποτα. Δεν επέπλιξε τον φίλο του, δεν ενοχλήθηκε, δεν αντέδρασε. Όσο εγώ κάπνισα ένα πακέτο Davidoff εκείνοι συζητούσαν αμέριμνα και ξέχασαν τελείως την ύπαρξή μου.

Αργότερα, όταν πήγαμε σπίτι, ο "Β" τον δικαιολόγησε. Είναι ιδιόρρυθμος μου είπε. Συμπαθούσε και πάρα πολύ την πρώην του "Β" και για αυτό δε μου μίλησε, οπότε να μην το πάρω προσωπικά μου είπε...

Αυτή τη συμπεριφορά, την ανέχτηκα πάρα πολύ καιρό. Όχι μόνο τη συμπεριφορά των φίλων που επιδεικτικά με αγνοούσαν αλλά και του "Β" που ποτέ μα ποτέ δεν έβαλε τα όρια στους άλλους. Που προτιμούσε αντί να χαλάσει την "υποτιθέμενη φιλία" που είχε με αυτούς, να χαλάσει τη δική μου διάθεση χωρίς να σκευτεί πως εγώ είμαι αυτή που κοιμάται μαζί του, ξυπνάει μαζί του, μεγειρεύει για εκείνον, τον φροντίζει και τον ακούει.

Η αλήθεια είναι πως έχω κάνει πάρα πολλά λάθη στη σχέση μου με τον "Β". Ένα απο τα μεγαλύτερα όμως, είναι το ότι δεν πήρα ποτέ την 12 ποντη γόβα μου για να την μεταμορφώσω σε αξεσουάρ πάνω στο κεφάλι του "Β".

Γιατί πολύ απλά κανένας δεν αξίζει αυτού του είδους την απαξίωση που εισέπραξα εγώ απο τους "φίλους" του. Και αν οι φίλοι του είχαν την δικαιολογία πως είναι δύσκολοι άνθρωποι, ο "Β" δεν είχε καμία.

Αν δε πάθεις όμως, δεν μάθεις...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Στερεότυπα

Αναμφισβήτητα, ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα επιτρέπονται και είναι αποδεκτά. Οι νέοι ζουν τον ερωτά τους, τα αισθήματα εξωτερικεύονται και έχει περάσει προ πολλού η εποχή που οι μεγάλες αγάπες δεν μπορούσαν να εκδηλωθούν.

Παρόλο όμως που ζούμε σε μια απελευθερωμένη κοινωνία, παρόλο που μπορεί να είναι σύνηθες πλέον οι απισίες, υπάρχουν όμως στερεότυπα τα οποία είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Το μεγαλύτερο απο όλα τα στερεότυπα....... ο αριθμός των συντρόφων.

Για έναν άντρα είναι τιμή και καμάρι να απαρριθμεί τις γυναίκες με τις οποίες κάποτε είχε βρεθεί ερωτικά μαζί τους. Όσο περισσότερες, τόσο καλύτερα. Απο την εποχή που ένας άντρας είναι ακόμα στο νηπιαγωγείο οι γονείς του καμαρώνουν όταν τον ακούν να δηλώνει πως θέλει να παντρευτεί την ξανθιά γαλανομάτα συμμαθήτριά του.

Όταν πλησιάζει την ενηλικίωση, οι γονείς καραδοκούν και περιμένουν τη στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η πρώτη επαφή και έτσι ο κανακάρης τους θα γίνει επιτέλους γνήσιο αρσενικό.

Για τα επόμενα πολλά χρόνια, διαδραματίζεται ένας εγώνας δρόμου ανάμεσα στα μέλη μιας αντροπαρέας. Ποιός θα έχει τα πρωτεία. Ποιός θα έχει τις περισσότερες εμπειρίες, τα περισσότερα τρόπαια. Δεν έχει σημασία αν η απάφή συνδέεται με συναίσθημα, αν έχει διάρκεια, αν είναι στιγμιαία. Το θέμα είναι απλά και μόνο να συμβεί.

Όταν αυτός ο αγώνας δρόμου κλείσει, τότε κάθε γνήσιο αρσενικό αναζητάει μια καλή κοπέλα να κατασταλάξει, να φτιάξει τη ζωή του.

Για τις γυναίκες όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Αν ο αριθμός των συντρόφων της ξεπεράσει τον έναν, εντάξει τους δύο, τότε αυτόμάτως γίνεται γυναίκα εύκολη, ανήθική και κανέις δεν την θέλει για ταίρι του.
Δεν έχει σημασία αν ερωτεύτηκε και χώρισε, αν προσπαθούσε να βρεί απλά το ταίρι της και δεν τα κατάφερε. Τι σημασία εχει αν είναι 30, 40 ή και μεγαλύτερη. Τίποτα δεν δικαιολογεί τους πάνω απο 2 συντρόφους.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες κρύβουμε το παρελθόν μας. Γιατί τα στερεότυπα είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που δεν γίνεται να τα ξεριζώσεις.

Όταν γνώρισα τον "Β" νόμισα πως βρήκα το άλλο μου μισό, τον ιδανικό σύντροφο. Μπορούσαμε για ώρες να μιλάμε, να ανταλλάσουμε απόψεις, να φιλοσοφούμε δίπλα απο το τζάκι.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα να εκφράζομαι ελεύθερα και να μιλάω για τη ζωή μου και κυρίως να μην κρύβω τις εμπειρίες μου. Κάτι που για μένα ήταν πρωτόγνωρο.

Λάθος μου όμως. Μεγάλο μου λάθος.

Ο άνθρωπος που υποτίθεται πως είχε ανοιχτό μυαλό και ήταν απαλλαγμένος απο τα στερεότυπα αποδείχτηκε πως ήταν πιο πουριτανός και απο τους καθολικούς! Ότι και αν έκανα ήταν μεμπτό. Επαγγελματικό δείπνο, meeting με το αφεντικό μου, καφέ με παλιό συμμαθητή?? Για εκείνον ήταν φτηνές δικαιολογίες για να καλύψω την απιστία που σχεδίαζα.

Η ειλικρίνειά μου να παραδεχτώ πως ως άνθρωπος έζησα και εγώ έρωτες, απογοητεύσεις, στεναχώριες και λανθασμένους ενθουσιασμούς έγινε το μεγαλύτερό μου πρόβλημα.

Τώρα όμως έμαθα και ξέρω πλέον πως να κρύψω τα αυτονόητα.

Όσο για εσάς...Μην ξεγελαστείτε ποτέ. Μην κάνετε το λάθος και παραδεχτείτε πως ζήσατε λιγάκι την ζωή σας, τα νιάτα σας... Απλά προσποιηθείτε....

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Αυτό που θέλουνε οι άντρες

Η γυναίκα είναι ένα μυστήριο της φύσης, γιατί πολύ απλά δεν ξέρει τι θέλει. Ζητάει πράγματα, της τα δίνεις και τότε σου λέει ότι δεν τα θέλει. Θέλει έναν άντρα που να μπορεί να εμπιστεύεται αλλά συγχρόνως θέλει και το κακό παιδί. Ζητάει μόνον αγάπη και φροντίδα, αλλά μετά ζητάει το ακριβό μονόπετρο και αν δεν της το δώσεις μπορεί και να σε αφήσει…

Με τους άντρες όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Είναι προβλέψιμοι με συγκεκριμένες πάντα συμπεριφορές και αντιδράσεις.

Οι άντρες λατρεύουν τις γυναίκες που είναι όμορφες έξυπνες και δυναμικές. Ποιος άντρας θέλει δίπλα του μια βαρετή γλάστρα που απλά επιβαρύνει την καθημερινότητά του με την απραξία της? Ο άνδρας θέλει η γυναίκα που είναι δίπλα του, να είναι δραστήρια, περιπετειώδης, να έχει άποψη και να δοκιμάζει συνεχώς καινούργια πράγματα. Θέλει η γυναίκα να είναι ο άντρας της ζωής της, να λύνει μόνη της τα προβλήματά της και όταν χρειάζεται να αλλάζει και την …λάμπα!

Αυτήν την γυναίκα όμως, οι άντρες τη θαυμάζουν, την ποθούν αλλά ποτέ δεν θα την διεκδικήσουν. Θα την ονειρευτούν, θα φανταστούν πως κατάφεραν επιτέλους να την κάνουν δική τους αλλά ποτέ δεν θα τολμήσουν. Γιατί κανένας άντρας δεν αντέχει να έχει δίπλα του μια τέτοια γυναίκα. Γιατί? Γιατί πολύ απλά φοβούνται μη φανεί η ανεπάρκειά τους….

Οι άντρες κυνηγούν τις γυναίκες τις «εύκολες». Τις γυναίκες που λατρεύουν το σεξ, τις γυναίκες που έδιωξαν τα στερεότυπα και αποφάσισαν να ζήσουν τη ζωή τους. Η σχέση σε αυτή την περίπτωση, έχει πάθος, ένταση και είναι απαλλαγμένη από τη ρουτίνα και την βαρετή καθημερινότητα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό σε έναν άντρα από μία γυναίκα που έχει αυτοπεποίθεση και τολμά να πει τα θέλω της!
Αυτή την γυναίκα, οι άντρες ως γνήσια αρσενικά θα την κυνηγήσουν, θα την διεκδικήσουν και με κάθε τρόπο θα προσπαθήσουν να την κάνουν δική τους. Ποτέ όμως δεν θα την παντρευτούν! Είναι πολύ πουριτανοί για να αντέξουν να είναι δίπλα σε μια γυναίκα που δεν κρύβει το παρελθόν της και δεν κρύβεται πίσω από το κλασικό γυναικείο ψέμα «μωρό πριν γνωρίσω εσένα, μόνο μια σχέση είχα»!

Οι άντρες αναζητούν τις γυναίκες νοικοκυρές. Αυτές που ξυπνάν από τις εφτά το πρωί για να ετοιμάσουν το πρωινό του καλού τους και το μεσημέρι τον περιμένουν με ένα πιάτο νοστιμότατο στιφάδο στο τραπέζι. Ποιος άντρας θα μπορούσε άλλωστε να αντισταθεί σε ένα καλοσιδερωμένο πουκάμισο, στο αστραφτερό μπάνιο, στα εξαιρετικά εδέσματα που όλη τη μέρα του σερβίρει? Τι και αν κυκλοφορεί στο σπίτι με το μαλλί κότσο και τις αντιολισθητικές παντόφλες για να μην γλιστράει την ώρα που σφουγγαρίζει….το βράδυ που η γυναίκα νοικοκυρά θα φλερτάρει με τον Μορφέα, ο «κανακάρης» της θα πάει να αναζητήσει αλλού τα ψηλοτάκουνα.

Αυτή είναι και η γυναίκα που θα παντρευτεί! Γιατί? Γιατί πολύ απλά έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Μπορεί και κάνει όλα όσα οι παραπάνω γυναίκες δεν μπορούν να του προσφέρουν. Του μαγειρεύει, του πλένει, του συμμαζεύει τα πεταμένα, του βγάζει τα παπούτσια όταν γυρνάει τύφλα στο μεθύσι στις 7 το πρωί.

Και το βασικότερο? Είναι μόνιμα κουρασμένη για να βγει έξω και έτσι εκείνος ελεύθερα τρέχει να αναζητήσει τις άλλες γυναίκες……
Υ.Γ. Στη φωτογραφία είναι ο "Β"

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Γιατί μαμά?

Υπάρχουν κάποια πράγματα, τα οποία είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό και στη συνείδηση μιας γυναίκας. Είναι ο πρώτος της έρωτας, τα πρώτο ραντεβού, η πρώτη απογοήτευση. Η πρώτη φορά που πιάνει τον εαυτό της να μιλά σαν τη μαμά της. Στη συνέχεια η εν λόγω γυναίκα αρχίζει να χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο που δεν είχε δώσει καμία απολύτως σημασία στις φαινομενικά μπανάλ και ξεπερασμένες συμβουλές της μαμάς και κάνει τα πάντα για να κερδίσει το χαμένο χρόνο.

Η εφηβική μνήμη λειτουργεί επιλεκτικά με τις συμβουλές, ειδικά όταν τις εντάσσει αυτομάτως στην κατηγορία «Τι βλακείες μου λέει τώρα πάλι». Με το πέρασμα των χρόνων όμως, αυτές μετακομίζουν από το υποσυνείδητο που εμείς τις είχαμε εξορίσει και επανέρχονται πάλι στο μπροστινό κομμάτι του μυαλού μας. Στην αρχή παλεύουμε να τις αγνοήσουμε , τις απωθούμε από το μυαλό, αλλά έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή όπου θα πρέπει να τις επανεκτιμήσουμε και να αποδεχτούμε το τραγικό «μου τα έλεγες μαμά, εγώ δε σε άκουγα»!

«Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι» έλεγε η μαμά και εμείς επιχειρηματολογούσαμε επί ώρες ότι ο δικός μας είναι διαφορετικός. Μετα από αρκετούς καβγάδες συνειδητοποιούμε ότι είναι όλοι τους ίδιοι. Υπάρχουν παραλλαγές βέβαια, αλλά όλοι τους τιμούν τις ίδιες αξίες. Αν τους στερήσεις τους κολλητούς τους θα σε μισήσουν, αν προσβάλλεις τη μητέρα τους δεν θα σε συγχωρήσουν, αν τους την πέσει η Αντζελίνα θα σε κερατώσουν, αν τους πιέσεις θα σε χωρίσουν.

«Αν τον θέλεις, να τον κάνεις να περιμένει». Είναι το σοφότερο πράγμα που έχει ξεστομίσει ποτέ μαμά. Όσο και να διαφωνήσαμε, όσο και να ασπαστήκαμε τον φεμινισμό, την ισότητα και τον γυναικείο δυναμισμό, όλες μας συμφωνήσαμε στο ίδιο πράγμα. Πιο δύσκολα αποχωρίζεσαι κάτι το οποίο έχεις κάνει κόπο για να αποκτήσεις, παρά για κάτι το οποίο σου δίνεται απλόχερα χωρίς καν να το ζητήσεις.

«Να είσαι ανεξάρτητη, να μη στηρίζεσαι σε κανέναν». Είναι όντως ωραίο να έχουμε την μαμά μας, να μας μαγειρεύει, να μας πλένει, να μας καθαρίζει, τον φίλο μας να μας πηγαίνει-φέρνει με το αυτοκίνητο, την φίλη μας να κουβαλάει τις τσάντες στην αγορά. Γενικώς να υπάρχει κάποιος να μας νταντεύει. Θα πρέπει όμως να διατηρούμε και μια δικλίδα ασφαλείας για τις αναποδιές που θα συναντήσουμε στη ζωή μας και είναι απαραίτητες για τον αυτοσεβασμό μας. Για να μην χρειαστεί κάποια στιγμή να διατηρήσουμε μια σχέση που δε μας καλύπτει, απλώς και μόνο από εξάρτηση (πρακτική, συναισθηματική, οικονομική)

«Μην ντύνεσαι σαν αγόρι, βρε κοριτσάκι μου». Καλές οι φόρμες και τα αθλητικά αλλά τουλάχιστον μια στο τόσο οφείλεις να κάνεις αισθητή τη γυναικεία σου πλευρά. Μπορεί οι συνοδοί μας, να μας αγαπάνε για τον εσωτερικό μας κόσμο και να νιώθουν άνετα μαζί μας ακόμα και αν φοράμε τη στολή του αστροναύτη, θα πρέπει όμως που και που να τους υπνωτίζουμε με την εμφάνισή μας.

«Οι άντρες είναι κυνηγοί». Το ζήτημα είναι καθαρά γονιδιακό. Όσο και αν διαφωνούμε, όσο και αν οι ενδείξεις λένε το αντίθετο πρέπει να το αποδεχτούμε. Αυτά τα περίεργα όντα λοιπόν, εξιτάρονται από το απρόσιτο και το μυστηριώδες και θέλουν να ξέρουν ότι η επιλογή του θηράματος ήταν κυρίως δική τους. Μην τους αφήνετε να πιστεύουν ότι ξέρουν τα πάντα για τη ζωή σας, μην είστε πάντα διαθέσιμες και μην τους αφήνετε να επαναπαυτούν ότι θα σας έχουν για πάντα.

«Παιδάκι μου, φάε κάτι πριν βγεις». Μπορεί εσύ να φοράς κολλητό τζιν και κοντό μπλουζάκι που αποκαλύπτουν κάθε επιπλέον γραμμάριο, ή μαμά σου όμως απλά έχει για άλλη μια φορά δίκαιο. Διότι δυο πράγματα μπορεί να συμβούν. Η θα γυρίσεις σπίτι στις 4 το πρωί και θα φας ότι βρεις μπροστά σου (και ας την έβγαλες όλη τη μέρα με γιαούρτι και φρυγανιές) ή απλά θα σε μαζεύουν οι φίλοι σου αφού θα είσαι σκνίπα από μεθύσι.

«Μόνο εμείς σε αγαπάμε». Η πικρή αλήθεια είναι πως η ανιδιοτελής αγάπη είναι σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των γονιών. Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι υφίσταται ο ουράνιος έρωτας και η αδελφική φιλία, πάντα υπάρχει ένα όριο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους ανθρώπους γύρω μας να γίνουν θυσία για εμάς, άλλωστε δεν είναι αυτός ο ρόλος τους στη ζωή μας. Η μαμά μας λοιπόν έχει για άλλη μια φορά δίκαιο. Προσοχή όμως, γιατί αν παραδεχτούμε στις μαμάδες μας πόσο δίκαιο έχουν τότε μπορεί να μετακομίσουν και στο σπίτι μας και να μας μιλάν όλη τη μέρα….

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

«Αγάπα ως εαυτόν»...

Όταν γνώρισα τον "Β", τότε που ήταν ένας άλλος απο αυτό που είναι τώρα, μου μίλαγε για τους ανθρώπους που θαύμαζε, που ήθελε να μοιάσει.

Μου μίλαγε για όλους αυτούς, που είναι μαχητές της ζωής, που προσπαθούν, που παλεύουν και ποτέ δεν το βάζουν κάτω. Δεν τον γοήτευαν οι γυναίκες γλάστρες, αλλά αυτές που σε έναν κόσμο αντροκρατούμενο καταφέρναν να διεκδικήσουν και να αποκτήσουν τα θέλω τους.

Με τα χρόνια όμως, αυτό άλλαξε...
Ειδικά μετά το χωρισμό του με την πρώην του, άρχισε να αλλάζει τις απόψεις του. Ίσως απο ενοχές, ίσως απο αυτά που οι "δήθεν" φίλοι του του έλεγαν.
Ξαφνικά, άρχισε να εκθειάζει τις γυναίκες που όλη μέρα χτένιζαν τα μαλλιά τους και έβαφαν τα νύχια τους και άρχισε να αναρωτιέται πως είναι δυνατόν η χοντρούλα απέναντι να έχει δίπλα της έναν άντρα που την χαϊδεύει απαλά....

Το πρότυπο της δυναμικής γυναίκας, της γυναίκας που έχει άποψη χάθηκε και τη θέση του πήρε η γυναίκα γλάστρα.... Και επειδή εγώ δεν ήμουν απο αυτές που είναι 1.80 δεν άξιζα να με κυκλοφορεί...

Έτσι άρχισα έναν αγώνα δρόμου...να προλαβω...να φτιάξω μαλλί, να διορθώσω τα φρύδια, να διώξω την κυτταρίτιδα, να μάθω να ισσοροπώ στα 12ποντα...

Αρνούμαι όμως να συνεχίσω να το κάνω. Αρνούμαι να απολλογηθώ για αυτό που είμαι....

Αποδέχομαι τον εαυτό μου, έτσι όπως είναι με όλα του τα λάθη.

Έδωσα επιτέλους μια υπόσχεση στον εαυτό μου και αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλες μας. Να τον αγαπήσουμε έτσι όπως ποτέ δεν αγαπήσαμε ποτέ κανέναν άντρα, όπως ποτέ δε μας αγάπησαν ούτε και εκείνοι. Έτσι όπως πραγματικά είμαστε. Άβαφες, με ανακατεμένα τα μαλλιά, αγουροξυπνημένες το πρωί μπροστά στον καθρέπτη. Με τσιμπιδάκια στα μαλλιά και τεράστια γυαλιά μυωπίας μπροστά στην τηλεόραση. Όταν θυμώνουμε, όταν μας πιάνει υστερία, όταν κλαίμε και γελάμε, όταν ζηλεύουμε. Με ψηλοτάκουνες γόβες και με αθλητικά. Με φόρμες και με αποκαλυπτικά φορέματα. Με τον σάκο του γυμναστηρίου και με την ακριβή τσάντα της βόλτας. Έτσι όπως είμαστε όταν δε φοβόμαστε ότι μας κοιτάζει κάποιος. Όταν δεν νιώθουμε το μάτι του έρωτα στραμμένο πάνω μας. Το αξίζουμε αυτό νομίζω. Το χρωστάμε στον εαυτό μας.

Ίσως κάποια στιγμή να καταλάβουμε όλοι μας, πως τα πάντα δεν γυρίζουν γύρω από τα κομμωτήρια και τα ινστιτούτα αισθητικής. Γύρω από τα ρούχα και τα αξεσουάρ που φοράμε. Τα πάντα είναι μέσα μας, στην ψυχή μας, σε αυτό που εμείς απλόχερα μπορούμε να δώσουμε στον άλλον. Αρκεί βέβαια, να υπάρχει κάποιος, έτοιμος να τα απολαύσει.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Ο άντρας ο αληθινός


Ο "Β" μου έλεγε συνέχεια πως δεν είμαι γυναίκα. Πως δεν είμαι γνήσιο θηλυκό. Πως είμαι περισσότερο άντρας παρά γυναίκα....

Δεν του θύμωνα όμως....Έχοντας ζήσει για πολλά δίπλα σε μια γυναίκα που συνέχεια χρησιμοποιούσε με μαεστρία τα θηλυκά όπλα της, του ήταν δύσκολο να συνηθίσει εμένα.
Είχε συνηθίσει την εικόνα της γυναίκας που κλαίει για να διεκδικήσει αυτά που θέλει, της γυναίκας που "νιαουρίζει" για να της γίνουν τα χατίρια.

Εγώ όμως δεν ήμου έτσι. Είχα μάθει αλλιώς. Είχα μάθει να διεκδικώ αυτά που θέλω και ποτέ μα ποτέ να μην κλαίω για να μου κάνουν το χατίρι.

Τα δικά μου όπλα, ήταν η ανεξαρτησία μου, το θάρρος μου να λέω την αλήθεια, η δύναμη μου να αντιμετωπίζω ότι μου συμβαίνει χωρίς να κρύβομαι πίσω απο γλυκανάλατες διακιολογίες.

Για τον "Β", η αληθινή γυναίκα, ήταν αυτή που έσκυβε το κεφάλι και υπομονετικά ανέχονταν τα καπρίτσια του γνήσιου αρσενικού. Ήταν η γυναίκα που έκανε πως δεν καταλαβαίνει, πως δεν γνωρίζει.... (όλα αυτά όμως, μόνο μεχρι τη στιγμή εκείνη που θα τον τυλίξει, θα εδρεώσει τη δύναμή της και τελικά θα πάρει το αίμα της πίσω...)

Όσο για τον αληθινό άντρα....η άποψη του "Β" ήταν λιτή και ξεκάθαρη.
Αληθινός άντρας, είναι ο άντρας ο κυνηγός. Ο άντρας που τρέχει πίσω απο κάθε φουστοζώνη, ο άντρας που πετάει σε όλο το σπίτι τα ρούχα του, που περιμένει με τα πόδια πάνω στο τραπέζι να του φέρουν το φαγητό του...

Θεωρούσε τον εαυτό του, γνήσιο αρσενικό και ήταν σε μια μόνιμη διαδικασία απόδειξης της "βαρβατίλας" του. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγεί έξω και να μην κοιτά τους ποδόγυρους, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ενδώσει σε γυναικείο φλέρτ ακόμα και αν αυτό προέρχονταν απο τη θηλυκή εκδοχή του Κουασιμόδου...

Εμένα όμως, αυτή η εκδοχή του αληθινού άντρα δεν με έπειθε... Αυτές οι δικαιολογίες που εκτός απο τον "Β" υιοθετούνται απο πολλούς άλλους άντρες, μου προκαλούσαν ένα μικρό ξενέρωμα.

Γιατί πολύ απλά ο αληθινός άντρας, δεν είναι εκείνος που αγαπά εκατομμύρια γυναίκες, αλλά μόνο μια γυναίκα με εκατομμύρια τρόπους.....

Υ.Γ. Δυστυχώς όμως οι αληθινοί άντρες, είναι πολύ λίγοι.......

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Πόσο αξίζει μια γυναίκα.....


Κάπου, διάβασα πως οι γυναίκες είναι σαν τα μήλα σε ένα δέντρο. Τα καλύτερα, βρίσκονται στην κορυφή.

Οι περισσότεροι άνδρες δεν θέλουν να φτάσουν στα καλύτερα γιατί φοβούνται να μην πέσουν από την κορυφή και χτυπήσουν, έτσι προτιμούν να μαζεύουν από τα πεσμένα που παρόλο δεν είναι νόστιμα είναι τα πιο εύκολα να μαζέψουν.

Μερικές φορές τα μήλα που βρίσκονται στην κορυφή του δέντρου νομίζουν ότι κάτι συμβαίνει με αυτά και κανείς δεν μπορεί να τα φτάσει, όταν απλά είναι απίστευτα όμορφα. Πρέπει να περιμένουν με υπομονή τον κατάλληλο άνδρα να φτάσει, αυτόν που είναι πραγματικά θαρραλέος να σκαρφαλώσει μέχρι την κορυφή του δένδρου.

Δεν πρέπει όμως τα μήλα να πέσουν για να τα μαζέψουν: όποιος τα έχει ανάγκη και τα αγαπάει θα κάνει τα ΠΑΝΤΑ για να τα φτάσει.....

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Θυσίες...


Κάθε φορά που έκανα κάποια υποχώρηση, πίστευα πως ήταν η πιο μεγάλη. Αλλά δεν ήταν.... Κάθε φορά που σιωπούσα, νόμιζα πως ήταν η τελευταία. Αλλα δεν ήταν..
Ως ερωτευμένη γυναίκα, έκανα υπερβάσεις για να έχω κοντά μου αυτο που θέλω...

Ζητούσα συνέχεια, ως αντάλλαγμα για την υπομονή μου, να ακούω να μου λέει πως με αγαπά. Αργότερα όμως, πολύ αργότερα, κατάλαβα πως αυτό είναι άκρως εγωϊστικό.

Προσπάθησα με κάθε τρόπο, να κρατήσω αυτή τη σχέση και πολλές φορές σκαρφιζόμουν μικρά ψεμματάκια για να είναι κοντά μου. Είμαι άρρωστη, δε νιώθω καλά, πιέζομαι στη δουλειά μου.... Και έτσι ο "Β" καθόταν κοντά μου.

Του πρόσφερα ότι ήθελε, του έδινα τα πάντα χωρίς αντάλλγμα. Έτσι, δεν είχε λόγο να φύγει, να πάει αλλού και έμενε μαζί μου.

Χρειάστηκε όμως πολύς καιρός να καταλάβω πως όλα αυτά ήταν λάθος. Αγάπη, δεν είναι μόνο να δίνεις, αλλά και να πέρνεις. Έστω, το ελάχιστο απο αυτό που προσφέρεις σε κάποιον. Και εγώ δε ζήτησα ποτέ τίποτα.

Τώρα όμως ξέρω τι πραγματικά είναι αγάπη. Ξέρω πως αγάπη είναι όχι μόνο να δίνεις ή να πέρνεις, αλλά αγάπη είναι να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο. Να του ανοίγεις την πόρτα για να πάει όπου εκείνος θέλει ακόμα και αν ξέρεις πως θα πάει κάπου αλλού....

Και εγώ τον "Β" τον αγάπησα πολύ, για αυτό και τον άφησα να φύγει.....

Θυσιάστηκα, στο βωμό του έρωτά σου, μα με χάνεις
κι αν δεν βιάστηκα....
είναι που ήθελα να δω μέχρι που φτάνεις.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Ο "Β" και το τζίπ

Τρίτη πρωϊ και με σύντομες διαδικασίες αποφασίζουμε με τον "Β" να κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι στην Αθήνα. Είχε δουλειές να κάνει και σκευτήκαμε πως θα ήταν μια καλή ευκαιρεία να αλλάξουμε παραστάσεις.

Το αίσθημα του να περπατάς στο δρόμο, δίχως να σε νοιάζει αν πίσω σου είναι κάποιος γνωστός ήταν πρωτόγνωρο και συνάμα ευχάριστο.

Δυο μερούλες στην Αθήνα, ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί! Shopping therapy, καφέδες, βόλτες, αλλαγή παραστάσεων.... Μια άκρως ευχάριστη ανάσα στην ένταση που λόγω δουλειάς βίωνα εκείνη την περίοδο.

Στη διαδρομή του γυρισμού αποφασίσαμε να δώσουμε λίγη ένταση στη ζωή μας... Να θυμηθούμε τα παλιά, τα παράνομα... Είχαμε καιρό να το κάνουμε, είμασταν σε καλή διάθεση, χαλαροί... Ιδανικές συνθήκες...

Κάπου σε ένα δρομάκι, στρίβει ο "Β" το αυτοκίνητο και να σου μια τεράστια αλλάνα μπροστα μας.. ΤΈΛΕΙΑ...Ιδανικό το μέρος. Αρχίζει να μου αρέσει όλο αυτό.... Παλιές καλές εποχές!

"Περίμενε να στρίψω" ακούω τον "Β" να μου λέει και πρίν προλάβω να πάρω το λάγνο βλέμμα μου νιώθω ένα έντονο ταρακούνημα. Τι έγινε??? Γιατί ξαφνικά κάθομαι λίγο στραβα???
Αφού σας είπα με τον "Β" τίποτα δεν γίνεται φυσιολογικά....

Πέσαμε σε χαντακι!!!!Το τζίπ βρέθηκε ξαφνικά με τη μια ρόδα σε ένα χαντάκι, εγώ στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού και ο "Β" με την απίστευτη απάθεια που πάντα τον διέπει να μου λέει " Γιατί ταράζεσαι?"

Κάπου στη μέση του πουθενά, χωρίς μπαταρία στο ένα κινητό, με οριακή τη μπαταρία στο άλλο, με το αυτοκίνητο στο χαντάκι να μην ταράζομαι????? Δε γίνεται...

Αυτό που ακολούθησε τις επόμενες τρείς ώρες απλά δεν περιγράφεται. Ο "Β" άρχισε να τηλεφωνεί και να ψάχνει την οδική βοήθεια, όταν έκλεισε το κινητό, με παράτησε στην μέση του πουθενά για να συναντήσει αυτούς που θα μας βγάζαν απο εκεί, κάτι σκυλιά γαβγίζαν και εγώ δεν έβλεπα τη μύτη μου.

Ξαφνικά φως!!! Επιτέλους!!! Δυο κύριοι εμφανίζονται μαζί με τον "Β" και ο ένας απο αυτούς μου κλείνει το μάτι πονηρά...Ντροπή... Ο δεύτερος, την ώρα που έδενε το αυτοκίνητο ψιθύριζε στον "Β" ..."Ρε φίλε, γιατί δεν πήγες στην παραλία που είναι εδω πιο κάτω?"

Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν καταφέραμε να ξεκολλήσουμε επιτέλους απο εκείνο το χαντάκι. Χωρίς να πούμε κουβέντα μπήκαμε στο αυτοκίνητο και λίγο πριν χαράξει φτάσαμε επιτέλους σπίτι. Ελαφρύτεροι κατά πολλά ευρώ (οι καλοί κύριοι μας πήραν όσα λεφτά είχαμε), κουρασμένοι και χωρίς την ένταση που είχαμε φανταστεί πέσαμε ξεροί στο κρεβάτι.

Λίγο πριν βυθιστώ σε βαθύ ύπνο, ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπό μου. Μου αρέσει να είμαι με τον "Β". Μου αρέσει πολύ, γιατί με κάνει να νιώθω ζωντανή και γιατί ποτέ δεν ξέρω τι θα είναι το επόμενο που θα μας συμβεί...

Μια γυναίκα μπορεί.......

Μια γυναίκα μπορεί και κάνει πολλά πράγματα στη ζωή της. Πολλά περισσότερα απο ότι η ίδια φαντάζεται. Μια ερωτευμένη γυναίκα όμως, μπορεί να κάνει τα πάντα. Ή καλύτερα σχεδόν τα πάντα.

Μπορεί να τα βάλει με όλο τον κόσμο για να είναι μαζί με αυτόν που επέλεξε. Μπορεί να δίνει μάχες κάθε μέρα. Με τους φίλους, την οικογένεια, του γνωστούς υπερασπιζόμενη αυτόν που έχει δίπλα της. Και αν χρειαστεί να διαλέξει?? Θα διαλέξει τον άνθρωπό της!

Μπορεί, παρόλο που ξέρει πως αυτό που διάλεξε είναι λάθος, να υπερασπίζεται το λάθος της με τόσο σθένος που να καταφέρει τελικά να πείσει όλους τους άλλους πως είναι το σωστό.

Μπορεί να αλλάξει τη ζωή της, τις συνήθειές της, τις ανάγκες της. Μπορεί να αγνοήσει όλα της τα θέλω, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα "θέλω" του άλλου.

Μπορεί να στέκεται επι χρόνια στη σκιά του άλλου, να μην φαίνεται ποτέ, να μην γίνεται αντιληπτή, αλλά να είναι αυτή που του δίνει τη δύναμη να προχωράει, να μάχεται, να επιτυγχάνει τους στόχους του.

Μπορεί να παγώσει την καρδιά της, για να βρεί τη δύναμη να παρηγορήσει τον άλλον όταν αυτός κλαίει για μια άλλη γυναίκα. Μπορεί να σιωπά την ώρα που ο άλλος είναι με μια άλλη, μπορεί να μένει ανέκφραστη όταν μπροστά της τους βλέπει.

Μια ερωτευμένη γυναίκα μπορεί και συγνωρεί, μπορεί να ξεχνάει, μπορεί να υπομένει και βαθιά μέσα της ελπίζει πως κάτι κάποτε θα αλλάξει.

Μια ερωτευμένη γυναίκα, τσαλακώνει τον εγωϊσμό της, χάνει την αξιοπρέπειά της, παρακαλάει, ικετέυει, προκειμένου να γυρίσει ο άλλος πίσω.

Υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορεί να κάνει. Όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν γίνεται.

Δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που είναι....

Δεν μπορεί να αλλάξει εντελώς τον χαρακτήρα της, δεν μπορεί να μεταλλαχτεί σε κάποια άλλη. Μπορεί μόνον να τον τροποποιήσει....

Εγώ για τον "Β", μπόρεσα και έκανα τα πάντα. Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Αλλά δεν μπορώ να γίνω μια άλλη. Δεν μπορώ να γίνω η πρώην. Δεν μπορώ να ξυπνήσω ένα πρωϊ και να είμαι μια άλλη Χριστίνα. Όσο και να το θέλει, όσο και να το προσπαθεί δεν γίνεται.

Αν το έκανα, δεν θα ήμουν άλλο η Χριστίνα που κάποτε τον γοήτευσε, που κάποτε ίσως και να αγάπησε. Θα ήμουν απλά μια άλλη.....

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Νοικοκυρά σε απόγνωση

Κυριακή πρωϊ και είναι σχεδόν δώεκα η ώρα.... Δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου, τα βλέφαρα μου αρνούνται... Είχα και όλο το βράδυ τόσους εφιάλτες που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. "θα σηκωθείς να κάνεις πρωϊνό?" ακούστηκε η φωνή του "Β". "Όχι εγώ, εσύ. Θα σηκωθείς εσύ?" ψελίζω αδύναμα. "Αμάν πια, ούτε ένα πρωϊνό δεν είσαι σε θέση να κάνεις..."

Ο "Β" είναι η προσωποποίηση του άντρα που η μοναδική του συνεισφορά στο σπίτι, είναι να το κάνει άνω κάτω. Για τον "Β" ο καναπές, η τραπεζαρία και οι καρέκλες υπάρχουν για να πετάει τα ρούχα του πάνω, κάθε φορά που μπαίνει στο σπίτι.

Και γω, σωστή νοικοκυρά τρέχω απο πίσω για να τα μαζεύω.

Για τον "Β" το μαγείρεμα, το πλύσιμο των πιάτων, το σκούπισμα, το σφουγγάρισμα ήταν επίσης υπόθεση γυναικεία. Για μένα πάλι, ήταν χαρά μου να τον περιποιούμαι. Μου άρεσε ο ρόλος της νοικοκυράς και για πολύ καιρό τον απολάβανα.

Τα πρωϊνά, ξυπνούσα πάντα πιο νωρίς. Καφές, πρωϊνο, δημητριακά, φρούτα, όλα στο τραπέζι για να τα βρεί έτοιμα ο "Β". Στο ψυγείο, υπήρχε πάντα λευκό κρασί,φαγητό, σοκολάτες, γλυκά και τα κεράκια ήταν πάντα αναμμένα για να φτιάχνουν ρομαντική ατμόσφαιρα.

Για χάρη του "Β", έψαξα όλα τα ντουλάπια μου, για να βρώ το σίδερο να του σιδερώνω τα ρούχα. Το δοκίμασα βέβαια, πρώτα στα δικά μου τα ρούχα, για να δω αν δουλεύει. Χρόνια είχα να το χρησιμοποιήσω.. Έπρεπε να θυμηθώ πως δουλεύει...

Το μπάνιο του, το ήθελε ζεστό όχι καυτό. Και με πολύ αφρόλουτρο, με σαπουνάδες και αιθέραια έλαια. Και γω σαν καλή νοικοκυρά, ρύθμιζα τη θερμοκρασία, άναβα το τζάκι για να μην κρυώσει όταν βγεί και έτρεχα πίσω του να μαζέψω τα νερά που απλώνονταν στο πάτωμα.

Μου άρεσε ο ρόλος της καλής νοικοκυράς. Μου άρεσε να φροντίζω κάποιον που τόσο πολύ θέλω. Δε με κούραζε που μετά απο 12 ώρες δουλειάς, γύριζα στο σπίτι και μάζευα απο το πάτωμα τις λάσπες των παππουτσιών του. Δε με κούραζε, που όλη νύχτα έβαζα πλυντήριο για να βγεί ο λεκές απο το κόκκινο κρασί.

Ούτε το βάρος των ξύλων που κουβαλούσα για να ανάψω το τζάκι με κούραζε. Σκευτόμουν πως μαζί θα καθόμασταν δίπλα απο τη φωτιά και θα χαλαρώναμε απο τις δουλειές μας.
Έγινα για χάρη του μια άλλη. Ξέχασα τη θεωρεία περί ισότητας και υιοθέτησα τη δική του θεωρεία. Αυτήν σύμφωνα με την οποία η γυναίκα απλά υπηρετεί τον άντρα.

Έτσι είχε μάθει...Και όταν εγώ τολμούσα να διαμαρτυρηθώ, τολμούσα να ζητήσω βοήθεια στις δουλειές, μου θύμιζε πως αν συνεχίσω να γκρινιάζω, θα πάει πάλι πίσω, εκεί που είχε τα πάντα στρωμένα, τα πάντα στη διάθεσή του....

Σήμερα όμως, ήθελα εγώ φροντίδα. Ήθελά εγώ κάποιον να με περιποιηθεί, να μου φέρει καφέ στο κρεβάτι. Ήμουν τόσο κουρασμένη, τόσο αδύναμη... Για μια μόνο φορά, ήθελα εγώ κάποιον να μου κάνει όλα μου τα χατίρια.

Ο "Β" συνέχισε να γκρινιάζει. Δεν ξέρω τι έλεγε, δεν άκουγα... Μόνο κάτι ντουλάπια να χτυπάνε ακουσα και μετά ήρθε και ξανακοιμήθηκε... Αθόρυβα σήκώθηκα να δώ. Είχε κάνει για τον εαυτό του πρωϊνό και είχε μετατρέψει την κουζίνα σε εμπόλεμη ζώνη...

Σαν καλή νοικοκυρά, καθάρισα, συμμάζεψα, άναψα το τζάκι για να έχει ζέστη και ακούμπησα τη πλάτη μου στον καναπέ. Με αργές κινήσεις, άναψα τσιγάρο και ήπια μια γουλιά ζεστό καφέ...Κάπως αλλιώς είχα φανταστεί τα πρωϊνά της Κυριακής...Πιο ρομαντικά, πιο τρυφερά...Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία να σε ξυπνάν με κρουασάν και λουλούδια... Είναι αλλιώς.....

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Οδηγός επιβίωσης για παρανόμους

Μετά απο πολλά χρόνια παρανομίας με τον "B", μετά απο όλες αυτές τις απίθανες δικαιολογίες και τρόπους που σκαρφιστήκαμε για να βρισκόμαστε,είμαι στην ευχάριστη θέση να εκδώσω οδηγό επβίωσης με λύσεις για όλες αυτές τις προκλήσεις που πρέπει να ξεπεράσουν όσοι κρυφά με κάποιον, θέλουν να συναντηθούν...

Πρόκληση πρώτη: Η επικοινωνία
Όχιιιιι, μην κάνεις το λάθος και αποθηκεύσεις τον αριθμό του μόνο με τα αρχικά, με κάποιο υποκοριστικό ή με το όνομα μιας φίλης. Σκέψου ένα κοινό επίθετο και επινόησε έναν συνάδελφο απο τη δουλειά, έναν καινούργιο κατα προτίμηση, που έχει και πολλές απορίες γιατί τώρα ξεκίνησε... Έτσι δεν θα αναρρωτηθεί κανείς για τις πολλές κλήσεις στο κινητό... Το απαιτεί άλλωστε και η δουλειά να έχουμε καλές σχέσεις με τους συναδέλφους!!!

Πρόκληση δεύτερη: Χρόνος συνάντησης
Η καλύτερη ώρα είναι το μεσημερι. Ποιος θα σε υποπτευθεί μεσημεριάτικα? Ποιός θα σε αναζητήσει? Κανείς. Και ποιός θα φανταστεί πως την ώρα που δεν απαντάς στο κινητό σου εσύ ερωτοτροπείς??? Και πάλι κανείς! Έτσι έχεις όλο το χρόνο να βρεθείς μαζί του ανενόχλητη!!!Και αν είσαι και λίγο τολμηρή....τον επισκέπτεσαι και στη δουλειά του για ένα μικρό....lovebreak

Πρόκληση τρίτη: Τόπος συνάντησης
Αν θές να περνάς ακόμα περισσότερο χρόνο μαζί του, απλά θυμάσαι πως χαλάρωσαν οι κοιλιακοί σου και θέλουν επιγόντως γυμναστήριο. Και λιώνεις στο γυμναστήριο. Κάθε μέρα. Συνέχεια. Κοιλιακούς εσύ? Βαράκια αυτός!

Θες και άλλο χρόνο? Πανεύκολο! Δημιουργείς εικονικούς φίλους. Θυμάσαι ξαφνικά εκείνη τη συμφοιτήτρια που σπουδάζατε μαζί και ήρθε για λίγες μέρες στην πόλη.... Να μην πιείς έναν καφέ μαζί της,ένα ποτό? Ντροπή να αρνηθείς....

Πρόκληση τέτερτη: Θες ολόκληρο το βράδυ μαζί του
Ενώ κάθεσαι ήρεμη και ανέμελη με τον φίλο σου, θυμάσαι ξαφνικά εκείνη τη φορά (πρίν δυο χρόνια) που δεν σου είχε πάρει δώρο στα γενέθλια και ξεκινάς έναν τρικούβερτο και συγυρισμένο καβγά. Τσατίζεσαι, φωνάζεις, ρίχνεις και ένα δάκρυ φεύγοντας για να φανείς πειστική και να το...Ελέυθερο το βράδυ!!!!

Αν αυτο δεν πείθει, τότε έχουμε και Plan B.
Θυμάσαι την κρυμμένη φεμινίστρια και απαιτείς τον χώρο σου. Τέρμα πια η καταπίεση, φτάνει το συνεχεια μαζί. Πνίγεσαι. Δεν έχεις αέρα να αναπνεύσεις...

Πρόκληση πέμπτη: Τι το κάνεις το αυτοκίνητο?
Θες να βρεθείς με τον εραστή σου, αλλά φοβάσαι πως θα περάσει ο φίλος σου νυχτιάτικα να δεί αν το αυτοκίνητο εί ναι στη θέση του? Φοβάσαι μήπως δεί κάποιος άλλος το αυτοκίνητό σου έξω απο το σπίτι του? Κανένα πρόβλημα. Πάιρνεις ταξί!! Κάνεις και μια εκτροπή στο κινητό σου και κανείς δεν θα καταλάβει πως δεν είσαι σπίτι σου...

Πρόκληση έκτη: Σας βλέπουν μαζί!
Αν τύχει και κάποιος γνωστός σε εί μαζί του, αν ξαφνικά εκεί που πίνεις το ποτό μαζί του έρθει ο φίλος σου και σου κάνει σκηνή, μην πανικοβληθείς!!! Μείνε ψύχραιμη και πέρνα στην αντεπίθεση. "Δεν εμπιστεύεσαι εμένα? Εμένα που είμαι πιο πιστή και απο την Πηνελόπη? Εμένα που τόσα χρόνια αγνοώ όλους αυτούς τους μνηστήρες?" Και αν το χεις εύκολο το κλάμα, ρίχνεις και λίγα δάκρυα και με λυγμούς φωνάζεις "Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο για μένα, τόσε καλύτερα να βρείς κάποια άλλη καλύτερη, και εμένα άσε με μονάχη"...(Αυτό, εγγυημένα πάντα πιάνει!)

Προσοχή όμως, γιατί ίσως κάτι να πάει στραβά και μπορεί ο αδερφός του ξαφνικά να θέλει να μπεί στο σπίτι ή η πρώην να κάνει ξαφνική επίσκεψη...Σε κάθε περίπτωση φρόντισε να είναι ισόγειο το σπίτι γιατί ποιός ρισκάρει να πέσει απο τον τρίτο όροφο για να γλιτώσει......

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Όταν κοιμάται ο "Β"

Κάπου στα μέσα της σχέσης μου με τον "Β" και εμείς εξακολουθούσαμε να βρίσκουμε διάφορους τρόπους να βρισκόμαστε κρυφά απο όλους τους άλλους. Η φαντασία μας ανεξάντλητη και με το πέρασμα του χρόνου γινόμασταν όλο και πιο τολμηροί.

Σάββατο βράδυ, και ως συνήθως ήταν βραδυά κοινής εξόδου μαζί με τον "Β". Για να έχουμε και οι δύο το κατάλληλο άλλοθι για τις εξόδους μας, είχαμε θυμηθεί όλους τους ξεχασμένους φίλους μας και βρισκόμασαταν μαζί τους κάθε Σάββατο βράδυ....όλως τυχαίως στα ίδια μαγαζιά!!

Ο "Β" με τη δική του παρέα, εγώ με τη δική μου, και οι δυο μαζί στο ίδιο μαγαζί. Συνέχεια. Κάθε φορά. Κάθε Σάββατο στην αρχή και στη συνέχεια και κάθε Παρασκευή, και συνέχεια... Εμείς τώρα είχαμε την εντύπωση πως ανακαλύψαμε την τέλεια δικαιολογία για να βρισκόμαστε αλλά με τη συχνότητα που βγαίναμε, έπαψαν οι υπόλοιποι να το θεωρούν τυχαίο.

Έτσι λοπόν κανονίστηκε έξοδος και εκείνο το βράδυ...

Για το τυπικό της υπόθεσης, ο "Β" πάντα έφευγε πέντε λεπτά πιο νωρίς και στη συνέχεια έφευγα και εγώ. Εκείνο το βράδυ όμως, ο "Β" τα είχε τσούξει λίγο παραπάνω. Είχε γίνει κάτι μεταξύ "σταφίδας" και "ντίρλας". Ενώ λοιπόν ήταν "αεροπλάνο" μου λέει "έλα απο το σπίτι. Εγώ θα σε περιμένω. Θα αφήσω την πόρτα ανοιχτή".

Τέλεια σκεύτηκα. Καιρό είχαμε να βρεθούμε μόνοι όλο το βράδυ. Ως συνήθως, προφασίστηκα πως κουράστηκα και ζαλίστηκα απο τα πολλά ποτά και με γρήγορες κινήσεις έφυγα απο το μαγαζί.

Σε λιγότερο απο δέκα λεπτά, είχα φτάσει σπίτι του, είχα ανοίξει την πόρτα και μπεί κάτω απο το πάπλωμα δίπλα απο τον "Β". Τεντώνω το χέρι, το πόδι, απλώνομαι στο κρεβάτι να με αντιληφθεί ο "Β" αλλά εκείνος τίποτα. Αν δεν ακουγα την ανάσα του θα νόμιζα ειλικρινά πως δεν είναι ζωντανός.

Προσπάθησα να τον σκουντήξω αλλά ήταν αδύνατον να τον μετακινήσω έστω και λίγο γιατί τώρα τελευταία είχε πάρει τόσα κιλά που είχε αρχίσει και έμοιάζε με σουμο!!
Κρίμα....Και γω που νόμιζα πως θα με περίμενε....

Νωρίς το πρωϊ, ξύπνησα και επεστρεψα στο σπίτι μου. Δεν μπορούσα να καθήσω άλλο γιατί μπορεί να με έψαχνε ο πρώην μου. Την στιγμή όμως που ετοιμάζομαι να μπω κάτω απο την κουβέρτα χτυπάει το κινητό, και ακούω τον πρώην μου να μου θυμίζει πως σε μισή ώρα θα περάσει να με πάρει γιατί είχαμε κανονίσει φαγητό με φίλους...

Αυτό, το είχα ξεχάσει τελείως!!! Φυσικά και δεν μπορούσα να το ακυρώσω, φυσικά και δεν μπορούσα να αποκαλύψω πως κοιμήθηκα χαράματα. Υποτίθεται πως είχα βγεί για ένα χαλαρό ποτό....

Εκπαιδευμένη απο όλες τις υπόλοιπες φορές που υποτίθεται πως κοιμόμουν αλλά εγώ ξενυχτούσα με τον "Β", έβαλα μεγάλες ποσότητες consiler, μπόλικο κολύρριο στα μάτια και έτοιμη για την έξοδο.....

Γύρω στις τέσσερις, και ενώ εγώ κοιμόμουν, έρχεται ένα μήνυμα στο κινητό. Ποιός με θυμήθηκε τέτοια ώρα σκεύτηκα....Ποιός μου χαλάει τον ύπνο... Ο "Β"! Τι τον βρήκε και με θυμήθηκε? Περίεργο. Τέτοια ώρα είναι πάντα με την πρών του....

"Γατί δεν ήρθες το βράδυ σπίτι όπως σου είπα? Γιατί με ξέχασες? Ντροπή σου!!" έγραφε το μήνυμα..

Ω, ναι!!!! Ο "Β" όχι μόνο δεν κατάλαβε πως πήγα σπίτι του, ξάπλωσα στο κρεβάτι του, κοιμήθηκα μαζί του, αλλά μου έκανε και ολόκληρο κήρυγμα για την αδιαφορία μου και την ασυνέπειά μου! Ήταν τόσοσ σίγουρος πως δεν πήγα σπίτι του, που με πίστεψε μόνον, όταν άρχισα να του περιγράφω που ακριβώς είχε πετάξει τα ρούχα μέσα στο σπίτι του.

Παρόλα αυτά δε μου ζήτησε συγνώμη για τις φωνές που μου έβαλε. Δεν λυπήθηκε που δεν κατάλαβε την παρουσία μου. Δεν ένιωσε τύψεις που εγώ ξύπνησα νωρίς για να φύγω πριν με δει κάποιος.... Λυπήθηκε μόνον που ξύπνησε μόνος και δεν υπήρχε κάποιος στο σπίτι να του φτιάξει πρωϊνό....

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Ο "Β" και το μπαλκόνι

Αυτό που επι της ουσίας διαφοροποιεί την παράνομη απο την νόμιμη σχέση, είναι όλα αυτά τα ευράπελα και κωμικοτραγικά γεγονότα που μπορούν να συμβούν, μόνον σε όσους κρυφά απο τους άλλους συναντιούνται. Η σχέση μου με τον "Β", δόξα το Θεό είχε πάρα πολλά τέτοια γεγονότα και νομίζω πως ήρθε επιτέλους η ώρα να αποκαλύψω μερικά....

Η Παρασκευή ήταν πάντα μέρα συνάτησης με τον "Β". Εγώ, είχα φρντίσει να βαφτίσω την Παρασκευή ως μέρα, που βγαίνω μόνη μου, για να συναντήσω τις φίλες μου και να συζητήσουμε για όλα αυτά τα βαρετά γυναικεία πράγματα όπως αποτρίχωση, χαλάουα, αντάυγιες και τα σχετικά. Ενίοτε, έλεγα και στον πρώην μου να έρθει μαζί(έτσι για ξεκάρφωμα) αλλά στη σκέψη πως θα άκουγε γαργαλιστικές λεπτομέριες για τον πως κατεβάζουμε και δοκιμάζουμε όλη τη ντουλάπα πριν απο κάθε έξοδο τον έλουζε κρυος ιδρώτας.

Ο "Β" απο την άλλη, φρόντιζε κάθε Παρασκευη να εντάσσει στο πρόγραμμά του κάτι μεταμεσονύχτιες επαγγελματικές υποχρεώσεις, κάτι "κουρατσικές" εξόδους με συναδέλφους, κάτι "βαρετά" οικογενειακά δείπνα...

Έχοντας λοιπόν την τέλεια κάλυψη, ανενόχλητοι βρισκόμασταν το βράδυ σπίτι χωρίς το άγχος του να μας διακόψει κάποιος. Εγώ, μέχρι πριν λίγο, συγκατοικούσα με την φίλη μου, αλλά μόλις είχε παντρευτεί και ποτέ δεν ερχόταν σπίτι.

Ένα βράδυ λοιπόν, κάπου κατά τις τρείς, και ενώ με τον "Β" ζούμε στιγμές μεγάλου πάθους, ακούω ένα μηχανακι να σταματάει κάτω απο την πολυκατοικία. "Τι στο καλό, ποιός παραγγένει πίτσα τέτοια ώρα" σκεύτηκα. "Ή μήπως είναι το καινούργιο αγόρι της γειτόνισσας???"... Πριν καλά καλά ολοκληρώσω τη σκέψη μου όμως, ακούω κλειδιά στην πόρτα...

Πανικός!!!!!!
Η φίλη μου, όχι μόνο αγνοούσε την ύπαρξη του "Β" αλλά συμπαθούσε τον πρώην μου πολύ περισσότερο απο ότι εμένα....
Πανικός!!!!

Ο "Β" ως συνήθως, δεν κατάλαβε ούτε το κλειδί στην πόρτα, ούτε τον "κίνδυνο" που ετοιμάζονταν να μπει στο σπίτι. Σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το μόνο που ξεστόμισε ήταν "Έχεις κάτι?"

Έπρεπε λοιπόν να λάβω δράση. Να κάνω κάτι.. Με μια μόνο κίνηση, σηκώθηκα απο το κρεβάτι, με μια δεύτερη κίνηση μάζεψα όλα τα ρούχα απο το πάτωμα, άνοιξα την μπαλκονόπορτα, τα πέταξα στα πάτωμα και με μια τρίτη κίνηση έσπρωξα τον "Β" στο μπαλκόνι και έκλεισα και το παντζούρι.
Ούφ!!

Μπερδεύω με τα χέρια τα μαλλιά μου και με το ένα μάτι κλειστό ανοίγω την πόρτα εκνευρισμένη. "Γιατί με ξύπνησες???? Με τρόμαξες!"
Η φίλη μου, με ένα έντονα απολογητικό ύφος, μου ζητάει συγνωμη και μου εξηγεί πως χρειαζόταν τα κλειδιά του εξοχικού για να πάει αύριο το πρωϊ.

Ουφ, σκεύτηκα...Τι γλίτωσα....

"Να σου πω" ακούστηκε η εκνευρισμένη φωνή της φίλης μου και εγώ πάγωσα. "Γιατί το πάπλωμα είναι στο πάτωμα και η κουβέρτα πεταμένη?? Με ποιον είσαι???"

"Εγώ? Με κανέναν, να στριφογύριζα στο κρεβάτι, είχα και κάτι εφιάλτες".....
Όσο εγώ μιλούσα, τόσο εκείνη γούρλωνε το μάτι... Άρχισε και να γυαλίζει..Για κακή μου τύχη η φίλη μου δεν πείστηκε απο τις δικαιολογίες μου.

Ξαφνικά κάνει μια απότομη στροφή και πάει προς τη μπαλκονόπορτα...Τώρα την πάτησα σκεύτηκα...Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι αν ο "Β" φορούσε ρούχα όταν βγήκε στο μπαλκόνι, επείσης δεν είχε και φως για να τα βρεί.

Με μια αποτομη κίνηση ανοίγει η μπαλκονόπορτα και ακούγεται ένα "Χαίρεται" δια στόματος "Β"...Το επόμενο που ακούστηκε ήταν η εξώπορτα του σπιτιού που έκλεισε απότομα και μετά σιωπή...

Δειλά λειλά, πλησιάζω το παλκόνι να δω τουλάχιστον αν ζεί ο "Β" αν φοράει κάτι.. Φορώντας (ευτυχώς)το παντελόνι, το πουκάμισο ανάποδα και χωρίς παππούτσια μου λέει "ποιόν παντρεύτηκε η φίλη σου?"

Κλασικός "Β"!! Ο κόσμος να καίγεται, η καταστροφή να έρχεται, εκείνος στον κόσμο του. Οι σφυγμοί μου είχαν φτάσει τους 200, τελούσα υπο σύγχυση, και εκείνος χαλαρά ντύθηκε. Φόρεσε τα υπολοιπα ρούχα του, έριξε λίγο νερό στα μαλλιά του και εφύγε γιατί η πρώην τον περίμενε....

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Τα βράδυα μου τα εργένικα...

Δευτέρα βράδυ. Γύρω στις 11. Με δυσκολία γυρίζω το κλειδί στην πόρτα, ακουμπάω το μπουφάν και την τσάντα μου στην τραπεζαρία -την οποία τωρα τελευταία την έχω μετατρέψει σε καλόγηρο- και με μια γρήγορη κίνηση βρίσκομαι στον καναπέ μου αδυνατώντας να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός απο το να κοιμηθώ.

Μετά απο 15 ώρες συνεχόμενης δουλειάς, αδυνατώ να ανοίξω το ψυγείο για να ικανοποιήσω το στομαχι μου που διαμαρτύρεται, αποκλείεται να ξεβαφτώ και όπως πάντα θα με πάρει ο ύπνος στον καναπέ....

Κάτι τέτοιες στιγμές, είναι που θα ήθελα σε αυτό το σπίτι να υπάρχει και κάποιος ακόμα. Παρόλο που ζω πολλά χρόνια μόνη μου και το έχω συνηθίσει, κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα πολύ να έχω συγκάτοικο. (Αυτη η επιθυμία βέβαια, γίνεται ακόμα πιο έντονη κάθε φορά που ανοίγω το λαγαριασμό της ΔΕΗ και όταν έρχονται τα κοινόχρηστα!!).

Όταν γνώρισα τον "Β" πίστευα πως θα ήταν ήταν ο τελειος συγκάτοικος. Όπως σε κάθε αρχή μιας σχέσης, έτσι και στη δική μας η αρχή της συμβίωσης ήταν κάτι παραπάνω απο ιδανική.

Καφές στο κρεβάτι, πρωϊνό τις Κυριακές, φαγητό απο τα χεράκια του, λευκό κρασί τα βράδυα... Μερικές φορές έπλενε μάλιστα και τα πιάτα, έστρωνε και το κρεβάτι!!! Όταν πάλι γυρίζαμε αργά απο τις δουλειές μας, φρόντιζε να φέρνει φαγητό απο το Ιταλικό εστιατόριο της γειτονιάς.

Εννοείται πως με προσφωνούσε και με όλες τις γλυκανάλατες προσφωνήσεις του τύπου "Ζουζούνα μου", "Μωράκι μου", "Ομορφιά μου", εννοείται πως ζητούσε συγνώμη για τα δέκα λεπτά καθυστέρησης επειδή κόλλησε στην κίνηση.

Τι άλλο μπορούσα να ζητήσω?? Τι περισσότερο μπορούσα να έχω???

Δυο χρόνια μετά όμως, όλα αυτά φαντάζουν μακρινά..Πολύ μακρινά.....

Τα πρωϊνά μας, ξεκινούν με τον κλασικό καβγά για το ποιός θα πατήσει το κουμπί στην καφετιέρα και η οριστική ρήξη έρχεται όταν πρέπει κάποιος να βάλει την τοστιέρα στην πρίζα.

Για το θέμα του φαγητού, έχουμε σταματήσει να καβγαδίουμε. Όχι, δεν ανέλαβε ο "Β" χρέη μάγειρα, ούτε προσλάβαμε κάποια κυρία να μας μαγειρεύει. Ο "Β", πριν έρθει κάνει μια στάση στη μανούλα η οποία τον περιμένει με τα εκλεκτά της φαγητά και εγώ ψάχνω στο ψυγείο μήπως και έχει απομείνει κάποιο γιαουρτάκι με 0% λιπαρά....

Πιθανότητα να εμφανιστεί με φαγητό απο το Ιταλικό εστιατόριο της γειτονιάς δεν υπάρχει. Οικονομική κρίση... Ανέβηκε το εισητήριο για το γήπεδο, ανέβηκε και η βενζίνη...

Οι γλυκανάλατες προσφωνήσεις, αντικαταστάθηκαν απο εκφράσεις του τύπου "Άντε παιδί μου", "Εεε, να σου πω" και η συγνώμη για την καθυστέρηση (που απο 10 λεπτά έγινε μια ώρα) αντικαταστάθηκε με το κλασικό "Γιατί φωνάζεις? Στο δρόμο περίμενες?"

Όταν δε, τολμάω να του ζητήσω να με βοηθήσει στο καθάρισμα εκεί μου εξηγεί πως δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε. Διότι, ποιόν ενοχλούν κυρία μου τα κομμένα του νυχάκια που πετάει στο πάτωμα? Ποιος θα δεί τα μικροσκοπικά σουσαμάκια απο το κουλούρι που έφαγε και πέταξε στο τεράστιο πάτωμά μου? Τι πειράζει αν το μπάνιο πλημμυρίζει απο νερό κάθε φορά που μπαίνει μέσα? Νερό είναι. Θα στεγνώσει.....

Και γιατί γκρινιάζω κάθε φορά που μου αφήνει τα λερωμένα με λάσπες ρούχα ποδοσφαίρου μέσα στο μπάνιο? Με τα χεράκια μου θα τα πλύνω?? Το whirlpool να ναι καλά...

Για να είμαι βέβαια ειλικρινής και δίκαιη μαζί του, θα πρέπει να παραδεχτώ πως μερικές φορές τον πιάνουν και οι καλοσύνες του. Φιλοτιμείται να τηγανίσει κανένα αυγουλάκι το πρωϊ - κάνοντας ομώς μέχρι και το σαλόνι με λάδια, έχει την καλή πρόθεση να στρώσει το κρεβάτι, ρίχνοντας παράλληλα και τα φωτιστικά απο τα κομοδίνα στο πάτωμα, προσπαθεί να ανάψει και το τζάκι, καίγοντας συγχρόνως και την ακριβή μοκέτα μου.....

Συγκατοίκηση? Είπα εγώ για συγκατοίκηση? Εγώ???? Αναθεωρώ....

11.30 το βράδυ και έχω ήδη κοιμηθεί. Το στομάχι σταμάτησε να γκρινιάζει, τα ρούχα πάνω στην τραπεζαρία είναι έτοιμα να ξαναφορεθούν το πρωϊ, ο κυριούλης στο τυροπιτάδικο θα μου φτιάξει τον ωραιότατο καφέ μου σε πλαστικό και η τυρόπιτα θα ζεστάνει τα χεράκια μου....

Τελικά ναι. Τη λατρεύω την εργένικη ζωή μου....


Υ.Γ. Όχι γιατί τη συνήθισα, αλλά γιατί μπορείς αν θες να αλλάξεις συγκάτοικο....

Να κοιμηθούμε αγκαλιά

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται


Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας,
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Υ.Γ. Στη φωτογραφία είναι ο "Β"......

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Δε γιορτάζω, δε γιορτάζω......

Όχι πάλι.... Όχι άλλο ζαχαρόνερο, όχι άλλες καρδούλες...
Αρνούμαι να βγω απο το σπίτι μου σήμερα. Αρνούμαι να ανοίξω το ράδιο, να βάλω τηλεόραση.

Αρνούμαι να βομβαρδιστώ με καρδούλες, τραγούδια αγάπης, αρκουδάκια, ξανά καρδούλες, διαγωνισμούς καλύτερης ερωτικής προσφώνησης, κι άλλες καρδούλες, ορχιδέες σε κακόγουστα πλαστικά κουτιά, κιτσάτες κάρτες.

Εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία των γυναικών που θα ζήσουν όλο το πακέτο του Αγίου Βαλεντίνου. Λουλούδια, αρκουδάκια με επιγραφές "I LOVE YOU", φαγητό, όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης, και την υπόσχεση ότι κάθε μέρα θα είναι γεμάτη με πολύ πάθος και συναίσθημα.

Ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που θα υποφέρει γιατί κανείς δεν θα τις θυμηθεί. Η μέρα θα κυλήσει στο σπίτι πάνω από το Laptop και τα στοιβαγμένα βιβλία που πρέπει να διαβαστούν και τρώγοντας σοκολατάκια θα περιμένω τον "Β" να απλώθεί στον καναπέ και να κοιτάει μέχρι αργά τη νύχτα ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως δε με ενοχλεί η έλλειψη ρομαντισμού απο την πλευρά του "Β" αλλά όλη αυτή η υπερβολή γύρω μου.

Τόσες καρδούλες, τόσα λουλούδια, τόσο ροδόνερο.... Και όλα αυτά γιατί? Για να γιορτάσουμε ή για να κρύψουμε?

Μήπως τελικά μέσα απο όλη αυτή την υπερβολή προσπαθούμε να κρύψουμε το γεγονός ότι ξεχάσαμε να αγαπάμε λιτά και αληθινά? Κάναμε τη ζωή μας περίπλοκη και σύνθετη αγνοώντας ότι η ομορφιά της είναι στα απλά πράγματα.

Γιατί θα πρέπει ακόμα και το σ΄αγαπώ να λέγεται με το γλυκανάλατο ύφος του πρωταγωνιστή στο "Όσα παίρνει ο άνεμος"; Οι περισσότερες γυναίκες, είναι φυσικό να το θέλουν πολύ. Όμως δεν δίνονται πάντα οι ευκαιρίες στον καθένα να εκφράσει την αγάπη του με τον μελοδραματικό τρόπο των πρωταγωνιστών.

Στο λεωφορείο, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ, καθημερινά, υπάρχουν ζευγάρια στα οποία η αγάπη ξεχειλίζει, μια αγάπη βουβή, καθημερινή, καταπιεσμένη από το άγχος της ζωής. Σε τι υστερεί ο δικός τους έρωτας σε σχέση με αυτόν που τόσο πολύ έχει τραγουδηθεί στα πιο πονεμένα τραγούδια του Πάριου?

Δεν είναι αρκετό το βλέμμα που αναρωτιέται όταν δει ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο, για την αιτία που προκάλεσε το συνοφρύωμα; Δεν είναι αρκετό το τρίψιμο της πονεμένης πλάτης, το ενδιαφέρον στο κρυολόγημα; Είναι άραγε απαραίτητη η λεκτική έκφραση του συναισθήματος;

Φυσικά υπάρχουν και οι πολύ τυχεροί. Εκείνοι που αισθάνονται ότι ζουν την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Εκείνοι που στο βλέμμα του συντρόφου τους αντικρίζουν τον κόσμο ολόκληρο, ονειρεύονται θάλασσες και ταξίδια...

Για να πετύχει όμως κανείς μια τέτοια σχέση χρειάζεται η συνδρομή πολλών παραγόντων. Χρειάζονται η δροσιά και η διάθεση για παιχνίδι που μόνο όσοι νιώθουν πάντα νέοι τα διαθέτουν. Και φυσικά όλοι ξέρουμε ότι η διάθεση δεν είναι απόλυτη συνάρτηση της ηλικίας! Χρειάζεται η χημεία ανάμεσα στο ζευγάρι. Χρειάζεται η τύχη που θα τους φέρει κοντά. Κι όταν όλοι αυτοί οι παράγοντες ταιριάξουν, τότε όντως αυτοί οι λίγοι τυχεροί νιώθουν την τόσο ζηλευτή αίσθηση του έρωτα, που γράφουν τα βιβλία και τραγουδάνε οι ποιητές.


Για άλλη μια φορά, εγώ δεν θα γιορτάσω. Θα μείνω σπίτι, θα δουλέψω μέχρι αργά γιατί ξέρω πως η αγάπη δεν τρέφεται και δεν ζει με δώρα. Η αγάπη από την πρώτη στιγμή που θα εμφανιστεί και θα εισχωρήσει μέσα μας δεν μας χαρίζει υλικά δώρα. Μας χαρίζει χαμόγελα, τρυφερότητα και δύναμη.

Ταξίδι μακρινό

Ένα απο τα πράγματα που λάτρευα στον "Β" ήταν το ότι πάντα κατάφερνε να με κάνει να ξεστομίζω, με μια μεγάλη δόση αγανάκτησης, την αγαπημένη μου φράση: "Αυτό, απλά δεν υπάρχει!!"... Όσες φορές και αν σκεύτηκα πως είναι η τελευταία φορά που το λέω, πως δεν μπορεί να κάνει κάτι πιο ακραίο, πιο χυδαίο πάντα έκανε κάτι ακόμα χειρότερο και εγώ ακόμα πιο δυνατά φώναζα πως, αυτό απλά δεν υπάρχει....

Έτσι και τώρα...

Για επαγγελματικούς λόγους λοιπόν, πρίν λίγες μέρες χρειάστηκε να ταξιδέψει μέχρι την άκρη του κόσμου. Στην κυριολεξία όμως. Πήγε πιο μακρυά και απο το μακρυά πιο νότια και απο το νότο. Ταξίδεψε για 24 ώρες για να φτάσει σε άλλη ήπειρο, σε άλλο ημισφαίριο.

Δεν είχα λόγο να ανησυχώ μήπως εκεί που πάει, μου κάνει τα αξεσουάρ του κεφαλιού μου ακόμα πιο μεγάλα. Ήταν η φύση της χώρας που πήγε τέτοια, που και να ήθελε δεν θα μπορούσε να μου είναι άπιστος. Ήμουν χαρούμενη για αυτό του το ταξίδι, γιατί για πρώτη φορά, εκείνος θα ανησυχούσε για το τι κάνω εγώ και όχι εγώ για εκείνον. Έτσι θα είχε τη δυνατότητα να δεί, πόσο άσχημο είναι αυτό που εμένα, επι χρόνια μου έκανε.

Η επικοινωνία μας, τις μέρες που έλειπε, ήταν δύσκολή. Το κινητό δεν έπιανε, το wifi ήταν ακριβό, η χρέωση για το roaming στα ύψη... Έτσι, μή έχοντας το άγχος να μην ακούσω το κινητό μου απο την πολύ φασαρία, να χάσω κάποια κλήση του, να ακούσω την κλασική γκρίνια του τύπου "πάλι έξω είσαι??" επιδώθηκα σε ενα ατέρμονο ξενύχτι που όμοιό του δεν είχα ξανακάνει. Για μένα, αυτό ήταν ένας τρόπος να τον εκδικηθώ για όλα αυτά τα βράδυα που εγώ ήμουν σπιτάκι μου και εκείνος γυρνούσε τα άγρια χαράματα.

Ευτυχώς, το ταξίδι του κράτησε πολύ λίγο, γιατί οριακά γλίτωσα την ενταξη μου στην ομάδα απεξάρτησης των αλκοολικών της πόλης!!!

Λίγες μέρες αφότου είχε γυρίσει και περιγράφοντας μου τη νοοτροπία του κόσμου που ζούσε εκεί, μου αποκάλυψε, πως όταν περίμενε την ανταπόκριση της πτήσης του έπιασε κουβεντούλα με μια "ντόπια". Έτσι, για να δεί πως σκεύτονται, πως λειτουργούν οι άνθρωποι εκεί. Φυσικά δεν παρέληψε ούτε να της ζητήσει το τηλέφωνο, ούτε και να της δώσει και το δικό του!!!

Η "ντόπια" όμως, αρχίσε να τηλεφωνεί, να στέλνει μηνύματα, τον έκανε φίλο στο facebook, έφτιαξε και λογαριασμό στο skype!!!! Τι έκανε ο "Β"??? Ως γνήσιο αρσενικό, απαντούσε στα μηνύματα, στις κλήσεις και έμπαινε όλη τη νύχτα στο skype για να μιλήσουνε.....

Έτσι, για να δει πως σκεύτονται οι άνθρωποι στην άλλη άκρη του κόσμου.

Στην αρχή, μου έκανε πολύ χαριτωμένο όλο αυτό. Μου θύμιζε μια ταινία που είχα δει παλιά. Μια ροματική ταινία, στην οποία μια ντόπια ερωτεύτηκε έναν τουρίστα και ήλπιζε αυτός να την σώσει απο τη μιζέρια της, ήλπιζε να την πάρει μαζί του και να γίνει μια κυρία της πόλης.

Το χαριτωμένο της υπόθεσης όμως, σταμάτησε απότομα όταν ένα βράδυ που καθόμασταν μαζί, ήρθε ένα μήνυμά της. "Δείξε μου" του είπα, "Είμαι πείεργη να δω τι γράφει"

"Αμέσως," μου απάντησε. Τον είδα όμως, με μια γρήγορη κίνηση του να σβήνει πρώτα τα μηνύματα που αυτός της είχε στείλει και μετά να μου το δίνει.

Εμένα όμως, για άλλη μια φορά, μου γούρλωσε το μάτι...

Με ένα εκνευριστικά αθώο και γεματο απορία ύφος, αρχισε να με ρωτάει τι έπαθα και γιατί νευρίασα.

Ναι, το ξέρω πως εθελοτυφλώ, ηλίθια όμως δεν είμαι. Ο "Β" δεν είχε καταλάβει, μετά απο τόσα χρόνια, πως αντιλαμβάνομαι οτιδήποτε και αν κάνει.Βλέπω κάθε του κίνηση, κάθε του έκφραση. Εννοείται πως είδα να σβήνει τα μηνύματά του. Εννοείται πως ενοχλήθηκα απίστευτα.

Όχι, δε ζήλεψα την "ντόπια". Δεν νευρίασα που δεν είδα τι της έγραφε. Τόσα χρόνια πλάι στον "Β" έχω μάθει όλες τις ατάκες που χρησιμοποιεί στα φλέρτ του. Ξέρω τι λέει, πότε το λέει, με τι ύφος το λέει.

Άρχισε να μου γυαλίζει το μάτι, γιατί εμένα όσο ήταν μακρυά, δε μου τηλεφωνούσε γιατί ήταν ακριβά τα τηλεφωνήματα, δε μου έφερε ούτε ένα κόκκαλο για ενθύμιο γιατί ξέμεινε απο λεφτά, δεν μιλήσαμε ούτε λεπτό στο skype γιατί ήταν πολύ μεγάλη η χρέωση.... Και τώρα??? Τώρα ξαφνικά, έχει χρόνο και χρήμα για να στήσει κουβεντούλα με μια γυναίκα που γνώρισε για δυο μόνον ωρες στην αναμονή του αεροδρομίου????

Σβήνει τα μηνύματα που έστειλε, απο φόβο μήπως τα δώ και νευριάσω... Δηλαδή τι έγραφε και δεν έπρεπε να δω?? Τι ακριβώς απο όσα έγραφε θα με εκνευριζε περισσότερο απο όσο με εκνεύρισε η διαγραφή της αλληλογραφίας???

Η απάντηση του "Β", όπως πάντα λακωνική. "Τίποτα δεν έγραφα. Τα διέγραψα χωρίς να υπάρχει λόγος. Ηταν μια μηχανική κίνηση."

Δεν ήταν μηχανική κίνηση όμως. Δεν ήταν το απλό ενδιεφέρον για το άγνωστο, αυτό που έκανε τον "Β" να επικοινωνεί με την "ντόπια". Ήταν η φύση του.

Γιατί ο "Β", είναι απο τη φύση του άνθρωπος, που δεν νοιάζεται για τον άλλον, που δε σκεύτεται τις επιπτώσεις των πράξεων του. Είναι η φύση του τέτοια, που τον κάνει να ασχολείται με οτιδήποτε φοράει φούστα, ανεξάρτητα απο το αν αξίζει ή όχι, ανεξάρτητα απο το αν βλέπετε ή όχι.

Τι μπορεί να προσδοκεί ένας άνθρωπος απο μια γυναίκα η οποία είναι στην άλλη άκρη του κόσμου? Δεσμό? Σχέση? Έρωτα? Μέλλον??

Η απάντηση είναι τίποτα.
Αλλά για τον "Β", το τίποτα αξίζει περισσότερο απο μένα.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Μια έξυπνη χαζή...

Μετά από μακροχρόνιες έρευνες και μελέτες, επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι δυναμικές και έξυπνες γυναίκες, δυστυχώς μένουν στο ράφι. Βάση των ερευνών που πραγματοποιήθηκαν, το αν θα βρεις σύντροφο τη σήμερον ημέρα εξαρτάται αποκλειστικά από το δείκτη ΙQ που διαθέτεις.

Εννοείται πως δεν θα διαφωνήσω με τους επιστήμονες! Εννοείται πως ταυτίζομαι με τις έρευνές τους. Τόσα χρόνια με τον "Β" έμαθα πολύ καλά πως για πως για να κρατήσω τη σχέση μου μαζί του χρειάστηκε πολλές πολλές φορές να προσποιηθώ πως δεν καταλάβαινα αυτά τα οποία έκανε κάτω απο τη μύτη μου. Έμαθα να προσποιούμαι με απίσετυτη μαεστρία τη χαζή και ιδού μερικά παραδείγματα....


Έμαθα λοιπόν, πως η πόλη μέσα Αυγούστου έχει τρελή κίνηση. Όταν ο "Β" έφευγε από τη δουλειά του στις 9 και ερχόταν σπίτι στις 12, τότε σίγουρα είχε κόλλησε στην κίνηση και έπηζε στο σταμάτα ξεκίνα. Ως έξυπνη θα είχα στήσει ένα ξεγυρισμένο καβγά με κίνδυνο να βγώ παράλογη και ζηλιάρα. Ως χαζή όμως, τον λυπόμουνα, του έκανα μασάζ να ξεπιαστεί από τόση ώρα στο τιμόνι και φυσικά στο τέλος ταΐζα το "μωρό" μου που ήταν ξεθεωμένο και πεινούσε.

Όταν το κινητό του ήταν κλειστό, αυτό οφείλονταν στην μπαταρία η οποία ξεφόρτιζε κάθε 5 ώρες. Αν στη συνέχεια ήταν και πάλι ως εκ του θαύματος ήταν ανοικτό, τότε αυτό οφείλονταν στην καινούργια τεχνολογία των μπαταριών λιθίου, σύμφωνα με την οποία μετά από το ξεφόρτισμα της μπαταρίας ακολουθεί αυτόματα και χωρίς να απαιτείται πρίζα, η φόρτιση. Ως έξυπνη θα είχα κάνει σαματά, θα έστηνα σκηνή, θα ψυλλιαζόμουνα. Ως χαζή όμως, τα έβαζα σιωπηλά με τις μπαταρίες λιθίου το θέμα έληγε εκεί.

Ως συνοδός του "Β", έπρεπε να είμαι σοβαρή, σεμνή και χαμηλοβλεπούσα. Εσύ είσαι μια κυρία μου έλεγε. Άσχετα που αυτός γούρλωνε τα μάτια λες και δεν έχει ξαναδεί θηλυκό, στην 1η φουστοζώνη, ακόμη κι αν αυτή δε βλέπονταν. Και φυσικά αντί να τον πλακώσω στις τσαντιές και να κλείσω το μάτι στο πρώτο τεκνό που θα βρισκόταν στο οπτικό μου πεδίο, σφυρούσα αδιάφορα κάνοντας πως δε βλέπω. Άλλωστε είναι σημάδι ανδρισμού το να κοιτά τους ξένους ποδόγυρους... τόσοι gay κυκλοφορούν... κι ο δικός μου... φτου φτου είναι άντρας με το Α κεφαλαίο!!!

Όταν καλούσε την αντροπαρέα στο σπίτι για να δουν για άλλη μια φορά αγώνα, όταν βουλιάζανε στον καναπέ με πίτσες, μπύρες, ρεψίματα και απίστευτα γλοιώδη ανέκδοτα και σχόλια, εγώ άδειαζα τασάκια και κουβαλούσα. Κι ανάμεσα σε κουζίνα και σαλόνι άκουγα όλη τη διάλεξη για τη γυναικεία ψυχολογία του τύπου...
- Δεν είναι να εμπιστεύεσαι καμία από αυτές, όλες ίδιες είναι (εκτός από τη μανούλα τους βέβαια)
- Όλο γκρινιάζουν, όλο μας βάζουν να πληρώνουμε, όλο μη και μη...
- Και κουτσομπόλες! Άλλο πράγμα. Δεν είναι να εμπιστευτείς τίποτα σε καμία...
Ως έξυπνη θα πεταγόμουν και θ' άρχιζα την αντεπίθεση. Για τις τσιγκουνιές του, , για τις ιδιοτροπίες του, τα φουσκωμένα λόγια που στους πρώτους μήνες γίνονται καπνός, για τον πρίγκιπα ο οποίος ξαφνικά γίνεται ένας βάτραχος ο οποίος ξεχνά την έννοια της ευγένειας, ξημεροβραδιάζει μπροστά στην τηλεόραση και κουτσομπολεύει με τους φίλους του. Μα όχι. Ως χαζή κυκλοφορούσα απλά μες το σπίτι και γελούσα με ανέκδοτα του τύπου "Πότε γιορτάζουν ο ξανθές;" Και επιπλέον σέρβιρα τους άντρες με τέτοιο τρόπο ώστε να μην καλύπτω ούτε ένα χιλιοστό από την οθόνη της τηλεόρασης.

Σάββατο βράδυ και αυτός αποφάσιζε να βγει έξω με τους φίλους του. Έτσι για να ξεσκάσει λίγο, να πει δυο αντρικές κουβέντες. Ένα ποτάκι μόνο. Είναι και κουρασμένος. Δε θα αργήσει. Εγώ εντωμεταξύ περιμένω υπομονετικά στον καναπέ. Στις έξι το πρωί, ξυπνάω από το θόρυβο που κάνει μπαίνοντας στο σπίτι και η διαπεραστική μυρωδιά του συνδυασμού ποτού- γυναικείου αρώματος με φέρνει στα όρια της λιποθυμίας. Ως έξυπνη θα του έκανε σκηνή. Μαζί μου έχει να βγει από τον καιρό του Κουρ-πασά και αν καμία φορά το έκανε επιστρέφαμε μετά από μια ώρα γιατί τον ενοχλεί η πολυκοσμία. Ως χαζή όμως, τον συνοδέυας μέχρι το κρεβάτι, του έβγαζα τα παπούτσια, του έκανα καφέ το πρωί και είχα και depon δίπλα για τον πονοκέφαλο. Κρίμα το παλικάρι. Το δικαιούται που και που να ξεσκάσει….

Τελικά; Έξυπνη ή χαζή; Καλώς έκανα και προσποιούμουν πως δεν καταλάβαινα όλα αυτά που μπροστά μου έκανε ή κακώς?
Ποιος μπορεί με απόλυτη βεβαιότητα να απαντήσει στο τι πρέπει να 'ναι μια γυναίκα; Οι περισσότεροι άντρες θα έλεγαν χαζή. Δε μιλάει, δε ρωτάει, αγαπάει τυφλά, δίχως κρίσεις και πολλές φορές δίχως καθόλου αξιώσεις.
Μα μια γυναίκα; Με χαρακτήρα και προσωπικότητα; Δεν αξιώνει ένα σύντροφο που τουλάχιστον θα τη σέβεται και που σε κάθε επισήμανση στραβοπατήματος δε θα τη βγάζει τρελή και υστερική;

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δεν είναι κακό , που και που για έναν άντρα που έχει συνείδηση, σεβασμό, χαρακτήρα και σε κάνει να νιώθεις έστω και λίγο ξεχωριστεί να κάνεις και λίγο τη χαζή. Έτσι για να μην τον χάσεις και να μη νιώθει μειονεκτικά που είμαστε πιο έξυπνες….

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Η εκδίκηση της πρώην

Μια παράλληλη σχέση, μπορεί να έχει δυο μοναδικές εκβάσεις. Ή να τελειώσει, ή να κρατήσει. Όποια απο τις δυο τύχες και να έχει όμως, αυτή που τελικά βγαίνει χαμένη είναι πάντα μα πάντα η ερωμένη.

Στην περίπτωση που ο άντρας διελέξει να μείνει με την μόνιμη σύντροφό του, η ερωμένη απλά μαζεύει τα κομμάτια της, αποχωρεί και ψάχνει τα βρεί τις ισορροπίες της, μόνη και χωρίς τη συμπαράσταση κανενός, γιατί κανέις δεν θα μπει ποτέ στη διαδικασία να την καταλάβει. Ούτως η άλλως, μια ερωμένη δεν έχει συναισθήματα...

Στην περίπτωση που ο άντρας αποφασίσει να αφήσει τη συντροφό του για να μείνει με την ερωμένη και πάλι αυτή θα βγεί χαμένη, γιατί η πρώην είναι εκεί και περιμένει να πάρει την εκδίκησή της.

Επειδή όμως, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, θα έρθει σε μια πολύ μεταγενέστερη χρονική στιγμή, εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα.

Στην αρχή, η ερωμένη που έγινε "νόμιμη σύντροφος", αποφασίζει να κρύψει τη σχέση της. Να μην τη δημοσιοποιήσει, για να μην στεναχωρηθεί η πρώην. Κατεβάζει λοιπόν τα παντζούρια του σπιτιού και στερεί απο τον εαυτό της και τον άλλον, όλες τις καθημερινές χαρές. Ούτε βόλτες, ούτε ποτά, ούτε καφέδες, ούτε εκδρομές.

Στη συνέχεια, και ενώ η ερωμένη εξακολουθεί να κρύβεται, η πρώην φροντίζει να ενημερώσει όλο τον κόσμο, για το δράμα που περνάει, για τη ζωή της που καταστράφηκε, για την κατάθλιψη που βιώνει.

Σαφέστατα και πονάει. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Η στεναχώρια ενός χωρισμού όμως, είναι υπόθεση προσωπική. Τη μοιράζεσαι με λίγους. Αυτούς που μπορούν να σε καταλάβουν και δεν την χρησιμοποιείς για να κερδίσεις τις εντυπώσεις.

Έχοντας όμως η πρώην προλάβει να κερδίσει τη συμπάθεια όλων, (γιατί έναν πονεμένο άνθρωπο, όλοι τον στηρίζουν) δεν υπάρχει χώρος για την ερωμένη. Χωρίς κάν να την ξέρουν, την απορρίπτουν οι φίλοι και οι γνωστοί, γιατί αυτή φταίει που κάποια άλλη γυναίκα περνάει δύσκολα. Μόνο αυτή όμως! Ούτε ο άντρας, ούτε και η πρώην...

Μετά, ακολουθούν οι τύψεις του άντρα. Με μαεστρία, η πρώην φροντίζει να μαθαίνει ο άντρας, πως αυτή δεν είναι καλά και πως η ζωή της έχει τελειώσει αφού είναι μακριά του.

Ο άντρας λοιπόν, βυθίζεται στις ενοχές του και η ερωμένη, για άλλη μια φορά πρέπει να είναι εκεί, να τον παρηγορεί, να τον συμβουλεύει και να τον παρακαλάει να γυρίσει πίσω στην πρώην του...

Η εκδίκηση όμως, δε σταματάει εδώ.... Συνεχίζεται..

Η πρώην επανεμφανίζεται πολύ καιρό μετά, εντελώς ξαφνικά, για την μεγάλη παράσταση. Παρόλο που ξέρει, πως ο άντρας έχει προχωρήσει την ζωή του, πως επέλεξε κάτι καινούργιο, προσποιείται πως δεν ξέρει τίποτα. Είναι απίστευτα φιλική και καλή μαζί του. Τον συμβουλεύεται, του τηλεφωνεί, σκαρφίζεται δικαιολογίες για να του μιλήσει και είναι πάντα μα πάντα καλή μαζι του.

Διακριτικά, πολύ διακριτικά, του θυμίζει πως είναι ακόμα μόνη, πως κανένας άλλος άντρας δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που εκείνος άφησε.

Δεν έχει σημασία, αν η πρώην βρήκε άλλο σύντροφο, αν διεκδικεί κάποιον, αν θέλει κάποιον που την απορρίπτει, αν απλά της αρέσει η εργένικη ζωή. Αυτό που συνέχεια θα επαναλαμβάνει είναι πως η ζωή της, απλά σταμάτησε τη μέρα του χωρισμού.

Ένας άντρας όμως, ποτέ δε θα καταλάβει πως όλο αυτό είναι στημένο. Μες στην αλαζονεία του, θεωρεί πως ναι η πρώην ακόμα κλαίει για εκείνον. Στα πλαίσια του εγωισμού του, πιστεύει πως δε ζεί τη ζωή της, πως δε χαίρεται τίποτα, γιατί κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει.

Μια γυναίκα όμως μπορεί και αντιλαμβάνεται... Διαισθάνεται..

Μια γυναίκα ξέρει, πως η φύση, έχει προνοήσει με σοφία για τα πάντα. Έτσι, φρόντισε η λύπη του χωρισμού να είναι μεγάλη, δυσβάσταχτη, αλλά να μην κρατάει πολύ. Ένα μήνα, δυο??? Ίσως και λίγο παραπάνω. Μετά όλοι ανακάμπτουν. Είναι η φύση που έχει προνοήσει για αυτό, για να μας προστατέψει και για να μην πεθάνουμε όλοι απο μεγάλη αγάπη.

Το αν όμως, κάποια γυναίκα επιλέξει τελικά να μείνει μόνη και να μην προχωρήσει, έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία της, το χαρακτήρα της και όχι με τον πρώην.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο όμως, έρχεται και η οριστική ρήξη. Την ώρα που ο άντρας αρχίζει να μετανιώνει που χώρισε μια τόσο καλή γυναίκα, την ώρα που ξεχνάει το πόσο άσχημα περνούσε μαζί της, η ερωμένη αρχίζει και θυμάται.

Θυμάται, όλα αυτά τα βράδυα που αυτή περίμενε σπίτι και εκείνος διασκάδαζε με την πρώην, τις άπειρες στιγμές μοναξιάς όταν δεν είχε με ποιόν να πάει διακοπές και εκείνος άπλωνε το κορμί του στην Μύκονο.

Θυμάται, το υποτιμητικό βλέμμα των φίλων του, που ποτέ δεν την αποδέχτηκαν, τη μόνιμη σύγκριση, το γεγονός οτι κανείς δεν ήξερε το όνομά της,

Θυμάται, πως ότι και να έκανε, όσο και αν προσπάθησε, πάντα έρχονταν δεύτερη...

Έτσι,
κάνει την ύστατη προσπάθει να σώσει λίγη απο την αξιοπρέπειά της και ηττημένη απλά αποχωρεί,
γιατί η πρώην,
πάντα μα πάντα κερδίζει,
ακόμα και αν το λάφυρο δεν το θέλει πια......

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Άνδρες από τον Άρη, Γυναίκες από την Αφροδίτη

Μια φορά και έναν καιρό, οι κάτοικοι του Άρη συναντήθηκαν με τις κατοίκους της Αφροδίτης. Αγαπήθηκαν και έζησαν ευτυχισμένα μαζί για πολλά χρόνια και αυτό γιατί είχαν αποδεχτεί και σεβαστεί τις διαφορές τους. Κάποτε, όμως ήρθαν στη Γη και έπαθαν αμνησία. Ξέχασαν ότι είναι από διαφορετικούς πλανήτες και επομένως διαφορετικοί.

Όσο λοιπον και αν προσπαθήσει ένας άντρας να καταλάβει μια γυναίκα ποτέ δεν θα το καταφέρει. Πολύ περισσότερο όταν ο εν λόγο άντρας είναι ο "Β"!

Χρόνια τώρα γράφω αυτό blog και όταν αποφάσισα να του το δείξω εκείνος απλά δεν κατάλαβε τίποτα. Η αμνησία του μάλλον είναι ολοκληρωτική και κάθε προσπάθεια θεραπείας μάλλον θα πάει χαμένη.

Φυσιολογικά, θα έπρεπε διαβάζοντάς το να κάνει αυτοκριτική. Να αξιολογήσει το πως οι δικές του πράξεις επηρρέασαν τη δκή μου συμπεριφορά. Αλλά αφού μιλάμε για τον "Β" αυτό φυσικά και δε συνέβη.

Απο ένα σύνολο πενήντα και πλέον αναρτήσεων ο "Β" κατάλαβε δυο μονάχα πράγματα, για τα οποία και με επέπληξε εντονότατα.

Παρατήρηση πρώτη:
"Η πρώην μου δεν έχει καινούριο δεσμό και κακώς τα γράφεις αυτά. Άσε που εξωτερικεύεις και πολύ κακία!"

Σωστά, πολύ σωστά. Δεν ξέρω αν έχει. Ξέρω ότι βλέπω. Ότι μου λέν. Και ως γυναίκα απο την Αφροδίτη, ερμηνεύω με διαφορετικό τρόπο αυτά που βλέπω σε σχέση με έναν άντρα απο τον Άρη.

Το θέμα μας όμως είναι τι κάνουν οι πρώην μας ή τι κάνουμε εμείς? Εγώ επέλεξα, να αφήσω τον δικό μου σύντροφο, να βρώ έναν άλλον. Απο εκείνη τη στιγμή και πέρα λοιπόν, το τι εκείνος κάνει ούτε με αφορά, αλλά ούτε και πρέπει μα σχετίζεται με εμένα. Θα ήμουν αλλαζονική αν πίστευα πως ότι κάνει, το κάνει για εμένα ή λόγω εμού. Αν βγαίνει, το κάνει για τι έτσι θέλει. Αν μένει σπίτι του, το κάνει και πάλι γιατί έτσι νιώθει και όχι απαραίτητα επειδή εγώ του χάλασα τη ψυχολογία.

Αν πάλι εξακολουθεί και είναι μόνος του, αν κλαίει, αν υποφέρει αυτό έχει να κάνει με τον εαυτό του, την ιδιοσυγκρασία του. Όχι με εμένα. Υπήρξα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του και πολύ σημαντικό. Αυτό όμως ανήκει στο παρελθόν και όχι στο παρόν το οποίο καθορίζεται απο εντελώς άλλα δεδομένα.

Παρατήρηση δεύετερη:
"Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να εκθέτεις την ξένη γυναίκα. Αυτό δείχνει μια πολύ κακή πτυχή του εαυτού σου"

Σωστόοοο. Λάθος μου να αναφερθώ σε μια γυναίκα που δεν ξέρω, που δεν έχω δεί καν. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Εγώ την αναφέρω ανώνυμα και στα τόσα εκαττομύρια κόσμου δύσκολα θα φανταστεί κάποιος ποιά είναι.

Μόνη της εκτέθηκε. Τη στιγμή εκείνη, που μέσα σε τόσους γνωστούς φλέρταρε με έναν άγνωστο άντρα, τη στιγμή που έπινε ποτό νυχτιάτικα σε ένα γεμάτο κόσμο μπάρ, την στιγμή που ανέβηκε αργά τη νύχτα στο αυτοκίνητό του, τη στιγμή που του τηλεφώνησε για να ξαναβρεθούν.

Αν ήθελε να προστατέψει τον εαυτό της, θα το έκανε. Θα συναντιόταν μια άλλη στιγμή, μια πιο ουδέτερη στιγμή σε έναν πολύ πιο "επαγγελματικό καφέ". Δεν το έκανε όμως. Μάλλον δεν την ένοιαζε....

Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση, να απολογούμαι επειδή ο επι χρόνια σύντροφός μου, αποφάσισε να "σώσει" μια δύστυχη γυναίκα(?). Ε, όχι. Δεν απολογούμαι. Αρνούμαι.

Υπήρξαν άπειρες στιγμές που ήταν τόσο δύσκολές, τόσο ζόρικές και ουδέποτε μου πέρασε απο το μυαλό να τις μοιραστώ με κάποιον που δεν ξέρω, ουτέ κάν μου πέρασε απο το μυαλό να χρησιμοποιήσω το προσωπικό μου δράμα για να προσεγγίσω κάποιον, και δόξα το θεό έχω βιώσει πολλά δράματα.

Μετά την ανάγνωση του blog, η τελική ετυμηγορία για την ποιότητα και το περιεχόμενο του ήταν λιτή και σύντομη.
"Τελικά σε υπερεκτίμησα. Νόμιζα πως αξίζεις πολλά περισσότερα"

Ω, ναι. Η ωμότητα του "Β" ώρες ώρες δεν τσακίζει απλά κόκκαλα, τα συνθλίβει σε χρόνο μηδέν. Παράλληλά όμως, ήταν αυτή η ωμότητα που έκανε να τον θαυμάσω. Το γεγονός, πως ότι σκεύτεται το λέει. Ότι και αν συνεπάγεται αυτό.

Οι άνθρωποι όμως, είναι ελεύθεροι και ανα πάσα στιγμή μπορούν να επιδιώξουν τόσο τη συντροφιά ανθρώπων που αξίζουν όσο και να απελευθερωθούν απο αυτούς που είναι πολύ λίγοι, πολύ δεύτεροι.

Ο "Β" λοιπόν, ως άντρας απο τον Άρη, είναι πάντα ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Αυτό να το θυμάται........

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Η χωριάτισα και ο αλήτης

Σάββατο βράδυ και η γνωστή ιεροτελεστία αρχίζει απο νωρίς...
Μουσική στο τέρμα, ρούχα απλωμένα πάνω στο κρεβάτι, όλα τα παππούτσια στο πάτωμα και το σπίτι να μυρίζει αφρόλουτρα με γεύση βανίλια! Η έξοδος του Σαββάτου διαφοροποείται απο τις εξόδους τις καθημερινές, γιατί το Σάββατου έχω χρόνο να περιποιηθώ τον εαυτό μου, να κατεβάσω όλη μου τη ντουλάπα και να δοκιμάσω σχεδόν όλα μου τα ρούχα μέχρι να καταλήξω για άλλη μια φορά στο πολυαγαπημένο μου τζην.

Η σημερινή έξοδος, θα ήταν μια μοναχική έξοδος. Ο "Β", είχε κανονισει με φίλους και συνεργάτες και φυσικά δεν μπορούσα να είμαι και εγώ μαζί του. Το οτι κάναμε μικρά μικρά βηματάκια στη σχέση μας, δεν σημαίνει κιόλας πως γίναμε και φυσιολογικοί!!!!

Γεμάτη αυτοπεπεποίθηση λοιπόν, τράβηξα την πόρτα μου πίσω δυνατά και με τον αέρα μιας στάρ κατέβηκα τη σκάλα. Η αλήθεια είναι πως με δυσκολία ισσορροπούσα πάνω στις δωδεκάποντες γόβες, αλλά ήταν τα μόνα παππούσια που ταιριάζαν με το μικροσκοπικό μου φόρεμα, και ως γνωστόν....η ομορφιά θέλει θυσίες!!!!!!

Το βράδυ μου κύλησε χαλαρά και αδιάφορα. Ποτό με τη φίλη μου, λίγος κόσμος στο μπάρ και δυο ενοχλητικοί τύποι που μας χάλασαν τη διάθεση. Αποφασίσαμε λοιπόν να αλλάξουμε μπαράκι και να πάμε εκεί που θα ήταν ο "Β".

Μπαίνοντας στο μπαράκι, ο "Β" με αντικρύζει με ένα ύφος έντονα ενοχλημένο και εμένα με λούζει κρύος ιδρώτας. Κάτι δεν πάει καλά σκεύτηκα. Κάτι σήμερα θα ξεφύγει απο τα όρια.

Ο "Β", καθόταν με μια αντροπαρέα γύρω στα 40 και καπνίζοντας πούρα ψάχναν στο πλήθος να εντοπίσουν γυναίκες διαθέσιμες για να καλύψουν τις ορέξεις τους. Μού απαγόρευσε να τον πλησιάσω. Μου είπε πως χαλάει η εικόνα του αν με δουν οι φίλοι του μαζί του και με απομάκρυνε σαν να ημουν η πιο άθλια, η πιο ελεηνή γυναίκα του κόσμου.

Δε μίλησα. Δεν είπα τίποτα στη φίλη μου. Χαμήλωσα ο κεφάλι και έκανα στην άκρη....

Λίγη ώρα αργότερα, αποφάσισαν πως θέλουν να αλλάξουν μαγαζί, πως θέλουν να πάν αλλού. Με χαιρέτησε διακριτικά, έβαλε το σακκάκι του και απλά έφυγε...

Ήταν η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά, που κάποιος άνθρωπος με έκανε να νιώσω τόσο λίγη, τόσο ντροπή. Μάζεψα τα κομμάτια μου λοιπόν, και γύρισα σπίτι. Πέταξα τα ρούχα μου στο πάτωμα, άφησα όλα τα κοσμήματα πάνω στο πάγκο της κουζίνας και χώθηκα κλαίγοντας κάτω απο την κουβέρτα.

Λίγες ώρες αργότερα, ξύπνησα ξαφνικά γιατί ένιωθα την απουσία του. Μέσα στον ύπνο μου, πήρα το κινητό στο χέρι και του έστειλα ένα μήνυμα "Που είσαι". Καμία απάντηση όμως. Ούτε μετά απο λίγα λεπτά, ούτε μετά απο μία ώρα, ούτε μετά απο τρείς ώρες....

Ξαφνικά, στις 7 το πρωί, ακούω τα κλειδιά στην πόρτα, την καρέκλα να πέφτει και τον "Β" να καταλήγει στο κρεβάτι μου μυρίζοντας αλκοολ και καπνό. Στη ζάλη του όμως, προλαβαίνει να απενεργοποιήσει το κινητό του.

Άρχισα να ανησυχώ, να ιντριγκάρομαι, να νιώθω πως κάτι πάει να μου κρύψει. Αθόρυβα, εντελώς αθόρυβα, σηκώνομαι και ανοίγω το κινητό του.

Σοκ, αυτό που είδα ου προκάλεσε μεγάλο σοκ.

Στο δικό μου μήνυμα δεν απάντησε, με μια χωριάτισσα όμως μηνυματιζόταν όλο το βράδυ. Τη ρώταγε που είναι και της ζητούσε να τον συναντήσει. Όλο το βράδυ συνομιλούσαν . Εμένα όμως δεν μου απάντησε.....

Και στις εφτά, λίγο πριν έρθει σπίτι,της ζητούσε να παέι να τον πάρει και όταν αυτή δεν απάντησε την πήρε τηλεφωνο. Και πάλι όμως δεν του απάντησε, και τότε, μόνο τότε γύρισε σε εμένα....

Ένιωσα να πνίγομαι, να χάνω την ανάσα μου, να χάνω τον κόσμο μου.

Αγριεμένη, τον ξύπνησα, φώναξα, ούρλιαξα, έβαλα τα παππούτσια μου και έτρεξα έξω αο το σπίτι. Μπήκα στοα αυτοκίνητο και άρχισα να οδηγώ χωρίς να ξέρω που.... Στις 8 το πρωϊ οδηγούσα σα χαμένη σε μια πόλη που μόλις είχε ξυπνήσει. Κάπου σταμάτησα, δεν ξέρω που. Κατέβηκα απο το αυτοκίνητο να πάρω αέρα, να ανασάνω.

Λίγη ώρα αργότερα, εξαντλημένη απο το κρύο επέστρεψα πίτι. Την ώρα που άνοιγα την πόρτα ευχόμουν να είναι ο "Β" στο σπίτι και να μου πεί κάτι μαγικό, κάτι να μου απαλύνει τον πόνο. Δεν ήταν όμως. Έτσι απλά είχε φυγει....

Έπεσα στο κρεβάτι και έμεινα εκεί όλη τη μέρα. Δε σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν μίλησα με άνθρωπο. Απλά υπήρχα...Αργά το βράδυ ένα μήνυμα διατάραξε την απόλυτη ησυχία του σπιτιού. Ήταν ο "Β". Απλώς συγνώμη. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Του τηλεφώνησα, του μίλησα, τον καλόπιασα. Και πάλι εγω ήμουν αυτή που υποχώρησε, αυτή που προσπάθησε. Για άλλη μια φορά, ανέλαβα την ευθύνη για κάτι που δεν προκάλεσα εγώ τη στιγμή που ο "Β" αρκέστηκε σε ένα "μα δεν έγινε τίποτα, γιατί τρελαίνεσαι?"

Αδυναμία μου? Λάθος μου? Δεν ξέρω. Είναι απο αυτές τις στιγμές που ενώ ξέρεις πως είναι λάθος να υποχωρείς, παρόλα αυτά το κάνεις. Ότι και να επιβάλλει η λογική τελικά παρασύρεσαι απο τα πάθη και κάνεις για άλλη μια φορά τα ίδια ακριβώς λάθη...

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Πέντε χρόνια απο τη ζωή μου

Πέντε χρόνια απο τη ζωή μαζί με τον "Β" και ήρθε η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου.
Τι έζησα, τι ένιωσα, τι γνώρισα....
Πέντε χρόνια....
1500 μέρες,
2000 αγκαλιές,
1000 μηνύματα,
500 e-mail,
200 ταινίες που είδαμε αγκαλιά,
100 καβγάδες και άλλες 100 συμφιλιώσεις,
200 βραδυα στο γραφείο,
100 πρωινά ξυπνήματα με μπεικον και δημητριακά,
η πρώτη φορά που ήρθε σπίτι μου,
το καφέ πουλόβερ που φορούσε,
βράδυα δίπλα στο τζάκι,
ξενύχτια με κρασί και κουβέντες,
πρωϊνό ξύπνημα στις έξι,
το ταξίδι στο Λονδίνο,
η διαδρομή για Θεσσαλονίκη,
το πρώτο διήμερο στην Αθήνα,
το βράδυ που μας αιφνιδίασε η αδερφή μου και τον φυγάδευσα στο μπαλκόνι,
η μέρα που εμφανίστηκε η πρώην του εντελώς ξαφνικά στο γραφείο,
οι γιορτές που δεν περάσαμε μαζί,
το πρώτο δώρο,
απιστία,
λύπη,
ψέμματα,
βράδυα μοναξιάς,
βράδυα που αυτός πονούσε για την πρώην του και εγω τον παρηγορούσα,
μπουκάλια κρασί που πίναμε διπλα στο τζάκι,
κρυφές αγκαλιές,
το κινέζικο που παραγγέλναμε,
παράνομα βράδυα,
οι αποτυχημένες μου μακαρονάδες που με δυσκολία έτρωγε,
βράδυα που πριν καν προλάβω να μιλήσω, αποκοιμόμουνα στην αγκαλιά του κουρασμένη,
ένα μήνα καθυστέρηση,
ανέμελα απογεύματα στην θάλασσα,
χιλιόμετρα που οδηγούσα προσπαθώντας να φύγω μακρυά,
ένας καφές το πρωί και για τους δυο,
το πρώτο σ αγαπώ,
το χάδι που με ηρεμούσε,
πακέτα τσιγάρα που εγώ κάπνισα,
τώρα που έχασα 6 κιλά σε μια εβδομάδα απο τη στεναχώρια,
δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα.....
Πέντε χρόνια με τον "Β"

Μια ολόκληρη ζωή.......