Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Οι φίλοι του χαράματα

Το βασικό χαρακτηριστικό του ερωτευμένου ανθρώπου, είναι το γεγονός ότι ανέχεται όλες τις συμπεριφορές, όλα τα κακώς κείμενα και ποτέ μα ποτέ δε διαμαρτύρεται. Ο ερωτευμένος άνθρωπος βέβαια, έχει και το ακαταλόγιστο για αυτή του τη συμπεριφορά. Ο άλλος όμως, αυτός που τα προκαλεί και τα επιτρέπει, τι δικαιολογία έχει?

Οι περισσότεροι φίλοι του "Β" ήξεραν για τη σχέση μας πολύ πριν εμείς αρχίσουμε να κυκλοφορούμε δημόσια. Ήξεραν ποιά είμαι, με έβλεπαν έξω, ενίοτε μου μιλούσαν κιόλας, αλλά ποτέ δεν έτυχε να βγούμε όλοι μαζί έξω.

Κάποια στιγμή λοιπόν, αξιώθηκε ο "Β" να κανονίσει μια έξοδο με τον κολλητό του. Για μένα αυτό ήταν ύψιστη χαρά. Μετά απο τόσο καιρό σε κατ' οίκον περιορισμό μια έξοδος ήταν ότι χρειαζόμουν. Άρχισα μάλιστα να φαντάζομαι ότι είχε έρθει επιτέλους η στιγμή που θα ζούσαμε επιτέλους ως φυσιολογικοί άνθρωποι.

Φτιάχνομαι, στολίζομαι, ντυνομαι, γίνομαι υπερπαραγωγή και με τον αέρα του μοντέλου που κατεβαίνει τη σκάλα του Μιλάνο κατέβηκα τη σκάλα του σπιτιού μου. (απο θαύμα μόνο δεν γκρεμοτσακίστηκα με τα 12 ποντα)

Είχα μελετήσει την κάθε μου κίνηση. Το ποτό που θα παραγγείλω, τη στάση του σώματός μου, είχα αποφασίσει να μην ανάψω και τσιγάρο(!) γιατί ήξερα ότι ο φίλος του ειναι αντικαπνιστής.

Μπαίνοντας στο μαγαζί, ο "Β" μου κάνει νόημα, πλησιάζω και γυρνώντας προς τον φίλο του ψελλίζει "Να σου συστήσω τη Χριστίνα".

Ο φίλος του, σηκώνει τη μύτη του, κοιτάει στο ταβάνι, ρεμβάζει για λίγα δευτερόλεπτα και με μια απίστευτη φυσικότητα ρωτάει τον "Β" ....τι ποτό να σου παραγγείλω????

Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή, ήταν να ανοίξει η γή να με καταπιεί, να διακτηνιστώ, να εξαφανιστώ.
Ο "Β" ως γνήσιο αρσενικό (λέμε τώρα) δεν είπε τίποτα. Δεν επέπλιξε τον φίλο του, δεν ενοχλήθηκε, δεν αντέδρασε. Όσο εγώ κάπνισα ένα πακέτο Davidoff εκείνοι συζητούσαν αμέριμνα και ξέχασαν τελείως την ύπαρξή μου.

Αργότερα, όταν πήγαμε σπίτι, ο "Β" τον δικαιολόγησε. Είναι ιδιόρρυθμος μου είπε. Συμπαθούσε και πάρα πολύ την πρώην του "Β" και για αυτό δε μου μίλησε, οπότε να μην το πάρω προσωπικά μου είπε...

Αυτή τη συμπεριφορά, την ανέχτηκα πάρα πολύ καιρό. Όχι μόνο τη συμπεριφορά των φίλων που επιδεικτικά με αγνοούσαν αλλά και του "Β" που ποτέ μα ποτέ δεν έβαλε τα όρια στους άλλους. Που προτιμούσε αντί να χαλάσει την "υποτιθέμενη φιλία" που είχε με αυτούς, να χαλάσει τη δική μου διάθεση χωρίς να σκευτεί πως εγώ είμαι αυτή που κοιμάται μαζί του, ξυπνάει μαζί του, μεγειρεύει για εκείνον, τον φροντίζει και τον ακούει.

Η αλήθεια είναι πως έχω κάνει πάρα πολλά λάθη στη σχέση μου με τον "Β". Ένα απο τα μεγαλύτερα όμως, είναι το ότι δεν πήρα ποτέ την 12 ποντη γόβα μου για να την μεταμορφώσω σε αξεσουάρ πάνω στο κεφάλι του "Β".

Γιατί πολύ απλά κανένας δεν αξίζει αυτού του είδους την απαξίωση που εισέπραξα εγώ απο τους "φίλους" του. Και αν οι φίλοι του είχαν την δικαιολογία πως είναι δύσκολοι άνθρωποι, ο "Β" δεν είχε καμία.

Αν δε πάθεις όμως, δεν μάθεις...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Στερεότυπα

Αναμφισβήτητα, ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα επιτρέπονται και είναι αποδεκτά. Οι νέοι ζουν τον ερωτά τους, τα αισθήματα εξωτερικεύονται και έχει περάσει προ πολλού η εποχή που οι μεγάλες αγάπες δεν μπορούσαν να εκδηλωθούν.

Παρόλο όμως που ζούμε σε μια απελευθερωμένη κοινωνία, παρόλο που μπορεί να είναι σύνηθες πλέον οι απισίες, υπάρχουν όμως στερεότυπα τα οποία είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Το μεγαλύτερο απο όλα τα στερεότυπα....... ο αριθμός των συντρόφων.

Για έναν άντρα είναι τιμή και καμάρι να απαρριθμεί τις γυναίκες με τις οποίες κάποτε είχε βρεθεί ερωτικά μαζί τους. Όσο περισσότερες, τόσο καλύτερα. Απο την εποχή που ένας άντρας είναι ακόμα στο νηπιαγωγείο οι γονείς του καμαρώνουν όταν τον ακούν να δηλώνει πως θέλει να παντρευτεί την ξανθιά γαλανομάτα συμμαθήτριά του.

Όταν πλησιάζει την ενηλικίωση, οι γονείς καραδοκούν και περιμένουν τη στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η πρώτη επαφή και έτσι ο κανακάρης τους θα γίνει επιτέλους γνήσιο αρσενικό.

Για τα επόμενα πολλά χρόνια, διαδραματίζεται ένας εγώνας δρόμου ανάμεσα στα μέλη μιας αντροπαρέας. Ποιός θα έχει τα πρωτεία. Ποιός θα έχει τις περισσότερες εμπειρίες, τα περισσότερα τρόπαια. Δεν έχει σημασία αν η απάφή συνδέεται με συναίσθημα, αν έχει διάρκεια, αν είναι στιγμιαία. Το θέμα είναι απλά και μόνο να συμβεί.

Όταν αυτός ο αγώνας δρόμου κλείσει, τότε κάθε γνήσιο αρσενικό αναζητάει μια καλή κοπέλα να κατασταλάξει, να φτιάξει τη ζωή του.

Για τις γυναίκες όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Αν ο αριθμός των συντρόφων της ξεπεράσει τον έναν, εντάξει τους δύο, τότε αυτόμάτως γίνεται γυναίκα εύκολη, ανήθική και κανέις δεν την θέλει για ταίρι του.
Δεν έχει σημασία αν ερωτεύτηκε και χώρισε, αν προσπαθούσε να βρεί απλά το ταίρι της και δεν τα κατάφερε. Τι σημασία εχει αν είναι 30, 40 ή και μεγαλύτερη. Τίποτα δεν δικαιολογεί τους πάνω απο 2 συντρόφους.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες κρύβουμε το παρελθόν μας. Γιατί τα στερεότυπα είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που δεν γίνεται να τα ξεριζώσεις.

Όταν γνώρισα τον "Β" νόμισα πως βρήκα το άλλο μου μισό, τον ιδανικό σύντροφο. Μπορούσαμε για ώρες να μιλάμε, να ανταλλάσουμε απόψεις, να φιλοσοφούμε δίπλα απο το τζάκι.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα να εκφράζομαι ελεύθερα και να μιλάω για τη ζωή μου και κυρίως να μην κρύβω τις εμπειρίες μου. Κάτι που για μένα ήταν πρωτόγνωρο.

Λάθος μου όμως. Μεγάλο μου λάθος.

Ο άνθρωπος που υποτίθεται πως είχε ανοιχτό μυαλό και ήταν απαλλαγμένος απο τα στερεότυπα αποδείχτηκε πως ήταν πιο πουριτανός και απο τους καθολικούς! Ότι και αν έκανα ήταν μεμπτό. Επαγγελματικό δείπνο, meeting με το αφεντικό μου, καφέ με παλιό συμμαθητή?? Για εκείνον ήταν φτηνές δικαιολογίες για να καλύψω την απιστία που σχεδίαζα.

Η ειλικρίνειά μου να παραδεχτώ πως ως άνθρωπος έζησα και εγώ έρωτες, απογοητεύσεις, στεναχώριες και λανθασμένους ενθουσιασμούς έγινε το μεγαλύτερό μου πρόβλημα.

Τώρα όμως έμαθα και ξέρω πλέον πως να κρύψω τα αυτονόητα.

Όσο για εσάς...Μην ξεγελαστείτε ποτέ. Μην κάνετε το λάθος και παραδεχτείτε πως ζήσατε λιγάκι την ζωή σας, τα νιάτα σας... Απλά προσποιηθείτε....