Είπε κανείς πως ένας χωρισμός είναι εύκολο πράγμα??? Είπε κανείς πως υπάρχει πολιτισμός όταν οι άνθρωποι χωρίζουν??? Όχι ούτε εύκολο είναι, αλλά ούτε και πολιτισμός υπάρχει.
Ο δικός μου,δόξα το Θεό, τα είχε όλα και σε μεγάλες δόσεις.....
Δεν μπορώ να πω πως ο σύντροφός μου ξαφνιάστηκε όταν του ανακοίνωσα πως θέλω να χωρίουμε. Μάλλον το περίμενε. Στην αρχή εκνευρίστηκε, θεώρησε πως δεν το εννοώ και έφυγε νομίζοντας πως θα τρέξω πίσω του. Δεν το έκανα όμως. Δεν τηλεφώνησα, δεν επικοινώνησα, απλά απομακρύνθηκα. Και τότε αυτός επέστρεψε και φρόντισε να μου προσάψει τα πάντα, να με χαρακτηρίσει με όλα τα επίθετα που βρίσκονται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη και όχι μόνο. Άκαρδη, αναίσθητη, άσπλαχνη, παλιοθήλυκο. Παρόλο που δεν ήξερε τον πραγματικό λόγο του χωρισμού μας, είχε καταλήξει στο τι φταιει. Εγώ φυσικά!!!!!!
Αυτός ήταν άμοιρος ευθυνων. Απλά θύμα μου. Ενώ εγώ, η άκαρδη, η γυναίκα μάγισσα που του χάλασα τα καλύτερα του χρόνια και τώρα τον πάράτησα. Αυτός δεν είχε καμία ευθύνη. Μόνον εγω. Αλλα θα δεις μου είπε.....εσύ θα μείνεις μόνη, γιατί κανείς δεν θέλει τις μάγισσες....
Μετά ακολούθησαν οι κοινοί φίλοι. Στην αρχή διακριτικά τηλεφωνούσαν και προσπαθούσαν να με πείσουν να αλλάξω γνώμη. Ξεχειλίζαν απο αγάπη για μένα και μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν το πρόβατο που έχασε το δρόμο του. Όταν όμως είδαν πως δεν αλλάζω γνώμη μου γύρισαν τη πλάτη. Κανείς δε μου μιλούσε πια. Κανείς τους δε μου ξανατηλεφώνησε. Έπαψα να υπάρχω και ξεγράψανε τη φιλία τόσων χρόνων. Ακόμα και όταν βρισκόμασταν έξω, όταν περνούσαν απο μπροστά μου με αγνοόυσαν με τον πιο επιδεικτικό και υποτιμιτικό τρόπο.
Στη συνέχεια σειρά είχαν οι δικοί μου φίλοι. "Μα γιατί??" αναρρωτιόντουσαν όλοι. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα χρόνια, φρόντισα να συντηρήσω την εικόνα του τέλειου ζαυγαριού και ποτέ μα ποτέ δεν είπα έστω και ένα αρνητικό σχόλιο για τον συντροφό μου. Ως εκ τούτου λοιπόν, τους έπεσε λίγο απότομο το νέο του χωρισμού. Για όλους τους, ο λ΄πγος του χωρισμού μας ήταν ξεκάθαρος. Ο σύντροφός μου, φυσικά και δεν έφερε ευθύνη. Καμία. Εγώ έφταιγα για όλα. Εγώ η φεμινίστρια που νοιάζομαι για την καρριέρα μου, την επαγγελματική μου εξέλιξη και η λέξη συναισθήματα είναι μου είναι άγνωστη.
Φυσικά και δεν μπήκα στον κόπο να τους αλλάξω άποψη. Καλύτερα να θεωρούν ε΄μενα υπεύθυνη παρά να ρισκάρω να μάθουν την αλήθεια...
Απο όλο αυτό το θέατρο, πως θα μπορούσε η οικογένειά μου να λείπει?
Καπνοί πυκνοί και σπαραγμοί..... μας έμεινε γεροντοκόρη.... Στην αρχή, συγκαλέστηκε έκτακτο οικογενειακό συμβούλιο. Έπρεπε να δοθεί μια εξήγηση, μια ερμηνεία για αυτόν τον ξαφνικό χωρισμό. "Σε αυτή την ηλικία ρε κορίτσι μου?" ρωτούσε επίμονα η μητέρα μου. "Δεν έκανες και λίγο τα στραβά μάτια?" Ταιμουδιά εγώ. Κουβέντα δε μου έβγαζε? Για την οικογένειά μου, ο πρώην σύντροφός μου ήταν ο ιδανικός γαμπρός. Καλό παιδί, ήσυχο, απο καλή οικογένεια. Όχι δεν το χωρούσε ο συντηρητικός τους νους, πως μετά απο τόσα χρόνια εγώ αποφάσισα να χωρίσω.
Κάποια στιγμή και αφού δεν ικανοποιούνταν με τίποτα απο τις απαντήσεις που εγώ έδινα, σταμάτησαν να με ρωτούν και άρχισαν έναν αγώνα δρόμου. Έναν αγώνα εύρεσης νέου συντρόφου. Τώρα όμως, που κρατιέμαι καλά, γιατί αν περασει ο καιρός και αρχίσω να "σπάω", να βγάζω ρυτίδες, να κρεμάω δεν θα με θέλει κανείς. Η μερα ξεκινούσε με την περιγραφή του ξαδερφου του πέμπτου μπατζανάκη, ο οποίος είναι όμορφος και διαθέσιμος και τελείωνε το βράδυ στη βεράντα του σπιτιού με την δακρυβρεχτη ιστορία της τρίτης ξαδερφης που έμεινε ανύπαντρη και τώρα ζεί μόνη και ξεχασμένη στο βουνό.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ύστερα ακολουθήσαν οι απανταχού φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι που όλοι τους ξαφνικά θυμόντουσαν πως έχουν έναν ξάδερφο, ελεύθερο, ωραίο και σε αναπαραγωγική ηλικία και που σίγουρα θα γινόμασταν το τέλειο ζευγάρι.
Όσο εγώ αρνούμουν, τόσο αυτοί επέμεναν.
Όταν όμως όλοι τους συνειδητοποίησαν, πως δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να ξαναζευγαρώσω, ακολούθησε ο οίκτος. Για αυτούς εγώ ήμουν το καημένο το κορίτσι. Τι κρίμα, σε αυτή την ηλικία να μείνει μόνη...
Και όμως, επέζησα απο όλο αυτό!!!!! Το άντεξα μόνη μου και δεν το μοιράστηκα με κάποιον. Ούτε καν με τον "Β". Γιατί??? Μα γιατί εγώ μονον είχα επιλέξει να χωρίσω, να βαλω ένα τέλος στη σχέση μου. Ο "Β" όμως δεν είχε κάνει το ίδιο. Εξακολουθούσε να είναι με την άλλη και να λανσάρει τον εαυτό το σαν ερωτευμένο πιγκουϊνο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου