Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Ο "Β" και το μπαλκόνι

Αυτό που επι της ουσίας διαφοροποιεί την παράνομη απο την νόμιμη σχέση, είναι όλα αυτά τα ευράπελα και κωμικοτραγικά γεγονότα που μπορούν να συμβούν, μόνον σε όσους κρυφά απο τους άλλους συναντιούνται. Η σχέση μου με τον "Β", δόξα το Θεό είχε πάρα πολλά τέτοια γεγονότα και νομίζω πως ήρθε επιτέλους η ώρα να αποκαλύψω μερικά....

Η Παρασκευή ήταν πάντα μέρα συνάτησης με τον "Β". Εγώ, είχα φρντίσει να βαφτίσω την Παρασκευή ως μέρα, που βγαίνω μόνη μου, για να συναντήσω τις φίλες μου και να συζητήσουμε για όλα αυτά τα βαρετά γυναικεία πράγματα όπως αποτρίχωση, χαλάουα, αντάυγιες και τα σχετικά. Ενίοτε, έλεγα και στον πρώην μου να έρθει μαζί(έτσι για ξεκάρφωμα) αλλά στη σκέψη πως θα άκουγε γαργαλιστικές λεπτομέριες για τον πως κατεβάζουμε και δοκιμάζουμε όλη τη ντουλάπα πριν απο κάθε έξοδο τον έλουζε κρυος ιδρώτας.

Ο "Β" απο την άλλη, φρόντιζε κάθε Παρασκευη να εντάσσει στο πρόγραμμά του κάτι μεταμεσονύχτιες επαγγελματικές υποχρεώσεις, κάτι "κουρατσικές" εξόδους με συναδέλφους, κάτι "βαρετά" οικογενειακά δείπνα...

Έχοντας λοιπόν την τέλεια κάλυψη, ανενόχλητοι βρισκόμασταν το βράδυ σπίτι χωρίς το άγχος του να μας διακόψει κάποιος. Εγώ, μέχρι πριν λίγο, συγκατοικούσα με την φίλη μου, αλλά μόλις είχε παντρευτεί και ποτέ δεν ερχόταν σπίτι.

Ένα βράδυ λοιπόν, κάπου κατά τις τρείς, και ενώ με τον "Β" ζούμε στιγμές μεγάλου πάθους, ακούω ένα μηχανακι να σταματάει κάτω απο την πολυκατοικία. "Τι στο καλό, ποιός παραγγένει πίτσα τέτοια ώρα" σκεύτηκα. "Ή μήπως είναι το καινούργιο αγόρι της γειτόνισσας???"... Πριν καλά καλά ολοκληρώσω τη σκέψη μου όμως, ακούω κλειδιά στην πόρτα...

Πανικός!!!!!!
Η φίλη μου, όχι μόνο αγνοούσε την ύπαρξη του "Β" αλλά συμπαθούσε τον πρώην μου πολύ περισσότερο απο ότι εμένα....
Πανικός!!!!

Ο "Β" ως συνήθως, δεν κατάλαβε ούτε το κλειδί στην πόρτα, ούτε τον "κίνδυνο" που ετοιμάζονταν να μπει στο σπίτι. Σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το μόνο που ξεστόμισε ήταν "Έχεις κάτι?"

Έπρεπε λοιπόν να λάβω δράση. Να κάνω κάτι.. Με μια μόνο κίνηση, σηκώθηκα απο το κρεβάτι, με μια δεύτερη κίνηση μάζεψα όλα τα ρούχα απο το πάτωμα, άνοιξα την μπαλκονόπορτα, τα πέταξα στα πάτωμα και με μια τρίτη κίνηση έσπρωξα τον "Β" στο μπαλκόνι και έκλεισα και το παντζούρι.
Ούφ!!

Μπερδεύω με τα χέρια τα μαλλιά μου και με το ένα μάτι κλειστό ανοίγω την πόρτα εκνευρισμένη. "Γιατί με ξύπνησες???? Με τρόμαξες!"
Η φίλη μου, με ένα έντονα απολογητικό ύφος, μου ζητάει συγνωμη και μου εξηγεί πως χρειαζόταν τα κλειδιά του εξοχικού για να πάει αύριο το πρωϊ.

Ουφ, σκεύτηκα...Τι γλίτωσα....

"Να σου πω" ακούστηκε η εκνευρισμένη φωνή της φίλης μου και εγώ πάγωσα. "Γιατί το πάπλωμα είναι στο πάτωμα και η κουβέρτα πεταμένη?? Με ποιον είσαι???"

"Εγώ? Με κανέναν, να στριφογύριζα στο κρεβάτι, είχα και κάτι εφιάλτες".....
Όσο εγώ μιλούσα, τόσο εκείνη γούρλωνε το μάτι... Άρχισε και να γυαλίζει..Για κακή μου τύχη η φίλη μου δεν πείστηκε απο τις δικαιολογίες μου.

Ξαφνικά κάνει μια απότομη στροφή και πάει προς τη μπαλκονόπορτα...Τώρα την πάτησα σκεύτηκα...Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι αν ο "Β" φορούσε ρούχα όταν βγήκε στο μπαλκόνι, επείσης δεν είχε και φως για να τα βρεί.

Με μια αποτομη κίνηση ανοίγει η μπαλκονόπορτα και ακούγεται ένα "Χαίρεται" δια στόματος "Β"...Το επόμενο που ακούστηκε ήταν η εξώπορτα του σπιτιού που έκλεισε απότομα και μετά σιωπή...

Δειλά λειλά, πλησιάζω το παλκόνι να δω τουλάχιστον αν ζεί ο "Β" αν φοράει κάτι.. Φορώντας (ευτυχώς)το παντελόνι, το πουκάμισο ανάποδα και χωρίς παππούτσια μου λέει "ποιόν παντρεύτηκε η φίλη σου?"

Κλασικός "Β"!! Ο κόσμος να καίγεται, η καταστροφή να έρχεται, εκείνος στον κόσμο του. Οι σφυγμοί μου είχαν φτάσει τους 200, τελούσα υπο σύγχυση, και εκείνος χαλαρά ντύθηκε. Φόρεσε τα υπολοιπα ρούχα του, έριξε λίγο νερό στα μαλλιά του και εφύγε γιατί η πρώην τον περίμενε....

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Τα βράδυα μου τα εργένικα...

Δευτέρα βράδυ. Γύρω στις 11. Με δυσκολία γυρίζω το κλειδί στην πόρτα, ακουμπάω το μπουφάν και την τσάντα μου στην τραπεζαρία -την οποία τωρα τελευταία την έχω μετατρέψει σε καλόγηρο- και με μια γρήγορη κίνηση βρίσκομαι στον καναπέ μου αδυνατώντας να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός απο το να κοιμηθώ.

Μετά απο 15 ώρες συνεχόμενης δουλειάς, αδυνατώ να ανοίξω το ψυγείο για να ικανοποιήσω το στομαχι μου που διαμαρτύρεται, αποκλείεται να ξεβαφτώ και όπως πάντα θα με πάρει ο ύπνος στον καναπέ....

Κάτι τέτοιες στιγμές, είναι που θα ήθελα σε αυτό το σπίτι να υπάρχει και κάποιος ακόμα. Παρόλο που ζω πολλά χρόνια μόνη μου και το έχω συνηθίσει, κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα πολύ να έχω συγκάτοικο. (Αυτη η επιθυμία βέβαια, γίνεται ακόμα πιο έντονη κάθε φορά που ανοίγω το λαγαριασμό της ΔΕΗ και όταν έρχονται τα κοινόχρηστα!!).

Όταν γνώρισα τον "Β" πίστευα πως θα ήταν ήταν ο τελειος συγκάτοικος. Όπως σε κάθε αρχή μιας σχέσης, έτσι και στη δική μας η αρχή της συμβίωσης ήταν κάτι παραπάνω απο ιδανική.

Καφές στο κρεβάτι, πρωϊνό τις Κυριακές, φαγητό απο τα χεράκια του, λευκό κρασί τα βράδυα... Μερικές φορές έπλενε μάλιστα και τα πιάτα, έστρωνε και το κρεβάτι!!! Όταν πάλι γυρίζαμε αργά απο τις δουλειές μας, φρόντιζε να φέρνει φαγητό απο το Ιταλικό εστιατόριο της γειτονιάς.

Εννοείται πως με προσφωνούσε και με όλες τις γλυκανάλατες προσφωνήσεις του τύπου "Ζουζούνα μου", "Μωράκι μου", "Ομορφιά μου", εννοείται πως ζητούσε συγνώμη για τα δέκα λεπτά καθυστέρησης επειδή κόλλησε στην κίνηση.

Τι άλλο μπορούσα να ζητήσω?? Τι περισσότερο μπορούσα να έχω???

Δυο χρόνια μετά όμως, όλα αυτά φαντάζουν μακρινά..Πολύ μακρινά.....

Τα πρωϊνά μας, ξεκινούν με τον κλασικό καβγά για το ποιός θα πατήσει το κουμπί στην καφετιέρα και η οριστική ρήξη έρχεται όταν πρέπει κάποιος να βάλει την τοστιέρα στην πρίζα.

Για το θέμα του φαγητού, έχουμε σταματήσει να καβγαδίουμε. Όχι, δεν ανέλαβε ο "Β" χρέη μάγειρα, ούτε προσλάβαμε κάποια κυρία να μας μαγειρεύει. Ο "Β", πριν έρθει κάνει μια στάση στη μανούλα η οποία τον περιμένει με τα εκλεκτά της φαγητά και εγώ ψάχνω στο ψυγείο μήπως και έχει απομείνει κάποιο γιαουρτάκι με 0% λιπαρά....

Πιθανότητα να εμφανιστεί με φαγητό απο το Ιταλικό εστιατόριο της γειτονιάς δεν υπάρχει. Οικονομική κρίση... Ανέβηκε το εισητήριο για το γήπεδο, ανέβηκε και η βενζίνη...

Οι γλυκανάλατες προσφωνήσεις, αντικαταστάθηκαν απο εκφράσεις του τύπου "Άντε παιδί μου", "Εεε, να σου πω" και η συγνώμη για την καθυστέρηση (που απο 10 λεπτά έγινε μια ώρα) αντικαταστάθηκε με το κλασικό "Γιατί φωνάζεις? Στο δρόμο περίμενες?"

Όταν δε, τολμάω να του ζητήσω να με βοηθήσει στο καθάρισμα εκεί μου εξηγεί πως δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε. Διότι, ποιόν ενοχλούν κυρία μου τα κομμένα του νυχάκια που πετάει στο πάτωμα? Ποιος θα δεί τα μικροσκοπικά σουσαμάκια απο το κουλούρι που έφαγε και πέταξε στο τεράστιο πάτωμά μου? Τι πειράζει αν το μπάνιο πλημμυρίζει απο νερό κάθε φορά που μπαίνει μέσα? Νερό είναι. Θα στεγνώσει.....

Και γιατί γκρινιάζω κάθε φορά που μου αφήνει τα λερωμένα με λάσπες ρούχα ποδοσφαίρου μέσα στο μπάνιο? Με τα χεράκια μου θα τα πλύνω?? Το whirlpool να ναι καλά...

Για να είμαι βέβαια ειλικρινής και δίκαιη μαζί του, θα πρέπει να παραδεχτώ πως μερικές φορές τον πιάνουν και οι καλοσύνες του. Φιλοτιμείται να τηγανίσει κανένα αυγουλάκι το πρωϊ - κάνοντας ομώς μέχρι και το σαλόνι με λάδια, έχει την καλή πρόθεση να στρώσει το κρεβάτι, ρίχνοντας παράλληλα και τα φωτιστικά απο τα κομοδίνα στο πάτωμα, προσπαθεί να ανάψει και το τζάκι, καίγοντας συγχρόνως και την ακριβή μοκέτα μου.....

Συγκατοίκηση? Είπα εγώ για συγκατοίκηση? Εγώ???? Αναθεωρώ....

11.30 το βράδυ και έχω ήδη κοιμηθεί. Το στομάχι σταμάτησε να γκρινιάζει, τα ρούχα πάνω στην τραπεζαρία είναι έτοιμα να ξαναφορεθούν το πρωϊ, ο κυριούλης στο τυροπιτάδικο θα μου φτιάξει τον ωραιότατο καφέ μου σε πλαστικό και η τυρόπιτα θα ζεστάνει τα χεράκια μου....

Τελικά ναι. Τη λατρεύω την εργένικη ζωή μου....


Υ.Γ. Όχι γιατί τη συνήθισα, αλλά γιατί μπορείς αν θες να αλλάξεις συγκάτοικο....

Να κοιμηθούμε αγκαλιά

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται


Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας,
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Υ.Γ. Στη φωτογραφία είναι ο "Β"......

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Δε γιορτάζω, δε γιορτάζω......

Όχι πάλι.... Όχι άλλο ζαχαρόνερο, όχι άλλες καρδούλες...
Αρνούμαι να βγω απο το σπίτι μου σήμερα. Αρνούμαι να ανοίξω το ράδιο, να βάλω τηλεόραση.

Αρνούμαι να βομβαρδιστώ με καρδούλες, τραγούδια αγάπης, αρκουδάκια, ξανά καρδούλες, διαγωνισμούς καλύτερης ερωτικής προσφώνησης, κι άλλες καρδούλες, ορχιδέες σε κακόγουστα πλαστικά κουτιά, κιτσάτες κάρτες.

Εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία των γυναικών που θα ζήσουν όλο το πακέτο του Αγίου Βαλεντίνου. Λουλούδια, αρκουδάκια με επιγραφές "I LOVE YOU", φαγητό, όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης, και την υπόσχεση ότι κάθε μέρα θα είναι γεμάτη με πολύ πάθος και συναίσθημα.

Ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που θα υποφέρει γιατί κανείς δεν θα τις θυμηθεί. Η μέρα θα κυλήσει στο σπίτι πάνω από το Laptop και τα στοιβαγμένα βιβλία που πρέπει να διαβαστούν και τρώγοντας σοκολατάκια θα περιμένω τον "Β" να απλώθεί στον καναπέ και να κοιτάει μέχρι αργά τη νύχτα ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως δε με ενοχλεί η έλλειψη ρομαντισμού απο την πλευρά του "Β" αλλά όλη αυτή η υπερβολή γύρω μου.

Τόσες καρδούλες, τόσα λουλούδια, τόσο ροδόνερο.... Και όλα αυτά γιατί? Για να γιορτάσουμε ή για να κρύψουμε?

Μήπως τελικά μέσα απο όλη αυτή την υπερβολή προσπαθούμε να κρύψουμε το γεγονός ότι ξεχάσαμε να αγαπάμε λιτά και αληθινά? Κάναμε τη ζωή μας περίπλοκη και σύνθετη αγνοώντας ότι η ομορφιά της είναι στα απλά πράγματα.

Γιατί θα πρέπει ακόμα και το σ΄αγαπώ να λέγεται με το γλυκανάλατο ύφος του πρωταγωνιστή στο "Όσα παίρνει ο άνεμος"; Οι περισσότερες γυναίκες, είναι φυσικό να το θέλουν πολύ. Όμως δεν δίνονται πάντα οι ευκαιρίες στον καθένα να εκφράσει την αγάπη του με τον μελοδραματικό τρόπο των πρωταγωνιστών.

Στο λεωφορείο, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ, καθημερινά, υπάρχουν ζευγάρια στα οποία η αγάπη ξεχειλίζει, μια αγάπη βουβή, καθημερινή, καταπιεσμένη από το άγχος της ζωής. Σε τι υστερεί ο δικός τους έρωτας σε σχέση με αυτόν που τόσο πολύ έχει τραγουδηθεί στα πιο πονεμένα τραγούδια του Πάριου?

Δεν είναι αρκετό το βλέμμα που αναρωτιέται όταν δει ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο, για την αιτία που προκάλεσε το συνοφρύωμα; Δεν είναι αρκετό το τρίψιμο της πονεμένης πλάτης, το ενδιαφέρον στο κρυολόγημα; Είναι άραγε απαραίτητη η λεκτική έκφραση του συναισθήματος;

Φυσικά υπάρχουν και οι πολύ τυχεροί. Εκείνοι που αισθάνονται ότι ζουν την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Εκείνοι που στο βλέμμα του συντρόφου τους αντικρίζουν τον κόσμο ολόκληρο, ονειρεύονται θάλασσες και ταξίδια...

Για να πετύχει όμως κανείς μια τέτοια σχέση χρειάζεται η συνδρομή πολλών παραγόντων. Χρειάζονται η δροσιά και η διάθεση για παιχνίδι που μόνο όσοι νιώθουν πάντα νέοι τα διαθέτουν. Και φυσικά όλοι ξέρουμε ότι η διάθεση δεν είναι απόλυτη συνάρτηση της ηλικίας! Χρειάζεται η χημεία ανάμεσα στο ζευγάρι. Χρειάζεται η τύχη που θα τους φέρει κοντά. Κι όταν όλοι αυτοί οι παράγοντες ταιριάξουν, τότε όντως αυτοί οι λίγοι τυχεροί νιώθουν την τόσο ζηλευτή αίσθηση του έρωτα, που γράφουν τα βιβλία και τραγουδάνε οι ποιητές.


Για άλλη μια φορά, εγώ δεν θα γιορτάσω. Θα μείνω σπίτι, θα δουλέψω μέχρι αργά γιατί ξέρω πως η αγάπη δεν τρέφεται και δεν ζει με δώρα. Η αγάπη από την πρώτη στιγμή που θα εμφανιστεί και θα εισχωρήσει μέσα μας δεν μας χαρίζει υλικά δώρα. Μας χαρίζει χαμόγελα, τρυφερότητα και δύναμη.

Ταξίδι μακρινό

Ένα απο τα πράγματα που λάτρευα στον "Β" ήταν το ότι πάντα κατάφερνε να με κάνει να ξεστομίζω, με μια μεγάλη δόση αγανάκτησης, την αγαπημένη μου φράση: "Αυτό, απλά δεν υπάρχει!!"... Όσες φορές και αν σκεύτηκα πως είναι η τελευταία φορά που το λέω, πως δεν μπορεί να κάνει κάτι πιο ακραίο, πιο χυδαίο πάντα έκανε κάτι ακόμα χειρότερο και εγώ ακόμα πιο δυνατά φώναζα πως, αυτό απλά δεν υπάρχει....

Έτσι και τώρα...

Για επαγγελματικούς λόγους λοιπόν, πρίν λίγες μέρες χρειάστηκε να ταξιδέψει μέχρι την άκρη του κόσμου. Στην κυριολεξία όμως. Πήγε πιο μακρυά και απο το μακρυά πιο νότια και απο το νότο. Ταξίδεψε για 24 ώρες για να φτάσει σε άλλη ήπειρο, σε άλλο ημισφαίριο.

Δεν είχα λόγο να ανησυχώ μήπως εκεί που πάει, μου κάνει τα αξεσουάρ του κεφαλιού μου ακόμα πιο μεγάλα. Ήταν η φύση της χώρας που πήγε τέτοια, που και να ήθελε δεν θα μπορούσε να μου είναι άπιστος. Ήμουν χαρούμενη για αυτό του το ταξίδι, γιατί για πρώτη φορά, εκείνος θα ανησυχούσε για το τι κάνω εγώ και όχι εγώ για εκείνον. Έτσι θα είχε τη δυνατότητα να δεί, πόσο άσχημο είναι αυτό που εμένα, επι χρόνια μου έκανε.

Η επικοινωνία μας, τις μέρες που έλειπε, ήταν δύσκολή. Το κινητό δεν έπιανε, το wifi ήταν ακριβό, η χρέωση για το roaming στα ύψη... Έτσι, μή έχοντας το άγχος να μην ακούσω το κινητό μου απο την πολύ φασαρία, να χάσω κάποια κλήση του, να ακούσω την κλασική γκρίνια του τύπου "πάλι έξω είσαι??" επιδώθηκα σε ενα ατέρμονο ξενύχτι που όμοιό του δεν είχα ξανακάνει. Για μένα, αυτό ήταν ένας τρόπος να τον εκδικηθώ για όλα αυτά τα βράδυα που εγώ ήμουν σπιτάκι μου και εκείνος γυρνούσε τα άγρια χαράματα.

Ευτυχώς, το ταξίδι του κράτησε πολύ λίγο, γιατί οριακά γλίτωσα την ενταξη μου στην ομάδα απεξάρτησης των αλκοολικών της πόλης!!!

Λίγες μέρες αφότου είχε γυρίσει και περιγράφοντας μου τη νοοτροπία του κόσμου που ζούσε εκεί, μου αποκάλυψε, πως όταν περίμενε την ανταπόκριση της πτήσης του έπιασε κουβεντούλα με μια "ντόπια". Έτσι, για να δεί πως σκεύτονται, πως λειτουργούν οι άνθρωποι εκεί. Φυσικά δεν παρέληψε ούτε να της ζητήσει το τηλέφωνο, ούτε και να της δώσει και το δικό του!!!

Η "ντόπια" όμως, αρχίσε να τηλεφωνεί, να στέλνει μηνύματα, τον έκανε φίλο στο facebook, έφτιαξε και λογαριασμό στο skype!!!! Τι έκανε ο "Β"??? Ως γνήσιο αρσενικό, απαντούσε στα μηνύματα, στις κλήσεις και έμπαινε όλη τη νύχτα στο skype για να μιλήσουνε.....

Έτσι, για να δει πως σκεύτονται οι άνθρωποι στην άλλη άκρη του κόσμου.

Στην αρχή, μου έκανε πολύ χαριτωμένο όλο αυτό. Μου θύμιζε μια ταινία που είχα δει παλιά. Μια ροματική ταινία, στην οποία μια ντόπια ερωτεύτηκε έναν τουρίστα και ήλπιζε αυτός να την σώσει απο τη μιζέρια της, ήλπιζε να την πάρει μαζί του και να γίνει μια κυρία της πόλης.

Το χαριτωμένο της υπόθεσης όμως, σταμάτησε απότομα όταν ένα βράδυ που καθόμασταν μαζί, ήρθε ένα μήνυμά της. "Δείξε μου" του είπα, "Είμαι πείεργη να δω τι γράφει"

"Αμέσως," μου απάντησε. Τον είδα όμως, με μια γρήγορη κίνηση του να σβήνει πρώτα τα μηνύματα που αυτός της είχε στείλει και μετά να μου το δίνει.

Εμένα όμως, για άλλη μια φορά, μου γούρλωσε το μάτι...

Με ένα εκνευριστικά αθώο και γεματο απορία ύφος, αρχισε να με ρωτάει τι έπαθα και γιατί νευρίασα.

Ναι, το ξέρω πως εθελοτυφλώ, ηλίθια όμως δεν είμαι. Ο "Β" δεν είχε καταλάβει, μετά απο τόσα χρόνια, πως αντιλαμβάνομαι οτιδήποτε και αν κάνει.Βλέπω κάθε του κίνηση, κάθε του έκφραση. Εννοείται πως είδα να σβήνει τα μηνύματά του. Εννοείται πως ενοχλήθηκα απίστευτα.

Όχι, δε ζήλεψα την "ντόπια". Δεν νευρίασα που δεν είδα τι της έγραφε. Τόσα χρόνια πλάι στον "Β" έχω μάθει όλες τις ατάκες που χρησιμοποιεί στα φλέρτ του. Ξέρω τι λέει, πότε το λέει, με τι ύφος το λέει.

Άρχισε να μου γυαλίζει το μάτι, γιατί εμένα όσο ήταν μακρυά, δε μου τηλεφωνούσε γιατί ήταν ακριβά τα τηλεφωνήματα, δε μου έφερε ούτε ένα κόκκαλο για ενθύμιο γιατί ξέμεινε απο λεφτά, δεν μιλήσαμε ούτε λεπτό στο skype γιατί ήταν πολύ μεγάλη η χρέωση.... Και τώρα??? Τώρα ξαφνικά, έχει χρόνο και χρήμα για να στήσει κουβεντούλα με μια γυναίκα που γνώρισε για δυο μόνον ωρες στην αναμονή του αεροδρομίου????

Σβήνει τα μηνύματα που έστειλε, απο φόβο μήπως τα δώ και νευριάσω... Δηλαδή τι έγραφε και δεν έπρεπε να δω?? Τι ακριβώς απο όσα έγραφε θα με εκνευριζε περισσότερο απο όσο με εκνεύρισε η διαγραφή της αλληλογραφίας???

Η απάντηση του "Β", όπως πάντα λακωνική. "Τίποτα δεν έγραφα. Τα διέγραψα χωρίς να υπάρχει λόγος. Ηταν μια μηχανική κίνηση."

Δεν ήταν μηχανική κίνηση όμως. Δεν ήταν το απλό ενδιεφέρον για το άγνωστο, αυτό που έκανε τον "Β" να επικοινωνεί με την "ντόπια". Ήταν η φύση του.

Γιατί ο "Β", είναι απο τη φύση του άνθρωπος, που δεν νοιάζεται για τον άλλον, που δε σκεύτεται τις επιπτώσεις των πράξεων του. Είναι η φύση του τέτοια, που τον κάνει να ασχολείται με οτιδήποτε φοράει φούστα, ανεξάρτητα απο το αν αξίζει ή όχι, ανεξάρτητα απο το αν βλέπετε ή όχι.

Τι μπορεί να προσδοκεί ένας άνθρωπος απο μια γυναίκα η οποία είναι στην άλλη άκρη του κόσμου? Δεσμό? Σχέση? Έρωτα? Μέλλον??

Η απάντηση είναι τίποτα.
Αλλά για τον "Β", το τίποτα αξίζει περισσότερο απο μένα.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Μια έξυπνη χαζή...

Μετά από μακροχρόνιες έρευνες και μελέτες, επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι δυναμικές και έξυπνες γυναίκες, δυστυχώς μένουν στο ράφι. Βάση των ερευνών που πραγματοποιήθηκαν, το αν θα βρεις σύντροφο τη σήμερον ημέρα εξαρτάται αποκλειστικά από το δείκτη ΙQ που διαθέτεις.

Εννοείται πως δεν θα διαφωνήσω με τους επιστήμονες! Εννοείται πως ταυτίζομαι με τις έρευνές τους. Τόσα χρόνια με τον "Β" έμαθα πολύ καλά πως για πως για να κρατήσω τη σχέση μου μαζί του χρειάστηκε πολλές πολλές φορές να προσποιηθώ πως δεν καταλάβαινα αυτά τα οποία έκανε κάτω απο τη μύτη μου. Έμαθα να προσποιούμαι με απίσετυτη μαεστρία τη χαζή και ιδού μερικά παραδείγματα....


Έμαθα λοιπόν, πως η πόλη μέσα Αυγούστου έχει τρελή κίνηση. Όταν ο "Β" έφευγε από τη δουλειά του στις 9 και ερχόταν σπίτι στις 12, τότε σίγουρα είχε κόλλησε στην κίνηση και έπηζε στο σταμάτα ξεκίνα. Ως έξυπνη θα είχα στήσει ένα ξεγυρισμένο καβγά με κίνδυνο να βγώ παράλογη και ζηλιάρα. Ως χαζή όμως, τον λυπόμουνα, του έκανα μασάζ να ξεπιαστεί από τόση ώρα στο τιμόνι και φυσικά στο τέλος ταΐζα το "μωρό" μου που ήταν ξεθεωμένο και πεινούσε.

Όταν το κινητό του ήταν κλειστό, αυτό οφείλονταν στην μπαταρία η οποία ξεφόρτιζε κάθε 5 ώρες. Αν στη συνέχεια ήταν και πάλι ως εκ του θαύματος ήταν ανοικτό, τότε αυτό οφείλονταν στην καινούργια τεχνολογία των μπαταριών λιθίου, σύμφωνα με την οποία μετά από το ξεφόρτισμα της μπαταρίας ακολουθεί αυτόματα και χωρίς να απαιτείται πρίζα, η φόρτιση. Ως έξυπνη θα είχα κάνει σαματά, θα έστηνα σκηνή, θα ψυλλιαζόμουνα. Ως χαζή όμως, τα έβαζα σιωπηλά με τις μπαταρίες λιθίου το θέμα έληγε εκεί.

Ως συνοδός του "Β", έπρεπε να είμαι σοβαρή, σεμνή και χαμηλοβλεπούσα. Εσύ είσαι μια κυρία μου έλεγε. Άσχετα που αυτός γούρλωνε τα μάτια λες και δεν έχει ξαναδεί θηλυκό, στην 1η φουστοζώνη, ακόμη κι αν αυτή δε βλέπονταν. Και φυσικά αντί να τον πλακώσω στις τσαντιές και να κλείσω το μάτι στο πρώτο τεκνό που θα βρισκόταν στο οπτικό μου πεδίο, σφυρούσα αδιάφορα κάνοντας πως δε βλέπω. Άλλωστε είναι σημάδι ανδρισμού το να κοιτά τους ξένους ποδόγυρους... τόσοι gay κυκλοφορούν... κι ο δικός μου... φτου φτου είναι άντρας με το Α κεφαλαίο!!!

Όταν καλούσε την αντροπαρέα στο σπίτι για να δουν για άλλη μια φορά αγώνα, όταν βουλιάζανε στον καναπέ με πίτσες, μπύρες, ρεψίματα και απίστευτα γλοιώδη ανέκδοτα και σχόλια, εγώ άδειαζα τασάκια και κουβαλούσα. Κι ανάμεσα σε κουζίνα και σαλόνι άκουγα όλη τη διάλεξη για τη γυναικεία ψυχολογία του τύπου...
- Δεν είναι να εμπιστεύεσαι καμία από αυτές, όλες ίδιες είναι (εκτός από τη μανούλα τους βέβαια)
- Όλο γκρινιάζουν, όλο μας βάζουν να πληρώνουμε, όλο μη και μη...
- Και κουτσομπόλες! Άλλο πράγμα. Δεν είναι να εμπιστευτείς τίποτα σε καμία...
Ως έξυπνη θα πεταγόμουν και θ' άρχιζα την αντεπίθεση. Για τις τσιγκουνιές του, , για τις ιδιοτροπίες του, τα φουσκωμένα λόγια που στους πρώτους μήνες γίνονται καπνός, για τον πρίγκιπα ο οποίος ξαφνικά γίνεται ένας βάτραχος ο οποίος ξεχνά την έννοια της ευγένειας, ξημεροβραδιάζει μπροστά στην τηλεόραση και κουτσομπολεύει με τους φίλους του. Μα όχι. Ως χαζή κυκλοφορούσα απλά μες το σπίτι και γελούσα με ανέκδοτα του τύπου "Πότε γιορτάζουν ο ξανθές;" Και επιπλέον σέρβιρα τους άντρες με τέτοιο τρόπο ώστε να μην καλύπτω ούτε ένα χιλιοστό από την οθόνη της τηλεόρασης.

Σάββατο βράδυ και αυτός αποφάσιζε να βγει έξω με τους φίλους του. Έτσι για να ξεσκάσει λίγο, να πει δυο αντρικές κουβέντες. Ένα ποτάκι μόνο. Είναι και κουρασμένος. Δε θα αργήσει. Εγώ εντωμεταξύ περιμένω υπομονετικά στον καναπέ. Στις έξι το πρωί, ξυπνάω από το θόρυβο που κάνει μπαίνοντας στο σπίτι και η διαπεραστική μυρωδιά του συνδυασμού ποτού- γυναικείου αρώματος με φέρνει στα όρια της λιποθυμίας. Ως έξυπνη θα του έκανε σκηνή. Μαζί μου έχει να βγει από τον καιρό του Κουρ-πασά και αν καμία φορά το έκανε επιστρέφαμε μετά από μια ώρα γιατί τον ενοχλεί η πολυκοσμία. Ως χαζή όμως, τον συνοδέυας μέχρι το κρεβάτι, του έβγαζα τα παπούτσια, του έκανα καφέ το πρωί και είχα και depon δίπλα για τον πονοκέφαλο. Κρίμα το παλικάρι. Το δικαιούται που και που να ξεσκάσει….

Τελικά; Έξυπνη ή χαζή; Καλώς έκανα και προσποιούμουν πως δεν καταλάβαινα όλα αυτά που μπροστά μου έκανε ή κακώς?
Ποιος μπορεί με απόλυτη βεβαιότητα να απαντήσει στο τι πρέπει να 'ναι μια γυναίκα; Οι περισσότεροι άντρες θα έλεγαν χαζή. Δε μιλάει, δε ρωτάει, αγαπάει τυφλά, δίχως κρίσεις και πολλές φορές δίχως καθόλου αξιώσεις.
Μα μια γυναίκα; Με χαρακτήρα και προσωπικότητα; Δεν αξιώνει ένα σύντροφο που τουλάχιστον θα τη σέβεται και που σε κάθε επισήμανση στραβοπατήματος δε θα τη βγάζει τρελή και υστερική;

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δεν είναι κακό , που και που για έναν άντρα που έχει συνείδηση, σεβασμό, χαρακτήρα και σε κάνει να νιώθεις έστω και λίγο ξεχωριστεί να κάνεις και λίγο τη χαζή. Έτσι για να μην τον χάσεις και να μη νιώθει μειονεκτικά που είμαστε πιο έξυπνες….