Λίγο κρασί, λιγο θάλασσα

Το μόνο που θυμάμαι απο το καλοκαίρι που ακολούθησε τον χωρισμό μου, είναι τα ποτά, τα ξενύχτια, πάλι τα ποτά και πάλι τα ξενυχτια.
Ήταν ένα καλοκαίρι δύσκολο. Ήταν περίεργο, αλλιώτικο. Για πρώτη φορά μετά απο πολλά χρόνια ήμουν επιτέλους ελεύθερη. Ήμουν για πρώτη φορά κυρία του εαυτού μου. Η αίσθηση του να μην λογοδοτείς σε κάποιον, ήταν πρωτόγνωρη για μένα.
Ζώντας πολλά χρόνια μέσα σε μια σχέση, είχα ξεχάσει πως είναι η εργένικη ζωή, και έτσι αποφάσισα να την απολαύσω στο έπακρο τώρα που μπορούσα.
Ο λόγος του χωρισμού μου, ήταν βασικά ο "Β", αλλά αφου δεν ήταν διαθέσιμος λόγω αυξημένων "οικογενιακών υποχρεώσεων" σκέφτηκα να βγώ απο το σπίτι και να ζήσω το καλοκαιράκι.....
Όταν έμενα σπίτι μελαγχολούσα και με έπιανε το υπαρξιακό μου. Την μια στιγμή μετάνιωνα που χώρισα και ήμουν έτοιμη να αρπάξω το κινητό και να παρακαλέσω για άφεση αμαρτιών και την άλλη ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο γιατί επιτέλους είχα την ηρεμία μου.
Υπήρχαν όμως και στιγμές, που θεωρούσα ότι την πάτησα, ότι είμαι εγώ η χαμένη. Ο "Β" εξακολουθούσε να έχει την οικογενειακή του ευτυχία, ο πρώην μου έκανε διακοπές διαρκείας στην Πάρο και εγώ απλά καθόμουν στο σπίτι.
Το ότι εγώ έμεινα ελεύθερη για να απολάυσω τον έρωτά μου με τον "Β" δεν σημαίνει κιόλας ότι κατάφερα να το κάνω. Απο αυτό το καλοκαίρι, δεν έχω καμία ανάμνηση μαζί με τον "Β". Είναι σαν να μην υπήρχε στη ζωή μου, σαν να ήταν αλλού.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν είχε απομακρυνθεί, αν ήταν με το δεσμό του, αν έκανε κάτι άλλο. Απλά δεν τον θυμάμαι παρόν.....
Και τότε αποφάσισα να κάνω κάτι για μένα. Να βγω απο το σπίτι και να μην αφήσω κανέναν και τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση. Αφού κανείς δε νοιάζεται για μένα, εγώ γιατί να νοιαστώ?????
Αν και δεν έχω καθόλου καλή σχέση με το αλκοόλ, αυτό το καλοκαίρι νομίζω ότι ήπια κυριολεκτικά όλο το βόσπορο....
Η βραδυά ξεκινούσε νωρίς το απόγευμα με τη καθιερωμένη κούρα ομορφιάς. Κρέμες, αρώματα, λοσιόν, μάσκες... ώρες ατελείωτες περνούσα στο μπάνιο και στη συνέχεια κατέβαζα ολόκληρη τη ντουλάπα μέχρι να αποφασίσω τι look θα υιοθετήσω. Τα καημένα τα ποδαράκια μου, δίναν μάχη κάθε βράδυ για να σταθούν πάνω στις δωδεκάποντες γόβες και ειλικρινά απορώ πως επιβίωσαν τα μαλλιά μου απο το συνεχόμενο styling!!
Κατά τις έντεκα, με πολύ βιασύνη και άγχος, ήμουν έτοιμη, έπαιρνα τη φίλη μου και ξεκινούσαμε την ολονυκτία...
Για αρχή, επιλάγαμε να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι σε ήσυχο μπράκι. Κουβεντούλα, κους-κούς και συμβουλές ομορφιάς. Αν και βρισκόμασταν σχεδόν κάθε μέρα, πάντα είχαμε κάτι να πούμε. Εκτός του ότι ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες, είχαμε και κάτι κοινό. Είχαμε μόλις βγεί και οι δυο απο μακροχρόνιες σχέσεις.
Στη συνέχεια ακολουθούσε ένα ή και παραπάνω Mohito στο πιο in bar της πόλης. Μου άρεσε η αίσθηση του "παιχνιδιού", η "non verbale kommunikation". Είχε τη γοητεία του να νιώθεις το φλέρτ, το βλέμμα να καρφώνεται πάνω σου και να διακρίνεις την αμηχανία όταν αποφασίζις να ανταποδώσεις το βλέμμα.
Είχα ξαχάσει πως φλερτάρουν οι άντρες και όταν βρήκα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου ερωτικό ραβασάκι το κράτησα για να θυμάμαι....
Για το τέλος, αφήναμε την επίσκεψη στο club. Με τα παιδιά της υποδοχής είχαμε γίνει κολλητοί πλέον και ο μπάρμαν μας σέρβιρε πρίν ακόμα του ζητήσουμε το ποτό μας. Εκείνες τις ώρες, οι άνθρωποι ξεχνούν τις αναστολές τους και ζαλισμένοι απο τα πολλά ποτά σου λέν τα πιο απίθανα πράγματα. Σου μιλούν για ότι τους στεναχωρεί, ότι τους προβληματίζει και μερικές φορές, άκομψα αλλά χωρίς δόση προσβολής, σου ζητούν να περάσουν το βράδυ μαζί σου... Τους το συγχωρείς όμως, γιατί είναι η ζάλη της στιγμής που καθορίζει τα λόγια τους. Ούτως ή άλλως το επόμενο πρωϊ δεν θα θυμούνται απολύτως τίποτα.
Κατά τις επτά το πρωϊ, με τα πρώτα σημάδια της κούρασης κάναν την εμφάνισή τους και πρίν καταρρεύσουμε φεύγαμε για το σπίτι. Με τα παππούτσια στο χέρι ανέβαινα τα σκαλοπάτια, ξεβαφόμουνα με τα μαντηλάκια καθαρισμού που περίμεναν στην άκρη του κομωδίνου μου και σε 2 λεπτά το πολύ είχα ήδη κοιμηθεί.
Κάπως έτσι ήταν οι νύχτες εκείνο το καλοκαίρι. Πολύχρωμες αλλά και σκοτεινές. Γεμάτες με κόσμο αλλά και μοναχικές. Ξεκινούσαν πάντα με βόλτες και κουβέντες αλλά καταλήγαν πάντα στην μοναξιά του σπιτιού....