Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Πάρτυ γενεθλίων 2

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, λέει το γνωστό ρητό και εγώ σαφέστατα θα συμφωνήσω με αυτό. Έλα όμως που ο "Β" δεν είναι ο άντρας ο σοφός και για άλλη μια φορά, θα κάνει το ίδιο ακριβώς λάθος και μυαλό δεν θα βάλει...
Περνάν τα χρόνια λοιπόν και γιορτάζουμε για άλλη μια φορά γενέθλια. Στο διάστημα που μεσολάβησε η σχέση μας εξελίχθηκε, άλλαξε και οι συνατήσεις μας ήταν τόσο συχνές που μερικές φορές πραγματικά αναρρωτιόμουν μήπως τελικά ο μόνος μου σύντροφός είναι ο "Β", γιατί τα πάντα, τα μοιραζόμουν πρώτα μαζί του. Τις καλές μου στιγμές, τις άσχημες, ότι και να μου συνέβαινε αυτός το ήξερε πρώτος. Ο νόμιμος σύντροφος μου απλά υπήρχε. Το ίδιο βέβαια συνέβαινε και με την σχέση του "Β". Είχαμε σταματήσει να κρυβόμαστε και αρκετοί στενοί φίλοι γνώρίζαν το "ένοχο μυστικό". Υπήρχαν βέβαια και πολλοί πολλοί άλλοι που πολύ έντονα το υποψιαζόταν.
Πλησιάζει λοιπόν η μεγάλη μέρα..ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!!!! Η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά περίεργη να δω τι θα κάνει, αν θα οργανώσει κάτι ή αν απλά τα προσπεράσει. Μια μέρα πρίν λοιπόν, έπινα το Martini μου με μια καλή φίλη σε ένα μπαράκι και μας πλησιάζει ο "Β". Άυριο, μας λέει, έχω γενέθλια και θα κάνω ένα μεγάλο πάρτυ σε ένα μπαρ. Είστε φυσικά καλεσμένες και σας περιμένω!!
Κόκκαλο εγώ. Πάρτυ? Μεγάλο πάρτυ? Απο που και ως που? Η φίλη μου απο την άλλη άρχισε να παραλυρεί. ''Να βάλω το κοντό μαύρο φόρεμα ή κάτι πιο casual? Θέλω να είμαι όμορφη γιατί θα είναι και εκείνος ο κούκλος ο φίλος του στο πάρτυ και θέλω να τον εντυπωσιασω.'' (Η συγκεκριμένη φίλη βέβαια, δεν ήξερε το "ένοχο μυστικό")
Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ως δια μαγείας και πάλι πως η ζωή με τον "Β" ποτέ δεν είναι ήρεμη.
Ως καλή φίλη άρχισα να δίνω στυλιστικές (και όχι μόνο) συμβουλές ενώ παράλληλα κοιτούσα επίμονα την ώρα περιμένοντας να περάσει, προκειμένου να δω τον "Β" και να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
Νωρίς τα ξημερώματα πήγα σπίτι και λίγα λεπτά μετά ήρθε και αυτός. Δεν μπορούσε μου είπε να μην οργανώσει κάτι για τα γενέθλια του, είναι τόσοι πολλοί άλλωστε οι φίλοι του και οι κοινωνικές του υποχρεώσεις που δεν μπορεί να μείνει σπίτι και να μην τους βγάλει όλους έξω. Όσο για το δεσμό του, έχει ήδη κλείσει κομμωτήριο, manicure, pedicure για να είναι όμορφη στο πάρτυ. Και εγώ????? Τι θα κάνω εγώ, βροντοφωνάζω."Ε,ε,ε, θα ήθελα να έρθεις, αλλά να, θα σε παρακαλούσα να βρείς μια δικαιολογία και να μην εμφανιστείς. Ντροπή δεν είναι να είσαι εκεί και εσύ και ο δεσμός μου? Τι να της πω? Μην έρχεσαι? Δε γίνεται. Εσύ όμως καταλαβαίνεις το πρόβλημα και θα βρείς μια δικαιολογία για να μην έρθεις, ε?"
Lexotanil, φέρτε μου Lexotanil και πάλι, σας παρακαλώ.....
Την επόμενη μέρα, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του, ξύπνησα με μια ξαφνική γαστρεντερίτδα. Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου θα έπρεπε να μου είχε απονεμηθεί. Σχεδόν ψελίζοντας προσπαθούσα να εξηγήσω στην φίλη μου πως είμαι χάλια στο κρεβάτι, με εμετούς και διάρροιες να μου έχουν πάρει ολη μου τη δύναμη. Και εκείνη αμέσως προσφέρθηκε να με πάει στο νοσοκομείο, γιατι με άκουγε πολύ πολύ εξασθενημένη.
Ούφ! Τα κατάφερα! Τώρα μπορώ να μην πάω χωρίς να κινησω καμία υποψία.
Το βραδάκι, λίγο πριν αναχωρήσει για το πάρτυ μου τηλεφώνησε με αυτό το ύφος του κακομόιρη. Μα τι να έκανα, εγώ μαζί σου ήθελα να είμαι αλλά πως να το απέφευγα...
Όταν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, τότε απλά αποδέξουτο γιατί είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να το διαχειριστείς. Κάθισα λοιπόν σπίτι, έβαλα χαλαρή μουσικούλα, κρασάκι και αφέθηκα στις σκέψεις μου. Πολλες φορές η μοναξιά είναι φίλος καλός και ανεκτίμητος. Με την παρουσία της, σου ψιθυρίζει στο αυτί πως κάτι πρέπει να αλλάξεις και εσύ δεν έχεις άλλο να κάνεις, απο το να το πραγματοποιήσεις.
Λίγες μέρες μετά, και αφού απέφυγα με μεγάλη μαεστρία να κάνω την όποια συζήτηση αφορούσε το πάρτυ ανοίγω το Facebook και τι να δω?? Φωτογραφίες απο το Πάρτυ!!!!Τις είχε αναβάσει μόνος του, για να δούν οι φίλοι που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν τι χάσαν. Πολλές φωτογραφίες, πολύς κόσμος, τούρτες, κεράκια, αγκαλιές, φιλιά...πνίγηκα παραλίγο απο το ζαχαρόνερο. Και όλη αυτή η επίδειξη του έρωτα πάνω απο τα κερασάκια της τούρτας... έλεος!!! Και αυτά τα σχόλια, τι όμορφο ζευγάρι, τι τέλεια ταιριάζετε, φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον!!!
Φτάνει πια, δε με λυπάσαι?? Καθόλου???
Αλλά τι λέω, ο "Β" δεν είναι γήινος. Δεν έχει αισθήματα να καταλάβει.........

Χίλιες και μια νύχτες

Rumba, Salsa, Latin....
Εξωτικοί ήχοι εναλλάσσονταν μεταξύ τους και η εικόνα μπροστά τους θόλωνε απο τον καπνό των τσιγάρων. Γυναίκες όμορφες, γυναίκες λάγνες, λικνίζονταν στους ρυθμούς της μουσικής που ώρες τώρα ηχούσε στα αυτιά τους σαν μελωδία μαγική. Γυναίκες διψασμένες για έρωτα, πάθη, λάθη. Και αυτοί, έτοιμοι να ενδώσουν σε ένα παιχνίδι ερωτικό χωρίς όρους και κανόνες.
Ο τόπος μαγικός, ονειρικός. Εξωτικά μέρη, που λίγοι μόνο άνθρωποι έχουν την τύχη να τα δούν. Άνθρωποι διαφορετικοί, αλλιώτικοι απο μάς. Η διαφορετικότητα ομως τους προκαλούσε σύγχυση. Εικόνες πολλές και διαφορετικές. Εικόνες πρωτόγνωρες. Μακριά απο τα πρέπει και τις υποχρεώσεις, μακριά απο τους κανόνες που επιβάλλει η συμβίωση σε μια κοινωνία πολύ αυστηρά δομημένη, βρέθηκαν στο δείλημμα να αντισταθούν ή να αφεθούν και να ζήσουν για λίγο χωρίς αναστολές.
Η επιλογή όμως ήταν εύκολη. Η ευκαιρία μοναδική και φυσικά την άρπαξαν.
Στην αρχή, είναι η μυρωδιά των αγαπημένων προσώπων που έχει ποτίσει το πουκάμισο, η αίσθηση των χειλιών που είναι ακόμα ζεστά απο τα φιλιά και που μαζί τους θυμίζουν πως κάπιος υποφέρει μακριά τους. Αυτό τους κρατάει ακόμα σφιγμένους, τους δημιουργεί αναστολές και ενοχές.
Μετά ακολουθεί η σύγχυση της αλλαγής. Άλλοι ρυθμοί, άλλες εικόνες... θέλει λίγο χρόνο να συνηθίσεις. Μετά, έρχεται το δέος για την εξωτική ομορφιά, την φύση που χέρι ανθρώπου δεν έχει επέμβει για να αλλιώσει.
Είναι και αυτοί οι άνθρωποι που δε μοιάζουν καθόλου με έμάς. Είναι αλλιώτικοι. Ελεύθεροι. Αδιάφοροι και αέρινοι. Ζούν τη στιγμή και μόνο τη στιγμή. Και αν η στιγμή έχει συνέπειες? Αν κάπιος πληγωθεί? Δεν έχει σημασία, γατί η στιγμή είναι ιερή και μόνο αυτή ζουν.
Είναι και αυτός ο αέρας που φυσάει....σε ακουμπάει, σε χαϊδεύει, σου ψιθυρίζει στο αυτί να μην αντισταθείς, να αφεθείς και να βιώσεις...
Είναι η μέθη απο τα εξωτικά ποτά που σε κάνει να χαλαρώσεις και να αφεθείς σε έναν χορό αμαρτίας, σε βήματα ανεξέλεγκτα. Η μυρωδιά του ιδρώτα που στάζει στο κορμί που σπαρταράει απο ηδονή και ξεχνάει πως πίσω υπάρχει κάποιος που περιμένει.
Τρείς φίλοι, ένα ταξίδι. Συνθήκες και προυποθέσεις ιδανικές. Πόσες φορές, και σε πόσους ανθρώπους δίνεται η δυνατότητα να ζήσουν ένα ταξίδι εξωτικό?? Σε λίγους μόνο και αυτός ήταν έναν απο τους τυχερούς που έζησε αυτή την εμπειρία.
Στην αρχή, η αίσθηση της ελευθερίας τον συνεπήρε και τον ξενάγησε σε σπίτια όμορφα. Σε κραβάτια ξένα. Τον άφησε στην αγκαλιά γυναικών που σαν σύγχρονες μετρέσες επιδίωκαν τη δική του και μόνο ηδονή. Απαγορευμένα χάδια, επιφανειακά φιλιά, μια συνουσία φανερή,μια αγκαλιά πληρωμένη.
Είναι όμως και αυτή η μοναξιά.... Η αβάσταχτη μοναξιά τη στιγμή που ξαπλώνει στο κρεβάτι και θέλει ένα χαδι τρυφερό. Όχι αλλιώτικο, όχι απελευθερωμένο και χωρίς αναστολές. Ένα χάδι αγάπης, που μπορεί να του πάρει όλη τη θλίψη και να γαληνέψει την ψχή του.
Είναι και αυτή η θλίψη.... Η στεναχώρια του να μην μπορείς να μοιραστείς τίποτα με κάποιον που σε νοιάζεται, σε νιώθει, σε φροντίζει, παρά μόνον με ανθρώπους που σε ταξιδεύουν σε μέρη αισθησιακά και μετά απλά σε αφήνουν.
Το ταξίδι έμοιαζε ατελείωτο. Οι χίλιες και μια νύχτες δεν τελειώναν και εκείνος υπέφερε. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που χρειάστηκε να συνειδητοποιήσει πως τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα είναι και τα πιο σημαντικά. Ήταν η διαπίστωση πως ο άνθρωπος που θεωρούμε δεδομένο και πως πάντα θα είναι δίπλα μας, ξαφνικά δεν είναι. Και αν δεν ξανάρθει? Αν εκεί που είναι επιλέξει κάτι άλλο? Αν δεν θέλει να σταθεί πάλι δίπλα του?
Οι χίλιες και μια νύχτες γίναν βασσανιστικές, ατελείωτες. Με το κινητό στο χέρι αναζητούσε συνέχεια τη φωνή μου, την επιβεβαίωση πως θα είμαι εκεί όταν γυρίσει και θα τον περιμένω. Ήρεμος όταν του μιλούσα, απογοητευμένος όταν δεν απαντούσα. Έψαχνε σε κάθε μου λέξη, την επιβεβαίωση πως θα είμαι εδώ και όταν δεν την έβρισκε θύμωνε, απογοητευόταν, μελαγχολούσε.
Για αυτόν οι χίλιες και μια νύχτες, ήταν ένα ταξίδι αποφάσεων, μια επίγνωση του τι πραγματικά θέλει.
Για μένα, οι χίλιες και μια νύχτες ήταν η μεγαλύτερη θυσία...

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Πάρτυ γενεθλίων 1

Μεσημέρι Σαββάτου και εγω παίζω νευρικά με το κινητό μου. Το παίρνω στα χέρια, το αφήνω, το ξαναπαίρνω. Που οφείλεται η νευρικότητά μου? Στο γεγονός ότι ο "Β" έχει σήμερα γενέθλια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν ήταν φίλος, συνεργάτης, ξάδερφος ή απλά ένας γνωστός μου θα έπαιρνα το κινητό μου και θα έστελνα ένα ευχητήριο μήνυμα ή θα έκανα ένα σύντομο τηλεφώνημα. Εδώ όμως τα πράγματα είναι λίγο περίπλοκα. Είναι μεσημέρι και δεν ξέρω που μπορεί να βρίσκεται. Το πιθανότερο μαζί με την άλλη, οπότε πως να ενοχλήσω. Είναι όμως αγένεια, δεν είναι? Ντροπή! Ούτε μια ευχή? Και αν ενοχλήσω όμως??? Και αν το σηκώσει αυτή το κινητό? Αν δεί το μήνυμα?
Τελικά διαλέγω την ασφαλή λύση. Ένα E-mail. Απλο, λιτό και ουδέτερο. Τίποτα απο τα γραφόμενα στο Mail δεν αποκαλύπτει τη σχέση μας γιατί απλά δεν ξέρω ποιός μπορεί να το δει.
Αργά το απόγευμα μου τηλεφωνεί για να με ευχαριστήσει. Είχε όλη την ημέρα δουλεια,πολύ τρέξιμο, πολλά τηλέφωνα, πολλά Mails και τώρα μόνο μπόρεσε να χαλαρώσει. Μπά, δεν είχε κανονήσει κάτι για το βράδυ. Είναι άλλωστε τόσο κουρασμένος που το πολύ πολύ να βγεί για ένα χαλαρό ποτάκι και φυσικά ούτε λέξη για να βρεθούμε.
Τι κρίμα σκεφτηκα. Να έχεις τα γενεθλιά σου και να μην εχεις κανέναν να βγείς να τα γιορτάσεις? Δεν είναι τραγικό? Δεν είναι θλιβερό να κάθεσαι μόνος στο σπίτι μια τέτοια μέρα?
Εγώ το βράδυ βγήκα με φίλους και όλη την ώρα είχα στο μυαλό μου τον "Β". Η ιδέα ότι εγώ διασκεδάζω και κάποιος άλλος είναι μοναχούλης μου προκαλούσε μια ατέρμονα θλίψη και αρκετές ενοχές.

Το πρωϊ το κινητό με έναν πολύ βίαιο τρόπο μου τάραξε τον ύπνο και μουρμουρίζοντας αναρρωτιόμουν ποιός με θυμάται απο τα άγρια χαράματα. Η Σόφια?!?! Τι την έπιασε πρωϊ πρωϊ? Η Σοφία, είναι φίλη μου, αλλά δεν ξέρει τίποτα για τον Β. Όπως όλοι τον θεωρεί απλά έναν καλό μου φίλο.
Με αρκετά κακή διάθεση απαντώ στο τηλέφωνο και παρακαλάω απο μέσα μου να είναι σύντομος ο διάλογος για να πέσω και πάλι στην αγκαλιά του Μορφέα.
"Συγνώμη που σε ξύπνησα, αλλά χτες που βγήκα έξω πήγα σε ένα μαγαζί και είδα τον "Β" που γιόρταζε τα γενέθλιά του αλλά δεν σε είδα εκεί. Γιατί?"
Ορίστε????? Ποιά αγκαλιά του Μορφέα, ποιός ύπνος? Ως δια μεγείας η υπνηλία μου μεταμορφώθηκε σε ορμητικό ρυάκι δεν πως να το κρατήσω...
Χτες το βράδυ, συνέχισε η φίλη μου, καθόμουν στο μαγαζί και κάποια στιγμή σβήνουν τα φώτα, παίζει το Happy Birthday to you και μια τούρτα υπερπαραγωγή κάνει την εμφάνισή της στολισμένη με πληθώρα κεριών. Γύρισα λοιπόν να δώ ποιός ήταν ο εορτάζων. Η τούρτα κατευθυνόταν προς μια παρέα πολλών-πολλών ατόμων και με δυσκολίαα εντόπισα τον εορτάζων. Ποιός ήταν? Ο "Β"!!! Νόμισα πως θα σε έβλεπα εκεί, αλλά δεν ήσουν. Βέβαια σου τηλεφωνώ για να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Ο δεσμός του, είναι μια ξανθιά/πλατινέ κοπέλα? Όχι απαντώ αυθόρμητα, Γιατί όμως ρωτάς? Να, γιατί ήταν μια ξανθιά δίπλα του η οποία ήταν συνέχεια κολλημένη πάνω του και υπέθεσα πως είναι ο δεσμός του γιατί κάπως έτσι συμπεριφερόταν!!
Νέρό, φέρτε μου νερό. Λυποθυμάω, χάνομαι... μα που είναι το νερό??????
Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτο, δεν γίνεται,δε μπορεί.
Αρνούμαι να απιστέψω πως ο άνθρωπος που επι χρόνια μπαίνει στο σπίτι μου, κοιμάται στο κρεβάτι μου με κοροϊδεύει κάτω απο τη μύτη μου με μια απίστευτη άνεση. Δεν περίμενα πρόσκληση στο πάρτυ γενεθλίων. Ξέρω που μπορώ να εμφανίζομαι χωρίς να κινώ υποψίες. Απλά με ενοχλεί η υποτιθέμενη μελαγχολία, η θλίψη που δήθεν ένιωθε, το δράμα που υποτίθεται ότι περνάει.
Το βράδυ, την συνηθισμένη ώρα με πήρε τηλέφωνο. Ήταν προετοιμασμένος. Είχε δεί τη φίλη μου στο μαγαζί, ήξερε πως θα μου το είχε ήδη πεί οπότε είχε και τη δικαιολογία του έτοιμη.
Ήταν πάρτυ έκπληξη... Δεν ήξερα τίποτα, καθόμουν σπίτι και με το ζόρι με έπεισε ο ξάδερφος να βγώ για ένα ποτάκι. Αλήθεια δεν ήξερα τίποτε για το πάρτυ!!!!
Η παράσταση βέβαι που έδωσε στο τηλέφωνο δεν σταμάτησε εδώ, είχε και συνέχεια.
'Ασε που μου φορτώθηκε στο πάρτυ-έκπληξη και η ξανθιά. Φαντάσου θράσσος, ακάλεστη ήρθε! Και γω, τι να κάνω εγώ? Να τη διώξω? Να της πώ φύγε?
Εκανα υπομονή και την ανέχτηκα.
Τι γοητεία θέε μου, τι ερμηνεία, τι ρεσιτάλ.... Όλοι οι θεατρίνοι του κόσμου θα ζήλευαν αυτή την παράσταση και οι πιο διάσημοι παραγωγοί θα ικέτευαν να έχουν τέτοιο μονόλογο στις παραγωγές τους!!
Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν το κορμί μου... Ήταν τόσο τέλεια παράσταση που όμοιά της δεν είχα δεί ποτέ ξανά! Άψογη! Εξαιρετκή! Είναι εντυπωσιακό πως μπορεί ένας άνθρωπος να παντρεψει τόσο τέλεια το πιο χυδαίο ψέμα με τις πιο έξυπνες δικαιολογίες.
Συγχαρητήρια, θερμά συγχαριτήρια....

Χωρισμοί

Δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσο καιρό είμασταν μαζί, όταν για άλλη μια φορά η παρανοϊκή συμπεριφορά του, με έκανε να αναρρωτιέμαι αν ο "Β" είναι πράγματι άνθρωπος ή κάποια εξωγήινη μορφή ζωής που ήρθε να εξερευνήσει τον πλανήτη.
Το σίγουρο είναι, πως η σχέση μας μετρούσε χρόνια, απλά δεν θυμάμαι πόσα. Σε όλο αυτό το διάστημα ουδέποτε τέθηκε το ζήτημα του χωρισμού απο τους συντρόφους μας. Μπορεί ο καθένας απο μας βαθιά μέσα του να φλέρταρε με την ιδέα του χωρισμού ουδέποτε όμως, δεν ζήτητσε κάτι τέτοιο ο ένας απο τον άλλον. Αυτό άλλωστε μου φαίνεται και λογικό. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τον αναγκάσω/εκβιάσω να χωρίσει. Αν το θελήσει, θα το κάνει μόνος του. Δεν το έκανε όμως ποτέ. Η παρουσία μου ποτέ δεν ήταν αρκετά δυνατή ώστε να τον κάνει να θέλει να απελευθερωθεί απο την σχέση του για να είναι μαζί μου.
Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα αλλάξανε και ήρθε η μεγάλη ανατροπή. Αποφάσισε λοιπόν, να φύγει ένα Σαββατοκύριακο με φίλους. Μετά απο έναν δύσκολο χειμώνα, με πολύ δουλειά και τρέξιμο αποφάσισε να χαλαρώσει και να κάνει ηλιοθεραπεία στην παραλία. Κοσμοπολίτικο νησί και αντροπαρέα...Τέλειος συνδυασμός.
Η διαμονη εκεί ευχάριστη και όταν πλησίασε το τέλος με μια μικρή κατάθλιψη γύρισε πάλι πίσω. Όμως στο μεσοδιάστημα, είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του.
Έτσι, το πρώτο πράγμα που έκανε όταν γύρισε ήταν να ανακοινώσει στην δικιά του πως θέλει να χωρίσουν. Τέρμα η καταπίεση. Τέρμα οι συμβιβασμοί. Τέρμα η μίζερη καθημερινότητα. Η ζωή είναι δική του και πολύ απλά θέλει να την ζησει.
'Ακρως φυσιολογικό θα έλεγε κάποιος. Τι το μεμπτό?
Και όμως κάπου υπάρχει το μεμπτό....
Όπως πάντα, σε εμένα και όχι σε εκείνη είπε την αλήθεια.
Δεν ξύπνησε στο νησί και κατάλαβε έτσι ξαφνικά πως η ζωή είναι αλλιώς. Δεν ήταν ο θαλασσινός αέρας αυτός που τον χαϊδεψε απαλά στο πρόσωπο και ψιθυρίζοντας του είπε πως η ζωή είναι μικρή για να τη ζείς με ημίμετρα. Ήταν η νυχτερινή βόλτα στο club. Εκεί εισέπραξε έντονα την πολιορκία μιας, κατα τα λεγόμενά του, ωραίας γυναίκας. Τον είδε, τον πλησίασε, τον διεκδίκησε, πέρασε χρόνο μαζί του. Μακρία απο τα βλέμματα γνωστών και συνεργατών απόλαυσε το πλεονέκτημα της ανωνυμίας και ήταν απλά ο εαυτός του. Παρόλο που όπως ο ίδιος ισχυριστηκε δεν υπήρξε επαφή, η γνωριμία αυτή ήταν τόσο δυνατή που αποφάσισε να τελειώσει τη σχέση του για να κυνηγήσει το όνειρο.
Μια εφήμερη και σύντομη γνωριμία είχε επιδράσεις πολύ πιο ισχυρές απο ότι η δική μου μακροχρόνια παρουσία.
Τραγικό??
Μάλλον ναι!
Εγώ φυσικά για άλλη μια φορά, κατέρειψα όλα τα ρεκόρ βλακείας και αντί να σηκωθώ να φύγω, απλά κάθησα. (Τουλάχιστον γλίτωσα το εγκεφαλικό!!)
Το πρώτο πρόβλημα που έπρεπε τώρα να διευθετήσω ήταν αυτό της απόρριψης. Όσο και να έχεις συμβιβαστεί με την πάρχουσα κατάσταση, όσο και να εθελοτυφλείς δεν μπορεί να μη σε συγχύσει κάτι τέτοιο. Είναι θέμα εγωισμού. Είναι θέμα σωστής τάξης. Πως μπορεί κάποιος να θέλει να τινάξει τα πάντα στον αέρα για μια γυναίκα που ούτε καν ξέρει, ούτε που γνωρίζει? Και αν είναι ικανός για κάτι τέτοιο, γιατί δεν το κάνει και για μένα?
Δεν θυμάμαι πως διαχειρίστηκα όλον τον θυμό που εκείνη την περίοδο ένιωθα. Δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν τον πέταξα απο το μπαλκόνι. Ούτως ή άλλως αθώα θα με έκρινε το δικαστήριο. Θα με τοποθετούσε στην κατηγορία αθώα λόγω βλακείας!!!
Το δεύτερο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσω ήταν το ότι παρόλο που είχα απίστευτα νεύρα μαζί του, έπρεπε και να τον παρηγορήσω. Ποιός άντρας πολλά βαρύς? Ποιός καταπιεσμένος που απελευθρώθηκε απο τα δεσμά του???
Το μην του μιλάτε του παιδιού, γράφτηκε χρόνια πρίν για να περιγράψει μετά απο χρόνια τον "B". Μέχρι και η δική μου καρδιά σπάραζε όταν τον έβλεπα. Βλέμμα θλιμένο. Μάτια υγρά. Ούτε και ο Ερωτόκριτος δεν πόναγε έτσι για την Αρετούσα του.
Δεν είναι σουρεαλιστικό να παρηγορείς τον παράνομο δεσμό σου επειδή χώρισε τον νόμιμο δεσμό του, για χάρη μιας άγνωστης θαυμάστριας???????
Ευτυχώς όμως αυτό το δράμα δεν κράτησε για πολύ.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα ήρθε ακριβώς δυο μέρες μετά. Τόσο κράτησε ο πολυπόθητος (κατά τα λεγόμενά του) χωρισμός. Δυο μέρες κλάψας και όλα πάλι όπως παλιά.
Και φυσικά η επανασύνδεση επισφραγίστηκε με ένα ρομαντικό ταξίδι στο νησί....

Η γοητεία της ερωμένης

Ένα από τα πράγματα που ποτέ δεν άντεχα, ήταν η ατέρμονα συζήτηση περί της απιστίας στην τηλεόραση. Γυναίκες απατημένες, γυναίκες θυμωμένες, όλες μαζί ενωμένες στην μάχη ενάντια στις ανήθικες, ύπουλες και άκαρδες ερωμένες. Πρωινές, μεσημεριανές, βραδινές εκπομπές «πουλούσαν» πάντα πιο πολύ αν στα πλατό τους φιλοξενούσαν μια δύστυχη απατημένη σύζυγο.

Πολύχρωμο πάνελ, ειδική ψυχολόγος και εκπρόσωποι αντρών απάρτιζαν πάντα την ομάδα των ειδικών που καλούνταν κάθε φορά να λύσουν το μυστήριο. Ατελείωτες ώρες τηλεοπτικών συζητήσεων προκειμένου να αναλυθούν οι διαστάσεις της απιστίας.
Εν αρχή, είναι το γιατί. Γιατί μια γυναίκα να επιδιώξει μια σχέση με έναν άντρα που ανήκει σε κάποια άλλη?? Κατά τη γνώμη των ειδικών, οι γυναίκες τείνουν να πιστεύουν ότι αφού μια άλλη γυναίκα επέλεξε να δεσμευτεί με τον εν λόγο άντρα , τότε αυτός θα είναι πραγματικά κάτι το ξεχωριστό το οποίο αξίζει να κυνηγήσουν και να διεκδικήσουν για να της το πάρουν και να επωφεληθούν.

Εδώ όμως, είναι η δική μου ένσταση. Τι ακριβώς σημαίνει μου ανήκει αυτός ο άντρας? Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία θα ορίσει κάποια γυναίκα ότι ένας άντρας τώρα της ανήκει?? Η διάρκεια της σχέσης? Η συγκατοίκηση? Τα παιδιά? Η ηλικία? Πως είναι δυνατόν να υποστηρίζει κάποιος πως αγαπάει αλλά συνάμα να μιλάει για τον άλλον σαν να είναι αντικείμενο που του ανήκει και όταν νιώθει πως κάποιος πάει να του το πάρει ορθώνει ανάστημα και βροντοφωνάζει: Είναι δικό μου!! Ποιο? Το βάζο?


Κατά τους ειδικούς η ευθύνη της απιστίας, βαραίνει πάντα την ερωμένη. Ποτέ τον άντρα. Και προς θεού. Ποτέ μα ποτέ τη σύζυγο. Οι σχέσεις είναι πάντα τέλειες και αψεγάδιαστες. Όσα και αν είναι τα προβλήματα που περιτριγυρίζουν τα ζευγάρια, αυτά εξακολουθούν να ζουν τον απόλυτο έρωτα. Την απόλυτη ευτυχία. Μέχρι εκείνη τη μοιραία στιγμή που η ερωμένη έκανε την εμφάνισή της.

Και άλλη ένσταση! Γιατί ποτέ κανείς δεν παραδέχεται πως οι σχέσεις φθείρονται, χαλάν και δεν αντέχουν στο χρόνο? Γιατί κανείς δεν ψάχνει να βρει τι κρύβεται πίσω από την εικονική ευτυχία της νόμιμης σχέσης? Πόσες φορές δεν έχει έρθει φθορά, κορεσμός, βόλεμα? Πόσες φορές οι άνθρωποι δεν εγκλωβίζονται σε σχέσεις που δεν τους καλύπτουνε? Πόσες φορές οι άνθρωποι παγιδεύονται σε σχέσεις που αντί να τους δίνουν ζωή, απλά τους την παίρνουν?
Μήπως για όλους αυτούς η ερωμένη είναι το χέρι αυτό που ζητούσαν για να τους τραβήξει από τη μιζέρια και να τους δείξει πως η ζωή μπορεί να είναι ωραία?

Η ερωμένη όμως, ποτέ δεν έχει συναισθήματα. Το κίνητρό της είναι πάντα και μόνο η ικανοποίηση και αυτό που την ερεθίζει είναι η αμαρτία που συνοδεύει την απιστία. Αισθάνεται ότι κάνοντας κάτι το απαγορευμένο τότε η ζωή της γίνεται πιο συναρπαστική, χωρίς απαραίτητα το αντικείμενο του πόθου της να είναι συναρπαστικό. Άλλες φορές πάλι , αυτό που ωθεί την ερωμένη προς μια παράνομη σχέση με ένα δεσμευμένο άντρα , είναι το αίσθημα του φόβου μήπως ανακαλυφθεί το ειδύλλιο. Αυτό αυξάνει τα επίπεδα πάθους και των δύο. Με την μόνη διαφορά, πως όταν το πάθος αρχίζει να ατονεί, όταν ο αρχικός ενθουσιασμός χάνεται τότε οι δύο παράνομοι παίρνουν χωριστούς δρόμους.


Οι ερωμένες, κατά τη γνώμη των ειδικών και πάλι, απλά απολαμβάνουν τον έρωτα χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις έχοντας σχέση με ένα παντρεμένο άνδρα. Σαν σύγχρονες αμαζόνες ρουφούν από τον άντρα όσα περισσότερα μπορούν και σε αντάλλαγμα του προσφέρουν την επιβεβαίωση που εκείνοι με τη σειρά τους αναζητούν. Η βέρα στο δεξί αποτελεί το δέλεαρ για αυτές. Δεν έχει σημασία η ηλικία του άντρα, η οικογενειακή κατάσταση, η κοινωνική του θέση. Η αγκαλιά ενός δεσμευμένου προσφέρει αποδοχή, αγάπη, περιπέτεια, αλλά και μια σχέση χωρίς επιπλέον απαιτήσεις και δεσμεύσεις. Έτσι όταν αυτές βαρεθούν, απλά θα φύγουν….

Πάλι ένσταση! Γιατί κανείς δεν αναρωτήθηκε τι επιδιώκουν και τι τελικά κερδίζουν οι ερωμένες μέσα από αυτές τις σχέσεις? Γιατί θα πρέπει μόνο η ερωμένη να φέρει μερίδιο ευθύνης? Γιατί η σύζυγος να είναι απλά το θύμα? Ίσως επειδή οι άνθρωποι τείνουν πάντα να υποστηρίζουν αυτόν ο οποίος φέρεται ως αδύναμος. Αυτόν που δείχνει πως δεν είναι αρκετά δυνατός γιαα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Δεν έχει σημασία αν φταίει η όχι. Η αδυναμία και μόνο που δείχνει, τον απαλλάσσει από κάθε ευθύνη. Έτσι γίνεται λοιπόν και με τις συζύγους. Απλά δε φέρουν ποτέ καμία ευθύνη.

Υπάρχει όμως και κάτι, που σπάνια αναφέρεται. Υπάρχει κάτι που ποτέ μα ποτέ δεν γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και προβληματισμού.

Γιατί ποτέ δεν αναρωτήθηκε κάνεις τι συμβαίνει όμως όταν η απλή περιπέτεια μετατραπεί σε έναν μεγάλο έρωτα? Όταν αυτός ο μεγάλος έρωτας δεν μπορεί να εκφραστεί σε όλες του τις διαστάσεις γιατί είναι παράνομος? Ποιος μπορεί να χαλιναγωγήσει απόλυτα τα συναισθήματά του? Ποιος μπορεί να ελέγξει τον έρωτα και την αγάπη? Πόσο αβάσταχτη μπορεί να είναι η μοναξιά τις στιγμές που ο άλλος είναι στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, μαζί με το νόμιμο σύντροφο? Πόσο εύκολο είναι, να είσαι απλώς το 33,3%?

Τι γίνεται εκείνες τις αβάσταχτες στιγμές, που η ερωμένη έχει ανάγκη από ένα χάδι και κανείς δεν μπορεί να της το δώσει? Τι γίνεται εκείνες τις όμορφες οικογενειακές στιγμές που η ερωμένη δεν έχει με ποιόν να τις μοιραστεί και απλά τις περνάει μόνη και μελαγχολική? Πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι άραγε το γοητευτικό ξελόγιασμα από έναν παντρεμένο άντρα και πόσο δίκαιοι οι κανόνες που πάντα μα πάντα θέτει ο άντρας?
Αλλά ξέχασα, η ερωμένη δεν έχει συναισθήματα…

Τελικά αναρωτιέμαι…. Έχει σημασία τελικά να αποδοθούν ευθύνες? Να οριστεί το ποιος φταίει? Να μπουν στεγανά? Η κριτική είναι συνήθως ανώφελη, και οι ηθικολογίες απλά περιττές. Ούτως οι άλλως το τίμημα πληρώνεται από τους ίδιους τους μετέχοντες. Είναι λίγες οι φορές που η κατάληξη αυτών των σχέσεων είναι η δημιουργία μιας νέας καλύτερης σχέσης. Συνήθως αυτό που μένει είναι πικρία και ενοχές.

Λένε πως δεν πρέπει να προκαλούμε τη μοίρα μας. Πρέπει να ελέγχουμε τις πράξεις μας, τις επιλογές μας. Ποιος όμως μπορεί να αντισταθεί και ποιο το νόημα της ζωής μας, αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να τη ζήσουμε σε όλες της τις διαστάσεις και περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά τα κάποιοι όρισαν ότι είναι τα σωστά?

Υ.Γ. Είχα την τύχη να είμαι μια ερωμένη που στο πέρασμα του χρόνου έγινα νόμιμη σύντροφος. Νόμισα πως ήταν η καλή μου μοίρα που φρόντισε να μπορώ να σταθώ δίπλα σε αυτόν που χρόνια τώρα με έκρυβε πίσω από τη σκιά του. Λάθος μου όμως να το νομίζω αυτό. Ότι, μα ότι και αν έκανα, όσο και να προσπαθώ, στη συνείδησή του, στον μυαλό του, στη συμπεριφορά του, στον τρόπο που οι δικοί του φίλοι και γνωστοί με βλέπουν και με αντιμετωπίζουν, ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα απλά μια ερωμένη………