«Αγάπα ως εαυτόν»...

Όταν γνώρισα τον "Β", τότε που ήταν ένας άλλος απο αυτό που είναι τώρα, μου μίλαγε για τους ανθρώπους που θαύμαζε, που ήθελε να μοιάσει.

Μου μίλαγε για όλους αυτούς, που είναι μαχητές της ζωής, που προσπαθούν, που παλεύουν και ποτέ δεν το βάζουν κάτω. Δεν τον γοήτευαν οι γυναίκες γλάστρες, αλλά αυτές που σε έναν κόσμο αντροκρατούμενο καταφέρναν να διεκδικήσουν και να αποκτήσουν τα θέλω τους.

Με τα χρόνια όμως, αυτό άλλαξε...
Ειδικά μετά το χωρισμό του με την πρώην του, άρχισε να αλλάζει τις απόψεις του. Ίσως απο ενοχές, ίσως απο αυτά που οι "δήθεν" φίλοι του του έλεγαν.
Ξαφνικά, άρχισε να εκθειάζει τις γυναίκες που όλη μέρα χτένιζαν τα μαλλιά τους και έβαφαν τα νύχια τους και άρχισε να αναρωτιέται πως είναι δυνατόν η χοντρούλα απέναντι να έχει δίπλα της έναν άντρα που την χαϊδεύει απαλά....

Το πρότυπο της δυναμικής γυναίκας, της γυναίκας που έχει άποψη χάθηκε και τη θέση του πήρε η γυναίκα γλάστρα.... Και επειδή εγώ δεν ήμουν απο αυτές που είναι 1.80 δεν άξιζα να με κυκλοφορεί...

Έτσι άρχισα έναν αγώνα δρόμου...να προλαβω...να φτιάξω μαλλί, να διορθώσω τα φρύδια, να διώξω την κυτταρίτιδα, να μάθω να ισσοροπώ στα 12ποντα...

Αρνούμαι όμως να συνεχίσω να το κάνω. Αρνούμαι να απολλογηθώ για αυτό που είμαι....

Αποδέχομαι τον εαυτό μου, έτσι όπως είναι με όλα του τα λάθη.

Έδωσα επιτέλους μια υπόσχεση στον εαυτό μου και αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλες μας. Να τον αγαπήσουμε έτσι όπως ποτέ δεν αγαπήσαμε ποτέ κανέναν άντρα, όπως ποτέ δε μας αγάπησαν ούτε και εκείνοι. Έτσι όπως πραγματικά είμαστε. Άβαφες, με ανακατεμένα τα μαλλιά, αγουροξυπνημένες το πρωί μπροστά στον καθρέπτη. Με τσιμπιδάκια στα μαλλιά και τεράστια γυαλιά μυωπίας μπροστά στην τηλεόραση. Όταν θυμώνουμε, όταν μας πιάνει υστερία, όταν κλαίμε και γελάμε, όταν ζηλεύουμε. Με ψηλοτάκουνες γόβες και με αθλητικά. Με φόρμες και με αποκαλυπτικά φορέματα. Με τον σάκο του γυμναστηρίου και με την ακριβή τσάντα της βόλτας. Έτσι όπως είμαστε όταν δε φοβόμαστε ότι μας κοιτάζει κάποιος. Όταν δεν νιώθουμε το μάτι του έρωτα στραμμένο πάνω μας. Το αξίζουμε αυτό νομίζω. Το χρωστάμε στον εαυτό μας.

Ίσως κάποια στιγμή να καταλάβουμε όλοι μας, πως τα πάντα δεν γυρίζουν γύρω από τα κομμωτήρια και τα ινστιτούτα αισθητικής. Γύρω από τα ρούχα και τα αξεσουάρ που φοράμε. Τα πάντα είναι μέσα μας, στην ψυχή μας, σε αυτό που εμείς απλόχερα μπορούμε να δώσουμε στον άλλον. Αρκεί βέβαια, να υπάρχει κάποιος, έτοιμος να τα απολαύσει.