Στερεότυπα

Αναμφισβήτητα, ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα επιτρέπονται και είναι αποδεκτά. Οι νέοι ζουν τον ερωτά τους, τα αισθήματα εξωτερικεύονται και έχει περάσει προ πολλού η εποχή που οι μεγάλες αγάπες δεν μπορούσαν να εκδηλωθούν.

Παρόλο όμως που ζούμε σε μια απελευθερωμένη κοινωνία, παρόλο που μπορεί να είναι σύνηθες πλέον οι απισίες, υπάρχουν όμως στερεότυπα τα οποία είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Το μεγαλύτερο απο όλα τα στερεότυπα....... ο αριθμός των συντρόφων.

Για έναν άντρα είναι τιμή και καμάρι να απαρριθμεί τις γυναίκες με τις οποίες κάποτε είχε βρεθεί ερωτικά μαζί τους. Όσο περισσότερες, τόσο καλύτερα. Απο την εποχή που ένας άντρας είναι ακόμα στο νηπιαγωγείο οι γονείς του καμαρώνουν όταν τον ακούν να δηλώνει πως θέλει να παντρευτεί την ξανθιά γαλανομάτα συμμαθήτριά του.

Όταν πλησιάζει την ενηλικίωση, οι γονείς καραδοκούν και περιμένουν τη στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η πρώτη επαφή και έτσι ο κανακάρης τους θα γίνει επιτέλους γνήσιο αρσενικό.

Για τα επόμενα πολλά χρόνια, διαδραματίζεται ένας εγώνας δρόμου ανάμεσα στα μέλη μιας αντροπαρέας. Ποιός θα έχει τα πρωτεία. Ποιός θα έχει τις περισσότερες εμπειρίες, τα περισσότερα τρόπαια. Δεν έχει σημασία αν η απάφή συνδέεται με συναίσθημα, αν έχει διάρκεια, αν είναι στιγμιαία. Το θέμα είναι απλά και μόνο να συμβεί.

Όταν αυτός ο αγώνας δρόμου κλείσει, τότε κάθε γνήσιο αρσενικό αναζητάει μια καλή κοπέλα να κατασταλάξει, να φτιάξει τη ζωή του.

Για τις γυναίκες όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Αν ο αριθμός των συντρόφων της ξεπεράσει τον έναν, εντάξει τους δύο, τότε αυτόμάτως γίνεται γυναίκα εύκολη, ανήθική και κανέις δεν την θέλει για ταίρι του.
Δεν έχει σημασία αν ερωτεύτηκε και χώρισε, αν προσπαθούσε να βρεί απλά το ταίρι της και δεν τα κατάφερε. Τι σημασία εχει αν είναι 30, 40 ή και μεγαλύτερη. Τίποτα δεν δικαιολογεί τους πάνω απο 2 συντρόφους.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες κρύβουμε το παρελθόν μας. Γιατί τα στερεότυπα είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που δεν γίνεται να τα ξεριζώσεις.

Όταν γνώρισα τον "Β" νόμισα πως βρήκα το άλλο μου μισό, τον ιδανικό σύντροφο. Μπορούσαμε για ώρες να μιλάμε, να ανταλλάσουμε απόψεις, να φιλοσοφούμε δίπλα απο το τζάκι.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα να εκφράζομαι ελεύθερα και να μιλάω για τη ζωή μου και κυρίως να μην κρύβω τις εμπειρίες μου. Κάτι που για μένα ήταν πρωτόγνωρο.

Λάθος μου όμως. Μεγάλο μου λάθος.

Ο άνθρωπος που υποτίθεται πως είχε ανοιχτό μυαλό και ήταν απαλλαγμένος απο τα στερεότυπα αποδείχτηκε πως ήταν πιο πουριτανός και απο τους καθολικούς! Ότι και αν έκανα ήταν μεμπτό. Επαγγελματικό δείπνο, meeting με το αφεντικό μου, καφέ με παλιό συμμαθητή?? Για εκείνον ήταν φτηνές δικαιολογίες για να καλύψω την απιστία που σχεδίαζα.

Η ειλικρίνειά μου να παραδεχτώ πως ως άνθρωπος έζησα και εγώ έρωτες, απογοητεύσεις, στεναχώριες και λανθασμένους ενθουσιασμούς έγινε το μεγαλύτερό μου πρόβλημα.

Τώρα όμως έμαθα και ξέρω πλέον πως να κρύψω τα αυτονόητα.

Όσο για εσάς...Μην ξεγελαστείτε ποτέ. Μην κάνετε το λάθος και παραδεχτείτε πως ζήσατε λιγάκι την ζωή σας, τα νιάτα σας... Απλά προσποιηθείτε....