Δε γιορτάζω, δε γιορτάζω......

Όχι πάλι.... Όχι άλλο ζαχαρόνερο, όχι άλλες καρδούλες...
Αρνούμαι να βγω απο το σπίτι μου σήμερα. Αρνούμαι να ανοίξω το ράδιο, να βάλω τηλεόραση.

Αρνούμαι να βομβαρδιστώ με καρδούλες, τραγούδια αγάπης, αρκουδάκια, ξανά καρδούλες, διαγωνισμούς καλύτερης ερωτικής προσφώνησης, κι άλλες καρδούλες, ορχιδέες σε κακόγουστα πλαστικά κουτιά, κιτσάτες κάρτες.

Εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία των γυναικών που θα ζήσουν όλο το πακέτο του Αγίου Βαλεντίνου. Λουλούδια, αρκουδάκια με επιγραφές "I LOVE YOU", φαγητό, όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης, και την υπόσχεση ότι κάθε μέρα θα είναι γεμάτη με πολύ πάθος και συναίσθημα.

Ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που θα υποφέρει γιατί κανείς δεν θα τις θυμηθεί. Η μέρα θα κυλήσει στο σπίτι πάνω από το Laptop και τα στοιβαγμένα βιβλία που πρέπει να διαβαστούν και τρώγοντας σοκολατάκια θα περιμένω τον "Β" να απλώθεί στον καναπέ και να κοιτάει μέχρι αργά τη νύχτα ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως δε με ενοχλεί η έλλειψη ρομαντισμού απο την πλευρά του "Β" αλλά όλη αυτή η υπερβολή γύρω μου.

Τόσες καρδούλες, τόσα λουλούδια, τόσο ροδόνερο.... Και όλα αυτά γιατί? Για να γιορτάσουμε ή για να κρύψουμε?

Μήπως τελικά μέσα απο όλη αυτή την υπερβολή προσπαθούμε να κρύψουμε το γεγονός ότι ξεχάσαμε να αγαπάμε λιτά και αληθινά? Κάναμε τη ζωή μας περίπλοκη και σύνθετη αγνοώντας ότι η ομορφιά της είναι στα απλά πράγματα.

Γιατί θα πρέπει ακόμα και το σ΄αγαπώ να λέγεται με το γλυκανάλατο ύφος του πρωταγωνιστή στο "Όσα παίρνει ο άνεμος"; Οι περισσότερες γυναίκες, είναι φυσικό να το θέλουν πολύ. Όμως δεν δίνονται πάντα οι ευκαιρίες στον καθένα να εκφράσει την αγάπη του με τον μελοδραματικό τρόπο των πρωταγωνιστών.

Στο λεωφορείο, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ, καθημερινά, υπάρχουν ζευγάρια στα οποία η αγάπη ξεχειλίζει, μια αγάπη βουβή, καθημερινή, καταπιεσμένη από το άγχος της ζωής. Σε τι υστερεί ο δικός τους έρωτας σε σχέση με αυτόν που τόσο πολύ έχει τραγουδηθεί στα πιο πονεμένα τραγούδια του Πάριου?

Δεν είναι αρκετό το βλέμμα που αναρωτιέται όταν δει ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο, για την αιτία που προκάλεσε το συνοφρύωμα; Δεν είναι αρκετό το τρίψιμο της πονεμένης πλάτης, το ενδιαφέρον στο κρυολόγημα; Είναι άραγε απαραίτητη η λεκτική έκφραση του συναισθήματος;

Φυσικά υπάρχουν και οι πολύ τυχεροί. Εκείνοι που αισθάνονται ότι ζουν την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Εκείνοι που στο βλέμμα του συντρόφου τους αντικρίζουν τον κόσμο ολόκληρο, ονειρεύονται θάλασσες και ταξίδια...

Για να πετύχει όμως κανείς μια τέτοια σχέση χρειάζεται η συνδρομή πολλών παραγόντων. Χρειάζονται η δροσιά και η διάθεση για παιχνίδι που μόνο όσοι νιώθουν πάντα νέοι τα διαθέτουν. Και φυσικά όλοι ξέρουμε ότι η διάθεση δεν είναι απόλυτη συνάρτηση της ηλικίας! Χρειάζεται η χημεία ανάμεσα στο ζευγάρι. Χρειάζεται η τύχη που θα τους φέρει κοντά. Κι όταν όλοι αυτοί οι παράγοντες ταιριάξουν, τότε όντως αυτοί οι λίγοι τυχεροί νιώθουν την τόσο ζηλευτή αίσθηση του έρωτα, που γράφουν τα βιβλία και τραγουδάνε οι ποιητές.


Για άλλη μια φορά, εγώ δεν θα γιορτάσω. Θα μείνω σπίτι, θα δουλέψω μέχρι αργά γιατί ξέρω πως η αγάπη δεν τρέφεται και δεν ζει με δώρα. Η αγάπη από την πρώτη στιγμή που θα εμφανιστεί και θα εισχωρήσει μέσα μας δεν μας χαρίζει υλικά δώρα. Μας χαρίζει χαμόγελα, τρυφερότητα και δύναμη.