Ο "Β" και το τζίπ

Τρίτη πρωϊ και με σύντομες διαδικασίες αποφασίζουμε με τον "Β" να κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι στην Αθήνα. Είχε δουλειές να κάνει και σκευτήκαμε πως θα ήταν μια καλή ευκαιρεία να αλλάξουμε παραστάσεις.

Το αίσθημα του να περπατάς στο δρόμο, δίχως να σε νοιάζει αν πίσω σου είναι κάποιος γνωστός ήταν πρωτόγνωρο και συνάμα ευχάριστο.

Δυο μερούλες στην Αθήνα, ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί! Shopping therapy, καφέδες, βόλτες, αλλαγή παραστάσεων.... Μια άκρως ευχάριστη ανάσα στην ένταση που λόγω δουλειάς βίωνα εκείνη την περίοδο.

Στη διαδρομή του γυρισμού αποφασίσαμε να δώσουμε λίγη ένταση στη ζωή μας... Να θυμηθούμε τα παλιά, τα παράνομα... Είχαμε καιρό να το κάνουμε, είμασταν σε καλή διάθεση, χαλαροί... Ιδανικές συνθήκες...

Κάπου σε ένα δρομάκι, στρίβει ο "Β" το αυτοκίνητο και να σου μια τεράστια αλλάνα μπροστα μας.. ΤΈΛΕΙΑ...Ιδανικό το μέρος. Αρχίζει να μου αρέσει όλο αυτό.... Παλιές καλές εποχές!

"Περίμενε να στρίψω" ακούω τον "Β" να μου λέει και πρίν προλάβω να πάρω το λάγνο βλέμμα μου νιώθω ένα έντονο ταρακούνημα. Τι έγινε??? Γιατί ξαφνικά κάθομαι λίγο στραβα???
Αφού σας είπα με τον "Β" τίποτα δεν γίνεται φυσιολογικά....

Πέσαμε σε χαντακι!!!!Το τζίπ βρέθηκε ξαφνικά με τη μια ρόδα σε ένα χαντάκι, εγώ στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού και ο "Β" με την απίστευτη απάθεια που πάντα τον διέπει να μου λέει " Γιατί ταράζεσαι?"

Κάπου στη μέση του πουθενά, χωρίς μπαταρία στο ένα κινητό, με οριακή τη μπαταρία στο άλλο, με το αυτοκίνητο στο χαντάκι να μην ταράζομαι????? Δε γίνεται...

Αυτό που ακολούθησε τις επόμενες τρείς ώρες απλά δεν περιγράφεται. Ο "Β" άρχισε να τηλεφωνεί και να ψάχνει την οδική βοήθεια, όταν έκλεισε το κινητό, με παράτησε στην μέση του πουθενά για να συναντήσει αυτούς που θα μας βγάζαν απο εκεί, κάτι σκυλιά γαβγίζαν και εγώ δεν έβλεπα τη μύτη μου.

Ξαφνικά φως!!! Επιτέλους!!! Δυο κύριοι εμφανίζονται μαζί με τον "Β" και ο ένας απο αυτούς μου κλείνει το μάτι πονηρά...Ντροπή... Ο δεύτερος, την ώρα που έδενε το αυτοκίνητο ψιθύριζε στον "Β" ..."Ρε φίλε, γιατί δεν πήγες στην παραλία που είναι εδω πιο κάτω?"

Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν καταφέραμε να ξεκολλήσουμε επιτέλους απο εκείνο το χαντάκι. Χωρίς να πούμε κουβέντα μπήκαμε στο αυτοκίνητο και λίγο πριν χαράξει φτάσαμε επιτέλους σπίτι. Ελαφρύτεροι κατά πολλά ευρώ (οι καλοί κύριοι μας πήραν όσα λεφτά είχαμε), κουρασμένοι και χωρίς την ένταση που είχαμε φανταστεί πέσαμε ξεροί στο κρεβάτι.

Λίγο πριν βυθιστώ σε βαθύ ύπνο, ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπό μου. Μου αρέσει να είμαι με τον "Β". Μου αρέσει πολύ, γιατί με κάνει να νιώθω ζωντανή και γιατί ποτέ δεν ξέρω τι θα είναι το επόμενο που θα μας συμβεί...