Καφές

Για ένα μικρό χρονικό διάστημα, η ζωή μου κυλύσε πολύ ήσυχα. Σχεδόν βαρετά. Εκεί που είχα συνηθίσει τις εντάσεις, τους καβγάδες, το τρυφερό συμφιλίωμα μετά τη μεγάλη μάχη, τωρά είχα την απόλυτη ηρεμία. Με τον "Β" είχαμε μπεί κανονικά σε πρόγραμμα. Ξυπνούσαμε νωρίς το πρωϊ, πηγαίναμε στις δουλειές μας και το βράδυ καθόμασταν σπίτι και απολαμβάναμε την ηρεμία μετά απο μια δύσκολη μέρα. Μερικές φορές βγαίναμε έξω, αλλά συνήθως προτιμούσαμε να μείνουμε μέσα.

Όλη αυτή η ηρεμία όμως, ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα................

Σάββατό πρωϊ λοιπόν και ήταν η ιδανική μέρα για καφέ στο κέντρο. Είχει γίνει σχεδόν άτι σαν ιεροτελεστία ο καφές του Σαββάτου. Συνήθιζα με την φίλη μου, να βάζουμε τα καλά μας, να λέμε τα νέα μας πίνοντας ζεστό καφέ και στη συνέχεια ακολουθούσε η βόλτα στα μαγαζιά. Ο καφές του Σαββάτου, ήταν επίσης μια καλή ευκαιρία να δούμε τους γνωστούς και φίλους μας γιατί πάντα είχε κόσμο εκείνη την ώρα.

Ο "Β" βέβαια, ποτέ δεν ερχόταν μαζί μου. Αν και βρισκόμασταν πολλές φορές στον ίδιο χώρο, ποτέ δεν καθόμασταν μαζί και πολλές φορές δεν μιλούσαμε κάν. Εξακολουθούσαμε να κρυβόμαστε μήπως και μας εντοπίσουν οι πρώην μας γιατί σίγουρα, κάπου εκεί θα πίναν και αυτοί τον καφέ τους.

Αυτό το Σάββατο όμως, εντελώς αναπάντεχα αποφάσισε να μοιραστεί το χρόνο του μαζί μου. Η φίλη μου, δεν τον ήξερε και ήταν μια καλή ευκαιρεία να τον γνωρίσει.
Έτσι και έγινε λοιπόν. Στην αρχή, νιώθαμε όλοι λίγο αμήχανα. Ήταν κάτι σαν την πρώτη κοινή μας εμφάνιση και μας δυσκόλευε λίγο. Μετά όμως, έσπασε αυτός ο πάγος και για πολύ ώρα είχαμε απορροφηθεί στην κουβέντα μας.

Ξαφνικά όμως, ο "Β" αρχίζει να τρέμει, αλλάζει χρώμα και απότομα αποφασίζει να φύγει γιατί είχε ξεχάσει πως έχει να κάνει μια δουλειά. Έφυγε τόσο βίαια που ξέχασε τα πάντα πάνω στο τραπέζι. Κινητό, γυαλιά, κλειδιά..... Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε αμηχανία και μετά απο λίγο επέστρεψε πάλι, με πολύ πιο έντονη ζωγραφισμένη την ταραχή στο πρόσωπό του. Χωρίς καν να μιλήσει πήρε τα πράγματά του και εξαφανίστηκε και πάλι.

Δεν το σχολίασα. Ήλπιζα μόνο, να μην αντιλήφθηκε η φίλη μου την όλη ταραχή του, γιατί ήταν η πρώτη τους συνάντηση και ήθελα οι εντυπώσεις να είναι καλές. Κάτι όμως μου μύριζε ύποπτο, κάτι δε μου άρεσε στην τόσο απότομη αποχώρησή του......

Λίγη ώρα αργότερα, αποφασίζουμε με την φίλη μου να πάμε μια βόλτα και φεύγοντας απο το μαγαζί ανακάλυψα και την αιτία της ξαφνικής ταραχής του "Β". Η πρώην του, έπινε καφέ τρια τραπέζια πιο πέρα. Προφανώς, θα την είδε την ώρα που μπήκε και αποφάσισε να εξαφανιστεί για να μην τον αντιληφθεί και δει πως είναι μαζί μου.

Γούρλωσε λοιπόν το μάτι μου τότε, ανέβηκαν οι σφυγμοί μου κοντά στους 300 και άρχισα να τρέμω σαν να είχα Parkinson σε προχωρημένο στάδιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω που θα ήταν το πρόβλημα αν μας έβλεπε. Είμασταν τρείς άνθρωποι που πίναμε καφέ. Ο "Β" ούτε καν καθόταν δίπλα μου. Θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι,συνάδελφοι, απλώς γνωστοί. Τίποτα δεν έδειχνε πως είμασταν ζευγάρι. Και εν πάση περιπτώση, αν κάποιος έπρεπε να φύγει απο το μαγαζί, γιατί να ήταν ο "Β" αυτός και όχι η πρώην του??

Όταν χτύπησε το κινητό μου, η πρώτη κουβέντα που είπα ήταν ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ. γιατί πολύ απλά, υπάρχουν όρια. Υπάρχει πάντα ένα σημείο, πέρα απο το οποίο δεν μπορούμε να ανεχτούμε περισσότερα, δεν μπορούμε να κάνουμε υποχωρήσεις.
Για να είμαι μαζί του, έδωσα απίστευτες μάχες. Αντιμετώπισα όλους τους πρώην γνωστούς και φίλους που μου κόψαν την καλημέρα όταν χώρισα, υποχώρησα και δέχτηκα να κρύβομαι για να μην μάθει κανένας τίποτα, στερήθηκα πολλές μικρές χαρές γιατί δεν μπορούσαμε να βγαίνουμε μαζί έξω. Και εκείνος? Τι κάνει εκείνος?? Παθαίνει ταραχή μόλις βλέπει την πρώην του και προτιμά να χαλάει τις δικές μας στιγμές για να μην χαλάσει τις δικές της.

Και πάλι, εγώ είμαι αυτή που πρέπει να υποχωρήσει. Αλλά αυτή τη φορά,δεν θέλω.
Αν δεν μπορώ να έχω μια φυσιολογική σχέση, δεν θέλω καν να έχω σχέση. Αν τόσο καιρό μετά, ο "Β" δεν έχει ξεπεράσει αυτό που κατα τα λεγόμενά του τον καταπίεζε ας γυρίσει πάλι σε εκείνη και ας αφήσει εμένα στην ησυχία μου.

Το επιχείρημα πως με αγαπάει δε με έπειθε άλλο. Όταν νιώθουμε πράγματα για κάποιον, δίνουμε μάχες, το δείχνουμε με πράξεις, κάνουμε υπερβάσεις και σίγουρα δεν σκύβουμε το κεφάλι να φύγουμε με την ουρά στα σκέλια.

Δεν νομίζω να με είχε ξαναδεί σε τέτοια παράκρουση. Δεν ήθελα να συζητήσουμε τίποτα, δεν ήθελα να ακούσω τίποτα. Ούτε καν τις κλήσεις του δεν απαντούσα. Δεν είχε να μου πεί κάτι καινούριο και τις δικαιολογίες τους τις ήξερα ήδη οπότε δεν υπήρχε και λόγος να μιλήσουμε.

Έκανε όμως κάτι που ποτέ δεν είχε ξανακάνει. Γι πρώτη φορά στη ζωή του ζήτησε συγνώμη και φοβήθηκε τόσο πολύ μην του φύγω που ήρθε έξω απο την πόρτα, παρακαλώντας με να του ανοίξω. Με εξέπληξε αυτή η εκδήλωση συναισθημάτων και φυσικά δεν με άφησε ασυγκίνητη. Τόσες υποχωρήσεις είχα κάνει μαζί του, τι είναι άλλη μία.....