Κάπου την άνοιξη, μπορεί και λίγο αργότερα, βρεθήκαμε στο σπίτι μου ένα απόγευμα. Κάτι τον προβλημάτιζε, κάτι ήθελε να λύσει. Η επιμονή μου ήταν έντονη και μετά απο λίγη ώρα μου αποκάλυψε....
"Μου αρέσει η τάδε, είναι σαν και εμένα δυναμική, πετυχημένη και μορφωμένη. Είναι και απο καλή οικογένεια. Έχει το κοινωνικό status που εγώ θέλω και νομίζω πως της αρέσω. Θα χρειαστώ τη βοήθειά σου. Τη συμβουλή σου. Θέλω να σου περιγράψω το πως μου φέρεται, το πως με αντιμετωπίζει και εσυ ως γυναίκα θα μου πείς αν με βλέπει ερωτικά και πως θα μπορέσω εγώ να την κατακτήσω."
Στιγμιαία παγώνω, αρχίζω να νιώθω πρωταγωνίστρια στα "Μυστικά της Εδέμ" και ως πρωταγωνίστρια παιζω τον ρόλο μου και απαντώ σαν να ήταν φίλος μου και όχι ο επι χρόνια εραστής μου.
Δεν είχαμε τίποτα άλλωστε. Είμασταν και οι δυο σε διαφορετικές μακροχρόνιες σχέσεις, κανείς δεν απαιτούσε κάτι απο τον άλλον. Ήταν κάτι σαν μια συμφωνία κυριών που τα πάντα επιτρέπονται. Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, να πάει όπου θέλει, να εκφραστεί όπως θέλει. Στο τέλος τέλος όμως μαζί θα βρισκόματσαν. Η μοναδική εκείνη αγκαλιά που πραγματικά ανακουφίζει και προκαλέι αισθήματα ασφάλειας παρόμοια με αυτά της μητρικής αγκαλιάς ήταν μόνο η δική μου. Αρρωστημένη σχέση ή απελευθερωμένη? Παράνοια ή εμπιστοσύνη? Η απάντηση ακόμα δεν έχει δοθεί.
Έλεος! ακόμα και να υπάρχει ελεύθερη σχέση ή μια "συμφωνία" δεν ζητάς την συμβουλή του άλλου για τέτοια θέματα!
ΑπάντησηΔιαγραφή