Οι συνατήσεις

Αυτό που μάλλον διαφοροποιεί τα φυσιολογικά ζευγάρια απο τα παράνομα είναι το πρόβλημα στις συνατήσεις. Το πως, το που, το πότε. Για να είμαι όμως ειλικρινής, είχε μια απίστευτη γοητεία η όλη διαδικασία. Τα ψέμματα, η ίντριγκα και τα απίστευτα σενάρια που εγώ σκευτόμουν για να μπορέσω να συναντηθώ μαζί του.
Η ιστορία μας αρκετά μπερδμένη. Και οι δυο είμασταν επι χρόνια δεσμευμένοι. Περίπου 4 χρόνια σχέσης για τον καθένα. Έπρεπε λοιπόν να λογοδοτούμε και οι δυο στους δεσμούς μας, να βρίσκουμε χρόνο και εγώ να φροντίζω να είναι διαθέσιμο το σπίτι. Είχε μια γοητεία να λές πως είσαι τόσο κουρασμένη απο την ένταση της μέρας και για αυτό θες να κλείσεις το κινητό σου, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θές είναι να απομονωθείς στην ερωτική φωλιά σου.
Εκείνη την περίοδο, για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσο πανούργο και πολυμήχανο μπορεί να είναι το μυαλό της γυναίκας. Θα μπορουσα να γεμίσω ένα ολοκληρω blog με τις πιο απίθανες και συνάμα πειστικές διακιολογίες. Δεν νομίζω όμως ότι είναι ανάγκη. Έχω καταλήξει πως είναι γονιδιακό το ζήτημα. Κάαθε γυναίκα έχει αυτό το μαγικό γονίδιο που την κάνει τόσο πανούργα και εφευρετική που μπορεί να πείσει τον άλλον μες μές στην μέση του χειμώνα το σημάδι στο λαιμό είναι απο μέλισσα που τρύπωσε κρυφά στο σπίτι.
Όλα αυτά θα ήταν απίστευτα ρομαντικά αν ο άλλος τα βίωνε με τον ίδιο τρόπο. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβενε. Ο δικός μου εραστής όταν έλεγε θα έρθω σε 10 λεπτά εννοούσε σε δυο ώρες και δέκα λεπτά και όταν έλεγε τα λέμε σε λίγο εννοούσε την άλλη μέρα. Φυσικά και ήταν λόγος να κάνω φασαρία, να διαμαρτυρηθώ και να εκνευριστώ. Κάθε φορά όμως εισέπρατα την ίδια απάντηση: Μα γιατί διαμαρτύρεσαι? Σπίτι σου περιμένεις. Όχι στο δρόμο.!!!!!
Για πολύ καιρό με είχε πείσει ότι η αργοπορία του ωφείλονταν σε στοιχείο του χαρακτήρα του. Μου έλεγε πως απο τη φύση του είναι άνθρωπος που έχει κακή σχέση με τον χρόνο και κυρίως με την διαχείρησή του. Του συνέβαινε συχνά να ετοιμαζόταν να έρθει να με βρεί και ένα ξαφνικό τηλεφώνημα να τον καθυστερούσε για αρκετή ώρα. Επίσης ως άνθρωπος με πολλές υποχρεώσεις ξεχνούσε συχνά επαγγελματικά ραντευού και του τα θύμιζε η γραμματέας του την ώρα που αυτός ερχότανε σε εμένα. Για να είμαι ειλικρινής, τον πίστευα. Δεν είχα λόγο να μην το κάνω. Όπως γίνεται όμως πάντα, πολύ ετεροχρονισμένα ανακάλυψα πως η καθυστερήσεις του δεν ωφείλονταν σε επαγγελαμτικές υποχρεώσεις αλλά στις πολλές άλλες ερωμένες που αυτός είχε και για τις οποίες έπρεπε να βρεί χρόνο.... Το τραγικό όμως δεν είναι το ότι το έμαθα, αλλά το ότι το αγνόησα και προσποιήθηκα πως δεν συνέβη ποτέ.