Ένα βράδυ αλλιώτικο!

Κάπου στην αρχή της παράνομης μας σχέσης, όταν επίμονα θες να βρεθείς με τον άλλον γιατί ο πόθος είναι πιο δυνατός απο το κάθε λογική και απλά θες να ζήσεις την κάθε απαγορευμένη στιγμή έζησα και εγώ ένα αξέχαστο βράδυ. Στο σπίτι συγκατοικούσα οπότε ήταν δύσκολο να περάσουμε ένα ολόκληρο βράδυ μαζί. Κάποια στιγμή όμως το σπίτι ήταν επιτέλους διαθέσιμο. Μέρες πριν το γνώριζα. Τον ενημέρωσα, τα κανονίσαμε και ήρθε επιτέλους το πολυπόθητο βράδυ. Κανέις δεν θα ενοχλούσε. Το σπίτι γέμισε αρώματα, κεράκια καλή ενέργεια και μετά παο πολλές πολλές ώρες περιποιησης στο μπάνιο ήρθε η στιγμή. Στις εννέα ακριβώς. Μα το κουδούνι δε χτυπούσε. Το τηλέφωνο, ούτε και αυτό. Απλά περνούσε η ώρα. Δέκα, Έντεκα, Δώδεκα. Στην αρχή η σκέψη είναι αρνητική. Κάατι θα συνέβη. Κάτι σοβαρό. Σε μια εποχή που όλοι κυκλοφορούν με ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι, όπου το πιο έυκολο πράγμα είναι η επικοινωνία γιατι κάποιος να μην μπορεί να επικοινωνήσει. Κάτι σοβαρό θα έτυχε. Δεν μπορεί, ακόμα να του έτυχε κάποια άλλη υποχρέωση θα έβρισκέ τρόπο να μου πεί πως ακυρώνεται. Είναι απλός και βασικός κανόνας συμπεριφοράς απένατι σε ανθρώπους που έστω και στοιχειωδώς μας ενδιαφέρουν. Το τηλέφωνο δεν χτύπησε και η πόρτα άνοιξε μόνον το πρωϊ όταν έπρεπε να φύγω για να πάω στη δουλειά. Δεν θυμάμαι ποιόν εφιάλτη έβλεπα. Άπλα θυμάμαι πως δεν κοιμήθηκα. Το πρώτο πράγμα που έκανα πηγαίνοντας στην δουλειά ήταν να ανοίξω το mail μου και παρακαλούσα να δω έστω ένα μήνυμα με μια πειστική δικαιολογία. Τίποτα όμως. Απολύτως τίποτα.Το μεσημέρι όμως ήρθε το πολυπόθητο mail. Μια απλή συγνώμη. Το βράδυ του προέκυψε ένα δείπνο μετα του δεσμού και αγαπημένων φίλων. Σε έναν όμορφο χώρο εκείνος έπινε κρασί και απολαύανε ένα εξαιρετικό δείπνο με μια ωραία συντροφιά και εγώ περίμενα στο σπίτι. Μόνη. Εντελώς μόνη. Και δεν άξιζα ούτε ένα μήνυμα.Όλα αυτά όμως διορθώνονται με μια απλή συγνώμη.
Ποιός άνθρωπος όμως το κάνει αυτό? Ποιός συμπεριφέρεται έτσι? Ο αναίσθητος? Ο αφελής? Ο επιπόλεος? Ο απίστευτα εγωϊστης? Ειλικρινά δεν ξέρω ποιός.
Ήταν και αυτό ένα απο τα πράγματα που πρέβλεψα. Μια ακόμα απαράδεκτη συμπεριφπρά που έκανα πως δεν είδα.Εμείς οι γυναίκες άλλωστ έχουμε μια μοναδική ικανόττα να εθελοτυφλούμε. Γεννιόματε με αυτήν την ικανότητα και στο πέρασμα του χρόνου την καλλιεργούμε και τη δυναμόνουμε.
Για μένα όμως αυτό ήταν ενα αξέχαστο βράδυ. Ένα βραδυ μοναδικό και ανεπανάληπτο. Όχι για την ευχαρίστηση που μου πρόσφερε αλλά για το αίσθημα της απίστευτης μοναξιάς που εγω ένιωσα.