Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Πάρτυ γενεθλίων 1

Μεσημέρι Σαββάτου και εγω παίζω νευρικά με το κινητό μου. Το παίρνω στα χέρια, το αφήνω, το ξαναπαίρνω. Που οφείλεται η νευρικότητά μου? Στο γεγονός ότι ο "Β" έχει σήμερα γενέθλια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν ήταν φίλος, συνεργάτης, ξάδερφος ή απλά ένας γνωστός μου θα έπαιρνα το κινητό μου και θα έστελνα ένα ευχητήριο μήνυμα ή θα έκανα ένα σύντομο τηλεφώνημα. Εδώ όμως τα πράγματα είναι λίγο περίπλοκα. Είναι μεσημέρι και δεν ξέρω που μπορεί να βρίσκεται. Το πιθανότερο μαζί με την άλλη, οπότε πως να ενοχλήσω. Είναι όμως αγένεια, δεν είναι? Ντροπή! Ούτε μια ευχή? Και αν ενοχλήσω όμως??? Και αν το σηκώσει αυτή το κινητό? Αν δεί το μήνυμα?
Τελικά διαλέγω την ασφαλή λύση. Ένα E-mail. Απλο, λιτό και ουδέτερο. Τίποτα απο τα γραφόμενα στο Mail δεν αποκαλύπτει τη σχέση μας γιατί απλά δεν ξέρω ποιός μπορεί να το δει.
Αργά το απόγευμα μου τηλεφωνεί για να με ευχαριστήσει. Είχε όλη την ημέρα δουλεια,πολύ τρέξιμο, πολλά τηλέφωνα, πολλά Mails και τώρα μόνο μπόρεσε να χαλαρώσει. Μπά, δεν είχε κανονήσει κάτι για το βράδυ. Είναι άλλωστε τόσο κουρασμένος που το πολύ πολύ να βγεί για ένα χαλαρό ποτάκι και φυσικά ούτε λέξη για να βρεθούμε.
Τι κρίμα σκεφτηκα. Να έχεις τα γενεθλιά σου και να μην εχεις κανέναν να βγείς να τα γιορτάσεις? Δεν είναι τραγικό? Δεν είναι θλιβερό να κάθεσαι μόνος στο σπίτι μια τέτοια μέρα?
Εγώ το βράδυ βγήκα με φίλους και όλη την ώρα είχα στο μυαλό μου τον "Β". Η ιδέα ότι εγώ διασκεδάζω και κάποιος άλλος είναι μοναχούλης μου προκαλούσε μια ατέρμονα θλίψη και αρκετές ενοχές.

Το πρωϊ το κινητό με έναν πολύ βίαιο τρόπο μου τάραξε τον ύπνο και μουρμουρίζοντας αναρρωτιόμουν ποιός με θυμάται απο τα άγρια χαράματα. Η Σόφια?!?! Τι την έπιασε πρωϊ πρωϊ? Η Σοφία, είναι φίλη μου, αλλά δεν ξέρει τίποτα για τον Β. Όπως όλοι τον θεωρεί απλά έναν καλό μου φίλο.
Με αρκετά κακή διάθεση απαντώ στο τηλέφωνο και παρακαλάω απο μέσα μου να είναι σύντομος ο διάλογος για να πέσω και πάλι στην αγκαλιά του Μορφέα.
"Συγνώμη που σε ξύπνησα, αλλά χτες που βγήκα έξω πήγα σε ένα μαγαζί και είδα τον "Β" που γιόρταζε τα γενέθλιά του αλλά δεν σε είδα εκεί. Γιατί?"
Ορίστε????? Ποιά αγκαλιά του Μορφέα, ποιός ύπνος? Ως δια μεγείας η υπνηλία μου μεταμορφώθηκε σε ορμητικό ρυάκι δεν πως να το κρατήσω...
Χτες το βράδυ, συνέχισε η φίλη μου, καθόμουν στο μαγαζί και κάποια στιγμή σβήνουν τα φώτα, παίζει το Happy Birthday to you και μια τούρτα υπερπαραγωγή κάνει την εμφάνισή της στολισμένη με πληθώρα κεριών. Γύρισα λοιπόν να δώ ποιός ήταν ο εορτάζων. Η τούρτα κατευθυνόταν προς μια παρέα πολλών-πολλών ατόμων και με δυσκολίαα εντόπισα τον εορτάζων. Ποιός ήταν? Ο "Β"!!! Νόμισα πως θα σε έβλεπα εκεί, αλλά δεν ήσουν. Βέβαια σου τηλεφωνώ για να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Ο δεσμός του, είναι μια ξανθιά/πλατινέ κοπέλα? Όχι απαντώ αυθόρμητα, Γιατί όμως ρωτάς? Να, γιατί ήταν μια ξανθιά δίπλα του η οποία ήταν συνέχεια κολλημένη πάνω του και υπέθεσα πως είναι ο δεσμός του γιατί κάπως έτσι συμπεριφερόταν!!
Νέρό, φέρτε μου νερό. Λυποθυμάω, χάνομαι... μα που είναι το νερό??????
Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτο, δεν γίνεται,δε μπορεί.
Αρνούμαι να απιστέψω πως ο άνθρωπος που επι χρόνια μπαίνει στο σπίτι μου, κοιμάται στο κρεβάτι μου με κοροϊδεύει κάτω απο τη μύτη μου με μια απίστευτη άνεση. Δεν περίμενα πρόσκληση στο πάρτυ γενεθλίων. Ξέρω που μπορώ να εμφανίζομαι χωρίς να κινώ υποψίες. Απλά με ενοχλεί η υποτιθέμενη μελαγχολία, η θλίψη που δήθεν ένιωθε, το δράμα που υποτίθεται ότι περνάει.
Το βράδυ, την συνηθισμένη ώρα με πήρε τηλέφωνο. Ήταν προετοιμασμένος. Είχε δεί τη φίλη μου στο μαγαζί, ήξερε πως θα μου το είχε ήδη πεί οπότε είχε και τη δικαιολογία του έτοιμη.
Ήταν πάρτυ έκπληξη... Δεν ήξερα τίποτα, καθόμουν σπίτι και με το ζόρι με έπεισε ο ξάδερφος να βγώ για ένα ποτάκι. Αλήθεια δεν ήξερα τίποτε για το πάρτυ!!!!
Η παράσταση βέβαι που έδωσε στο τηλέφωνο δεν σταμάτησε εδώ, είχε και συνέχεια.
'Ασε που μου φορτώθηκε στο πάρτυ-έκπληξη και η ξανθιά. Φαντάσου θράσσος, ακάλεστη ήρθε! Και γω, τι να κάνω εγώ? Να τη διώξω? Να της πώ φύγε?
Εκανα υπομονή και την ανέχτηκα.
Τι γοητεία θέε μου, τι ερμηνεία, τι ρεσιτάλ.... Όλοι οι θεατρίνοι του κόσμου θα ζήλευαν αυτή την παράσταση και οι πιο διάσημοι παραγωγοί θα ικέτευαν να έχουν τέτοιο μονόλογο στις παραγωγές τους!!
Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν το κορμί μου... Ήταν τόσο τέλεια παράσταση που όμοιά της δεν είχα δεί ποτέ ξανά! Άψογη! Εξαιρετκή! Είναι εντυπωσιακό πως μπορεί ένας άνθρωπος να παντρεψει τόσο τέλεια το πιο χυδαίο ψέμα με τις πιο έξυπνες δικαιολογίες.
Συγχαρητήρια, θερμά συγχαριτήρια....

1 σχόλιο:

  1. Πραγματικά θερμά συγχαρητήρια όμως..γιατί αυτός τον σκοπό του πάντα τον πετύχαινε! Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν γυναίκες πως εθελοτυφλούν τόσο πολύ!
    Χαίρομαι όμως που έχεις αρχίσει να το συνειδητοποιείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή