Η γοητεία της ερωμένης

Ένα από τα πράγματα που ποτέ δεν άντεχα, ήταν η ατέρμονα συζήτηση περί της απιστίας στην τηλεόραση. Γυναίκες απατημένες, γυναίκες θυμωμένες, όλες μαζί ενωμένες στην μάχη ενάντια στις ανήθικες, ύπουλες και άκαρδες ερωμένες. Πρωινές, μεσημεριανές, βραδινές εκπομπές «πουλούσαν» πάντα πιο πολύ αν στα πλατό τους φιλοξενούσαν μια δύστυχη απατημένη σύζυγο.

Πολύχρωμο πάνελ, ειδική ψυχολόγος και εκπρόσωποι αντρών απάρτιζαν πάντα την ομάδα των ειδικών που καλούνταν κάθε φορά να λύσουν το μυστήριο. Ατελείωτες ώρες τηλεοπτικών συζητήσεων προκειμένου να αναλυθούν οι διαστάσεις της απιστίας.
Εν αρχή, είναι το γιατί. Γιατί μια γυναίκα να επιδιώξει μια σχέση με έναν άντρα που ανήκει σε κάποια άλλη?? Κατά τη γνώμη των ειδικών, οι γυναίκες τείνουν να πιστεύουν ότι αφού μια άλλη γυναίκα επέλεξε να δεσμευτεί με τον εν λόγο άντρα , τότε αυτός θα είναι πραγματικά κάτι το ξεχωριστό το οποίο αξίζει να κυνηγήσουν και να διεκδικήσουν για να της το πάρουν και να επωφεληθούν.

Εδώ όμως, είναι η δική μου ένσταση. Τι ακριβώς σημαίνει μου ανήκει αυτός ο άντρας? Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία θα ορίσει κάποια γυναίκα ότι ένας άντρας τώρα της ανήκει?? Η διάρκεια της σχέσης? Η συγκατοίκηση? Τα παιδιά? Η ηλικία? Πως είναι δυνατόν να υποστηρίζει κάποιος πως αγαπάει αλλά συνάμα να μιλάει για τον άλλον σαν να είναι αντικείμενο που του ανήκει και όταν νιώθει πως κάποιος πάει να του το πάρει ορθώνει ανάστημα και βροντοφωνάζει: Είναι δικό μου!! Ποιο? Το βάζο?


Κατά τους ειδικούς η ευθύνη της απιστίας, βαραίνει πάντα την ερωμένη. Ποτέ τον άντρα. Και προς θεού. Ποτέ μα ποτέ τη σύζυγο. Οι σχέσεις είναι πάντα τέλειες και αψεγάδιαστες. Όσα και αν είναι τα προβλήματα που περιτριγυρίζουν τα ζευγάρια, αυτά εξακολουθούν να ζουν τον απόλυτο έρωτα. Την απόλυτη ευτυχία. Μέχρι εκείνη τη μοιραία στιγμή που η ερωμένη έκανε την εμφάνισή της.

Και άλλη ένσταση! Γιατί ποτέ κανείς δεν παραδέχεται πως οι σχέσεις φθείρονται, χαλάν και δεν αντέχουν στο χρόνο? Γιατί κανείς δεν ψάχνει να βρει τι κρύβεται πίσω από την εικονική ευτυχία της νόμιμης σχέσης? Πόσες φορές δεν έχει έρθει φθορά, κορεσμός, βόλεμα? Πόσες φορές οι άνθρωποι δεν εγκλωβίζονται σε σχέσεις που δεν τους καλύπτουνε? Πόσες φορές οι άνθρωποι παγιδεύονται σε σχέσεις που αντί να τους δίνουν ζωή, απλά τους την παίρνουν?
Μήπως για όλους αυτούς η ερωμένη είναι το χέρι αυτό που ζητούσαν για να τους τραβήξει από τη μιζέρια και να τους δείξει πως η ζωή μπορεί να είναι ωραία?

Η ερωμένη όμως, ποτέ δεν έχει συναισθήματα. Το κίνητρό της είναι πάντα και μόνο η ικανοποίηση και αυτό που την ερεθίζει είναι η αμαρτία που συνοδεύει την απιστία. Αισθάνεται ότι κάνοντας κάτι το απαγορευμένο τότε η ζωή της γίνεται πιο συναρπαστική, χωρίς απαραίτητα το αντικείμενο του πόθου της να είναι συναρπαστικό. Άλλες φορές πάλι , αυτό που ωθεί την ερωμένη προς μια παράνομη σχέση με ένα δεσμευμένο άντρα , είναι το αίσθημα του φόβου μήπως ανακαλυφθεί το ειδύλλιο. Αυτό αυξάνει τα επίπεδα πάθους και των δύο. Με την μόνη διαφορά, πως όταν το πάθος αρχίζει να ατονεί, όταν ο αρχικός ενθουσιασμός χάνεται τότε οι δύο παράνομοι παίρνουν χωριστούς δρόμους.


Οι ερωμένες, κατά τη γνώμη των ειδικών και πάλι, απλά απολαμβάνουν τον έρωτα χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις έχοντας σχέση με ένα παντρεμένο άνδρα. Σαν σύγχρονες αμαζόνες ρουφούν από τον άντρα όσα περισσότερα μπορούν και σε αντάλλαγμα του προσφέρουν την επιβεβαίωση που εκείνοι με τη σειρά τους αναζητούν. Η βέρα στο δεξί αποτελεί το δέλεαρ για αυτές. Δεν έχει σημασία η ηλικία του άντρα, η οικογενειακή κατάσταση, η κοινωνική του θέση. Η αγκαλιά ενός δεσμευμένου προσφέρει αποδοχή, αγάπη, περιπέτεια, αλλά και μια σχέση χωρίς επιπλέον απαιτήσεις και δεσμεύσεις. Έτσι όταν αυτές βαρεθούν, απλά θα φύγουν….

Πάλι ένσταση! Γιατί κανείς δεν αναρωτήθηκε τι επιδιώκουν και τι τελικά κερδίζουν οι ερωμένες μέσα από αυτές τις σχέσεις? Γιατί θα πρέπει μόνο η ερωμένη να φέρει μερίδιο ευθύνης? Γιατί η σύζυγος να είναι απλά το θύμα? Ίσως επειδή οι άνθρωποι τείνουν πάντα να υποστηρίζουν αυτόν ο οποίος φέρεται ως αδύναμος. Αυτόν που δείχνει πως δεν είναι αρκετά δυνατός γιαα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Δεν έχει σημασία αν φταίει η όχι. Η αδυναμία και μόνο που δείχνει, τον απαλλάσσει από κάθε ευθύνη. Έτσι γίνεται λοιπόν και με τις συζύγους. Απλά δε φέρουν ποτέ καμία ευθύνη.

Υπάρχει όμως και κάτι, που σπάνια αναφέρεται. Υπάρχει κάτι που ποτέ μα ποτέ δεν γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και προβληματισμού.

Γιατί ποτέ δεν αναρωτήθηκε κάνεις τι συμβαίνει όμως όταν η απλή περιπέτεια μετατραπεί σε έναν μεγάλο έρωτα? Όταν αυτός ο μεγάλος έρωτας δεν μπορεί να εκφραστεί σε όλες του τις διαστάσεις γιατί είναι παράνομος? Ποιος μπορεί να χαλιναγωγήσει απόλυτα τα συναισθήματά του? Ποιος μπορεί να ελέγξει τον έρωτα και την αγάπη? Πόσο αβάσταχτη μπορεί να είναι η μοναξιά τις στιγμές που ο άλλος είναι στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, μαζί με το νόμιμο σύντροφο? Πόσο εύκολο είναι, να είσαι απλώς το 33,3%?

Τι γίνεται εκείνες τις αβάσταχτες στιγμές, που η ερωμένη έχει ανάγκη από ένα χάδι και κανείς δεν μπορεί να της το δώσει? Τι γίνεται εκείνες τις όμορφες οικογενειακές στιγμές που η ερωμένη δεν έχει με ποιόν να τις μοιραστεί και απλά τις περνάει μόνη και μελαγχολική? Πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι άραγε το γοητευτικό ξελόγιασμα από έναν παντρεμένο άντρα και πόσο δίκαιοι οι κανόνες που πάντα μα πάντα θέτει ο άντρας?
Αλλά ξέχασα, η ερωμένη δεν έχει συναισθήματα…

Τελικά αναρωτιέμαι…. Έχει σημασία τελικά να αποδοθούν ευθύνες? Να οριστεί το ποιος φταίει? Να μπουν στεγανά? Η κριτική είναι συνήθως ανώφελη, και οι ηθικολογίες απλά περιττές. Ούτως οι άλλως το τίμημα πληρώνεται από τους ίδιους τους μετέχοντες. Είναι λίγες οι φορές που η κατάληξη αυτών των σχέσεων είναι η δημιουργία μιας νέας καλύτερης σχέσης. Συνήθως αυτό που μένει είναι πικρία και ενοχές.

Λένε πως δεν πρέπει να προκαλούμε τη μοίρα μας. Πρέπει να ελέγχουμε τις πράξεις μας, τις επιλογές μας. Ποιος όμως μπορεί να αντισταθεί και ποιο το νόημα της ζωής μας, αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να τη ζήσουμε σε όλες της τις διαστάσεις και περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά τα κάποιοι όρισαν ότι είναι τα σωστά?

Υ.Γ. Είχα την τύχη να είμαι μια ερωμένη που στο πέρασμα του χρόνου έγινα νόμιμη σύντροφος. Νόμισα πως ήταν η καλή μου μοίρα που φρόντισε να μπορώ να σταθώ δίπλα σε αυτόν που χρόνια τώρα με έκρυβε πίσω από τη σκιά του. Λάθος μου όμως να το νομίζω αυτό. Ότι, μα ότι και αν έκανα, όσο και να προσπαθώ, στη συνείδησή του, στον μυαλό του, στη συμπεριφορά του, στον τρόπο που οι δικοί του φίλοι και γνωστοί με βλέπουν και με αντιμετωπίζουν, ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα απλά μια ερωμένη………