Χίλιες και μια νύχτες

Rumba, Salsa, Latin....
Εξωτικοί ήχοι εναλλάσσονταν μεταξύ τους και η εικόνα μπροστά τους θόλωνε απο τον καπνό των τσιγάρων. Γυναίκες όμορφες, γυναίκες λάγνες, λικνίζονταν στους ρυθμούς της μουσικής που ώρες τώρα ηχούσε στα αυτιά τους σαν μελωδία μαγική. Γυναίκες διψασμένες για έρωτα, πάθη, λάθη. Και αυτοί, έτοιμοι να ενδώσουν σε ένα παιχνίδι ερωτικό χωρίς όρους και κανόνες.
Ο τόπος μαγικός, ονειρικός. Εξωτικά μέρη, που λίγοι μόνο άνθρωποι έχουν την τύχη να τα δούν. Άνθρωποι διαφορετικοί, αλλιώτικοι απο μάς. Η διαφορετικότητα ομως τους προκαλούσε σύγχυση. Εικόνες πολλές και διαφορετικές. Εικόνες πρωτόγνωρες. Μακριά απο τα πρέπει και τις υποχρεώσεις, μακριά απο τους κανόνες που επιβάλλει η συμβίωση σε μια κοινωνία πολύ αυστηρά δομημένη, βρέθηκαν στο δείλημμα να αντισταθούν ή να αφεθούν και να ζήσουν για λίγο χωρίς αναστολές.
Η επιλογή όμως ήταν εύκολη. Η ευκαιρία μοναδική και φυσικά την άρπαξαν.
Στην αρχή, είναι η μυρωδιά των αγαπημένων προσώπων που έχει ποτίσει το πουκάμισο, η αίσθηση των χειλιών που είναι ακόμα ζεστά απο τα φιλιά και που μαζί τους θυμίζουν πως κάπιος υποφέρει μακριά τους. Αυτό τους κρατάει ακόμα σφιγμένους, τους δημιουργεί αναστολές και ενοχές.
Μετά ακολουθεί η σύγχυση της αλλαγής. Άλλοι ρυθμοί, άλλες εικόνες... θέλει λίγο χρόνο να συνηθίσεις. Μετά, έρχεται το δέος για την εξωτική ομορφιά, την φύση που χέρι ανθρώπου δεν έχει επέμβει για να αλλιώσει.
Είναι και αυτοί οι άνθρωποι που δε μοιάζουν καθόλου με έμάς. Είναι αλλιώτικοι. Ελεύθεροι. Αδιάφοροι και αέρινοι. Ζούν τη στιγμή και μόνο τη στιγμή. Και αν η στιγμή έχει συνέπειες? Αν κάπιος πληγωθεί? Δεν έχει σημασία, γατί η στιγμή είναι ιερή και μόνο αυτή ζουν.
Είναι και αυτός ο αέρας που φυσάει....σε ακουμπάει, σε χαϊδεύει, σου ψιθυρίζει στο αυτί να μην αντισταθείς, να αφεθείς και να βιώσεις...
Είναι η μέθη απο τα εξωτικά ποτά που σε κάνει να χαλαρώσεις και να αφεθείς σε έναν χορό αμαρτίας, σε βήματα ανεξέλεγκτα. Η μυρωδιά του ιδρώτα που στάζει στο κορμί που σπαρταράει απο ηδονή και ξεχνάει πως πίσω υπάρχει κάποιος που περιμένει.
Τρείς φίλοι, ένα ταξίδι. Συνθήκες και προυποθέσεις ιδανικές. Πόσες φορές, και σε πόσους ανθρώπους δίνεται η δυνατότητα να ζήσουν ένα ταξίδι εξωτικό?? Σε λίγους μόνο και αυτός ήταν έναν απο τους τυχερούς που έζησε αυτή την εμπειρία.
Στην αρχή, η αίσθηση της ελευθερίας τον συνεπήρε και τον ξενάγησε σε σπίτια όμορφα. Σε κραβάτια ξένα. Τον άφησε στην αγκαλιά γυναικών που σαν σύγχρονες μετρέσες επιδίωκαν τη δική του και μόνο ηδονή. Απαγορευμένα χάδια, επιφανειακά φιλιά, μια συνουσία φανερή,μια αγκαλιά πληρωμένη.
Είναι όμως και αυτή η μοναξιά.... Η αβάσταχτη μοναξιά τη στιγμή που ξαπλώνει στο κρεβάτι και θέλει ένα χαδι τρυφερό. Όχι αλλιώτικο, όχι απελευθερωμένο και χωρίς αναστολές. Ένα χάδι αγάπης, που μπορεί να του πάρει όλη τη θλίψη και να γαληνέψει την ψχή του.
Είναι και αυτή η θλίψη.... Η στεναχώρια του να μην μπορείς να μοιραστείς τίποτα με κάποιον που σε νοιάζεται, σε νιώθει, σε φροντίζει, παρά μόνον με ανθρώπους που σε ταξιδεύουν σε μέρη αισθησιακά και μετά απλά σε αφήνουν.
Το ταξίδι έμοιαζε ατελείωτο. Οι χίλιες και μια νύχτες δεν τελειώναν και εκείνος υπέφερε. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που χρειάστηκε να συνειδητοποιήσει πως τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα είναι και τα πιο σημαντικά. Ήταν η διαπίστωση πως ο άνθρωπος που θεωρούμε δεδομένο και πως πάντα θα είναι δίπλα μας, ξαφνικά δεν είναι. Και αν δεν ξανάρθει? Αν εκεί που είναι επιλέξει κάτι άλλο? Αν δεν θέλει να σταθεί πάλι δίπλα του?
Οι χίλιες και μια νύχτες γίναν βασσανιστικές, ατελείωτες. Με το κινητό στο χέρι αναζητούσε συνέχεια τη φωνή μου, την επιβεβαίωση πως θα είμαι εκεί όταν γυρίσει και θα τον περιμένω. Ήρεμος όταν του μιλούσα, απογοητευμένος όταν δεν απαντούσα. Έψαχνε σε κάθε μου λέξη, την επιβεβαίωση πως θα είμαι εδώ και όταν δεν την έβρισκε θύμωνε, απογοητευόταν, μελαγχολούσε.
Για αυτόν οι χίλιες και μια νύχτες, ήταν ένα ταξίδι αποφάσεων, μια επίγνωση του τι πραγματικά θέλει.
Για μένα, οι χίλιες και μια νύχτες ήταν η μεγαλύτερη θυσία...