Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Αυτή είμαι εγώ

Αν έπρεπε να περιγράψω τον εαυτό μου με λίγες λέξεις τότε η περιγραφή θα περιοριζόταν στην έκφραση "πειθαρχημένη και λογική". Ήταν το σύνολο των εμπειριών μου (και δεν αναφέρομαι στις ερωτικές) αυτές που με έκαναν άνθρωπο που σπάνια ακολουθεί το συναίσθημά και παρασύρεται απο αυτό. Ως επιστήμονας, έμαθα να χρησιμοποιώ την λογική προκειμένου να λύσω προβλήματα και να διευθετήσω καταστάσεις. Η κάθε μου κίνηση ήταν αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και σπάνια εκτροχιαζόμουν. Σαν έφηβη βέβαια, έζησα και γω τη ζωή μου έντονα και τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια ήταν γεμάτα απο εμεπιρίες που γλυκά νοσταλγώ. Με το πέρασμα του χρόνου όμως ωρίμασα, σοβάρεψα και έβαλα πολύ νερό στο κρασί μου.
Ίσως όλα αυτά να ήταν το κατάληλο έδαφος για να επιλέξω να μπώ σε μια ιστορία όπου οι συμμετέχοντες ήταν πολύ περισσότεροι των 2. Η αρχή της παράνομης μας σχέσης είχε μια αρκετά μεγάλη δόση ενθουσιασμού. Σαν κάποιο μαγικό πέπλο να είχε σκεπάσει τον κόσμο όλο και μόνον εκείνον είχε αφήσει να φαίνεται. Όλη μου η σκέψη τριγυρνούσε γύρω απο αυτόν. Μου ήταν αδιάφορο αν ήταν σωστό ή λάθος, αν στο τέλος εγώ έβγαινα η χαμένη. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν απλά να το ζήσω. Για πολύ καιρό, ισως και χρόνια κατάφερα να κρατήσω αυτή τη σχέση μυστική. Παρόλο που πολλές φορές ένιωθα την ανάγκη να εξωτερικεύσω πράγματα, ποτέ δεν το έκανα. Κόντρα στην γυναικεία φύση που θέλει να συζητά και να αναλύει τα πάντα για ώρες εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ήθελα απλά να το ζήσω έτσι όπως εγώ ήθελα.
Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, ένας απο τους λόγους που δεν το μοιραζόμουν ήταν επειδή βαθιά μέσα μου ένιωθα ενοχές. Ενοχές απέναντι σε έναν άνθρωπο που ήταν δίπλα μου τα τελευταία 5 χρόνια. Υπήρχαν στιγμές που εγώ ζούσα την περιπετειά μου και αυτός καθόταν μόνος στο σπίτι και προσπαθούσε να βρεί τι έκανε λάθος.
Φοβόμουν να το μοιραστώ γιατί δεν ήθελα να μου πεί κανένας την αλήθεια. Προτιμούσα να ζω έντονα και με αυταπάτες απο το αντιμετωπίσω τους άλλους.
Μπορεί στην εποχή μας οι άνθρωποι να είναι απελευθερωμένοι και η εναλλαγή των ερωτικών συντρόφων να είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό εώς και επιβεβλημένο, σε ορισμένα θέματα όμως η αντιμετώπιση είναι απόλυτα συντηρητική. Κανείς δεν θα δώσει ποτέ δίκαιο σε αυτή την γυναίκα που αποπλανεί τον άντρα μιας άλλης και κανείς δεν θα δικαιολογήσει τόσα ψέμματα.
Παρόλο που πολλές φορές βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να είμαι σε μια παρέα όπου "στόλιζαν" με όλα τα επίθετα που περιέχονται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη τις μοιχαλίδες γυναίκες εγώ απολάμβανα αυτό που ζούσα. Μπορεί στην αρχή να ξεκίνησε σαν μια καθαρά σαρκική σχέση στην πορεία εξελίχθηκε σε κάτι πιο ζεστό και πιο δεμένο.
Νομίζω πως όλο αυτό με αναζωογόννησε και λειτούργησε σαν ελιξίρριο.
Και αν θέλετε τη γνώμη μου...ναι το συνιστώ ανεπιφύλαχτα.

1 σχόλιο:

  1. Έχω να πω πως με έχεις κερδίσει με τα άρθρα σου! Είναι σαν να διαβάζω ένα βιβλίο με μια ισοτρία ρομαντική που ίσως καταλήξει καλά ίσως και όχι..θα δείξει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή