Νωρίς τα χαράματα

Τέσσερις το πρωϊ.....
Η ώρα περνάει και εγώ περιμένω...Θα μπορούσα να κοιμάμαι, να πίνω το ποτό μου, να βλέπω το φεγγάρι. Θα μπορούσα να κάνω χίλια διαφορετικά πράγματα, αλλά δεν κάνω τίποτε άλλο απο το να περιμένω. Κάθομαι στο σπίτι και κοιτάω επίμονα το ρολόι περιμένοντας τον "Β" να γυρίσει.

Βγήκε μου είπε για ποτό. Για ένα χαλαρό ποτό με τον φίλο του. Να πουν δυο αντρικές κουβέντες, να μιλήσουν για ποδόσφαιρο. Το χαλαρό ποτό όμως, έγινε και δεύτερο ποτό, και τρίτο ποτό και μετά μια βόλτα στο club.

Δεν θα διαμαρτυρόμουν για την βραδυνή του έξοδο. Δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί, συνέχεια μέσα. Χρειάζεται το χώρο του ο καθένας μας. Θα μου ήταν απόλυτα φυσιολογικό, αν δεν είχε ξαναγίνει το προηγούμενο βράδυ, το προ-προηγούμενο βράδυ, το προηγούμενο Σάββατο και αρκετες φορές το τελευταίο διάστημα.

Είναι συνέχεια έξω, μαζί με το φίλο του για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για ένα ποτό. Εγώ φυσικά και δεν μπορούσα να βγώ μαζί. Ποιά είμαι εγώ αλλώστε, για να πάω μαζί τους? Εγώ δεν είμαι τίποτα. Τίποτα περισσότερο απο μια ερωμένη που έγινε δεσμός του. Ότι και αν έκανα, όσο και αν προσπάθησα, πάντα θα είμαι η ερωμένη για εκείνον. Και τις ερωμένες τις κρύβουμε δεν τις παρουσιάζουμε...

Για τον περισσότερι κόσμο, μια βραδυνή έξοδος σημαίνει βόλτα με φίλους, συνάντηση με γνωστούς και μερικές φορές, ποτό και ξενύχτι μεχρι το πρωϊ. Για τον "Β" όμως, η βραδυνή έξοδος σημαίνει όλα αυτά με την μόνη διαφορά πως σε όλη τη διαδικασία της εξόδου εγω δεν μπορώ να συμμετάσχω.

Αυτό βέβαια, είναι μια συνήθεια που του έχει μείνει απο παλιά, απο την εποχή που ήταν ακόμα με την πρώην του. Απέφευγε να βγαίνει μαζί της, γιατί αν το έκανε θα τον έβλεπαν όλα τα "κοριτσάκια" και θα καταλαβαίναν πως δεν είναι διαθέσιμος. Άσε που δεν θα μπορούσε να μιλάει με όποια και όσο θέλει. Έτσι όμως η έξοδος θα γίνονταν βαρετή και αδιάφορη....Όταν όμως έβγαινε μόνος, μπορούσε να έκφραστεί όπως θέλει. Να φλερτάρει, να μιλήσει με όποια θέλει, να λάνσάρει τον εαυτό του ως ελέυθερο, να ενδώσει σε ελκυστικές προτάσεις...

Τέσσερις το πρωϊ και εγώ αναθεωρώ. Παύω να πιστεύω πως οι άνθρωποι αν θέλουν μπορούν και αλλάζουν. Αρνούμαι να δεχτώ πως βελτιώνονται προς το καλύτερο, ξεχνούν όλες τις κακές τους συνήθειες και εξελίσσονται προς το καλύτερο. Κάτι τέτοιες στιγμές, συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τελικά. Απλά τροποποιούν λίγο τη συμπεριφορά τους, κρύβουν για λίγο αυτό που πραγματικά είναι και όταν οι συνθήκες είναι καλές, τότε εμφανίζουν και πάλι τον παλιό πραγματικό τους εαυτό....