Ο δικός μου χωρισμός

Υπήρχαν φορές, που ένιωθα πολύ τυχερή που είχα δίπλα μου όλα όσα θέλω. Είχα τη σιγουριά που μου προσέφερε ο νόμιμος σύντροφός μου, τους κοινούς μας φίλους, τη στρωμένη μας ζωή. Τις γιορτές και τις διακοπές τις σχεδιάζαμε μαζί και πάντα ήξερα πως ήταν παρών και με περίμενε. Συγχρόνως όμως, είχα και τον "Β" να μου γεμίζει τα κενά, να με κάνει χαρούμενη, να μου θυμίζει πως είμαι ζωντανή. Ότι έλειπε απο τον έναν, το είχε ο άλλος και εγώ τα είχα όλα....
Μερικές φορές όμως, ένιωθα τόσο άτυχη που ήλπιζα να είχα τη μαγική εκείνη δύναμη να φύγω σε άλλο γαλαξία. Ήταν εκείνες οι φορές, που ήθελα να είμαι με τον έναν αλλά έπρεπε να είμαι με τον άλλον. Ήταν οι στιγμές εκείνες που όλοι μαζί βρισκόμασταν στο ίδιο μέρος, σχεδόν στην ίδια παρέα και αυτό ήταν άκρως άβολο. Κάποιες φορές τα τόσα ψέμματα με μπέρδευαν τόσο πολύ που μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι είναι τελικά αλήθεια και τι όχι.
Τα χρόνια είχαν περάσει και η αρχική μαγεία είχε χαθεί. Την θέση της την είχε πάρει η ένταση και ο μόνιμος εκνευρισμός. Τίποτα δεν μπορούσα πια να χαρώ. Είχα χάσει τις ισσορροπίες μου και τα συναισθήματά μου ήταν πιο μπερδεμένα απο ποτέ. Νόμιζα πως είχα τον έλεγχο της όλης ιστορίας, αλλά τελικά αποδείχτηκε πως τον έχασα.
Ήταν και αυτές οι ενοχές, οι τύψεις που ώρες ώρες με βασσανιζαν απίστευτα. Μπορεί να μην ένιωθα έλξη, έρωτα και επιθυμία για τον σύντροφό μου, τον νοιαζόμουν όμως. Η σχέση μας είχε γίνει φιλική, αδερφική. Τον ένιωθα, περισσότερο σαν οικογένειά μου και λιγότερο σαν δεσμό μου. Ήταν τόσα τα χρόνια που είχαμε περάσει μαζί που δεν γινόταν να μην σκεύτομαι συνέχεια πως εγώ "διασκεδάζω" και εκείνος είναι μόνος. Είχε και αυτό το ύφος του θύματος που ώρες ώρες με τσάκιζε. Σαν να το έκανε επίτηδες. Σαν να ήθελε να με εκδικηθεί, να μου χαλάσει τις στιγμές μου.
Και ήρθε η στιγμή που έπρεπε να πάψω να κρύβομαι και απλά να αποφασίσω.
Μερικές επιλογές, θέλουν τόσο πολύ θάρρος που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο το έχουν. Για μένα όμως, είχε φτάσει η στιγμή εκείνη που έπρεπε να επιλέξω. Έπρεπε να βρω το θάρρος να βάλω ένα τέλος. Θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω μαζί με δυο συντρόφους, να κάνω αυτό που τόσοι άλλοι κάνουν, να μη χάσω το βόλεμά μου. Κάτι τέτοιο όμως δε μου ταίριαζε. Εγώ επέλεξα να ξεκινήσω αυτή την ιστορία καιεγώ θα πρέπει τώρα να την λήξω. Ακόμα και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να τα χάσω όλα.
Μήνες ολόκληρους πάλευα με τον εαυτό μου. Να μείνω μόνη? Να μείνω με τον νόμιμο σύντροφο ή με τον "Β"? Η απόφασή μου, κάθε μέρα διαφορετική. Η διάθεσή μου χάλια και μόνη μου διέξοδος η δουλειά. Μισούσα τα Σββατοκύριακα γιατί δεν δούλευα. Γιατί έπρεπε να περάσω τον χρόνο μου με τρόπο που δεν ήθελα. Να ενδώσω σε αγκαλιές που δε μου άρεσαν.
Έτσι βρήκα και άλλη δουλειά. Και ακόμα μια δουλειά. Έφευγα απο το σπίτι μου πρωϊ και γυριζα κατάκοπη το βράδυ. Το μυαλό μου γεμάτο απο υποχρεώσεις και ούτε στιγμη ελεύθερη για να σκεφτώ τι να αποφασίσω.
Και ήρθε η στιγμή που δεν άντεξα άλλο. Όσο και αν το πάλεψα, δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτο. Να προλάβω να αποφασίσω εγώ, πριν αποφασίσουν οι άλλοι για μένα.
Επέλεξα λοιπόν, το ρίσκο. Επέλεξα να αφήσω τα πάντα, τη σιγουριά, την ασφάλεια, τα 6 χρόνια για να είμαι ελεύθερη και να μπορώ να είμαι με τον "Β".....