Ξυπνήματα

Όσο μεγάλη και να είναι η φαντασία του ανθρώπου, όσο παράλογα, περίεργα, απίστευτα και αν είναι τα όσα μια γυναίκα μπορεί να κάνει για έναν άντρα πάντα υπάρχει μια γυναικεία συμπεριφορά που μας ξαφνιάζει και παράλληλα μας δείχνει πως τα όρια ανοχής των γυναικών είναι πολύ μεγαλύτερα απο τα όρια του σύμπαντος που εμείς ζούμε.
Και φυσικά, δεν θα μπορούσα εγώ να είμαι η εξαίρεση στο παραπάνω.Ίσα ίσα που τα δικά μου όρια ανοχής μπορούν να αγκαλιάσουν όλο το σύμπαν και όλους τους γαλαξίες μαζί.
Μαζί με τον "Β", αφού διανύσαμε ένα διάστημα όπου συναντιόμασταν μόνο συγκεκριμένες ώρες και μέρες, περάσαμε στην φάση που μπορούσε και διανυκτέρευε σε εμένα. 'Ηταν μια ωραία περίοδος, γιατί επιτέλους μπορούσαμε και λειτουργούσαμε ως φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι ως κουρδισμένες κούκλες που δουλεύουν με χρονοδιακόπτη. Δε λέω... Έχει τη γοητεία του να ψάχνεις να βρείς τρόπους να ξεκλέψεις έστω και λίγα λεπτά για να τα περάσεις με τον άλλον...υπάρχουν όμως και στιγμές που αυτό είναι άκρως, μα άκρως εκνευριστικό. Ενώ όλα κυλούσαν φυσιολογικά, κάποια στιγμή αποφάσισε πως πρέπεινα αλλάξει ρυθμό ζωής. Αποφάσισε πως πρέπει να ξυπνά στις 6 η ώρα το πρωϊ για να πηγαίνει απο τα άγρια χαράματα στη δουλειά του. Όταν με έντονη απορία κάρφωσα τα μάτια μου πάνω του και τον ρώτησα "Γιατί????" με έναν άκρως φυσιολογικό τόνο μου απάντησε: "Μα τότε είμαι παραγωγικός!!!!". Και έμεινα με το χαμένο βλέμα του εξωγήινου να κοιτώ προς την μεριά του και μόνον όταν χτύπησε το κινητό μου συνήλθα.
Όπως πάντα όμως, υποτάχτηκα στις επιθυμίες του και έγιναν τα πράγματα όπως αυτός τα επιθυμούσε.
Ξυπνούσε αυτός? Ξυπνούσα και εγώ. Απο τις έξι αυτός? Απο τις έξι και εγώ. Πρωϊνή παραγωγικότητα αυτός? Πρωϊνή απελπισία εγώ. Δεν μπορούσαόμως να κάνω αλλιώς...Τι να έκανα? Να εμπόδιζα εγώ τον πρωϊνό του όιστρο???
Όχι βέβαια!!
Κάποιο πρωϊ όμως κάτι πήγε στραβά. Δεν ξύπνησε στις έξι. Ούτε στις 6 και πέντε, ούτε στις έξι και 10 αλλά στις εφτά!
Πανικός στο σπίτι. Πετάχτηκε απο το κρεβάτι, παρέσυρε ότι βρήκε μπροστά του και ειλικρινά δεν θυμάμαι αν πρόλαβε να ντυθεί πριν βγεί απο το σπίτι. Για να είμαι ειλικρινής, κάτι δε μου άρεσε. Τόση φασαρία για το αργοπορημένο ξύπνημα?
Τι στο καλό....πρωϊνό ραντευού με την έμπνευση έχει?
Όχι βέβαια.
Κανένα ραντεβού με τον οίστρο δεν είχε. Η πρωϊνή παραγωγικότητα που εμένα μου στοίχιζε τον πρωϊνό μου ύπνο ήταν απλώς μια δικαιολογία. Ένα μικρό ψεμματάκι.
Τι εννοώ? Το μεσημέρι όταν επικοινωνήσαμε, με μια απόλυτη φυσικότητα μου αποκάλυψε την αλήθεια. Πως κάθε πρωϊ ξυπνάει για να πάει στο σπίτι της δικιάς του, να τη πάρει και να την πάει στη δουλειά της γιατί δεν αυτή δεν είχε αυτοκίνητο....
Ω Ναι.... Αυτός ο άντρας που που με κάθε ευκαιρεία έλεγε πόσο καταπιεσμένος είναι μέσα σε αυτή τη σχέση που εδώ και χρόνια τον πνίγει, ξυπνούσε απο τα άγρια χαράματα γιατι η contessa δεν είχε με τι να πάει για δουλειά!! Εννοείται πως τα λεωφορεία, μετρό και τα ταξί δεν είναι για μια contessa. Και εννοείται πως μια contessa δεν οδηγεί ποτέ!!
Και εγώ η αφελής, που ένιωθα τύψεις κάθε φορά που δεν τον άφηνα να κοιμηθεί νωρίς γιατί απλά ήθελα να ζήσω τις στιγμές μας έμεινα πάλι με το χαμένο βλέμα του εξωγήινου να τον κοιτώ....
Τίποτα όμως δεν άλλαξε. Ως πονηρό αρσενικό σκαρφίστηκε μια δικαιολογία για την αργοπορία του και η ζωή μας συνέχισε να κυλά ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με πολύ μικρές διαφορές όμως.
Απο εκείνη τη στιγμή και μετά, κάθε πρωϊ ξυπνούσα πρίν απο αυτόν για είμαι σίγουρη πως θα είναι συνεπής στην πρωϊνή του διαδρομή. Είχα την δυνατότητα, να τον αφήσω να αποκοιμηθεί, να τον αφήσω να εκτεθεί, να φανερωθεί. Να δρομολογήσω την αποκάλυψη της σχέσης μας. Ήταν η ιδανική ευκαιρεία.
Δεν το έκανα όμως.Σκοπός μου δεν ήταν να εξαναγκάσω κάτι. Σκοπός μου δεν ήταν να παγιδέψω κανέναν. Προστάτευα όλους μας, γιατί ήμουν η μόνη που μπορούσε να το κάνει.
Δεν ήθελα να είναι μαζί μου επειδή εγω τον ανάγκασα, αλλά επειδή αυτό θα ήταν συνειδητή επιλογή του. Για αυτό ξυπνούσα απο τα άγρια χαράματα και σερνόμουν όλη την ημέρα κάνοντας τον κόσμο να αναρωτιέται γιατί κοιμάμαι όρθια αφού το πρωϊ ξυπνάω τόσο αργά.....