Τα βράδυα μου τα εργένικα...

Δευτέρα βράδυ. Γύρω στις 11. Με δυσκολία γυρίζω το κλειδί στην πόρτα, ακουμπάω το μπουφάν και την τσάντα μου στην τραπεζαρία -την οποία τωρα τελευταία την έχω μετατρέψει σε καλόγηρο- και με μια γρήγορη κίνηση βρίσκομαι στον καναπέ μου αδυνατώντας να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός απο το να κοιμηθώ.

Μετά απο 15 ώρες συνεχόμενης δουλειάς, αδυνατώ να ανοίξω το ψυγείο για να ικανοποιήσω το στομαχι μου που διαμαρτύρεται, αποκλείεται να ξεβαφτώ και όπως πάντα θα με πάρει ο ύπνος στον καναπέ....

Κάτι τέτοιες στιγμές, είναι που θα ήθελα σε αυτό το σπίτι να υπάρχει και κάποιος ακόμα. Παρόλο που ζω πολλά χρόνια μόνη μου και το έχω συνηθίσει, κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα πολύ να έχω συγκάτοικο. (Αυτη η επιθυμία βέβαια, γίνεται ακόμα πιο έντονη κάθε φορά που ανοίγω το λαγαριασμό της ΔΕΗ και όταν έρχονται τα κοινόχρηστα!!).

Όταν γνώρισα τον "Β" πίστευα πως θα ήταν ήταν ο τελειος συγκάτοικος. Όπως σε κάθε αρχή μιας σχέσης, έτσι και στη δική μας η αρχή της συμβίωσης ήταν κάτι παραπάνω απο ιδανική.

Καφές στο κρεβάτι, πρωϊνό τις Κυριακές, φαγητό απο τα χεράκια του, λευκό κρασί τα βράδυα... Μερικές φορές έπλενε μάλιστα και τα πιάτα, έστρωνε και το κρεβάτι!!! Όταν πάλι γυρίζαμε αργά απο τις δουλειές μας, φρόντιζε να φέρνει φαγητό απο το Ιταλικό εστιατόριο της γειτονιάς.

Εννοείται πως με προσφωνούσε και με όλες τις γλυκανάλατες προσφωνήσεις του τύπου "Ζουζούνα μου", "Μωράκι μου", "Ομορφιά μου", εννοείται πως ζητούσε συγνώμη για τα δέκα λεπτά καθυστέρησης επειδή κόλλησε στην κίνηση.

Τι άλλο μπορούσα να ζητήσω?? Τι περισσότερο μπορούσα να έχω???

Δυο χρόνια μετά όμως, όλα αυτά φαντάζουν μακρινά..Πολύ μακρινά.....

Τα πρωϊνά μας, ξεκινούν με τον κλασικό καβγά για το ποιός θα πατήσει το κουμπί στην καφετιέρα και η οριστική ρήξη έρχεται όταν πρέπει κάποιος να βάλει την τοστιέρα στην πρίζα.

Για το θέμα του φαγητού, έχουμε σταματήσει να καβγαδίουμε. Όχι, δεν ανέλαβε ο "Β" χρέη μάγειρα, ούτε προσλάβαμε κάποια κυρία να μας μαγειρεύει. Ο "Β", πριν έρθει κάνει μια στάση στη μανούλα η οποία τον περιμένει με τα εκλεκτά της φαγητά και εγώ ψάχνω στο ψυγείο μήπως και έχει απομείνει κάποιο γιαουρτάκι με 0% λιπαρά....

Πιθανότητα να εμφανιστεί με φαγητό απο το Ιταλικό εστιατόριο της γειτονιάς δεν υπάρχει. Οικονομική κρίση... Ανέβηκε το εισητήριο για το γήπεδο, ανέβηκε και η βενζίνη...

Οι γλυκανάλατες προσφωνήσεις, αντικαταστάθηκαν απο εκφράσεις του τύπου "Άντε παιδί μου", "Εεε, να σου πω" και η συγνώμη για την καθυστέρηση (που απο 10 λεπτά έγινε μια ώρα) αντικαταστάθηκε με το κλασικό "Γιατί φωνάζεις? Στο δρόμο περίμενες?"

Όταν δε, τολμάω να του ζητήσω να με βοηθήσει στο καθάρισμα εκεί μου εξηγεί πως δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε. Διότι, ποιόν ενοχλούν κυρία μου τα κομμένα του νυχάκια που πετάει στο πάτωμα? Ποιος θα δεί τα μικροσκοπικά σουσαμάκια απο το κουλούρι που έφαγε και πέταξε στο τεράστιο πάτωμά μου? Τι πειράζει αν το μπάνιο πλημμυρίζει απο νερό κάθε φορά που μπαίνει μέσα? Νερό είναι. Θα στεγνώσει.....

Και γιατί γκρινιάζω κάθε φορά που μου αφήνει τα λερωμένα με λάσπες ρούχα ποδοσφαίρου μέσα στο μπάνιο? Με τα χεράκια μου θα τα πλύνω?? Το whirlpool να ναι καλά...

Για να είμαι βέβαια ειλικρινής και δίκαιη μαζί του, θα πρέπει να παραδεχτώ πως μερικές φορές τον πιάνουν και οι καλοσύνες του. Φιλοτιμείται να τηγανίσει κανένα αυγουλάκι το πρωϊ - κάνοντας ομώς μέχρι και το σαλόνι με λάδια, έχει την καλή πρόθεση να στρώσει το κρεβάτι, ρίχνοντας παράλληλα και τα φωτιστικά απο τα κομοδίνα στο πάτωμα, προσπαθεί να ανάψει και το τζάκι, καίγοντας συγχρόνως και την ακριβή μοκέτα μου.....

Συγκατοίκηση? Είπα εγώ για συγκατοίκηση? Εγώ???? Αναθεωρώ....

11.30 το βράδυ και έχω ήδη κοιμηθεί. Το στομάχι σταμάτησε να γκρινιάζει, τα ρούχα πάνω στην τραπεζαρία είναι έτοιμα να ξαναφορεθούν το πρωϊ, ο κυριούλης στο τυροπιτάδικο θα μου φτιάξει τον ωραιότατο καφέ μου σε πλαστικό και η τυρόπιτα θα ζεστάνει τα χεράκια μου....

Τελικά ναι. Τη λατρεύω την εργένικη ζωή μου....


Υ.Γ. Όχι γιατί τη συνήθισα, αλλά γιατί μπορείς αν θες να αλλάξεις συγκάτοικο....