«Αγάπα ως εαυτόν»...

Όταν γνώρισα τον "Β", τότε που ήταν ένας άλλος απο αυτό που είναι τώρα, μου μίλαγε για τους ανθρώπους που θαύμαζε, που ήθελε να μοιάσει.

Μου μίλαγε για όλους αυτούς, που είναι μαχητές της ζωής, που προσπαθούν, που παλεύουν και ποτέ δεν το βάζουν κάτω. Δεν τον γοήτευαν οι γυναίκες γλάστρες, αλλά αυτές που σε έναν κόσμο αντροκρατούμενο καταφέρναν να διεκδικήσουν και να αποκτήσουν τα θέλω τους.

Με τα χρόνια όμως, αυτό άλλαξε...
Ειδικά μετά το χωρισμό του με την πρώην του, άρχισε να αλλάζει τις απόψεις του. Ίσως απο ενοχές, ίσως απο αυτά που οι "δήθεν" φίλοι του του έλεγαν.
Ξαφνικά, άρχισε να εκθειάζει τις γυναίκες που όλη μέρα χτένιζαν τα μαλλιά τους και έβαφαν τα νύχια τους και άρχισε να αναρωτιέται πως είναι δυνατόν η χοντρούλα απέναντι να έχει δίπλα της έναν άντρα που την χαϊδεύει απαλά....

Το πρότυπο της δυναμικής γυναίκας, της γυναίκας που έχει άποψη χάθηκε και τη θέση του πήρε η γυναίκα γλάστρα.... Και επειδή εγώ δεν ήμουν απο αυτές που είναι 1.80 δεν άξιζα να με κυκλοφορεί...

Έτσι άρχισα έναν αγώνα δρόμου...να προλαβω...να φτιάξω μαλλί, να διορθώσω τα φρύδια, να διώξω την κυτταρίτιδα, να μάθω να ισσοροπώ στα 12ποντα...

Αρνούμαι όμως να συνεχίσω να το κάνω. Αρνούμαι να απολλογηθώ για αυτό που είμαι....

Αποδέχομαι τον εαυτό μου, έτσι όπως είναι με όλα του τα λάθη.

Έδωσα επιτέλους μια υπόσχεση στον εαυτό μου και αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλες μας. Να τον αγαπήσουμε έτσι όπως ποτέ δεν αγαπήσαμε ποτέ κανέναν άντρα, όπως ποτέ δε μας αγάπησαν ούτε και εκείνοι. Έτσι όπως πραγματικά είμαστε. Άβαφες, με ανακατεμένα τα μαλλιά, αγουροξυπνημένες το πρωί μπροστά στον καθρέπτη. Με τσιμπιδάκια στα μαλλιά και τεράστια γυαλιά μυωπίας μπροστά στην τηλεόραση. Όταν θυμώνουμε, όταν μας πιάνει υστερία, όταν κλαίμε και γελάμε, όταν ζηλεύουμε. Με ψηλοτάκουνες γόβες και με αθλητικά. Με φόρμες και με αποκαλυπτικά φορέματα. Με τον σάκο του γυμναστηρίου και με την ακριβή τσάντα της βόλτας. Έτσι όπως είμαστε όταν δε φοβόμαστε ότι μας κοιτάζει κάποιος. Όταν δεν νιώθουμε το μάτι του έρωτα στραμμένο πάνω μας. Το αξίζουμε αυτό νομίζω. Το χρωστάμε στον εαυτό μας.

Ίσως κάποια στιγμή να καταλάβουμε όλοι μας, πως τα πάντα δεν γυρίζουν γύρω από τα κομμωτήρια και τα ινστιτούτα αισθητικής. Γύρω από τα ρούχα και τα αξεσουάρ που φοράμε. Τα πάντα είναι μέσα μας, στην ψυχή μας, σε αυτό που εμείς απλόχερα μπορούμε να δώσουμε στον άλλον. Αρκεί βέβαια, να υπάρχει κάποιος, έτοιμος να τα απολαύσει.

Ο άντρας ο αληθινός

Ο "Β" μου έλεγε συνέχεια πως δεν είμαι γυναίκα. Πως δεν είμαι γνήσιο θηλυκό. Πως είμαι περισσότερο άντρας παρά γυναίκα....

Δεν του θύμωνα όμως....Έχοντας ζήσει για πολλά δίπλα σε μια γυναίκα που συνέχεια χρησιμοποιούσε με μαεστρία τα θηλυκά όπλα της, του ήταν δύσκολο να συνηθίσει εμένα.
Είχε συνηθίσει την εικόνα της γυναίκας που κλαίει για να διεκδικήσει αυτά που θέλει, της γυναίκας που "νιαουρίζει" για να της γίνουν τα χατίρια.

Εγώ όμως δεν ήμου έτσι. Είχα μάθει αλλιώς. Είχα μάθει να διεκδικώ αυτά που θέλω και ποτέ μα ποτέ να μην κλαίω για να μου κάνουν το χατίρι.

Τα δικά μου όπλα, ήταν η ανεξαρτησία μου, το θάρρος μου να λέω την αλήθεια, η δύναμη μου να αντιμετωπίζω ότι μου συμβαίνει χωρίς να κρύβομαι πίσω απο γλυκανάλατες διακιολογίες.

Για τον "Β", η αληθινή γυναίκα, ήταν αυτή που έσκυβε το κεφάλι και υπομονετικά ανέχονταν τα καπρίτσια του γνήσιου αρσενικού. Ήταν η γυναίκα που έκανε πως δεν καταλαβαίνει, πως δεν γνωρίζει.... (όλα αυτά όμως, μόνο μεχρι τη στιγμή εκείνη που θα τον τυλίξει, θα εδρεώσει τη δύναμή της και τελικά θα πάρει το αίμα της πίσω...)

Όσο για τον αληθινό άντρα....η άποψη του "Β" ήταν λιτή και ξεκάθαρη.
Αληθινός άντρας, είναι ο άντρας ο κυνηγός. Ο άντρας που τρέχει πίσω απο κάθε φουστοζώνη, ο άντρας που πετάει σε όλο το σπίτι τα ρούχα του, που περιμένει με τα πόδια πάνω στο τραπέζι να του φέρουν το φαγητό του...

Θεωρούσε τον εαυτό του, γνήσιο αρσενικό και ήταν σε μια μόνιμη διαδικασία απόδειξης της "βαρβατίλας" του. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγεί έξω και να μην κοιτά τους ποδόγυρους, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ενδώσει σε γυναικείο φλέρτ ακόμα και αν αυτό προέρχονταν απο τη θηλυκή εκδοχή του Κουασιμόδου...

Εμένα όμως, αυτή η εκδοχή του αληθινού άντρα δεν με έπειθε... Αυτές οι δικαιολογίες που εκτός απο τον "Β" υιοθετούνται απο πολλούς άλλους άντρες, μου προκαλούσαν ένα μικρό ξενέρωμα.

Γιατί πολύ απλά ο αληθινός άντρας, δεν είναι εκείνος που αγαπά εκατομμύρια γυναίκες, αλλά μόνο μια γυναίκα με εκατομμύρια τρόπους.....

Υ.Γ. Δυστυχώς όμως οι αληθινοί άντρες, είναι πολύ λίγοι.......