Φωτογραφίες

To Facebook, είναι το λατρεμένο μου.... Μπορώ να κάθομαι ώρες ατελείωτες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και να κοιτάω τις φωτογραφίες των φίλων μου. Οι περισσότεροι απο αυτούς, οι παιδικοί μου φίλοι, είναι μακρυά και έτσι ο μόνος τρόπος να επικοινωνώ με όλους τους είναι απο τις φωτογραφίες που ο καθένας ανεβάζει.

Έτσι, μπορώ να δω τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τις δουλειές τους...Γενικά οτιδήποτε ο καθένας τους θεωρεί αρκετά σημαντικό ώστε να το μοιραστεί με τους υπόλοιπους.

Λάτρης του Facebook βέβαια, δεν ήμουν μόνον εγώ αλλά και ο "Β"! Φανατικός λάτρης μάλιστα....Με πολύ προσοχή, έφτιαξε το προφίλ του, βρήκε παλιούς συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές, βρήκε τρόπο να διαφημίσει τη δουλειά του. Το προφίλ του, πλήρως ενημερωμένο και με πολλές φωτογραφίες.

Ναι, με φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες, τις οποίες διάλεγε με πολύ προσοχή και τις ανέβαζε τακτικά... Κάθε φορά που ταξίδευε, κάθε φορά που κάτι σημαντικό γινόταν στη ζωή του, απο όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που έκανε και θεωρούσε πως πρέπει να δημοσιοποιηθούν, αλλά και απο πρόσωπα που του ήταν αγαπημένα.....

Για να θυμήθώ....Οι πρώτες φωτογραφίες ήταν απο τα μαθητικά του χρόνια!!!Ήταν λίγο σαν εξωγήινος, με κάτι τεράστια γυαλιά και ένα χαρακτηριστικό πράσσινο παντελόνι...Γλυκούλης όμως..... Μέτά ακολούθησαν φωτογραφίες απο τα φοιτητικά του χρόνια....Τσιγάρα, πάρτυ, ξενύχτια, εκδρομές και μια μοναδική φωτογραφία απο την αποφοίτηση.

Στη συνέχεια, ακολούθησαν αυτές απο τις διακοπές. Διακοπές με τους γονείς, διακοπές με τους φίλους, διακοπές με την πρώην... Ω ναι!!! Παρόλο που είμασταν μαζί, έστω και στα κρυφά, φρόντισε να βάλει φωτογραφίες απο τις διακοπές τους στην Μύκονο... Να δουν οι υπόλοιποι, να δω και εγώ, τι όμορφο και ευτυχισμένο ζευγάρι είναι... Τότε, με πείραξε μεν, αλλά μου φάνηκε και αυτονόητο. Ζευγάρι ήταν άλλωστε... Το πρόβλημα το απέκτησα γιατί όταν χωρίσανε εννοείται πως δεν τις έβγαλε. Φώναζα, ξαναφώναζα, αλλά αυτός τίποτα. Οι φωτογραφίες έμεναν εκεί. Κατέβηκαν μόνον όταν η πρωην του αποφάσισε να τον διαγράψει απο φίλο...

Υπήρχαν και άλλες φωτογραφίες όμως... Αυτές που είχε με συναδέλφους, φίλους, συνεργάτες, θαυμάστριες.... Ναι, πολύ καλά διαβάσατε. Ο "Β" είχε αρκετές φωτογραφίες στις οποίες ήταν σε διάφορα πάρτυ, γιορτές, event,ξενύχτια μαζί με διάφορες κοπελίτσες. Τις περισσότερες τις ήξερα βέβαια. Ήταν οι ίδιες που συνέχεια του έστελναν μηνύματα στο κινητό για να βγούνε, να πιουνε ποτάκια, να "μιλήσουν" για δουλειές..... Αν και με ενοχλούσε, αδιαφορούσα. Θεωρούσα τον εαυτό μου μακράν καλύτερο απο τα κοριτσάκια αυτά που απλά διψούσαν για λίγη επιβεβαίωση καιδεν ζήλευα. Απλά με άφηνε αδιάφορη όλο αυτό.

Όσο για την ερώτηση αν είχε κάποια δική μου φωτογραφία, μην την κάνετε. Φυσικά και δεν είχε. Εγώ δεν υπήρχα καν. Πουθενά. Δεν ήμουν και δεν έγινα ποτέ κομμάτι της ζωής του.

Στην αρχή νόμιζα πως το έκανε απο ενοχές απέναντι στην πρώην. Μάλλον θα αισθανόταν άβολα να βλέπει αυτή φωτογραφίες δικές μας. Αργότερα, όταν τον διέγραψε απο φίλο το επιχείρημα αυτό δεν έστεκε. Κάθε φορά όμως που κάναμε μικρά ταξιδάκια και έβγαζα φωτογραφίες, μου τόνιζε επίμμονα και έντονα πως δεν μου επιτρέπει να ανεβάσω στο δικό μου προφίλ φωτογραφίες δικές του.

Με τον καιρό, άρχισε να προβληματίζει όλο αυτό. Διαισθανόμουν, πως ο λόγος για τον ποίο εγώ δεν μπορώ να εμφανίζομαι στα φωτογραφικά του album ήταν γιατί ήθελε να λανσάρει τον εαυτό του ως ελέυθερο και διαθέσιμο. Κάθε φορά που έφερνα την κουβέντα προς τα εκεί, φυσικά και τα αρνούνταν όλα αυτά και επικαλούνταν κάτι δικαιολογίες χαζές και αντρικές του στυλ "μα να δεν έχουμε και καμία καλή"!!!

Ως γυναίκα όμως, αποφάσισα να διερευνήσω με τον δικό μου τρόπο. Έψαξα όλες τις φωτογραφίες μας και βρήκα την ιδανική. Μια φωτογραφία που είμασταν εγώ, ο "Β" και δυο φίλες μου. Καλοντυμένοι όλοι, περιποιημένοι, χωρίς γκριμάτσες και μισόκλειστα μάτια. Την ανέβασα λοιπόν, επισήμανα όλους όσους ήταν πάνω στη φωτογραφία (μαζί και τον "Β") και απλά περίμενα την αντίδρασή του....

Ω ναι, καλά το υποθέσατε. Πολύ σωστά το φανταστήκατε. Ο "Β", αποφάσισε να αφαιρέσει την επισήμανση απο τη φωτογραφία!!!!!!! Με ποιά πρόφαση?? Με καμία. Ήταν απόλυτα ειλικινής. Σαφέστατος. "Δεν θέλω να φαίνεται πως είμαστε ζευγάρι. Αυτές τις φωτογραφίες τις βλέπουνε όλοι οι γνωστοί μου. Δεν είναι σωστό. Γιατί να ξέρουν οι άλλοι πως είμαστε μαζι? Εξυπηρετεί σε κάτι? Όχι!"

Η αλήθεια είναι, πως δεν περίμενα μια τόσο ωμή αντίδραση. Τσατίστηκα, νευρίασα, διέγραψα τη φωτογραφία και αποφάσισα να μην ξαναασχοληθώ. Αν αυτός, θέλει να διαιωνήσει την εικόνα του εργένη, τότε μπορώ και γω να το κάνω αυτό.

Όχι, αυτή τη φορά δε θα στεναχωρηθώ, ούτε θα σκάσω. Απλά θα ανταποδώσω.....

Καλοκαιρινές διακοπές

Για να θυμηθώ λίγο....Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγα διακοπές....
Απίστευτο, αλλά η τελευταία φορά που πήγα διακοπές, ήταν πολλά χρόνια πρίν.....

Αυτό συνέβη, επειδή το τελευατίο καλοκαίρι, ως πρόσφατα χωρισμένη το πέρασα μόνη μου στην πόλη, το προηγούμενο καλοκαίρι δεν είχαμε διάθεση με τον τότε συντροφό μου να πάμε, το προ-προηγούμενο που πήγαμε....περάσαμε τόσο τραγικά που γυρίσαμε άρων- άρων πίσω.

Είχα ξεχάσει σχεδόν πως είναι η αίσθηση των διακοπών και άρχισα να πιστεύω πως ο Αύγουστος είναι ένας μήνας όπως ακριβώς και ο Σεπτέμβρης, ο Νοέμβρης, ο Δεκέμβρης που απλά κάποιες μέρςς δεν πας για δουλειά και απλά κάθεσαι στο σπίτι.

Αυτό το καλοκαίρι όμως, ήταν το πρώτο επίσημό μου με τον "Β" και εγώ είχα αποφασίσει πως δεν θα το πέρναγα και πάλι στην πόλη.....

Με την άφιξη των πρώτων παραλαβών της καλοκαιρινής κολεξιόν, έκανα οργανωμένη έφοδο στην αγορά κρατώντας ανα χείρας μια τεράστια λίστα. Μαγιό, καπέλα, παρεό, σανδάλια, βραχιόλια, σκουλαρίκια, αντιηλιακά, κρέμες, αρώματα. Ήθελα να πετάξω ότι μου θύμιζε το παρελθόν και με εφόδια τα πιο μικροσκοπικά μαγιό να ξεχυθώ στις πιο κοσμοπολίτικες παραλίες της χώρας.

Ο ήλιος έκαιγε, ο ιδρώτας έσταζε, τα πόδια γεμίζαν με φουσκάλες αλλά εγώ εκεί. Στο κυνήγι των πιο trendy καλοκαιρινών αξεσουάρ. Κάθε μέρα επέστρεφα σπίτι με ένα καινούριο λάφυρο και στο τέλος κατάφερα να μαζέψω έναν ολόκληρο θησαυρό απο καλοκαιρινά αξεσουάρ.

Έχοντας γεμίσει πλέον τις ντουλάπες μου με όλα τα απαραίτητα, προχώρησα στην επόμενη φάση του σχεδίου "Καλοκαιρινές διακοπές." Την εύρεση προορισμού. Εδω βέβαια δυσκολεύτηκα πολύ. Κοσμοπολίτικο και πολυσύχναστο νησί ή ερημική παραλία και γραφικές ταβερνούλες??

Η οθόνη του υπολογιστή μου είχε γεμίσει με αμέτρητα αναδυόμενα παράθυρα που απεικονίζαν παντός τύπου καταλύματα και προορισμούς. Παραδοσιακά δωμάτια στη Σαντορίνη, πολυτελές ξενοδοχεία στη Χαλκιδική, Boutique-Hotel στην Πελλοπόνησο...
Παρόλο που περνούσα άπειρες ώρες μπροστά στον υπολογιστή μου, δεν με κο΄λυραζε αυτή η διαδικασία. Ίσα ίσα που λειτουργούσε αναζωογονητικά γιατί είχα κάτι να περιμένω, κάτι να χαρώ. Μετά απο αρκετό σρφάρισμα, κατέληξα επιτέλους πως το ιδανικό μερος για μας είναι η Ρόδος. Είχε τα πάντα. Μέρη με πολύ κόσμο, μικρές γραφικές παραλίες,πολλές επολογές για να γεμίσουμε το χρόνο μας και πάνω απο όλα ήταν πολύ μακριά απο την πόλη που μέναμε και

Έχοντας πλέον βρεί τον κατάλληλο προορισμό, άρχισα δειλά δειλά να κάνω τις πρώτες κρίσιμες ερωτήσεις στον "Β". "Έχεις κανονήσει κάτι? Θες να πάμε κάπου?", "Να εκεί που ξεφύλιζα ένα περιοδικό, εντελώς τυχαία είδα μια τέλεια προσφορά για διακοπές...."

Οι απαντήσεις του, ήταν έξυπνες.Δεν αρνούνταν να κάνουμε κάτι μαζί, απλά ελίσσονταν. "Δεν ξέρω ακόμα, δεν κανονήσαμε τις άδειες, εγω θέλω αλλά να δεν προλαβαίνω....". Σχεδόν κάθε μέρα ο ίδιος διάλογος

Το καλοκαίρι όμως περνούσε και ο θησαυρός μου έμενε ακόμα κρυμμένος στην τεράστια ντουλάπα του σπιτιού μου. Τα παρεό, τα καφτάνια, τα μικροσκοπικά μαγιό, ήταν ακόμα με τα καρτελάκια τους κρεμασμένα και εγώ αντί να μαυρίζω απο την ηλιοθεραπεία άσπριζα γιατί ήμουν κλεισμένη μες στο σπίτι.

Κάποια στιγμή άρχισα να διαμαρτύρομαι έντονα, να απειλώ πως αν δεν κάνουμε κάτι μαζί θα φύγω με την κολλητή μου για Μύκονο. Και πάλι όμως η αντίδραση ήταν η ίδια. "Κάνε λίγο υπομονή να βάλω τις δουλειές μου σε τάξη και θα πάμε μαζί. Αφού ξέρεις, πόσο πολύ το θέλω αλλά να δεν μπορώ τώρα..."

Και έκανα υπομονή. Πολύ υπομονή. Οι οι ώρες, οι μέρες περνούσαν και εγώ ακόμα στην πόλη. Το καλοκαίρι πέρασε, οι πρώτες βροχές έπεσαν και τα ακριβά μου καφτάνια κιτρίνισαν μες στη ντουλάπα..

Ύπουλα και ανέντιμα ο "Β" μου στέρησε το καλοκαίρι. Είχα αποφασίσει προ πολλού πως δεν θέλει να κάνουμε κάτι μαζί, αλλά δεν είχε την εντιμότητα να μου το πεί. Προτίμησε να αφήσει να περιμένω, να μελαγχολώ παρά να είναι ειλικρίνής μαζί μου.

Κοιτώντας τη βροχή που έπεφτε στα τζάμια του σπιτιού μου, για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως όσα φιλιά και να δώσω, ο βάτραχος δεν θα γίνει ποτέ πρίγκηπας....

Ημερολόγιο

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.


Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Χαρούμενα γενέθλια

Αν νομίζατε πως οι περιπέτειές μου με τον "Β", έχουν τελειώσει και τώρα ζούμε μια υπέροχη και ήσυχη ζωή κάνετε μεγάλο λάθος....

Εκεί που νομίζω πως όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, τον σωστό δρόμο για την ακρίβεια, πάντα κάτι συμβαίνει και μου ταράζει τη γαλήνη. Έτσι και εκείνο το μοιραίο σαββατοκύριακο.....

Μετά απο απίστευτες πιέσεις που δέχτηκα απο τους γονείς μου, υποχώρησα και έκανα τη μεγάλη θυσία να τους συνοδέψω στο γάμο της ξαδέρφης μου. Για μένα όλο αυτό το τρελό πανηγύρι, τα τούλια, τα κλαρίνα, οι μπούκλες, τα κυριλέ ρούχα μου προκαλούσαν μια απίστευτη δυσφορία. Πολύ περισσότερο όμως με κούραζε αυτό που ακολουθούσε το μυστήριο. ΟΙ ΕΥΧΕΣ!!! Για τους συγγενείς μου, το γεγονός ότι ήμουν 32 και ελεύθερη ήταν το μεγάλο πρόβλημα της οικογένειας μου. Μαζεύονταν συχνά όλοι μαζί και προσπαθούσανε να λύσουνε το πρόβλημα, να δουν τι φταίει. Μου δίναν ένα χρόνο ακόμα για να προλάβω να παντρευτώ. Μετά, κατά τα λεγόμενά τους πάντα, κανείς δεν θα με κοιτούσε, δεν θα με ήθελε για σύντροφό του και αναπόφεκτα θα κετέληγα μόνη και δυστυχισμένη. Έτσι κάθε φορά που τελείωνε μια τελετή γάμου, ερχόταν ένας-ένας και με ύφος συμπόνιας και οικτου μου χτύπαγαν τη πλάτη και μου εύχονταν ....μακάρι και στα δικά σου....

Εκείνο τα Σάββατο βέβαια ήθελα να το περάσω αλλιώς και για έναν άλλο λόγο. Είχα τα τα γενέθλιά μου και ήθελα να περάσω το βράδυ με τον "Β". Ήταν άλλωστε η πρώτη φορά μετά απο χρόνια που θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς να κρυβόμαστε. Υποχώρησα όμως στα θέλω των γονιών μου και αποφάσισα να τους κάνω το χατίρι.

Κάθε φορά που έφευγα, ο "Β" μου τηλεφωνούσε συνέχεια, μου έστελνε μηνύματα μέχρι νωρίς τα ξημερώμαατα και έτσι τον ένιωθα κοντά μου. Είχε μια μαγεία όλο αυτό το παιχνίδι με τα μηνύματα γιατι με έκανε να νιώθω σαν έφηβη που ζεί τον πρώτο της έρωτα.....

Ο γάμος ήταν όπως ακριβώς τον είχα φανταστεί.... Και το χειρότερο είναι πως στο τραπέζι κατέληξα να κάθομαι με 10 μεσήληκες θείους/θείες που προσπαθούσαν να με πείσουν να δεχτώ ένα καλό προξενιό τώρα που είναι ακόμα νωρίς....

Τι κάνει κάποιος σε αυτή την περίπτωση??? Πίνει για να ξεχάσει!!!!
Απο τα λίγα πράγματα που θυμάμαι, είναι τα μπουκάλια κρασί που άδειαζαν απίστευτα γρήγορα και τον ευγενικό σερβιτόρο που φρόντιζε να τα ξαναφέρνει γεμάτα. Θυμάμαι και κάποια δάκρυα που κύλησαν απο τα μάτια μου και με δυσκολία κατάφερα να τα κρύψω. Μες στη ζάλη που μου προκάλεσε το πολύ κρασί συνειδητοποίησα πως ήμουν για άλλη μια φορά μόνη και αυτό που προκαλούσε θλίψη..... Ήταν και αυτό το κινητό, που δεν χτύπησε ούτε μια φορά.........

Με κεφάλι βαρύ, σηκώθηκα το πρωϊ και ψαχουλεύοντας τη κουζίνα κατάφερα με πολύ δυσκολία να φτιάξω έναν καφέ. Και μετά έναν δεύτερο και έναν ακόμα τρίτο. Δε φτάνει που είχα το χάλι μου είχα και το κύρηγμα της μητέρας μου που μουρμουριζε συνέχεια ..... Μα πόσο πολύ πίνεις τελικά????????

Μόλις συνήλθα λίγο, συνειδητοποίησα πως ο "Β" μου είχε κάνει μια μόνο αναπάντητη κλήση. Ούτε μήνυμα ούτε τίποτα. Μου φάνηκε περίεργο. Του τηλεφώνησα αμέσως αλλά δεν απάντησε. Απάντησε μετά απο πολλές ώρες, γιατί όπως μου είπε είχε ξενυχτήσει και άργησε να ξυπνήσει.

Η διαδρομή της επιστροφής ήταν απο τις πιο δύσκολες. Ένιωθα πως κάτι έγινε εχτές, κατί όχι καλό. Το γεγονός ότι δε μου τηλεφώνησε, δε μου ευχήθηκε, δε μου έστειλε ούτε ένα μήνυμα με προβλημάτιζε. Και το ξενύχτι που έκανε? Με ποιόν? Και που? Και τι ώρα γύρισε??
Κάθε φορά που επέστρεφα, ήμουν χαρούμενη. Τώρα όμως όχι. Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και αυτό με άγχωνε. Η διαίσθησή μου δεν έκανε ποτέ λάθος και αυτό με φόβιζε ακόμα περισσότερο.

Λίγα λεπτά αφότου είχα μπεί στο σπίτι, άκουσα τον ήχο του κλειδιού και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τον είδα να μπαίνει σπίτι με ένα ύφος ενοχικό. Είχε μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια, και η έντονη μυρωδιά απο αλκοόλ πήγε να πνίξει τη στιγμή που με αγκάλιασε.

"Που ήσουν, με ποιόν, γιατί δε μου τηλεφώνησες???" Απανωτές ερωτήσεις που δεν ήθελε να μου απαντήσει. Απέφευγε. Ελίσσονταν. Με μια γρήγορη κίνηση του άρπαξα το κινητό απο το χέρι και το άνοιξα για να δω τις κλήσεις του. Στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το κινητό, μου είχε πέσει απο το χέρι γιατί είχε σβήσει όλες τις χτεσινές κλήσεις........

Φώναξα, διαμαρτυρήθηκα, εκνευρίστηκα αλλά καμία απάντηση. Καμία αντίδραση απο τον "Β". Μόνο χαζές δικαιολογίες..... Μετά απο λίγο σταμάτησα να επιμένω. Τι νόημα είχε άλλωστε? Να μου απαντήσει και να μου πεί τι? Να μου επιβεβαιώσει τι? Τις υποψίες μου?? Δεν ήθελα..... Ήταν τα γενεθλιά μου και το δώρο που αποφάσισα να κάνω εκείνη τη μέρα στον εαυτό μου ήταν να εθελοτυφλήσω. Να κάνω πως δεν είδα, πως δε συνέβει.

Ήταν τα πρώτα γενέθλια μου μαζί με τον "Β". Αλλά και τα πιο δυστυχισμένα...

Αναμνήσεις μιας μακροχρόνιας σχέσης

Οκτώ και μισή το πρωί..... Είναι μια από τις ημέρες που θέλω να μείνω στο κρεβάτι και ένας μπάτλερ να μου φέρει ότι θέλω. Εφημερίδες, περιοδικά, πρωινό και σοκολάτες. Ανόρεχτα ανοίγω το ένα βλέφαρο, μετά το άλλο, αλλά μέχρι να ανοίξω το δεύτερο έχει ξαναπέσει το πρώτο. Πίσω από τον τοίχο, ακούω τον φίλο μου να ετοιμάζεται. Έχει ήδη σηκωθεί, φτιάχνει τον καφέ του και σε λιγότερο από δέκα λεπτά θα έχει φύγει για δουλειά. Χωρίς να σηκωθώ από το κρεβάτι ξέρω την κάθε του κίνηση, τι θα κάνει, που θα πάει, πότε θα γυρίσει. Που τα ξέρω όλα αυτά? Έχω σχέση μαζί του εδώ και αρκετά χρόνια.

Μερικές φορές νιώθω πρωταγωνίστρια στο «Μικρό σπίτι στο λιβάδι». Μια ευτυχισμένη οικογένεια που όλα κυλούν ήρεμα και ήσυχα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα να ταράζουν την ειδυλλιακή γαλήνη μες στο σπίτι. Μόνο που εγώ δεν ετοιμάζω κουλουράκια γιατί δεν έχουμε παιδιά. Το βράδυ όμως, όταν επιστρέφουμε από τις δουλειές μας, είμαστε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι που βλέπει τηλεόραση, μαζί με τα εκατομμύρια μαξιλάρια του καναπέ μας.

Από την εμπειρία μου (και αυτή των φιλενάδων μου) έτσι καταλήγουν οι μακροχρόνιες σχέσεις: μπροστά την τηλεόραση. Αυτό που αλλάζει, είναι η χρονική στιγμή που θα συμβεί αυτό. Για την φίλη μου, αυτή η στιγμή ήρθε μετά από ένα μήνα. Ο πρώτος καβγάς, έγινε γιατί τόλμησε να κρύψει ένα χιλιοστό της τηλεόρασης, κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα. Η οριστική ρήξη όμως ήρθε, όταν τόλμησε να σκοντάψει και να πέσει τη στιγμή εκείνη που ο φίλος της παρακολουθούσε αφοσιωμένος τον Anthony Hopkins να απολαμβάνει το «ανθρώπινο γεύμα» του, στην ταινία Hannibal.

Η μακροχρόνια σχέση, διακρίνεται όχι μόνο από την αφοσίωση στην τηλεόραση, αλλά και από πολλές καινούργιες γνωριμίες. Με τους φίλους του, τις φιλενάδες των φίλων του, την μαμά του, τον μπαμπά του και αν είσαι τυχερή (!) με όλο του το σόι. Στις μακροχρόνιες σχέσεις δηλαδή, όταν πετάς τους άντρες μπορείς να κρατήσείς όποιον από τους παραπάνω θέλεις.

Σπάνια ξεκινάς μια σχέση λέγοντας ότι θα κρατήσει. Συνήθως βλέπεις ότι όλα παν καλά και συνεχίζεις. Ίσως κάποια στιγμή ξυπνήσεις και ανακαλύψεις ότι αυτός που κοιμάται δίπλα σου έχει μεταλλαχθεί σε ένα ενοχλητικό πλάσμα και άδικα χαραμίζεις το χρόνο σου μαζί του. Κάποιες άλλες στιγμές πάλι, νιώθεις σαν εξωγήινη όταν βρεθείς σε γυναικεία παρέα, όπου οι άλλες διηγούνται πιπεράτες λεπτομέρειες από την προηγούμενη βραδιά και εσένα δε σου δίνουν σημασία γιατί πολύ απλά δεν έχεις τίποτα να πεις.

Κάτι τέτοιες στιγμές σε πιάνει κρίση. Πρώτα τα βάζεις με τον εαυτό σου που έγινες η Πηνελόπη του 20ου αιώνα, στη συνέχεια τα βάζεις μαζί του γιατί για άλλη μια φορά πέταξε το τζιν του πάνω στην τραπεζαρία και όταν αυτός απλά σε αγνοεί και κοιτάει τηλεόραση ψάχνεις τα μπαλκόνι για να πέσεις κάτω. Όταν η κρίση περάσει, όταν ηρεμήσεις, αποφεύγεις να του πεις τον πραγματικό λόγο της υστερίας σου, ο οποίος είναι ότι φοβάσαι πως θα χαθεί η μαγεία, πως κάποια στιγμή θα τον απατήσεις, θα σε απατήσει και αναπόφευκτα θα έρθει το τέλος.

Βασικά δε φοβάσαι ότι θα χαθεί η μαγεία. Φοβάσαι ότι ήδη χάθηκε. Για αυτό και αισθάνεσαι υπέροχα όταν κάποιος άγνωστος σε ένα μπαρ ή στην ουρά στη ΔΕΗ σου πιάνει κουβέντα. Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις για τι πράγμα σου μιλάει, αλλά μετά τον κοιτάς καλύτερα και θυμάσαι. Θυμάσαι τότε που φλέρταρες και συ με το ίδιο βλέμμα που έχει τώρα αυτός ο άγνωστος. Και ξαφνικά νιώθεις πως έχεις μπει και πάλι στο παιχνίδι.

Η μακροχρόνια σχέση βέβαια, περιλαμβάνει εκτός των άλλων, ολονύχτιες συζητήσεις, και μακροσκελείς αναλύσεις με τις φίλες, τις αδερφές, τις ξαδέρφες και τις συναδέλφους. Αυτές γίνονται συνήθως τα βράδια, όταν σε πιάνει μια «μεταφυσική» ανησυχία. Είναι αυτά τα βράδια που μιλάς με τις ώρες, και διαμαρτύρεσαι για όλα αυτά που σου συμβαίνουν. Που δεν βγαίνεις άλλο έξω με τον φίλο σου, που είσαι μονογαμική, που σταμάτησες τα ξενύχτια και το clubbing με τις φίλες σου, που οι μακροχρόνιες σχέσεις κουράζουν και φθείρουν. Μια ζωή την έχουμε άλλωστε. Γιατί να μην τη ζήσουμε?

Η απάντηση είναι πάντα η ίδια.
Οι μακροχρόνιες σχέσεις είναι από τη φύση τους δύσκολες. Για να τις κρατήσεις χρειάζεται να κάνεις υπερβάσεις. Να αλλάξεις τις συνήθειές σου, να ανεχτείς, να υποστείς και να μάχεσαι κάθε μέρα για να μη χαθεί η μαγεία.....
Απο την άλλη, όσο ωραίο και να είναι το να ερωτεύεσαι κάθε μέρα πάλι από την αρχή, άλλο τόσο δύσκολο είναι να σου συμβεί, γιατί αυτό είναι κάτι που μόνο σε ταινίες υπάρχει και έχει ευτυχισμένο τέλος.....