Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Γυναικείες συμβουλές....

Οχτώ το πρωϊ και το τηλέφωνο που χτυπά επίμονα, ταράζει τον ήσυχο ύπνο μου. Ποιός είναι πάλι πρωϊ πρωϊ μουρμούρισα σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Σηκώνω σχεδόν μηχανικά το τηλέφωνο και πριν προλάβω να πω λέξη ακούστηκε ένα "Έρχομαι σε 10 λεπτά" και η γραμμη έκλεισε απότομα.

Όχι δεν ήταν ο "Β", αλλά η φίλη μου που ακριβώς δέκα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε έξω απο την πόρτα μου με καφέδες και κρουασάν για να με καλοπιάσει. Η φίλη μου ήταν παντρεμένη με ένα πολύ καλό παιδί και είχε και ένα μωράκι. Δεν είχε όμως τίποτα κοινό με τον άντρα της. Ήταν δυο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες που με πολύ σύντομες διαδικασίες αποφάσισαν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Όχι πως δεν περνούσε καλά, μα να, ήταν να σα περπατάει παράλληλα με τον άντρα της. Ήξερε πως ότι και να συμβεί αυτός θα είναι δίπλα της, κοντά της, μόνιμος φύλακάς της. Δεν υπήρχε όμως κανένα σημείο τομής. Ήταν μια σχέση που θύμιζε τις ράγες του τρένου που είναι πάντα μαζί αλλά ποτέ δεν τέμνονται....

"Ξέρεις, εκεί στη δουλειά είναι κάποιος που εδώ και καιρό με φλερτάρει έντονα και εγώ χτές δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο φλέρτ του, στο φίλημά του... και απλά αφέθηκα..." ψιθύρισε η φίλη μου και εγώ πετάχτηκα, ξύπνησα, φούντωσα και άρχισα να φωνάζω ΌΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!

Μερικά χρόνια πρίν, θα της έλεγα να ενδώσει, να δοκιμάσει, να ταράξει λίγο τα ήσυχα νερά της βαρετής ζωής της. Μια ανανέωση, μια επιβεβαίωση, όλες οι γυναίκες την έχουμε ανάγκη. Τι πιο γοητευτικό άλλωστε απο την πολιορκία ενός όμορφου άντρα???

Είναι και αυτή η αίσθηση του απαγορευμένου που μας κάνει να νιώθουμε σαν την Εύα λίγο πριν φύγει απο τον παράδεισο. Είναι και ο φόβος μήπως σε ανακαλύψουν οι άλλοι, η ίντριγκα προκειμένου να βρείς την τέλεια δικαιολογία για να ξεκλέψεις λίγο χρόνο και να τον περάσεις μαζί με τον όμορφο άντρα....

Μόλις όμως ενδώσεις, συνειδητοποιείς πως η κανονική σου ζωή, η νόμιμή σου σχέση, απέχει πολύ απο την ομορφιά της παράνομης σχέσης. Ξαφνικά ανακαλύπτεις πως ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου είναι δεν είναι ο πρίγκηπας που κάποτε ονειρευόσουν, πως οι επαφές γίναν σπάνιες και εδώ και καιρό δεν περιποιείσαι άλλο για χάρη του και κυκλοφορείς με τις πιτζάμες της γιαγιάς μέσα στο σπίτι....

Με τον άλλον όμως είναι όλα τόσο όμορφα.....Αγκαλιές, χάδια, τρυφερές στιγμές, όμορφα αξεσουάρ....απλά μαγεία...

Σιγά σιγά όμως, ο αρχικός ενθουσιαμός, η ομορφιά, η μαγεία επισκιάζονται απο την απογοήτευση. Η συνειδητοποίηση, πως η παράνομη σχέση έχει ημερομηνία λήξης και τότε θα έρθει αναπόφεκτα η επιστροφή στην βαρετή καθημερινότητα σου δημιουργεί μια κατάθλιψη, ένα απίστευτο ξενέρωμα απέναντι στον άνθρωπο που είναι δίπλα σου. Ότι μα ότι και αν κάνει, όσο και αν ο σύντροφός σου προσπαθεί εσύ συνέχεια θα τον συγκρίνεις με τον όμορφο εραστή και όλο και περισσότερο θα θλίβεσαι που ο άλλος δεν είναι εκεί μαζί σου.

Η ομορφιά της παράνομης σχέσης όμως, είναι ψεύτικη. Η ένταση των στιγμών δεν σε αφήνει να δείς την πραγματικότητα. Δεν προλαβαίνεις να τον μάθεις. Απλά ζες με αυταπάτες.....

Όλα αυτά στριφογύριζαν στο κεφάλι μου και σαν ταινία μικρού μήκους πρόβαλε μπροστά μου η σχέση μου με τον "Β". Διάσπαρτες εικόνες, στιγμές καλές, στιγμές δύσκολες. Και η εικόνα πάγωσε σε εκείνη τη στιγμή που εγώ έπρεπε να αποφασίσω. Εκείνη τη μοιραία στιγμή που μπορούσα να μην ενδώσω αλλά να συνεχίσω τη ζωή μου βαρετά αλλά ήρεμα. Δεν το έκανα όμως....

Η συμβουλή που έδωσα στη φίλη μου εκείνη την ημέρα, ήταν σύντομη και λιτή. Με το αυστηρό ύφος της μαμάς, της εξήγησα πως, μερικές φορές, είναι καλύτερα να μην προκαλείς την τύχη σου, να μην ρισκάρεις, να μην γνωρίσεις το διαφορετικό. Γιατί πολύ πιο πολύτιμη απο ένταση των στιγμών, την επιβεβαίωση και την περιπέτεια, είναι η ηρεμία και η ασφάλεια που μόνο λίγοι άντρες μπορούν να σου προσφέρουν....

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Η ζωή της μετά το χωρισμό τους

Όσο εγώ κρυβόμουν να μην με δει ο πρώην μου, άλλο τόσο και πολύ περισσότερο κρυβότανε ο "Β" απο τη δική του πρώην. Κάθε φορά που μιλούσε για εκείνη, κατέβαζε τα μάτια του και μελαγχολούσε. Ένιωθε τύψεις, για όλο το κακό που της προκάλεσε.....

Κατά τα λεγόμενά του, η πρώην του έμεινε στην πόλη για χάρη του. Τελειώνοντας τις σπουδές της, αντί να γυρίσει πίσω στο σπίτι της έμεινε εδώ προκειμένου να είναι μαζί. Αντί να απολαμβάνει τη ζεστασιά της οικογένειάς της, την ασφάλεια του σπιτιού της επέλεξε να μείνει εδώ και να δουλεύει βράδυ. Αντί να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρείες για δουλειά και μεταπτυχιακές σπουδές που της δίνονταν στην ιδιαίτερη πατρίδα της, επέλεξε να μείνει για να είναι κοντά του.

Και ο "Β" ένιωθε τύψεις, πολλές τύψεις που αυτή χάλασε τη ζωή της για χάρη του και εκείνος κάποια στιγμή απλά τη χώρισε. Έτσι αποφάσισε να χαλάσει τη δική του ζωή, προκειμένου να μην τη στεναχωρήσει περισσότερο. Ο μεγαλύτερός του φόβος, ήταν μην μάθει η πρώην του, πως αυτός έχει κάνει μια καινούργια σχέση. Και ο φόβος του ήταν τόσο μεγάλος που για μήνες, για πολλούς μήνες κρυβόμασταν πολύ περισσότερο απο όσο κρυβόμασταν όταν είμασταν απλά "παράνομο ζευγάρι".

Η πόλη όμως είναι μικρή και ότι και αν κάνει ο καθένας, γρήγορα γινεται γνωστό. Μπορεί οι περισσότεροι να μην γνώριζαν τη σχέση μου με τον "Β", εμείς όμως, κάποια στιγμή αρχίσαμε να μαθαίνουμε για το πως είναι η ζωή της μετά το χωρισμό της ...

Ενώ ο "Β" ήταν πεπισμένος πως κάθεται στο σπίτι και κλαίει, εκείνη φρόντισε να ζήσει τη ζωή της έτσι όπως ποτέ μέχρι τώρα δεν το είχε κάνει. Τα βράδυα, δεν τα περνούσε μοναχικά, αλλά έβγαινε και διασκέδαζε με φίλους μέχρι το πρωϊ. Η άλλωτε ντροπαλή και συνεσταλμένη κοπελίτσα, είχε μεταμορφωθεί σε ένα party animal που απολάμβανε όχι μόνο τα ποτά της αλλά και τα λάγνα βλέμματα των αντρών που με μαεστρία τραβούσε πάνω της.

Ενώ παλιά φοβόταν να οδηγήσει, τώρα έπαιρνε το αυτοκίνητο της και συνέχεια ταξίδευε. Στις γιορτές, στις αργίες, τις κυριακές, συνέχεια. Μαζί με φίλους περνούσε τρυφερά απογεύματα σε γραφικές ταβέρνες για τσίπουρο και μεζεδάκια, με τις φίλες τις ήταν μόνιμη θαμώνας στην πιο in παραλία για μπαναάκι. Φρόντιζε να περνάει το χρόνο της δημιουργικά, να διασκεδάζει, να γνωρίζει καινούργια πρόσωπα και μέρη και ποτέ μα ποτέ δε στερήθηκε κάτι από όλα αυτά, για να μην στεναχωρήσει τον "Β".

Ούτε και αυτή, όπως και ο δικός μου πρώην, δεν ήξερε την πραγματική αιτεία του χωρισμού. Πίστευε πως ο λόγος ήταν η φθορά του χρόνου, η ασυμφωνία χαρακτήρων. Παρόλα αυτά, εμφανιζόταν συνέχεια με τη συνοδεία ενός ωραιοτάτου νεαρού και δε νοιάστηκε για το τι θα συμβεί αν τη δεί ο "Β".

Οι πρώην μας λοιπόν, ζωντάνεψαν, βγήκαν απο το λήθαργο που είχαν για πολλά χρόνια πέσει και απλά ανακαλύψαν τη ζωή. Εμείς απο την άλλη, τρυπώσαμε στη σκοτεινή φωλιά μας και δεν αφήναμε όυτε τον ήλιο να μπει μέσα.

Διαμαρτυρήθηκα, φώναξα, απείλησα, έφυγα αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Όσο εγώ παρακαλούσα τον "Β" να γίνουμε φυσιολογικοί άνθρωποι, να βγούμε απο το σπίτι, να ζήσουμε και εμείς τη ζωή μας όπως οι πρώην μας, τόσο αυτός θύμωνε. Πάνω απο τη δική μας ηρεμία ήταν η ηρεμία την πρώην. Παρόλο που αυτή συνέχισε, εμείς μείναμε στάσιμοι και αυτό ήταν κάτι που δεν θα άλλαζε σύντομα. Για άλλη μια φορά ο "Β" φρόντισε να μου δείξει πως ότι και αν κάνω, πάντα θα έρχομαι δεύτερη, γιατί πρώτα θα φροντίζει για εκείνη και μετά εμένα.....

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Η ζωή του μετά το χωρισμό μας

Σε μια μικρή πόλη, όσο και αν θέλουμε να αποφύγουμε κάποιους ανθρώπους, όσο και αλλάζουμε στέκια και παρέες πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή που τους συναντάμε μπροστά μας και πάλι.

Για πολύ καιρό, απέφευγα να πηγαίνω σε μέρη που ήξερα πως πηγαίνει ο πρώην μου γιατί δεν ήθελα να του δυσκολεύω την ζωή με την παρουσία μου. Ένιωθα ενοχές γιατί ενώ εγώ περνούσα καλά εκείνος ήταν μόνος και προσπαθούσε να διαχειριστεί το χωρισμό μας. Πίστευα, πως αν απομακρυνθώ, αν δεν με δεί μποροστά του θα το διαχειριστεί καλύτερα, θα το ξεπεράσει πιο εύκολα και έτσι θα μπορέσω και εγώ κάποια στιγμή να εξιλεωθώ για ότι του προκαλεσα.

Περιόρισα λοιπόν τις βόλτες μου, τις εξόδους μου και όταν έβγαινα με τον "Β" πηγαίναμε σε μέρη παρακμιακά, απόμακρα και σκοτεινά για να μην μας δεί κανείς. Στις γιορτές, βγαίναμε με διαφορετικές παρέες για να μην καταλάβει κανείς πως είμασταν ζευγάρι και τις ηλιόλουστες μέρες αντί να είμασταν σε κάποια κοντινή παραλία, καθόμασταν στο σπίτι και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον.

Όλο αυτό ο κρυφτό, το κλείσιμο μέσα στο σπίτι κράτησε σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο. Αντί να ζω τις στιγμές, αντί να φροντίζω να περνάω όμορφα, καθόμουν σπίτι και κρυβόμουν για να μη στεναχωρήσω τον πρώην μου....

Η πόλη όμως είναι μικρή και σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω για το πως περνάει μακρυά μου ο "πληγωμένος" απο εμένα πρώην. Την ώρα που εγώ κλειδωνόμουν στο σπίτι μου, εκείνος σιγά σιγά μεταλλάσονταν σε party-animal.

Όσο είμασταν μαζί, δεν τον κουνούσα απο το σπίτι. Του άρεσε να είναι αραχτός στον καναπέ, να κοιτάει με τις ώρες τηλεόραση, δεν έχανε ποτέ και για τίποτα αγώνα ποδοσφαίρου. Απεχθάνονταν τα club και συνέχεια αναρρωτιόταν πως μπορεί ο κόσμος να βγαίνει βράδυ έξω και να γυρνάει τα χαράματα. Όσο εγώ φώναζα και απαιτούσα να βγούμε απο το σπίτι, τόσο αυτός καθόταν όλο και περισσότερο μέσα. Στις καλοκαιρινές μας διακοπές, πηγαίναμε σε ήσυχα οικογενειακά μέρη και τα βράδυα γυρνούσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο σαν κάτι κουρασμένοι υπερήλικες....

Μετά το χωρισμό όμως, άλλαξε. Και πολύ μάλιστα....

Αμέσως μετά που χωρίσαμε πήρε την αντροπαρέα του και πέρασε ενα δεκαήμερο στη Μύκονο. Τσιγάρα, μπουκάλια και γίνομαι χάλια όπως λέει και το τραγούδι. Ήταν τόσο έντονες οι διακοπές του, που όταν επέστρεψε χρειάστηκε να κοιμάται για τρείς μέρες προκειμένου να συνέλθει!!

Στη συνέχεια, άρχισε να γίνεται κοινωνικός, να βγαίνει, να ξενυχτάει, να ταξιδεύει. Όλα αυτά που τόσα χρόνια του ζητούσα να κάνουμε μαζί και πεισματικά αρνούνταν, τώρα τα έκανε και σε πολύ πιο έντονους ρυθμούς.

Όσο εγώ άλλαζα στέκια, τόσο αυτός πήγαινε σε εκείνα τα μέρη που εμένα μου άρεσαν. Εξόρισα τον εαυτό μου απο την πόλη και εκείνος φρόντισε αυτό να το εκμεταλλευτεί. Στα μέρη που εγώ λάτρευα να πηγαίνω, εμφανιζόταν συνέχεια και με τη συνοδεία ωρααιοτάτων και διαφορετικών γυναικών μάλιστα κάθε φορά. Δεν τον ένοιαζε αν θα ήμουν εκεί, αν θα με ενοχλούσε που ήταν με κάποια άλλη γυναίκα μαζί. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να περνάει καλά!

Μια απο τις λίγες φορές που βγήκα, τον συνάντησα. Ήταν με τη γνωστή αντροπαρέα και συνοδευόταν απο μια ψηλή, λεπτή, ξανθιά δεσποινίς.... Όχι, δεν πτοήθηκε, δεν δυσκολεύτηκε, δεν άλλαξε μαγαζί. Φρόντισε να ερωτοτροπεί με την ξανθιά συνοδό του και όλη η αντροπαρέα συντονισμένα με αγνόησε επιδεικτικά και δεν μου είπε ούτε ένα γειά, παρόλο που για πολλά χρόνια είμασταν "φίλοι"...

Αυτό για μένα ήταν ένα σοκ. Ενώ εγώ κατέστρεφα κάθε μέρα και κάθε στιγμή της ζωής μου για να μην του δυσκολέψω τη ζωή, εκείνος έκανε ακριβώς το αντίθετο. Ξύπνησε απο το λήθαργο που επί χρόνια είχε πέσει και άρχισε να ρουφάει τη ζωή, να τη γλεντάει.

Εκείνο το βράδυ ήταν καθοριστικό για μένα. Συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι νοιάζονται τελικά για τον εαυτό τους και μόνο. Ο πρώην μου, πολύ γρήγορα έφτιαξε και πάλι τη ζωή χωρίς να νοιάζεται για μένα. Προχώρησε τη ζωή του, άρχισε να περνάει καλά, έγινε επιτέλους ένας ζωντανός άνθρωπς. Ποτέ του δεν χάλασε όυτε μια στιγμή, φοβούμενος μήπως εγώ στεναχωρηθώ βλέποντας τον. Τράβηξε μια κόκκινη γραμμή και απλά συνέχισε. (Να επισημάνω πως δεν γνώριζε την ύπαρξη του "Β". Ήξερε τόσο αυτός, όσο και όλοι οι άλλοι πως χωρίσαμε λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων....).

Αυτό το βράδυ αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να φτιάξω και εγώ τη ζωή μου. Να γίνω ένας φυσιολογικός άνθρωπος που ζεί την κάθε στιγμή έτσι όπως θέλει και όχι έτσι όπως θα βόλευε κάποιους άλλους...

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Νωρίς τα χαράματα

Τέσσερις το πρωϊ.....
Η ώρα περνάει και εγώ περιμένω...Θα μπορούσα να κοιμάμαι, να πίνω το ποτό μου, να βλέπω το φεγγάρι. Θα μπορούσα να κάνω χίλια διαφορετικά πράγματα, αλλά δεν κάνω τίποτε άλλο απο το να περιμένω. Κάθομαι στο σπίτι και κοιτάω επίμονα το ρολόι περιμένοντας τον "Β" να γυρίσει.

Βγήκε μου είπε για ποτό. Για ένα χαλαρό ποτό με τον φίλο του. Να πουν δυο αντρικές κουβέντες, να μιλήσουν για ποδόσφαιρο. Το χαλαρό ποτό όμως, έγινε και δεύτερο ποτό, και τρίτο ποτό και μετά μια βόλτα στο club.

Δεν θα διαμαρτυρόμουν για την βραδυνή του έξοδο. Δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί, συνέχεια μέσα. Χρειάζεται το χώρο του ο καθένας μας. Θα μου ήταν απόλυτα φυσιολογικό, αν δεν είχε ξαναγίνει το προηγούμενο βράδυ, το προ-προηγούμενο βράδυ, το προηγούμενο Σάββατο και αρκετες φορές το τελευταίο διάστημα.

Είναι συνέχεια έξω, μαζί με το φίλο του για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για ένα ποτό. Εγώ φυσικά και δεν μπορούσα να βγώ μαζί. Ποιά είμαι εγώ αλλώστε, για να πάω μαζί τους? Εγώ δεν είμαι τίποτα. Τίποτα περισσότερο απο μια ερωμένη που έγινε δεσμός του. Ότι και αν έκανα, όσο και αν προσπάθησα, πάντα θα είμαι η ερωμένη για εκείνον. Και τις ερωμένες τις κρύβουμε δεν τις παρουσιάζουμε...

Για τον περισσότερι κόσμο, μια βραδυνή έξοδος σημαίνει βόλτα με φίλους, συνάντηση με γνωστούς και μερικές φορές, ποτό και ξενύχτι μεχρι το πρωϊ. Για τον "Β" όμως, η βραδυνή έξοδος σημαίνει όλα αυτά με την μόνη διαφορά πως σε όλη τη διαδικασία της εξόδου εγω δεν μπορώ να συμμετάσχω.

Αυτό βέβαια, είναι μια συνήθεια που του έχει μείνει απο παλιά, απο την εποχή που ήταν ακόμα με την πρώην του. Απέφευγε να βγαίνει μαζί της, γιατί αν το έκανε θα τον έβλεπαν όλα τα "κοριτσάκια" και θα καταλαβαίναν πως δεν είναι διαθέσιμος. Άσε που δεν θα μπορούσε να μιλάει με όποια και όσο θέλει. Έτσι όμως η έξοδος θα γίνονταν βαρετή και αδιάφορη....Όταν όμως έβγαινε μόνος, μπορούσε να έκφραστεί όπως θέλει. Να φλερτάρει, να μιλήσει με όποια θέλει, να λάνσάρει τον εαυτό του ως ελέυθερο, να ενδώσει σε ελκυστικές προτάσεις...

Τέσσερις το πρωϊ και εγώ αναθεωρώ. Παύω να πιστεύω πως οι άνθρωποι αν θέλουν μπορούν και αλλάζουν. Αρνούμαι να δεχτώ πως βελτιώνονται προς το καλύτερο, ξεχνούν όλες τις κακές τους συνήθειες και εξελίσσονται προς το καλύτερο. Κάτι τέτοιες στιγμές, συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τελικά. Απλά τροποποιούν λίγο τη συμπεριφορά τους, κρύβουν για λίγο αυτό που πραγματικά είναι και όταν οι συνθήκες είναι καλές, τότε εμφανίζουν και πάλι τον παλιό πραγματικό τους εαυτό....